Met bovenstaande eens. Ik was ook al via pb aan het praten met ts. Want ik kan er ook wel over mee praten tot een bepaald punt. Maar als ik dat hier neer gaat zetten ontstaat er weer een hele discussie en daar had ik geen zin in.
zoals eerder gezegd, verwijten genoeg. ik vind het raar dat mensen hier reageren dat mijn man zijn kind niet in huis zou willen nemen, waar heb je dat gelezen. ik zeg dat het voor hem ook moeilijk is en dat we twijfels hebben, lijkt me niet meer dan logisch. mensen die zeggendat ze er niet eens over hoeven na te denken hebben een totaal verkeerd beeld van de situatie. ik heb NIET gezegd dat wij besloten hebben om het niet te doen, ook niet om het wel te doen. we weten het niet, zijn jong en onervaren, lastig parket en het enige wat we horen is verwijten. ja, dat helpt.
ik snap dat je bang bent. je hoort natuurlijk zo veel foute verhalen, maar de goede hoor je niet meis. het belangrijkste is om veel te praten met je man en om je stiefzoontje te leren kennen. als hij eenmaal een plekje heeft in je hart komt het echt wel goed. en ik gok dat het lastig zal zijn hoor en dat je nog heel veel onzeker zal zijn en nog veel zal twijfelen, maar het is de moeite van het proberen waard. het jochie verdiend gok ik nu wel een rustig veilig thuis. en je kan altijd hulp krijgen. praat er gewoon over, met je man, met mensen uit je omgeving... en veel zullen het niet begrijpen maar das oke, het is lastig. en je mag best bang zijn en het eng vinden en moeilijk en alles. succes.
precies sabrina, doe maar niet dan krijg je gelijk verwijten naar je kop gegooid. ik ga dit topic sluiten want dit neemt een wending aan waar ik niet op zit te wachten. tips en ervaringen zijn welkom, verwijten heb ik genoeg gehoord mensen, hou die maar voor jezelf
Dag meid, Het is nogal wat, wat jullie voor je kiezen krijgen nu. Ik snap de twijfel en de angsten, ook al heb ik niet in zo'n situatie gezeten. Mijn advies: - het contact dat er nu is, kijken hoe dat verloopt, en uitbreiden waar en vooral wanneer het kan. Of dit leidt tot uiteindelijk geheel bij jullie wonen komt, daar zou ik me nu niet mee bezig houden. Wel zouden je man en jij moeten praten of dat, geheel opnemen in je gezin, jullie intentie is. Ik denk nl dat het voor beide partijen niet goed is om nu ineens bij elkaar gezet te worden. Rust vindt hij nu ook bij oom en tante, en vanuit daar kan het contact/band opbouwen (zwaarste deel ivm de hechtingsproblematiek) met zijn papa, 'bonus'mama en halfbroertje. Hij heeft er echt helemaal niks aan als dit een faalervaring gaat worden doordat er overhaast beslissingen worden genomen waarna blijkt dat het niet werkt... Tip: je kunt dit proces echt laten begeleiden door een ambulant gezinshulpverlener. Die kan meedenken, tips ed geven! Ik heb vooral respect voor je openheid, je bent zelf net mama en dan dit op je bordje.. Ga er maar aan staan... Succes!
Ik ben ook jaren bonusmoeder geweest weliswaar van twee "gezonde" kids maar ik zou het zo weer doen. De vader en ik zijn uit elkaar gegaan omdat ik graag ook een kindje van ons samen wilde en hij absoluut niet meer terug de luiers in wilde. Dus was een gezond verstand beslissing en we hebben tot op de dag van vandaag een goed contact. ik heb eerder een berichtje getypt hier en gaf toen aan dat het belangrijk is eens contact op te nemen met jeugdzorg voor begeleiding in deze beslissing. Dan kun je veel beter onderbouwde beslissingen maken dan door ervaringen en (ver)oordelen hier. Iedere jeugdzorg heeft een sociotherapeut in dienst die hier heel goed met jullie over kan praten... een wens voor een zwaard zodat hij rust heeft is helaas wel normaal voor een kindje met een hechtingsproblematiek. Vooral blijven praten met hem over deze gedachtes zodat hij ze bij jullie ook kwijt kan. wat zegt zijn voogd hier allemaal over (neem aan dat hij een OTS heeft aangezien papa hem niet in huis wil en mama niet geschikt is om het voogdijschap te hebben)
+1 Ik begrijp jou ergens gerust frummeltje, maar dit mannetje heeft niet voor het leven gekozen. Dat hebben jou man en zijn ex-vrouw gedaan. Zij zijn nu verantwoordelijk dat dit jochie een eerlijke kans in het leven krijgt. Zijn moeder kan dit dus blijkbaar niet (en heeft dit nooit gekunt gezien de dingen die dat knulletje heeft meegemaakt). Nu is jou man eerste verantwoordelijke. Hij heeft gevochten voor zijn zoon en toendertijd verloren. Nu krijgt hij de kans om datgene te krijgen waar hij zò keihard voor gevochten heeft en keert hij de wang toe en dat stukje vind ik onbegrijpelijk. Jullie zijn de volwassenen, dat ventje is VIJF!!! Hij heeft alle recht om opgenomen te worden door zijn vader. Jullie zijn beide volwassen en ondanks dat ik je snap dat het voor jou nu heel moeilijk is gezien je eigen situatie dat je net moeder bent en het begin daarvan zeker niet over rozen is gegaan, zullen jullie je als volwassenen op moeten stellen en zorgen dat dit kind zijn vader krijgt. Iets waar hij naar hunkert, hij voelt zich zo ontzettend in de steek gelaten door alle volwassenen in de wereld. Zo erg dat hij dus een mes wil waar hij mensen mee overhoop wil steken. Deze gedachte geeft weer hoe er met dit kind is gesold door mensen die hem eigenlijk liefde horen te geven, echt schrìjnend!!!!!!!!!! Als jullie dit jongetje een eerlijke kans in het leven gunnen, dan zou ik kijken of jullie inderdaad het contact van nu langzaam opbouwen naar full-time bij jullie inwonen (inwonen vind ik eigenlijk een raar woord, het is zijn papa, jullie huis is zijn thuis!). En heel veel hulp blijven ontvangen van jeugdzorg ed, zodat jullie leren omgaan met deze jongen. Hij moet weer vertrouwen krijgen in de mensheid, dat is jullie!! taak. Je man heeft hem op de wereld gezet, hij moet hem bij de hand nemen en hem zijn angst en woede leren een plekje te geven. Hem te leiden naar een toekomst waar hij wat mee kan. Als dit zo door gaat, zal hij hoogstwaarschijnlijk een zeer onzekere toekomst te gemoed gaan, waarin er dingen kunnen gaan gebeuren, waarbij jullie problemen om hem nu in huis te nemen in het niet vallen...
Goed geschreven.... We willen allemaal het beste voor het kind. Maar de vader en ts worden ook ineens hierdoor overrompeld. En dan is het raar dat ze er nog eens goed over na willen denken??? Ik vind zeker van niet. En heb ts ook laten weten wat mijn ervaring is met dit. This heel moeilijk en je moet er goed over praten en bij jezelf nagaan of je dit echt wel aankan. En dat is voor iedere partij het beste. Voor vader / moeder / zoontje's en de tante en oom waar hij nu bij zit. Als dit goed gaat en hij voelt zich daar ook op zijn gemakt. waarom zouden ze dit niet zo voorlopig laten en het even houden bij een omgangsregeling. Ik kan ts zo goed begrijpen. Ze heeft ook net zelf een kind en haar zoontje heeft ook al heel wat meegemaakt dat zij als gezin moeten verwerken..... Dit vergt emotioneel ook heel wat. Daarbij moet ik ook zeggen en dat heb ik ook al via pb aan ts geschreven. Dat vader wel iets meer mag doen en ts hier niet zo mee moet laten zitten om het zo maar even te zeggen. Het is zijn kind en hij hoort overal achteraan te gaan. Dan wel gesteund door ts zelf.
er is een raadsonderzoek aan de gang, hij zal een ots krijgen inderdaad en ik hoop dat ik ook snel met zijn voogd kan spreken. ben gewoon ten einde raad joh, t klinkt allemaal lekker makkelijk maar ga er maar aan staan. doe het maar. fijn om te horen dat er ook bonus mama's zijn met positeve ervaringen dat doet me ook goed om te lezen. denk dat het rustig opbouwen op dit moment het belangrijkste is, we moeten allemaal aan elkaar wennen. wie weet komt t allemaal vanzelf goed, en maak ik me wel veel te druk.
Daar ben ik het zeker mee eens. Alleen al het gevoel geven dat hij bij een gezin hoort lijkt me zeer belangrijk.. Langzaam opbouwen en het een kans op slagen geven...
Weetje, een stukje terug las ik volgens mij dat je graag alles goed (perfect) wil doen. Ik ken dat gevoel en heb daar hulp voor gezocht. Daar heb ik veel geleerd. Niemand is perfect en niemand kan alles perfect doen! Van te voren zie je allerlei beren op de weg, die er misschien niet eens zijn, heel herkenbaar..
Ja je maakt je ook erg druk. Je moet het echt even van je af gooien en je vriend dingen laten uitzoeken of samen. Maar niet jij alleen... Je maakt je er veelste druk over en dan ga je er straks aan onderdoor.
Hoef ik niets aan toe te voegen Als er een OTS komt, zal er ook een voogd aangesteld worden en deze zal ook kijken naar wat het beste voor het kindje is. En uit ervaring weet ik dat die ook niet overhaast wil dat het kindje ineens bij jullie gaat wonen. Dat zal stap voor stap gaan. Hier is dus uiteindelijk geadviseerd om zoontje NIET in huis te nemen....dat kan dus ook nog...
Ik begrijp je wel TS. Ben zelf stiefmoeder en heb er heel lang over gedaan in die rol te groeien. Mensen onderschatten dat heel erg. In het begin had ik altijd het gevoel het gevoel dat ik niet echt thuis was in mijn eigen huis als zij er waren, of wanneer ik bij mijn vriend was dat ik niet mezelf kon zijn. Het ene kind is het andere niet, met de ene heb je gelijk een klik. Die begrijp je meteen. En de ander blijft heel lang een vreemde. Dat zorgt voor heel veel spanning in huis. Juist goed dat je er heel goed over nadenkt hoe je deze situatie aanpakt. Ik wens je heel veel sterkte. Hier gaat het trouwens na 8 jaar heel goed, maar als ik volgende wk krijg te horen dat een van de twee hier komt wonen weet ik niet hoe ik dat zou vinden. Er word van stiefmoeders (bijna) net zoveel verwacht als van de eigen moeder. Maar mensen vergeten dan wel even dat het niet je eigen vlees en bloed is, en dat er al een deel opvoeding van de moeder in zit waar je het al dan niet mee eens bent. De vaders werken meestal fulltime. Ik ben vaker thuis, wat er dus op neer komt dat het vaak op mij aan komt. Misschien moeten mensen er beter over nadenken voordat ze over een ander oordelen.. Dankjewel krijg je trouwens sowieso niet snel hoor, want zoals je hier al leest, vinden de meesten het maar 'doodnormaal' dat je een deel van je leven opoffert voor het kind van een ander. Beetje vreemd.
En wat als jij nu zwanger blijkt ? Laat je het dan weghalen omdat je kans er is dat ook dit kindje een hartafwijking heeft en omdat je man bezig is met een opleiding kunnen jullie dat gewoon even niet aan ? Dan ga je er toch ook voor ? Dan boeit die opleiding toch niet En hoe zou jij het vinden als jullie uit elkaar gaan jij komt te overlijden maar omdat jullie kindje een zorgenkindje is met zijn hartje wil de stief mama jullie kindje niet in huis nemen Tuurlijk snap ik je beweegredenen maar zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om zon kindje alleen te laten ook al is hij bij zijn oom en tante hij hoort bij zijn papa !!
Dat is 't idd wel: er wordt heel veel van je verwacht, maar je mag vervolgens niets terug verlangen en de credits gaan altijd naar de bio-ouders, want je bent 'alleen maar' een stiefmoeder. je hebt de plicht mee te werken aan opvoeding en verzorging, maar geen enkel recht.. Ik hou zielsveel van mijn stiefjes, maar heb 't altijd wel een ondankbare rol gevonden, die van stiefmoeder. Dus ik snap best dat je er tegen op ziet en ik vind het ook heel goed dat je daar gewoon open over bent. Maar toch zit daar ook het stuk; je hebt niet zoveel te willen... Je hebt een man getrouwd die al een kind heeft en dit is een consequentie die wellicht niet snel in de gedachten kwam, maar waar je nu wel mee geconfronteerd wordt en waar je eigenlijk grofgezegd geen keuze in hebt. Het is zijn kind, jullie zullen wel moeten! Maar dat je dat heel eng en moeilijk vindt begrijp ik meteen!! Misschien is 't een idee eens een forum te zoeken met allemaal stiefmoeders, ik kan je verzekeren dat dat als een warm bad kan voelen!
Dat zijn allemaal senario's die er nu niet toe doen. Dan kunnen we wel van alles verzinnen. oo straks kom ik onder een auto, of ik moet nog een jaar studeren of weet ik veel wat. Stel je voor dat zij nu zouden zeggen. Ja kom maar bij ons wonen. Ze staan er zelf niet 100 procent achter omdat ze niet weten wat hun te wachten staat en aangezien vriend studeerd en werkt dat alle last op ts haar schouders zal vallen. Dan is dit gedoemd te mislukken. Ook na de heftige start van ts ( zoontje hart operatie etc). Dat gaat haar ook allemaal niet in de koude kleren zitten.. Gewoon lekker bij de oom en tante laten. Hij zit daar voor nu even goed. En zij hebben ook het beste met hem voort. Hij komt wat was het nou ieder weekend of om het weekend. Dit gaan uitbreiden. Komt volgens mij binnenkort weer een vakantie aan. En dan gaan observeren hoe het gaat. Waarom een beslissing nemen waar je niet 100 procent achter staat. Ze staan niet 100% achter om hem in huis te nemen, maar ze staan er ook niet 100% achter om dit niet te doen.
ik heb echt medelijden met dat mannetje van 5 sorry hoor, maar mama is in een instelling opgenomen nadat hij eerst getekend is voor het leven dan denkt hij naar papa te gaan .. gebeurd niet wordt naar oom gestuurd en hij vraagt zich wss af voor hoelang hij is 5 het is dus een kind dat al bewust meemaakt wat er in z'n omgeving gebeurd, die al nadenkt over wat er gebeurd en er zo z'n eigen beeld van vormt mama is er niet, papa wilt me niet (zo denken kinderen) dus dat hij bindingsangsten heeft vind ik niet abnormaal hoor ik snap dat jij het zwaar vind en dat je er wilt aan wennen maar ik denk dat het voor hem nog zwaarder is om te plaatsen je zegt zelf dat hij al zoveel heeft meegemaakt in z'n jonge leven, juist dan zou ik er als stiefmoeder voor zorgen dat ik hem toon dat het ook echt wel anders kan vind het triest voor het kind en hoop dat hij heel erg snel duidelijkheid krijgt want *lastig* of niet .. hij verdiend een thuis met liefde en warmte
Wat ik uit het verhaal begrijpt is dat hij daar al was geplaatst bij oom en tante. Dus als er beloofd zou zijn dat hij direct naar vader zou gaan zou dat erg raar zijn..... En dat het daarna aan zijn vader is gevraagd om erover na te denken om de kleine in huis te nemen.