En waar zeg ik dat jij me ergens beledigd of beschuldigd? Ik noem toch ook nergens namen? Ik begrijp denk ik niet helemaal waarom iedereen zich hier altijd aangesproken voelt. Ik voel me nog niet eens beledigd of echt aangesproken door al die dingen die WEL tegen mij gezegd worden, omdat ik van mening ben dat iemand die me niet kent mij niet kan beoordelen. En ik begrijp heel goed wat je bedoelde met je vorige post, maar ik bedoelde het volgende: Ik snap dat mijn laatste alinea niet echt voor mijn zaak pleit, maar ook ik ben menselijk en heb dus nog wel eens de neiging om de bal terug te kaatsen. Diegene die dus niets hebben gezegd om mij te beledigen, of te beschuldigen of wat doen ook, moeten zich absoluut niet aangesproken voelen. De rest overigens ook niet echt, want, zoals ik er ook al bij zet, ik bedoel het niet serieus, maar sarcastisch (heb nog even overwogen hier bij te zetten dat er dus ook niet serieus op geantwoord diende te worden, maar ging er vanuit dat mensen dit zo ook wel begrepen). Hoe kan ik nu serieus stellen dat iemand maar een betere band met zijn familie (en andere mensen) moet opbouwen als ik die persoon niet persoonlijk ken? Hoe kan iemand beoordelen of mijn zoon sociaal, of op bindingsvlak, een probleem heeft, terwijl ze mijn zoon niet persoonlijk kennen?
Ik trek hooguit conclusies: ik vind dit egoïstisch, maak ik inderdaad van dat ik een egoïst zou zijn in jou ogen. Voor sommigen zal dit een rare conclusie zijn, voor anderen net iets minder raar. Eigenlijk vind ik het ook niet echt erger of minder erg om egoïstisch of een egoïst genoemd te worden, maar dat is mijn visie. Voor de rest zou ik te ver terug moeten lezen en eerlijk gezegd ontbreek me daar de zin voor, maar je vroeg me volgens mij iets in de zin van "Vanwaar dat wantrouwen?". En dan was er volgens mij nog iemand anders erg ongerust over mijn geestelijke gezondheid. Oh, er was ook nog ergens iets van dwangmatigheid, maar hangt best wel samen met geestelijke gezondheid, toch?