Dank je maar ik vind het niet meer dan normaal. Ik hou van mijn vriend en ik weet hoe enorm hij ertegenop zou zien als ik het thuis zou aangaan. We moeten als zwangere niet zielig gaan zitten doen van ohoh wat hebben we het toch zwaar.. En ik moet het doen dus de man heeft geen keus.. Waar is de liefde voor je vent gebleven dan?
Ik heb een medische indicatie en mag dus niet thuis bevallen. Maar anders zou ik dit net zoals de ts gewoon in overleg willen beslissen wat we doen. Het is jullie kindje wat geboren gaat worden, niet alleen die van de vrouw. Dus ik zeg heel goed dat je het met je man bespreekt. Hij moet zich ook prettig en voor zover mogelijk relaxed kunnen voelen bij dit bijzondere moment.
Mijn man wil ook liever naar het ziekenhuis maar ik heb hem gezegd dat hij gewoon dikke pech heeft. Niet dat hij niet belangrijk is hoor! Het is alleen zo dat ik degene ben die moet bevallen, mijn lijf moet het presteren zeg maar en ik wil er alles voor doen om dat zo comfortabel mogelijk te maken. Dus ik beslis.
Hoe zou je het vinden als jij iets graag wil en je man zegt dat je maar gewoon dikke pech hebt? Vind dat zowiezo geen zin om tegen elkaar uit te spreken, niet alleen om dit onderwerp. Heb gewoon medelijden met die mannen van jullie
Dit lees ik nu pas, ik heb net compleet het tegenovergestelde getypt . Ik doe echt niet zielig hoor en vind ook niet dat ik het buitensporig zwaar heb met mijn bevalling. Het is wel zo dat ik "het moet doen" en ik vind dat ik dan best mag zorgen dat mijn omstandigheden naar mijn mening optimaal zijn. Ik vind het moeilijk om uit te leggen wat ik precies bedoel. Tijdens mijn bevalling heb ik me opgesloten in de badkamer. Niet dat mijn man binnen zou komen als ik dat niet wilde maar met de deur op slot kon ik me pas echt goed concentreren en ik denk nog steeds dat mede daardoor mijn bevalling zo makkelijk verlopen is. Ik ga namelijk stressen als iemand naar me kijkt als ik pijn heb en ik zou me al helemaal ellendig voelen in een ziekenhuiskamer waar continue mensen binnen zouden kunnen komen lopen. Stress kan ervoor zorgen dat een bevalling trager gaat.. Naast dat mijn man liever naar het ziekenhuis had willen gaan was het voor hem natuurlijk ook niet leuk om alleen in de kamer naast de badkamer te zitten (waar onze computers destijds stonden, zijn favoriete kamer ). Ik begrijp heel goed dat het voor hem erg spannend moet zijn geweest, hij had geen idee wat er zou gaan gebeuren en hij moest maar zitten wachten. Hij heeft er toch wel een uur of anderhalf gezeten.. Ik hou de wereld van die man hoor, echt waar. Ik heb destijds een afweging moeten maken. Ik wil me niet aanstellen en vind mezelf ook niet zielig maar ik had flink veel pijn en kon het er niet bij hebben om voor mijn lieve, zenuwachtige man klaar te staan. Dus heb ik hem met zenuwen en al laten zitten en we hebben het allebei goed doorstaan . Oh meid neem het niet te letterlijk. Het is de toon die de muziek maakt . En die was zeer vriendschappelijk, ik heb mijn man uiteraard laten blijken dat ik zielsveel van hem hou maar dat ik voel dat ik dit moet beslissen, voor mijn eigen comfort en ik heb hem bovenstaande uitgebreid uitgelegd. Klinkt al anders, toch? Ik kan nogal cru zijn.
In verband met veel bloedverlies na mijn eerste bevalling had mijn man ook liever dat ik voor onze tweede in het ziekenhuis ga bevallen. Ik zie dat zelf niet zo zitten, ontspannen in de eigen omgeving vind ik veel prettiger. Aangezien wij ook met dezelfde discussie zaten/zitten hebben we dit ook samen meerdere malen met de vk besproken. Zij heeft toen mijn man kunnen geruststellen dat mócht ze ook maar iets niet vertrouwen we hoe dan ook meteen naar het ziekenhuis gaan. We hebben nu eigenlijk niet een definitief plan, maar we kijken gewoon hoe het loopt. Het kan ook best zijn dat ik halverwege de weeen ineens het gevoel heb dat ik nr het ziekenhuis wil, dan is dat altijd nog mogelijk. Een verloskamer kun je toch niet van te voren reserveren...
Ja, klinkt al beter Als tie maar merkt dat hij niet uitgerangeerd is nu de kleine eraan komt Ik ben ook meer een volger en wil graag mijn vriend tevreden en blij hebben. Totaal verschillende karakters dus denk ik
Mijn man wilde vanaf het begin zkh, ik thuis, nu kan het door medische indicatie niet thuis dus de keus is er niet meer. Ik was sowieso van plan mijn man hierin tegemoet te komen juist omdat het laatste wat ik wil een extra zenuwachtige man aan mijn bed is omdat ik zonodig thuis moest bevallen. In het ziekenhuis is hij wat zekerder omdat alles bij de hand is voor eventuele problemen en daardoor kan hij mij meer tot steun zijn.
Ik wilde thuis bevallen met de eerste en mijn man neigde veel maar naar het ziekenhuis. Hoewel het de vrouw is die al het werk verzet beval je echt niet alleen (is mijn mening), je hebt samen voor het kindje gekozen en dat houdt ook in dat je zulke dingen samen bespreekt en samen beslist. Mijn man zag een thuis bevalling echt niet zitten maar snapte wel dat ik dit graag wilde en ging hierin dus met mij mee. Maar die opluchting op zijn gezicht toen we met 35 weken te horen kregen dat ze ivm de grootte van het kind adviseerden om in het ziekenhuis te bevallen Achteraf maar goed want na 2.5 uur persen is het toch een keizersnee geworden.
Natuurlijk is hij niet uitgerangeerd . Zodra de actieve fase van de bevalling begon was hij er natuurlijk weer bij, heeft de verloskundige gebeld, samen met haar razendsnel alle spulletjes bij elkaar gezocht en toen zijn we gaan persen . Ik ben inderdaad helemaal geen volger maar juist degene die de knopen doorhakt en 'leiding' geeft in ons gezin. Toch raar eigenlijk, als je bedenkt dat mijn man een leidinggevende functie heeft. Misschien dat hij daar thuis geen zin meer in heeft .
Ik wou altijd graag thuis bevallen, maar mijn man verkiest het ziekenhuis, dus wij gaan voor het ziekenhuis En ja ok, ik ben degene die moet bevallen, de keus zou zogezegd alleen aan mij moeten zijn... ik vind dat een beetje onzin. Je bent met twee tijdens die dag, en hij moet zich er ook goed bij voelen. Het is niet omdat jij 'al het werk' ligt te leveren dat die mannen zich niet staan op te vreten van de stress, dat is volgens mij éven zwaar, gewoon op een andere manier. Mijn man is al bij een bevalling geweest die hélemaal misliep en op spoed keizersnee is moeten uitdraaien. Dan ga ik die heus niet vragen om lekker thuis te proberen te bevallen, dan overleeft hij die dag gewoon niet *edit* En dat hele 'ik ben zwanger, ik bepaal' spelletje gaat hier niet op hoor, en terecht! Man zet me netjes op mijn plaats als ik te ongezond eet of teveel cola drink, of te zware dozen lig te sleuren Het is toch ook zijn kind, waarom zou ik alleenheerser mogen zijn? (Alleen mag hij op zijn kop gaan staan, ik wil géén epidurale, haha )
Bedankt voor alle reacties! Naar mijn idee is het ook niet meer dan normaal om rekening te houden met de gevoelens en wensen van je partner en dit zal ik dan ook zeker doen. Gelukkig merk ik dat hij langzamerhand ook wel aan het thuis idee begint te wennen, hij begon gisteren zelfs over of ik het fijn zou vinden om tijdelijk een bad in de badkamer te zetten. Voor de laatste weken om te ontspannen, maar misschien ook wel lekker tijdens de bevalling. Nou dat lijkt me zeker wel wat! Wel vind ik het belangrijk dat hij, ook tijdens de bevalling, ook iets te zeggen heeft en dat als hij het echt niet meer ziet zitten dat het ziekenhuis dan altijd nog een mogelijk is (we wonen immers 3 of 4 minuten bij een ziekenhuis vandaan). Ik vind namelijk net als anderen hier, dat we deze bevalling wel degelijk samen doen en het is net zo goed zijn kind dat geboren gaat worden. Daarnaast lijkt het mij ook enorm zwaar om bij een bevalling te moeten zijn, je kunt niets doen en ik denk dat je je behoorlijk machteloos kunt voelen. Lijkt me best heavy als man zijnde! En natuurlijk ben ik de enige die voelt hoeveel pijn het doet en ben ik ook de enige die lichamelijk een 'topprestatie' moet neerzetten, maar daar heb ik zijn hulp wel degelijk bij nodig! Nou nu eerst maar eens kijken wat er mogelijk is qua baden betreft. Misschien een kunststof zitbad ofzo? Lijkt me wel lekker!
De eerste cm moet je toch thuis doen dus dat scheeld al. Je kunt toch je vriend vertellen hoe jij er over denkt en als de bevalling niet op schiet zijn jullie ook zo in het ziekenhuis. Wat de eerste keer niet ging kan nu wel heel anders zijn en daarbij is het niet de baby die het moeilijk had maar jij. Mijn man zei bij de intake van de eerste dat het mijn keus was want ik moet bevallen. Ik weet echter wat ze allemaal mee hebben dus heb aan de vk gevraagd om te laten zien/vertellen wat ze mee nemen naar een thuis bevalling. Praten en je verhaal uitleggen.
Wij wilden allebei thuis, maar als ik liever naar het ziekenhuis had gewild stond hij daar 100% achter. Voor hem is het ook zwaar op zijn eigen manier, maar de vrouw is toch de gene die moet bevallen. Het is juist belangrijk dat de vrouw zich helemaal op haar gemak voelt dan verloopt de bevalling alleen maar beter. Je kan het overleggen, maar voor mijn gevoel is de wens van de vrouw toch doorslag gevend.
Ja dat ben ik met je eens, maar het punt is dus meer dat IK me ook niet goed voel als ik weet dat hij heeft ingestemd met een thuisbevalling terwijl hij het totaal niet ziet zitten en enorm angstig is oid. Dan voelt het voor mij ook niet goed.
Mijn vriend wilde heel graag dat ik in het ziekenhuis ging bevallen. Doordat het uiteindelijk medisch is geworden is dat ook gebeurd maar buiten dat, had ik sowieso gedaan wat hij graag zou willen. Hij kan al zo weinig doen tijdens de bevalling en als het hem dan op deze manier een veilig gevoel geeft dat ik in het ziekenhuis in goede handen ben en er hulp in overvloed is dan geef ik met alle liefde gehoor aan zijn wens.
En hoe voelt je vriend bij het feit dat jij voor hem in het ziekenhuis wil bevallen terwijl jij dit liever thuis zou doen?
Nou het verschil is dat ik geen angst heb voor een ziekenhuisbevalling en dat het mij wat dat betreft weinig uitmaakt. Thuis zou ik gewoon prettig vinden omdat ik het een fijne plek vind. Maar zou iemand nu zeggen dat het in het ziekenhuis moet (bijv. medische indicatie oid) dan zou ik dat totaal geen probleem vinden. De eerste weken van mijn zwangerschap zei ik ook dat ik ziekenhuis dit keer prima vind. Nu na een x aantal weken zou ik liever gewoon eerst thuis proberen. Hij weer dit alles ook en weet dus ook dat ik echt niet tegen een ziekenhuisbevalling op zou zien. Als hij dat wel zou denken zou hij meteen zeggen dat we doen wat ik wil en zijn eigen angst opzij zetten. Maar ik heb juist geen angst of onzeker gevoel en hij wel..
Dit is de reden dat ik bij de tweede in het ziekenhuis moet bevallen. Bij de eerste ben ik thuis bevallen, maar omdat dat niet helemaal goed ging wil mijn man echt niet meer dat ik thuis beval. Het is hier nooit een discussie geweest omdat ik dus niet meer thuis mag bevallen, maar als ik dat persé wel had gewild ben ik bang dat mijn man nooit aan een tweede was begonnen. Hij heeft toch een aantal uren behoorlijk in de rats gezeten bij de eerste bevalling, dus ik vind dat hij er wel degelijk wat over te zeggen heeft (laten we zo zeggen dat de bevalling traumatischer is verlopen voor hem dan voor mij..). En daarbij ben je bij een ziekenhuisbevalling normaal gesproken een hele tijd thuis, en ga je pas op het laatste moment naar het ziekenhuis (nou ja, niet letterlijk het laatste moment natuurlijk..). En als het goed gaat, dan mag je ook nog op dat moment beslissen wat jullie willen. Misschien moet je het vantevoren niet allemaal al te vast willen leggen, want een bevalling verloopt toch niet zoals je verwacht..