popperdepopje> ja maar dan onder invloed van medicatie. (zou alleen zwanger willen worden omdat dit per ongeluk gaat) Je kan je hormoon klachten laten minderen door de pil. Blijkt het zo te zijn dat ik opeens?!?! ook niet meer tegen de pil kan en daar op 4 dagen na alsmaar buikkrampen te hebben. Dus de condoom maar maar eens scheuren he. LOL. Maar heb wel verdriet dat iedereen om me heen 2 kindjes krijgt en omdat dit zeg maar hoort. En ik dus bewust kies voor 1 kindje. Maar wel 1 die alles kan krijgen. De borstvoeding in die tijd heeft alle hormonen vastgehouden bij mij. Achteraf geen goede keuze geweest om dik een jaar te voeden. Aan de andere kant. De kleine meid is een bijzonder sociale dame en heeft geen last gehad van mijn gevoelens dat ik haar van de trap af kon laten vallen, bang dat ze dood zou zijn en al die dingen. Ik was niet bang haar wat aan te doen maar was altijd volledig in paniek. Ach en die paar dagen in de maand dat ik een onzettende eucalipta ben, nemen ze hier voor lief. (zit veel al te janken, zie het leven niet zitten, buikpijn en ben onzettend sjago)
jah die roze wolk pfff ik weet wat je bedoelt, ik had er allemaal behoorlijk op gehoopt en naar uit gekeken maar op deze manier valt het toch behoorlijk tegen he maar ja we doen het natuurlijk wel voor iets heel moois en dat moeten we ook maar in ons achterhoofd houden! en die rust houden pfff wat is dat lastig he! en kan me voorstellen dat je daardoor er weer nog meer doorheen zit ook omdat je soms al zo weinig doet en dan toch weer klachten krijgt en weer te horen krijgt van ja je moet echt rustig aan doen (ja ik deed al zowat niks he!) ook wel wat frustrerend! met mijn dochter (met deze zwangerschap heb ik toen toch best een goede zwangerschap gehad vergeleken met deze) was ik het ook al snel zat dat ik dacht van nou kom maar op! ik ben er klaar mee en zij werd ook 4 weken te vroeg geboren dan alles goed en geen problemen gelukkig wel een paar daagjes zkh maar ja... maar als ik me nu zo rot voel denk ik oooh blijf jij nu nog maar ff zitten want ik ben er nog niet klaar voor. maar ja nu voel ik me weer ff wat beter en dan denk ik ook wel van zie je wel het zijn de hormonen gewoon maak je niet zo druk maar jea de momenten dat je je zo ontzettend klote voelt dan denk je toch van oooh nee he!
Sweetlakecity: als je er toch zelf zo voor kiest om maar 1 kindje te hebben is dat toch ook helemaal oke! er wordt inderdaad wel vanuit gegaan dat er ook altijd nog wel minstens een nummer 2 komt (ik ging er niet vanuit geloof ik maar ik vroeg me gewoon af of je die wens wel had en dan zou het toch vervelend zijn als je het niet zou aandurven door de hele situatie) en begreep ik goed dat de kleine meid ook een kadootje was eigenlijk? nou ja helemaal super dan toch dat je dan nu een mooie en sterke meid heb waar je toch gelukkig mee bent! en waat het gewoon goed mee gaat... en ach als je idd die ene keer per maand gewoon niet te genieten bent daar is denk ik weinig aan te doen en is gewoon zo en hoort er dan bij, erg vervelend maar ja het is ook niet anders, hopelijk is het hier na de zwangerschap niet zo erg meer of minder en anders is er ook niks aan te doen en moeten ze het er maar mee doen en een weekje heel weinig tegen me zeggen en doen hahaha (doe er nou wel luchtig over maar baalde er ook altijd flink van als ik dan zo was dan dacht ik ook van neeeee! waarom nou weer zo maar ja het gaat vanzelf )
Psychiatrische problemen tijdens zwangerschap en in het kraambed - Sint Lucas Andreas Ziekenhuis Je bent verre van de enige en het is een specialisme. Zoek hulp, het is het waard. Mijn zus had deze hulp moeten hebben, misschien had ze het dan aangedurfd om nog een tweede kindje te krijgen wat ze eigenlijk graag had gewild maar nooit meer heeft gedurfd na zwangerschapspychoses en een traumatische bevalling. Sterkte!
Hoi! Herkenbaar. Ik heb een verleden met onder andere depressies. Het ging al twee jaar wel goed. Was stabiel. Mijn partner en ik gingen voor een kindje. Dat ging niet makkelijk en werd een lange weg. Maar gelukt. Ik wilde het zó graag. Maar de roze wolk waar iedereen het over heeft kwam niet. De eerste maanden kon ik amper eten. Gaf veel over, was extreem moe. Tsja, logisch dat ik niet zo happy was. Begrijpelijk. Ik had mezelf tijd te wennen, te groeien. Maar ik voelde me niet gelukkig, niet stralend, niet blij. Ik ben mega blij met de knul in m'n buik. Maar tel de dagen tot de uitgerekende datum. Zwanger zijn? Nee. Ik geniet niet. Ik voel me niet gelukkig. M'n lijf doet van alles en ik heb nergens controle over. Een combinatie van hormonen en een gevoeligheid voor depressiviteit. Uiteindelijk heb ik hulp gezocht en ben ik terecht gekomen bij de pop-poli. Daar krijg ik speciale hulp. Ook kreeg ik het advies te beginnen met medicatie. Daar voelde ik me heel schuldig om. Was ik nu al een slechte moeder? Was ik egoïstisch? De psychiater vertelde me ten eerste dat het net zo is als in het vliegtuig. Bij nood help je eerst jezelf, dan je kind. Zorg je niet voor jezelf, dan lukt het overige ook niet. Daarbij vond ze dat ik het mezelf best makkelijker mocht maken. Ik ben nu zwanger, de kans op een tweede kindje is niet heel groot. Waarom dan niet mezelf wat rust gunnen? Ook zei ze dat stress bewezen slecht is voor een (ongeboren) kindje. Ik wil hiermee puur mijn verhaal doen. Zoek hulp. Zowel voor je gevoel nu als preventief. Zodat je na de bevalling een netwerk hebt. Gun het jezelf.
hier opnieuw sinds ik zwanger ben heel erg depressief. heb dit meerdere keren gehad, dan gaat het weer een paar maanden goed..en dan komt het weer terug. het is nu zelfs zo erg dat het werken amper gaat ..voel me zo ontzettend somber, en mijn lichaam speelt hier gelijk op in waardoor ik me nog beroerder ga voelen. heb me weer opnieuw aangemeld bij het ggz om weer te gaan praten en hulp te zoeken. en ondertussen toch telkens door naar mn werk terwijl ik echt op het punt sta in te storten..geen idee wat ik verder nu moet doen ..pfff ps sorry van mn ego bericht maar moest t ff kijwt
als je erg tegen antid bent kan je ook naar alternatieve oplossingen kijken. Ik nam ipv dat bach druppels die een vriendin van me maakte. Ze heeft een eigen praktijk. Pb me als je intresse hebt. Flesje kost 15 euro ofzo geloof ik. Dan past ze het af op je.
Ja gek he. We zijn gewoon door de media voor de gek gehouden Ik heb ook van die pieken. Kan enorm van mijn zwangerschap genieten, maar ook enorm verdrietig zijn dat het allemaal niet loopt zoals ik gehoopt en gedacht had. Ik denk dat dat ook wel een beetje normaal is. Helemaal i.c.m. een gecompliceerde zwangerschap. Maar als je constant met dat rotgevoel blijft rondlopen zoals hier beschreven wordt. Jeetje wat lijkt me dat verschrikkelijk naar. Ik hoop dat de dames die daar last van hebben snel hulp krijgen en toch nog een fijne zwangerschap hebben. En er werd geschreven over het bij een kind laten. Als jij daar gelukkig mee bent is dat prima toch? Het wordt anders als je graag nog een tweede wilt, maar dit niet durft. Dán zou ik wel hulp zoeken. Zoals ik nu soms denk, blijft het ook maar bij eentje hoor. Ik vind zwanger zijn gewoon ontzettend zwaar (lichamelijk). Soms voel ik me ook wel wat schuldig. We waren niet snel zwanger (vlak voor de IVF) en nu ben ik het eindelijk en ga ik niet volop genieten. Maar probeer maar eens te genieten met bekkenpijn, bandenpijn, veel harde buiken, bloedverlies en braken Dus zo gek is het toch ook weer niet dat ik niet constant op een roze wolkje zit... Liefs