Beste allemaal, Moet even van me af schrijven. Al ben ik er nooit zo voor om mijn hele hebben en houden op internet te zetten. Ik ben zwanger van mijn vriend die ik korter dan een jaar ken. Ik overwoog Bam moeder te worden vanwege mijn leeftijd, kwam hem tegen, ook wat ouder en ook met kinderwens. We hebben niet gepland, maar ik ben zwanger geraakt en de baby is meer dan welkom. So far.. so good. Voor de zwangerschap merkte ik natuurlijk al dat we best verschillend waren. Ik ben heel open en vriend heel erg gesloten. In het begin denk je ook nog dat je op den duur echt wel iemand beter leert kennen en iemand dan automatisch wat opener zal worden. Het was me niet duidelijk dat het zijn karakter zou zijn. Het leek er meer op dat het onwennigheid was. Helaas... hij is nog steeds erg gesloten. Ik merkte voor mijn zwangerschap dat ik het met name gewoon jammer vond en lastig met bijvoorbeeld het hebben van een conflict (lastig uitpraten als iemand niks op tafel wil leggen). Het was nog niet echt een heel issue m.i. Nu merk ik de laatste tijd ineens dat ik er een beetje van in paniek raak, omdat ik erachter kom dat ik gewoon zo weinig van hem weet... van zijn verleden. En ik denk nu; we krijgen een kindje... stel.. er gebeurd iets met hem... wat moet ik mijn kind vertellen over zijn papa? Ik begin me steeds meer te realiseren dat ik veel minder van hem weet dan ik zelf het gevoel had al die tijd. Hij verteld uit zichzelf eigenlijk niks en als ik vragen stel komt er ook vaak weinig terug. Nu is het volgende het geval... wij wonen min of meer samen, maar hij heeft nog een huis aan de andere kant van NL in een dorp waar men veel praat. Ik ben daar regelmatig een weekend geweest en heb ook weleens gevraagd om samen daar de kroeg in te gaan, maar dan krijg ik te horen dat de kroeg daar niet leuk is en dat de mensen dat ook niet zijn en gaan we niet. Als ik daar ben zie ik niemand behalve enkele familieleden. Ik heb eigenlijk nog geen vrienden of wat dan ook van hem ontmoet. Maar.... nu is hij bijvoorbeeld vandaag weer naar huis gegaan, maar zonder mij (omdat ik me niet oke voel). Hij zou op familiebezoek gaan. Bel ik op... gaat hij morgen maar heel even naar de familie en zit hij daar dus nu met een vriend in de kroeg. Dat is niet de eerste keer. Dan denk ik; die kroeg en die mensen waren toch niet leuk? Iets anders.. Vorige week dook er ineens een vrouw op via social media die voorstelde met hem daar in de kroeg een borrel te doen. Ze woont in het buitenland maar is dan een week hier. Ik heb nooit van mijn leven van die vrouw gehoord, maar wel wat krabbels gezien op hyves van haar (aan hem), waaruit ik duidelijk opmaak dat zij wel wat meer van hem wil of wilde. Hij lijkt heel naief daarin. Ziet dat niet (of wil het niet zien). Dan geef ik aan dat ik het niet echt heel prettig vind met het idee dat zij meer wil, dat hij naar huis gaat om met haar in de kroeg te borrelen terwijl ik hier zwanger thuis zit aan de andere kant van het land en niet weet wie zij is. Hij gaat vervolgens rustig, als ik naar bed ga, tot laat met haar zitten chatten en poetst zelfs zijn tanden achter de laptop om het gesprek niet te onderbreken. Hij gaf aan eigenlijk wel wat met haar te willen drinken, maar omdat wij samen weg gaan die week kan hij niet. en bij al die dingen krijg ik naar mijn idee een beetje de beschuldiging, als ik hem erop aanspreek, dat ik jaloers ben en dat ik hem beperk of controleer. Hij zegt dit niet altijd zo letterlijk maar het komt er vaak toch wel op neer. Ergens ook pijnlijk, omdat hij daarmee juist mijn openheid over mijn verleden tegen me gebruikt op die momenten (ik heb hem verteld dat ik wel erg jaloers ben geweest vanwege ervaringen in het verleden). Terwijl het mij er gewoon om gaat dat ik het niet prettig vind, het gevoel te hebben alsof de man waarmee ik een kind krijg (is nogal wat!), een eigen leventje heeft aan de andere kant van het land waar ik compleet buiten gehouden wordt. Hij heeft mijn vrienden ook niet allemaal ontmoet, maar in dat geval heeft hij in ieder geval vanaf week 1 al de naam horen vallen en weet hij inmiddels waar ik mensen van ken, wat voor contact we hebben, waar we elkaar van kennen etc. Ik merk dat ik toch een beetje boos ben nu ook. Vraag me dan af... was ik wel meegegaan naar daar en voelde ik me niet ziek... waren we dan vanavond ook de kroeg in gegaan? Waarschijnlijk niet. Dan hadden we wel vanavond het familiebezoek gehad. Maar nu zit ik er vooral mee dat ik merk dat dit soort.. toch wel frustraties, steeds vaker de kop opsteken de laatste weken. En ik hoop wel dat het de hormonen zijn ergens (want dan gaat dit weer over).. maar ik vraag me dat af. Hoe maak ik nou onderscheid? Of weet je dan na een uur wel dat je reactie door je hormonen komt? Want ik vind het nogal een verschil of ik er vanuit ga dat ik last van hormonen heb en dat het voorbij gaat of dat ik er vanuit moet gaan dat ik echt een probleem in mijn relatie heb...
Ik kan om de kleinste dingen al ZO'N drama creëren. Ben ook SUPER wantrouwig en zit er soms echt om te janken. Terwijl er niks aan de hand is eigenlijk. Alles word 3x zo erg en komt 3x zo hard aan. En als je dan ziet dat je man zich met andere dingen bezig houd dan met jou en dus je baby.. kan k echt vreselijk gefrustreerd raken. Had ik ervoor nooit. Dus ik denk dat het ook wel hormonaal is. Maar wat vervelend zeg. Ik zou echt gek worden als ik jou was. Want wat jij beschrijft wat hij doet, zijn alleen maar mijn waanideeën met een klein stukje kern van waarheid erin... Misschien moet je hem een keer laten zien dat je er niet van gediend bent en hem gewoon de deur wijzen, ga maar lekker aan de andere kant van NL wonen, dat is toch wat je wil, zonder mij en je baby. hopelijk zal ie dan wel bijdraaien! hij had toch n kinderwens, dan moet ie de moeder van zn kind niet zo in de steek laten mannen.
Ik weet (vanwege het feit dat ik ook sneller tranen in mijn ogen heb) dat hormonen echt wel een rol spelen in mijn emoties. Alleen ergens denk ik heel sterk dat ik dit ook allemaal niet oke zou vinden als ik geen last van mijn hormonen had. Alleen is dat zo lastig te checken nu. Kijk, dat hij zijn vrienden ziet buiten mij om enzo.. prima.. hij mag ook een leven hebben. Hij is laatst nog zonder mij op vakantie gegaan. Prima. Maar het gevoel bekruipt me gewoon te vaak dat wat hij daar heeft en hier opzettelijk gescheiden wordt. Als ik het vraag is het niet waar. En tegelijk denk ik.. bah.. ik wil zo ook helemaal niet over hem denken. Punt is dat ik in mijn leven qua relaties veel schade heb opgelopen, juist omdat ik mijn gevoel altijd negeerde omdat ik niet slecht over iemand wilde denken. Overigens vraag ik me ook af.. komen die mensen straks wel op kraambezoek en zie ik ze dan voor t eerst? Voel ik weinig voor eigenlijk. En wat betreft het kroegbezoek.. kijk, hij vraagt mij: ga je mee naar mijn familie? Hij vraagt mij niet: Ga je mee bij mij daar een avondje de kroeg in? Dus ik geef aan dat ik niet mee ga naar de familie dit weekend en dan blijkt dat hij er zelf ook niet zit maar iets anders doet.. tja. Vind dat gewoon krom. Nu was ik bij beiden niet meegegaan omdat ik me ziek zwak en misselijk voel maar toch...
lijkt wel alsof ie je op afstand houd.. k weet niet hoe ver je bent.. misschien heeft ie moeite met zijn prive met je te delen (zegt die van mij altijd) en komt het nog dat ie je meeneemt? maar wat raar van die andere vrouw.. k zou m echt gaan volgen waar ie heen gaat enzo.. echt erg ben ik, k weet t. maar I blame the hormones... maar hij moet wel gewoon eerlijk tegen je zijn, helemaal nu.
We wonen 6-7 maanden samen (hij woont bij mij in) en ik ben 13 wkn zwanger. Moeite met zijn privé te delen... hmm... dat zou ik ook een rare opmerking vinden denk ik en die laat ik ook niet voorbij gaan zonder verklaring. Zeker niet als je in het stadium bent dat je een kind samen krijgt en je in mijn huis woont en dus wel de hele dag in mijn privé zit. Haha... volgen.. nee, daar voel ik me te oud voor... en te goed trouwens. Zo erg is het bij mij niet (niet meer... jaren terug was ik er misschien toe in staat... had ik geen hormonen voor nodig ) En het gaat er ook niet om dat ik hem direct wantrouw. Maar soms is hij zo onnozel daarin. Zo van: zij hangt om mijn nek... ik raak haar niet aan! Dat ik hem moet uitleggen dat er ook nog zoiets is als tegen iemand gewoon zeggen dat je het niet wil hebben want dat je m.i. net zo fout bent als je het gewoon 'ondergaat'. Dat is met die vrouw ook... die berichten.. het druipt er vanaf dat ze hem leuk vind. En hij zegt: nee joh.. dat is niet hoor. Dat ik denk.. pff. wie houd je voor de gek?
Als hij echt van je houd zou hij ook begrip kunnen opbrengen voor jou gevoelens. Het kan best zijn dat je voor niets bang bent en dat je vriend je jaloers vind. Maar ik denk dat bijna iedere vrouw jaloers word als ze het gevoel heeft dat ze buitengesloten word. Juist omdat je vertelt dat hij soms niet handig is met gevoelens is het aan jou de taak om het hem duidelijk te maken. Maak geen verwijten naar hem toe, dat geeft alleen maar ruzie. Praat met hem vanuit je eigen gevoel en onzekerheid. En vraag hem of hij die wil wegnemen zodat jij je weer lekker kan bezighouden met je zwangerschap en hij zijn gangetje kan gaan. Jou gevoelens kan hij niet wegwuiven alsof dat er niet is. Het is namelijk jou gevoel en daar hoor je respect voor te hebben. Zeker als je veel van elkaar houd.
Ik vind het sowieso al vreemd om samen voor een kind te gaan als je blijkbaar nog niet de definitieve keuze voor elkaar hebt gemaakt. Aangezien hij zijn huis nog heeft en daar ook nog regelmatig gebruik van maakt, vind ik dat dus al een teken aan de wand: hij houdt een optie open, een vluchtroute, hoe je het maar wilt noemen. Ik denk dus niet dat je gevoel nu vanuit je hormonen komt. Die zullen het allicht wat sterker kunnen kleuren dan je anders zou voelen, maar de basis ligt -lijkt mij- in dat jij zelf ook wel aanvoelt dat hij gewoon niet voor 100% voor jou gaat...
Ik denk dat dit weinig met hormonen te maken heeft, hij doet gewoon raar. Prima als hij een semi-lat relatie wil vooralsnog, jullie zijn immers nog niet lang samen, maar dan moet hij daar gewoon eerlijk over zijn. Dat je er slechter tegen kan dan voor je zwangerschap kan wellicht met hormonen te maken hebben, maar verder niet. Het is gewoon raar dat hij jou zijn vrienden niet wil laten ontmoeten, chat met een andere vrouw, enz.
Sluit me volledig hier bij aan. Hormonen maken je wat emotioneler, maar je ziet echt wel wat er gebeurt om je heen of dat klopt of niet!!
Bedankt meiden. Over voor een kind gaan als je niet voor elkaar gekozen hebt... ik ging (en ga) er vanuit dat we wel voor elkaar gekozen hebben en dat dat los staat van de woonsituatie om de volgende reden (terzijde dat deze zwangerschap niet gepland was); Hij heeft dit huis niet lang geleden gekocht. Ik wil absoluut niet daar wonen. We weten allemaal dat een huis in deze tijd niet zomaar verkocht is. En dit huis helemaal niet. Hij heeft het gekocht met in zijn hoofd dat er nog vanalles aan gedaan moest worden. Dat is blijven liggen. Om het in deze tijd verkocht te krijgen moet er echt veel gebeuren en daar waren we ook mee bezig. Hij / Wij gaan in ieder geval een grote schuld over houden. Toen ik wist dat ik zwanger was heb ik wel meteen gezegd dat ik niet wilde verhuizen met een dikke buik (op afraden van vrouwen die dat wel hebben gedaan en daar nogal stress van ondervonden). Plan was dus om hier sowieso te blijven zitten nu en maximaal tot de baby 1 jaar is. Hij zou dan definitief hierheen komen binnenkort en dus met dubbele lasten zitten.. en in de tussentijd het huis verkoopbaar maken... we moesten ook even de kabinetsplannen afwachten. Dat hij zijn huis nog heeft vind ik dus niet heel gek en dat hij daarheen moet ivm post en andere verplichtingen is prima. Dat hij niet uren in de auto gaat zitten op 1 dag om even bij zijn ouders of vrienden op bezoek te gaan en dan daar eens overnacht kan ik hem ook niet kwalijk nemen. Ik woon hier vrij klein.. hij heeft in huis geen eigen plek. En in de omgeving kent hij niemand. Dus tja.. Ik vind dat ook geen teken dat je niet voor elkaar kiest (dat vond ik wel als hij ook geen plannen zou maken om 100% samen te wonen). Hij vraagt ook wel of ik mee ga naar hem. Maar dat vragen is het idee.. ..het gaat mij vervolgens om de uitvoering van het geheel zoals ik dat beschrijf.
Wat ik gewoon heel lastig vind is dat wanneer ik erover wil praten ik meteen als jaloers bestempelt wordt en heel mijn zienswijze dan door mijn verleden zou moeten komen. Dan kan iemand zich dus altijd vrij pleiten en ik ga me op den duur paranoïde voelen. Ik raak in strijd met mezelf. Dat ik enerzijds denk: Ik ben toch niet gek dat ik het zo zie.. en anderzijds denk ik... nou, stel ik me toch aan dan?. Merk dat ik mezelf daarin heel erg kwijt raak af en toe en dat dat die boosheid vooral veroorzaakt. Enige wat hij zegt is dat hij niks te verbergen heeft en daarmee is de kous af. En ik moet dat geloven want anders is er geen vertrouwen en dan is er geen basis voor een relatie.
O mijn god ik kan ook in alles beren zien! Ik weet dat mijn hormonen het zijn maar ik kan het dan toch niet laten. Ik denk dat bij jou het proces leren kennen ook meespeeld. En eerlijk gezegd als hij dan ineens wel in de kroeg zit zou ik het zelfde denken.. Het is lastig, k twijfel ook van aan mezelf. Eigenlijk over alles! Maar dat zijn dan die ook zo leuke hormonen en vergeet dan vooral het verhaal lekker janken om niks niet Sterkte in ieder geval en gefeliciteerd met je zwangerschap!
Net hem aan de lijn gehad en gevraagd hoe het zat met dat kroeg bezoek... het bleek vooraf afgesproken met die vriend dat als ik niet mee zou komen ze de kroeg in zouden gaan. Voel me er nu dus alleen maar lulliger onder. Blijkbaar kan hij zoiets niet vooraf tegen mij zeggen.
naar mijn mening klopt er echt iets niet meid, maar hij zegt het wel.. vraag je dan ook waarom je niet mee mag?
Nou, uitgebreid gesprek gehad. Over dat kroegbezoek.. tja..hij geeft aan dat ik wel mee mocht alleen dat het allemaal niet uit maakte, omdat ik toch ziek was en niet mee zou gaan naar daar. Hij gaf nog meer aan, maar ja.. dat is achteraf gepraat en kan ik nu niet zoveel op baseren daardoor en zal ik dan moeten aannemen. Ik heb nogmaals duidelijk gezegd dat ik betrokken wil worden bij zijn hele leven en niet de helft. Over die vrouw ben ik gewoon begonnen en gevraagd hoe dat zit en wat blijkt.. mijn gevoel klopte. Mevrouw heeft hem in dat gesprek van alles voor de voeten gegooid dat hij haar grote liefde was / is (ze is met een andere man en heeft kinderen) en kennelijk werd het ook een beetje gebracht alsof hij er nog iets mee moest... wat opdringerig. Hij geeft aan er niet met mij verder over gepraat te hebben, omdat hij zegt geen belang aan het gesprek te hechten of aan de informatie. Ik Zeg tegen hem: ja maar je was nog wel iets met haar gaan drinken als het wel uit was gekomen? Waarop hij zegt dat hij dat wel wilde voor het gesprek, maar na het gesprek ook zag dat dat niet echt een optie was. Tja... ik heb hem ook aangegeven dat ik het wel héél kwalijk vind dat hij mij dan weg zet als iemand die spoken ziet en gewoon jaloers is, wetende op dat moment, dat mijn gevoel over haar gewoon heel goed klopte. Het is ook gek... ik heb via zijn social media pagina's nu al 4 vrouwen eruit geplukt waarvan ik per direct het idee had dat ze meer van hem wilde. Heel erg gevoelsmatig. Over de eerste 3 had ik gelijk.. en ja hoor. Nu ook weer. Hij geeft zelf ook toe dat hij de signalen meestal niet ziet of er geen waarde aan hecht.
Nou als mijn man op die manier contact zou hebben met vrouwen, zou ik hem per direct het gat van de deur wijzen! Ik vind dat hij respectloos met je omgaat...sjonge hij is met jou en krijgt een kind met jou en gaat dan met andere vrouwen om via social media...NOT DONE!!! Zelf ben ik voor mijn man naar de andere kant van het land verhuist. KOn niet wennen en hij is met mij mee terug verhuisd. Ons huis daarginter staat al 6 jaar te koop..6 jaar!!!! Hij heeft hier ook geen vrienden, maar de mijne zijn ook de zijne geworden. Mijn man zet mij en onze zoon (en) op de eerste plaats. Niet met jou de kroeg in willen, en wel zelf gaan en dat niet van tevoren vertellen...bizar. Mijn man zou niet naar fam gaan als ik niet mee ga, en zkeer niet als ik niet lekker ben en zeer zeker niet nu ik zwanger ben. Zelf gaan mijn voelsprieten hiervan overeind staan. Maar goed mijn man en ik hebben dan ook een hele andere relatie...gelukkig..
Die contacten die hij met vrouwen heeft.. tja.. het zijn vrouwen van vroeger van school, uit de buurt etc etc. Ik vind niet dat ik dat per definitie af kan keuren. Kan hem geen contacten verbieden. Moet ik ook niet willen denk ik. Hij heeft er geen intensief contact mee. Het is meer 1 keer in de zoveel tijd een 'hoe is het?' of een felicitatie met een verjaardag. Althans... sinds wij een relatie hebben en wat ik kan zien (je kan op die sites alles afschermen). Het is alleen dat ik ook berichten heb gezien van voordat hij met mij was en daarin proefde ik bij al die dames dat ze wel erg veel interesse hadden en bij navraag zei hij inderdaad dat ze meer van hem wilde etc. Dat kan.. ik heb ook relaties en dates gehad voor hem en ook niet met iedereen ruzie. Maar ik ga er ook geen borrel mee drinken in de kroeg. En als ze mij de liefde verklaren zeg ik heel resoluut dat ik een fijne relatie heb en dat ik daar niet in mee wil gaan.
wat kan je er uiteindelijk aan doen. zit toch aan m vast. heb zelf n beetje t zelfde, herken heel veel in je verhaal vind t knap dat je er kalm onder blijft..
Lastig hoor. Een gesloten man krijg je niet zomaar open. En die geslotenheid werkt jaloezie wel in de hand. Maar, je zit niet aan hem vast, ook al krijg je zijn kind. Aan de andere kant kennen jullie elkaar nog niet zo heel lang, misschien kost het bij hem meer tijd om zich open te stellen.