Hallo Allemaal, Ik ben intussen alweer 5 jaar heel erg gelukkig met mijn man, maar er is een ding wat me altijd dwars is blijven zitten en dat is zijn gewicht. Hij is altijd te licht geweest en het hoort ook wel bij zijn bouw, maar soms kan ik me echt zorgen maken over zijn gewicht. Toen ik hem leerde kennen woog hij ongeveer 63 kilo en zijn lengte is 1.89 (best lang dus). Vrij snel nadat we samen waren kwam hij een beetje aan, maar dat bleef steken op 66 kilo. Toen we erachter kwamen dat de kwaliteit van zijn zwemmers niet goed was is hij gaan proberen aan te komen. Uiteindelijk woog hij 69 kilo, de 70 (zijn streefgewicht) heeft hij helaas nooit gehaald. Toen we in januari bij de gyn kwamen, vroeg ik ook aan haar of dit gewicht wel goed voor hem was, zij vond het een prima gewicht voor hem. Vervolgens was bij hem de drive om aan te komen helemaal weg en is het in een paar maanden tijd gezakt naar 65 kilo. Dit lijkt niet zoveel, maar ik kan het verschil heel goed zien.. Het beetje vet wat er op zijn botten zat is weer helemaal weg. Ik mag er niet over beginnen, want hij begint ook niet over mijn overgewicht. Het is een onderwerp waar ik niet over mag praten, want dan wordt hij kwaad. Intussen zie ik dat hij steeds minder begint te eten, maar zelf zegt hij dat hij momenteel juist meer is gaan eten. Helaas kan ik hem niet geloven, ik geloof wel dat hij vind dat veel eet, maar ik geloof niet het veel is.. We hebben intussen zo nu en dan ruzie als ik het weer voorzichtig aankaart, want naast het feit dat ik me zorgen maak om zijn gezondheid, vind ik het ook simpelweg aantrekkelijker als hij iets zwaarder is. Ik weet ook dat het hem heel veel moeite kost om aan te komen en zeker om de kilo's erbij te houden. Zoals ik levenslang heb (ik moet altijd opletten dat ik niet aankom) heeft hij dat ook, maar precies andersom. Ik weet niet meer zo goed wat ik ermee aan moet, want ik wil heel graag dat hij beter voor zichzelf gaat zorgen (en dus probeert aan te komen), maar aan de andere kant vind ik ook dat ik hem moet accepteren zoals hij is..
mijn man weegt 70 kg bij 190 ik heb er zelf geen moeite mee hij is altijd al zo geweest dus ja ik heb ook geen tips of wat dan ook
Hier ook een man met ondergewicht. Mijn man is 1.85 en weegt 60 kg. Ik kan het er wel met mijn man over hebben, en accepteer hem dan ook. Maar ook ik maak me zorgen, net als mijn overgewicht is zijn ondergewicht niet gezond. Bovendien vind ik het ook wat aantrekkelijker als hij wat zwaarder zou zijn, en wat prettiger aanvoelen, al die botten doen soms pijn Mijn man eet meestal wel genoeg, maar wel erg onregelmatig. Helaas kan je een ander niet vertellen wat te doen, dus zul je je er bij neer moeten leggen. Of toch nog een keertje aankaarten dat je je echt zorgen maakt m zijn gewicht. Anders in een brief, als je denkt dat hij kwaad wordt...
Ik maak me er dus ook zorgen over, hij krijgt gewoon te weinig voedingsstoffen binnen. Maar aan de andere kant voelt hij zich prima en heeft genoeg energie. Ik ben gewoon heel erg bang dat het later ineens een probleem blijkt te zijn en dat hij dan eerder hulp had moeten zoeken.. Momenteel lukt het ook aardig om het naast me neer te leggen hoor, ik begin er zelden over. Alleen soms zie ik ineens hoeveel gewicht hij kwijt is geraakt en dan schrik ik er soms wel van.
Ja ik maak me idd ook wel zorgen over wat het op lange termijn met zijn lijf doet. Maar helaas kan je een ander nergens toe dwingen, het moet wel uit zichzelf komen. Vorig jaa was mn man een paar kilo aangekomen maar met de komst van de kleine weer erg druk en dan zie ik m wegsmelten. Anders miss eens advies vragen aan de dietiste?
Ben je ook bang dat het te maken heeft met het moeilijker zwanger worden? (Als ik zo naar je onderschrift kijk.)
Ja, dat is ook zo.. misschien vind ik dat wel het frustrerende Zelf ben ik elke dag bezig met mijn gewicht en om te zorgen dat ik af val of op z'n minst niet aan kom en hij is er helemaal niet mee bezig.. Soms verwacht ik hetzelfde van hem als van mezelf, maar hij is daar gewoon heel anders in. Het jammere vind ik dat hij er wel mee zit, maar het teveel moeite vind om er iets aan te doen..
Ik zie het probleem niet zo, maar dat kan aan mij liggen hoor.. Dat is toch iets dat hem aangaat? Ik ben altijd heel dun geweest en iedereen om me heen was me maar aan het pushen en pushen.. Heel vervelend is dat kan ik je vertellen. Ik weeg nu na mijn zwangerschap precies wat ik altijd had willen wegen, maar ik weet dat ik heel goed moet opletten om niet af te vallen. Maar ik vind nog steeds dat dat iets is dat mij aangaat..
Maak je je zorgen misschien dat hij een eetstoornis heeft? Dat kan bij mannen natuurlijk ook....als ik jouw stukje hierboven lees, is dat het eerste wat in me opkomt (dat jij daar bang voor bent misschien, ik zeg niet dat je man dit heeft hoor). Vooral omdat je er niet over mag praten met hem omdat hij dan boos wordt...
Dat ben ik niet helemaal met je eens.. Ik ben met hem getrouwd en wij proberen samen een gezinnetje te stichten, ik vind dat het dan je plicht is om zo goed mogelijk voor jezelf te zorgen. Mocht hij wel ziek worden of dat zijn lichaam het begeeft, dan heeft hij niet alleen zichzelf ermee, toch? Ik weet ook wel dat ik hem niet kan dwingen en ik begin er zeker niet vaak over, maar als je je zorgen maakt... Ik weet dat hij geen anorexia of boulimia heeft oid, hij eet wel, maar pas als hij honger heeft en dan tot hij genoeg heeft gehad. Uiteindelijk betekent het dat hij gewoon niet zoveel eet..
En hoe zit het dan met gewoon accepteren zoals hij is? Blijkbaar heeft hij niet een heel grote eetlust en is hij wat aan de magere kant. Kan gebeuren, sommige mensen zijn dik en andere dun. Ik zou hem lekker laten, zelf wil je ook niet horen dat je te dik bent lijkt mij.
Dat probeer ik ook wel, maar ik vind het wel moeilijk om me daar gewoon bij neer te leggen, simpelweg omdat ik zo bang ben dat hij ziek wordt ofzo..
Maar waarom zou hij ziek worden dan? Je zegt dat je weet dat hij geen eetstoornis heeft.. Waar ben je dan precies bang voor? Ik ben het met Suus1983 eens. Je zegt namelijk ook in je eerste post dat je hem aantrekkelijker vind als hij wat zwaarder is.. Hij was toch al zo toen je hem leerde kennen? Je bent zo van hem gaan houden.. Ik begrijp nog steeds het probleem niet zo. Ik kan je overigens wel begrijpen als je zou zeggen; Ik doe er alles aan om op een goed gewicht te zitten omdat dit belangrijk is om kinderen te kunnen krijgen en zou het fijn vinden als hij er ook moeite voor deed. Dat vind ik een heel ander verhaal.. Maar de andere dingen die jij noemt (Ik ben bang dat hij ziek wordt, Ik vind het aantrekkelijker als hij zwaarder is, Het is zijn plicht om goed voor zichzelf te zorgen omdat jullie getrouwd zijn etc.) kan ik niet begrijpen..
Het is absoluut niet zo dat ik wil dat hij aankomt omdat ik het aantrekkelijker vind, ik vind het alleen wel iets mooier ja. Ik hou niet minder van hem omdat hij wat minder zwaar is. Ik geloof gewoon dat je lichaam niet goed kan functioneren als je niet genoeg voedingstoffen binnen krijgt en dat het op een gegeven moment een probleem wordt. Misschien is het ook wel een rol die ik op me heb genomen vanaf het begin van onze relatie. Ik zorg al vanaf het begin voor hem en zorg dat hij gezonder en gelukkiger leeft, hier ligt voor hem de grens en dat vind ik soms wel moeilijk te accepteren. Maar ik ga het wel proberen
Als hij er zelf echt mee zou zitten, dan zou hij er wel iets aan doen. Dus blijkbaar vind jij het belangrijker dan hijzelf. Als hij netjes zn vitamientjes binnen krijgt zal zn zaad niet beter worden als hij 5 kilo zwaarder weegt. En als iemand met ondergewicht weet ik hoe irritant de opmerkingen (hoe goed bedoeld ook!) kunnen zijn. Dus zou zeker niet gaan pushen. Probeer gewoon eens een goed gesprek erover aan te gaan, vertel hoe je erover denkt en probeer het daarna los te laten. Succes!
is het een idee om voor hem volle producten in huis te halen? volle melk, roomboter,.... en hem geen light producten te laten eten als je die in huis hebt voor bijv. jezelf? mijn vriend weegt ergens tss. 65 en 70 kg voor 1m83 of zo, maar die heeft gewoon een erg snelle stofwisseling en rookt.
Het is ook zeker niet zo dat ik hem push, ik praat er zelden over.. Maar ik maak me wel vaak zorgen, maar ik weet dat hij niet wil dat ik het erover heb, dus ik hou het meestal voor me. Ik ga zeker een goed gesprek met hem voeren en proberen alles uit te praten. Nu ik zo erover typ, merk ik aan mezelf ook dat er meer achter zit dan alleen het eten, wel goed om het samen over te hebben denk ik Bedankt voor de reacties!
Hij heeft alleen volvette producten En ik zorg altijd dat er dingen in huis zijn die hij lekker vind, hij heeft er alleen zelden zin in dat soort dingen heb ik al veel geprobeerd, maar dat werkt gewoon niet, omdat hij er vaak gewoon geen zin in heeft.
het beste is denk ik wat je kan doen het laten rusten laat hem doen..want anders krijg je meer dan ook meer ruzie!!en daar zit je ook niet op te wachten wat mijn dokter altijd zeg zolang je eet en drink is er niks aan de handen je kan het er over hebben maar dat die boos wordt is misschien wel van begin ze alweer meid komt goed laat hem doen.als die honger heeft heeft die honger zo niet dan niet..neem hem zoals die is!!
o jee, een echte functionele eter dus wou dat ik ook meer zo was. en als je hem 1 of 2 keer per week vraagt wat hij wil eten dan? misschien eet hij er dan meer van. zijn zijn bloedwaarden goed dan? (ik denk dat jullie hier wel al naar gekeken hebben, gezien jullie traject, maar toch even voor de zekerheid). anders zou ik het gewoon laten rusten en gewoon aangeven dat je je enkel heel veel zorgen om hem maakt.