Hallo allemaal, ff mijn hart luchten hoor! Ik heb een beste vriendin die ik al 15 jaar ken, vanaf de middelbare school. Het ging altijd erg goed tussen ons, we zijn geen types die voor elk wissewasje aan de telefoon hangen of de deur bij elkaar plat lopen, maar het zat gewoon goed. We hebben veel meegemaakt en konden elkaar daarin steunen. Ook vreugde deelden we samen, zo heeft zij bv vorig jaar ons bruidswerk gemaakt en is ze mee geweest mijn trouwjurk uitzoeken en op de dag zelf was ze mijn hulp. Maar nu het probleem; ik ben zelf geen type met bergen vrienden, zij is wel heel sociaal en kent veel mensen. Sinds vorig jaar gaat zij om met een vriendengroep die allemaal veel jonger zijn dan haar(en dan heb ik het over dik 8 jaar verschil). Helemaal niet erg, gun haar echt wel vrienden, maar ze laat mij de laatste maanden links liggen. Heeft zogenaamd geen tijd om af te spreken. Ik heb die laatste maanden constant het initiatief moeten nemen, eerder kwam het wel tot een afspraak, maar tegenwoordig niet meer. Ze heeft echter wél tijd om met die vriendengroep vanalles te doen....Hoe ik dat weet? lang leve facebook waar ze op zet wat ze die dag aan het doen is(buiten het werken dan). Ik voel me belazerd, aan het lijntje gehouden en dus heel verdrietig. Ze zet 15 jaar vriendschap op het spel! Ik weet niet of ze dit bewust doet, maar ze kent mij en weet dat ik ten 1e heel veel geduld heb en ten 2e over me heen laat lopen. Ik heb het gevoel dat ze daar misbruik van maakt; zo van; ach, ik heb meer zin om met die-en-die af te spreken, zij kan wel eventjes wachten... Laatst kreeg ik een kaartje van haar waarin stond dat ze me niet vergeten was en dat we snel weer eens aan de thee moesten. Ik gereageerd via facebook, en weer rekening houdend met háár agenda(dom dom dom), maar heb niks meer gehoord, dus er is nog geen afspraak. Ik ga er niet meer achteraan hoor!:x Wat moet ik nou? ik ben erg bang om er over te beginnen, wil geen ruzie, maar weet überhaupt niet hoe ik er over moet beginnen...of moet ik het nog maar een poosje zo laten en kijken of ze op een gegeven moment weer met hangende pootjes bij mij komt omdat het met die vriendengroep niet leuk meer is? Elke keer denk ik; ligt het aan mij? waar heb ik dit aan verdiend?? ik slaap er slecht van en ben down Wie heeft er goede raad?? en wie heeft er misschien zelfs ervaring met zoiets als dit? Groetjes!
Oja; én als we dan af hadden gesproken, zat mevrouw constant met haar mobiel...kreeg ze een sms en dan was het van; "oh, ff terug smsen hoor, ik luister ondertussen wel" maar dan wel lachen endoen en mij onderbreken van:"hihi, moet je horen..bla bla bla" En ze had het ook alsmaar over die vrienden, ik ken die lui helemaal niet dus dan denk ik:"wat moet ik hiermee??" En paar maanden geleden op haar verjaardag zat de hele toko tot de nok toe vol(o.a. ook die vrienden), kom ik binnen, heeft ze nog net de tijd dat ik haar kan feliciteren, geef haar de envelop met kadootje(dagje dierentuin met zn 2en), ze maakt het niet eens open en gooit het bovenop de stapel! daarna was het van:"je moet zelf thee en gebak pakken hoor" en weg was mevrouw, weer naar buiten omdat er een stel gingen roken... Sta je daar...
hmmm dat is niet leuk nee Lijkt me dat ze het inderdaad te druk heeft met haar nieuwe vrienden. Ik zou er niet te veel energie 'meer' in steken tenzij je het prima vind om af en toe wat met haar af te spreken. Maar snap heel goed dat dit niet leuk voor je is
Hoe moeilijk ook....laten vallen die hap... Dat is toch geen vriendin? Ze laat je in mijn ogen echt in de steek. Jij hebt genoeg gedaan en verdient meer als dit! Je zegt al dat je veel te goed bent en over je heen laat lopen en dat je bang bent dat ze daar van profiteert... Ik denk dat ik haar een brief/telefoontje/ of wat dat ook zou sturen met de mededeling dat het voor jou klaar is op deze manier.... Heel veel sterke, ze is je vriendschap op deze manier niet waard!
Benoem je gevoelens eens naar haar, misschien heeft ze (hoe raar ook) niet door dat ze jou zo aan de kant zet, bewust of onbewust uitgesproken moet dit wel worden. 15 jaar is ontzettend lang en veel, en jullie hebben waarschijnlijk lief en leed met elkaar gedeeld. Zonde omdat zo in 1 klap op te geven, ookal gedraagd ze zich momenteel niet echt als een vriendin. Mijn advies, zet je gevoelens op papier, email of sms en 'lok' een gesprek uit. Mocht je daarna tot de conclusie komen dat ze toch niet meer een 'echte' vriendin is zoals ze dit was, kun je misschien wat afstand nemen maar dan heb jij voor je gevoel er in ieder geval alles aan gedaan. Succes, dit is niet leuk! Heb met je te doen, echt..
Ach meis, wat ontzettend vervelend voor je. Ik kan me zo goed voorstellen dat je hier erg verdrietig van wordt. Ik was tot een paar jaar geleden ook zo iemand als jij, die altijd het initiatief nam in vriendschappen. Dit koste mij op het laatst zoveel energie en nam al het plezier in de vriendschappen weg dat ik op een gegeven moment toch voor mijzelf gekozen heb. Ik heb met pijn in mijn hart het initiatief bij de ander gelaten, waardoor een aantal vriendschappen doodbloedden en ik heb ook een vriendschap zelf beëindigd. Het heeft me, met name in het begin, veel verdriet gedaan, maar ook heel veel rust gebracht. Ik kan je niet goed adviseren wat je moet doen. Het enige dat ik tegen je wil zeggen; luister naar je gevoel over deze vriendschap. Wil je doorgaan, dan zou ik een goed gesprek hebben met jouw vriendin. Wil je stoppen, dan zou ik dit ook aan jouw vriendin laten weten zodat je het op een goede manier kunt afsluiten. Heel veel sterkte gewenst en een dikke digiknuffel, want het is geen leuk gevoel.
Sorry maar je moet mond opentrekken en de waarheid zeggen hoe je er over denkt. Heb ik toen ook gedaan bij een vriendin en nu gaat het goed. En als je het irritant vind dat ze constant loopt te sms zeg er wat van. Ik hou daar ook niet van
echte vriendinnen praten met elkaar over elkaars gevoelens dus de opmerkingen laten vallen die hap beetje raar ik merk een beetje jaloezie van jou kant uit gewoon met je vriendin erover praten misschien heeft ze het zelf niet eens door
Die opmerking komt van mij en die sprak ik uit omdat ik helaas uit ervaring spreek....maar misschien komt het harder over dan het bedoeld is... Natuurlijk moet je er wel over praten, maar ik kreeg de indruk dat TS dit al een aantal maal geprobeerd had.... En als ze daar dan niet op in gaat, kun je wel blijven investeren maar als de vriendschap niet van twee kanten komt, zou ik voor mezelf kiezen!
Ik zou het ter sprake brengen en je gevoelens daarbij uiten. Als ze er respect voor opbrengt zal jullie contact hopelijk verbeteren en als ze het er niet mee eens is, weet je eigenlijk ook wel genoeg en zou ik zeggen 'over en uit'. Ik ben ook een vriendin verloren toen mijn zoon werd geboren, ging wel anders dan bij jou. Waren samen door een zware periode gegaan, kende haar uit de tijd dat we samen in een psychiatrische kliniek zaten dus wist best veel van haar en zij van mij. Maar ze kreeg een vriendje en had nergens tijd meer voor, ze zou langskomen op kraambezoek maar is nooit geweest ondanks de afspraak die we hadden gemaakt. Toen dacht ik 'ach laat maar..' geen zin meer om nog energie in te stoppen! Het moest altijd van mijn kant komen en dat is geen goede basis voor een relatie toch..
ik zou jouw gevoelens bespreekbaar maken... weet je, jullie zitten blijkbaar beide in een andere fase van jullie leven.. dus dat jij hier mee zit zal zij waarschijnlijk helemaal niet door hebben. zolang jij niet verteld wat jou dwars zit, kun je haar niet kwalijk nemen dat jij je zo voelt! als jullie echt goede vriendinnen zijn, moet dit bespreekbaar kunnen zijn! sterkte ermee
Mooi gezegd. Proef ook jaloezie. Hoe moeilijk het ook is het word tijd dat je zelf ook je horizon gaat verbreden. Niet wachten op die ene die tijd heeft.
Misschien zitten jullie inderdaad even op verschillende golflengtes. Dat heb ik ook een aantal keer gehad met verschillende vriendinnen en die vriendschappen zijn allemaal 'doodgebloed' We hadden elkaar ook steeds minder te melden als we wel afspraken. Gewoon een beetje uit elkaar gegroeid. Zo gaat dat soms. Oók met mensen met wie je heel dik bevriend bent geweest en veel gedeeld hebt. Ik ben zelf een type dat niet zo goed is in het onderhouden van vriendschappen, dus ik kan je niet echt advies geven, behalve dat het niet oké is als het steeds maar alleen van jouw kant komt. Je kunt een goed gesprek met haar aanknopen, maar je kunt iemand niet dwingen om vrienden met je te zijn. Dus als haar gedrag daarna niet verandert, is het misschien toch beter het gewoon maar te laten, de mooie herinneringen aan jullie momenten samen te koesteren en op zoek te gaan naar nieuwe bekenden die misschien uitgroeien tot vriendinnen.
Ik had er ook zo we waren vriendinnen sinds dat we 4 waren, waren altijd samen. Maar op een gegeven moment was ik gewoon niet interessant meer. Afspraken afzeggen als we dan afspraken zo snel mogelijk weer weg omdat ze dan uit moest met andere mensen. Haar oude vriendinnen waren niet meer interessant Vond t eerst echt heel erg hadden toch veel meegemaakt samen en was altijd me beste vriendin, heb het er vaker over gehad maarja ze vond het echt niet de moeite waard. Nouja had geen zin meer in het oppervlakkige gedoe en heb nu geen contact meer met haar.
in een ECHTE (hechte) VRIENDSCHAP is alles bespreekbaar!! Dus ook dit! En je hoeft het niet met elkaar eens te zijn, maar het brengt wel duidelijkheid als je erover praat. Wees niet bang en praat erover met haar! De tijd zal uitwijzen of jullie echt uit elkaar zijn gegroeid/niet meer bij elkaar passen of de vriendschap niet meer is wat het geweest is..... Of dat het gewoon even op een zijspoor is geraakt en alles weer goed komt. - Wel succes hoor, want dit zijn lastige dingen.....
Het is een beetje een eenzijdige vriendschap geworden. Je kunt het natuurlijk benoemen. Maar goed, je kunt niemand dwingen ... Het is net een echte relatie Zie er naar uit dat de houdbaarheiddatum van deze vriendschap verlopen is... Zo gaat dat met vrienschappen. Sommigen zijn er maar even, een ander een heel leven. Over het algemeen duren vriendschappen maar iets van zeven jaar. Bij verschillende levensfases horen weer andere vriendinnen.
Na zoveel jaar vriendschap vind ik dat je gewoon moet kunnen aangeven wat je dwars zit.. zomaar laten doodbloeden vind ik eigenlijk geen stijl, zeker niet na zoveel jaar.. of de vriendschap nog te redden is, is een andere vraag.. Na ruim 18 jaar briendschap was het hier ook over met een vriendin. we zijn uit elkaar gegroeid.. ontzettend jammer. eigenlijk precies hetzelfde als jouw situatie.. na de geboorte van lenn heeft ze enorm foute opmerkingen gemaakt en merkte ik eigen dat het de laatste tijd van mijn kant kwam.. na een aantal maanden weer contact gezocht, maar nadat ze had aangegeven alleen af te willen spreken als de kinderen niet mee kwamen (lekker ouderwets wijntjes drinken en bijkletsen (ik drink niet eens) en door de stad slenteren en langs verschillende kroegen) was het voor mij klaar. mijn vermoeden werd bevestigd, ze wilde mij nog wel als vriendin, maar dan zonder mijn kinderen. maar vooral de manier waarop deed me pijn; 'je neemt LEnn toch niet mee he? Want dan kunnen we net zo goed niet afspreken, dan heb je toch geen aandacht voor mij en kunnen we net zo goed niet afspreken..' oke dan niet.. Ik heb nu een goede en lieve vriendin met twee kinderen en nu pas merk ik dat dat ECHT een vriendin is.. kan haar overal en altijd bellen, ook al hebben we het druk. als er iets met de kinderen is of ik twijfel ergens over of ik moet gewoon mn hart luchten over de kinderen is er nooit een probleem, ze is er altijd voor me (andersom ook hoor) ik kan met haar alles delen en bespreken En DAT is hoe vriendschap moet zijn.. praat met haar, maar laat het niet altijd van jouw kant komen, dat vreet energie.. Succes!
Ik herken je verhaal zo! Bij mij is het weliswaar wat anders maar de gevoelens deel ik met je.. Ik heb een aantal vriendinnen die inmiddels allemaal kinderen hebben. Ik heb ze nog niet en dat doet mij verdriet. De meiden hebben geen tijd voor mij en spreken wel met elkaar af om naar babyzwemmen of de speeltuin te gaan. Ik vind dat zo moeilijk! Ik wil ze gewoon zien met of zonder kids. Blijkbaar pas ik niet meer in hun leven... Zitten in een andere levensfase ... Voor mij geen reden om vriendinnen in de steek te laten.Ik heb het proberen aan te geven, omdat ik dat echte vrienden moeten dat kunnen zeggen tegen elkaar, mar helaas pakte dat uit in verwijten baar mij. Ik heb nu vanaf januari niets laten horen om te zien of ze uiteindelijk naar mij om zouden kijken. Tot op de dag van vandaag niets... Ben erg verdrietig maar misschien moet het zo gaan. Komen er weer nieuwe mensen op mijn pad... Ik vertel mijn verhaal om aan te geven dat ik je gevoel begrijp. Een rot gevoel als je er midden in zit.... Maak het bespreekbaar dan heb je gedaan wat je kon!! Sterkte!
Ik heb het idee dat je je nogal afhankelijk opstelt tegenover haar. Het kan zijn dat dit haar afschrikt, helemaal nu ze zich heel goed weet te vermaken met een andere vriendenclub. Het is zeker verstandig om hier met haar over te praten, maar niet vanuit een afhankelijke positie. Klopt het dat zij eigenlijk de enige vriendin is die je hebt en dat je bang bent dat je niks meer hebt als zij je laat vallen? (en sorry als ik helemaal mis zit hoor, ik doe alleen een poging om de situatie te begrijpen en van daaruit advies te geven)
Hier ben ik het helemaal mee eens. Je zou het bespreekbaar kunnen maken bij haar maar ik denk dat het als gezeur overkomt.