Er stond dan ook geen staf tegenover het niet eten hoor! Ik heb gewoon gezegd, opeten en basta.. Hij vroeg wel of de tv aanmocht en heb hem gezegd dat die pas aangaat als zijn bakje leeg was.. Maar omdat je eigenlijk in een padstelling staat met je 7-jarige, weet ik soms even niet hoe ik dat op moet lossen. Ik kan best erg streng zijn en soms vraag ik me weleens af, ben ik niet tè streng. Daarom mijn vraag hier om te kijken hoe andere moeders dat op zouden lossen...
Dit doen wij ook vaak hoor. Maar dit stomme bakje met Loops was làng geen 7 happen meer en dan krijg je een machtsstrijd om dat kleine beetje eten wat daar nog ligt. En als ik ergens niet van houdt is het inderdaad een strijd om eten, zeker niet omdat hij verder best goed eet eigenlijk.. En ik ben niet altijd moeilijk. Als we brood hebben met pitjes op de korsten, dan mag hij ze laten liggen bijvoorbeeld, omdat hij dit dus ècht niet lust...
Ik had het hem op laten eten. Hij kiest er zelf voor en denk dat je met 7 jaar echt wel weet wat je lust of niet.
Tja, ik denk dat dat er een beetje bij hoort . Mijn oudste kan ook nogal de grenzen opzoeken en dan moeten we gewoon streng zijn. Wat wel scheelt is dat je bij hem vrij snel resultaat ziet. Hij kan wel eens zeuren en moeilijk doen, maar na een paar dagen "streng doen" slaat het dan weer om en is ie weer poeslief. Wat ook scheelt is dat ik weet dat kinderen wel houden van die structuur. Daar hebben ze baat bij. Ik begrijp wel wat je bedoelt met dat het dan ongezellig wordt. Ik heb ook wel eens dagen gehad dat ik het gevoel heb dat we de hele dag ruzie hebben. Maar nu kies ik gewoon mijn ruzies uit. Ik roep niet bij alles 'nee' en houd me in. Dat gaat dan vaak gelukkig wel goed. En ik laat hem ook zien dat ik hem begrijp. Dus ik zeg niet meteen: broodje opeten, nu. Maar ik zeg: ik begrijp dat je het niet lekker vindt, dat is wel jammer he? En mijn zoontje is ook makkelijk af te leiden of voor de gek te houden. Gisteren duurde de boterham ook weer eeuwen, en dan smeer ik er zelf een en zeg ik: wie hem het eerst op heeft! Nou, je had moeten zien hoe snel ie at.
Dan zou ik hem dat laatste beetje wel op hebben laten eten, ik vind je niet te streng overkomen trouwens, gewoon bezorgd.
Nouja, dit dus... Ik struikel dus ook over het feit dat hij al 7 is en geen 2. Het was een bewuste keuze van hem, dus eet ook maar op.. Maargoed is AL 7 ook wel zo of denk ik hem te groot?
@Loetje, bedoelde ook niet dat jij hem hebt gestraft met eten hoor. T schoot me opeens te binnen dat dit vaak gebeurt. En wilde je zeggen, dat ik het dan iig niet zo zou doen (had ik er ook niet duidelijk bij gezet). Heeft die zn bordje leeg nu ?
Ook heel herkenbaar dit.. Onze zoon is erg slim. Hoe vaak het wel niet gebeurt dat ik ergens nee op zeg en dan ineens in een discussie met dit kleine ventje beland. Op 1 of andere manier heeft hij er een gave voor om een situatie om te buigen naar een discussie, terwijl ik daar dus totaal niet van gediend ben... Ik weet het, het is mìjn fout, ìk moet me niet laten verleiden, maar het gaat soms zo ongemerkt..... Daarom ben ik nu dus ook vaak heel resoluut met nee, zonder uitleg, omdat ik wil waken voor verdere discussies over een bepaald onderwerp, omdat ik dus vind dat daar geen ruimte voor mag zijn wanneer ik bepaal wanneer iets ècht niet mag. Snappen jullie het nog
Beetje OT, maar het niet geven van een toetje is voor mij ook een manier om ervoor te zorgen dat mijn kind gezond eet en eten ook proeft. Hij krijgt dus alleen een toetje als hij zijn bord leeg heeft gegeten, of bijna leeg als het erg vol lag. Bovendien vind ik niet dat je iets zoets/lekkers mag als je niet eerst genoeg gezonds hebt gegeten. Net zoals dat je geen boterham met zoet mag als je niet eerst je boterham met hartig op hebt gegeten. Maar goed, ik heb wel vaker het idee dat ik hierin een beetje van de oude stempel ben. Aan de andere kant: mijn oudste (en ook de jongste) eet heel goed. Hij lust veel, ook groente. Beter dan veel andere kinderen (hoor ik ook altijd op het kdv), dus mijn tactiek werkt, en daar gaat het mij om.
Haha, herkenbaar. Ook van mezelf trouwens. Ik kom uit een heus 'onderhandelhuishouden', was ook altijd in discussie met mijn ouders. Wel lastig, want wat je zegt: soms is nee gewoon nee. Maar aan de andere kant is het voor je zoon natuurlijk ook fijn als hij erkent wordt in zijn mening. Ik zou dan ook soms wel met hem in discussie gaan, maar soms niet. Lekker advies
Nou, hij heeft het op hoor. Niet zonder gedoe, maar het is op. En hij is niet eens razend... Ik heb hem wel gezegd dat ik het niet leuk voor hem vond, maar dat hij eigenlijk van te voren al wist dat hij het niet lekker vond. En omdat hij er, ondanks mijn waarschuwing, toch voor koos hij het daarom ook op moest eten.. Hij heeft nu wel gezegd dat hij ze noooooooooooit meer wil eten. Maar dat hoeft natuurlijk ook niet... Bedankt meiden, alleen al jullie steun en reacties gaf mij even de kracht om door te zetten.
Whahahaha, ja lekker advies inderdaad Ik vind dus ook dat hij erkend moet worden in zijn mening, ook omdat hij dus absoluut niet tegen onrechtvaardigheid kan (vind ik alleen maar een goede eigenschap). Alleen raak ik dus nog weleens de kluts kwijt wanneer er wel ruimte is voor zijn mening en wanneer absoluut niet.. Pffffffff, moeilijk hoor, zo'n principe kind....
Goed dat je hebt doorgezet!! Kokhalzen is overigens lang niet altijd een teken van vies vinden maar wordt ook vaak in gezet om de zin te krijgen. Als opvoedingsondersteuner heb ik al vaak kinderen aan bijv groeten eten gekregen door kokhalzen te negeren, mits natuurlijk zeker was dat het machtstrijd was Maar van een keer doorzetten ga je veel profijt krijgen
ik denk nu: laten stoppen met eten maar wel op tafel laten staan en niks meer aanbieden tot het middageten tot hij het op heeft. Als hij iets wil eerst zn bord leeg maken. Dat filmen voor morgen ofzo vind ik ook wel een goeie
Ja ik heb een nichtje van 7 die ik best wel vaak zie. En die weet echt wel wat ze lust of niet lust Ik beschouw dat echt niet meer als een klein kind. Denk dat het ook de leeftijd is van grenzen opzoeken.. Gewoon volhouden hoor! Anders lopen ze binnen no-time over je heen met dit soort dingen Je doet het prima!
Kokhalzend opeten vind ik zielig sorry hoor! Gewoon weg gooien en wat geven wat hij wel lust. Sommige reacties gaan mijn nekharen van omhoog!
Kind van 7 moet (als hij verder gezond is) zijn keuzes kunnen overzien. Hij heeft er voor gekozen dus dikke pech. Moet het van mij op eten. Kind van 3 (zoals Wendy) zit daar bij mij al tegen aan te hikken. Alleen die waarschuw ik dan van te voren. Als je dit kiest moet je het ook opeten hoor! Als ze pertinent blijft weigeren dan kan het wel eens zo zijn dat ze dan ook verder niks aan tussendoortjes krijgt. OF niet iets mag wat ze anders wel mag (tv kijken ofzo) Maar die behandeling heeft mijn kind van 7 dan al gehad (of in dit geval 13 en 15) dus kent hij het klappen van die zweep al. Als je dit wil introduceren zou ik vanaf begin beginnen met waarschuwen van: Je hebt het gekozen en als je het niet op eet dan zus of zo. Dan weet hij ook waar hij aan toe is. En misschien bedenkt hij zich dan wel over het geen hij gekozen heeft.
Ik zou een kind nooit dwingen iets te eten, zeker niet als je gaat kokhalsen ervan. Door dat fijne gedrag heb ik een echt eetprobleem opgelopen...uiteindelijk bleek de oorzaak van het niet meer willen eten het verliezen van mijn reukzenuw te zijn. Maar ook altijd gedwongen om dingen op te eten die ik niet lekker vond of alles op moeten eten terwijl ik echt vol zat...geen succes ! Ik ben nu 26 en vecht nog steeds tegen het kokhalsen soms. Eten is voor mij heel lang echt niet lekker of leuk geweest..maar alleen een nare herinnering aan het verleden.