Als ik naar mijn dochter ga gaat ze sinds een maand alleen maar harder huilen en duwt ze me weg. Voor die tijd heb ik haar nooit laten huilen. Mijn moederinstinct zei me steeds er naartoe te gaan. Gevolg: bijna een hele nacht een meisje overstuur in mijn armen. Nu laat ik haar eerst even 5 minuutjes huilen. Slaapt ze dan weer in: prima, zo niet ga ik weer naar haar toe en haal haar er evt uit. Maar ze krijgt wel de kans zelfstandig weer in slaap te vallen. En mijn hart huilt als zij huilt. Maar de enige die ik er vaak een plezier mee doe direct naar haar toe te gaan ben ik zelf. Zij raakt er eerder onrustiger van dan dat het haar helpt. Voor mij dus een goed onderbouwde oplossing zo
Mijn arme dochter, wat heb ik haar in vredesnaam aangedaan! Als Elise ergens een hekel aan had, was het op haar buik liggen.. Nu niet meer, nu kan ze van buik naar rug, nu wil ze niet anders meer, maar slapen op haar buik zie ik niet snel gebeuren.. Hebben we zeker geprobeerd, Lenn sliep na een aantal weken juist beter op zijn buik en nu nog (op de buik, kont omhoog en welterusten) Ze heeft nooit gehuild voor het slapen gaan, ze sliep in, maaide met haar armen in het rond en hoppa, kind wakker.. Oke kan gebeuren.. Maar na een aantal slaapjes op die manier is ze compleet over de zeik, want ze is moe.. Voorheen wilde ze alleen slapen als ze straks lag ingestopt, maar zodra ze meer ging bewegen was het mis.. Dit hebben we 3 weken gedaan, daarna ging ze juist huilen als ze ingebakerd lag. Dat was tevens het moment dat ze zelf haar duim in haar mond kon krijgen (ze weigert sinds dag 1 de speen, wil alleen haar duim) Maar zodra we haar helpen om haar duim in haar mond te doen was ze ook over de zeik.. Zodra ze het (toen per toeval) zelf deed was er geen vuiltje aan de lucht en sliep ze direct. Ik deed en doe wat het beste is voor mijn kinderen. Ik laat ze beide niet huilen, ik kan dat stomweg gewoon niet. Elise heeft verder nooit moeite gehad met slapen, sliep sinds ze een maand oud was steeds vaker door. De enige keer dat ze nu 's nachts wakker wordt is omdat ze doorgelekt is, anders niet. Soms wordt ze 's nachts wakker, hoor je haar brabbelen en lachen (als ik ga kijken heeft ze duim in de mond en ogen dicht) en na twee minuten valt ze weer in slaap. Zolang ze niet aangeeft dat ze honger heeft, krijg ik er ook geen fles in, die weigert ze (net als de speen dus) pertinent de fles. Ik laat haar dan ook liggen, ze huilt niet (jengelt of jammert niet eens, is gewoon vrolijk). Mijn dochter is niet emotioneel verwaarloost of mishandelt, of iets tekortgekomen doordat ik haar heb ingebakerd.. Overdrijven is ook een vak.
Hierin volg je je kind. Kind geeft zelf aan "laat mij even". imo is dat wezenlijk anders dan je kind laten huilen op jouw initiatief.
Ik zat me ook dood te ergeren aan dat artikel! Vooral het stukje waarin een moeder zei; het was vanaf dag 1 al zo, ons kindje lag te huilen en wilde alleen maar bij mama zijn en ik gaf daar aan toe. NATUURLIJK GEEF JE DAAR AAN TOE!!! Ik word doodmoe van die artikelen waar wordt beweerd dat laten huilen de enige manier is. Onze oudste hebben we tot 10 maanden in slaap gewiegd, bij ons laten slapen etc en van de een op de andere dag viel hij heerlijk zelf in slaap in zijn eigen bedje. Omdat hij daar klaar voor was en zich veilig genoeg voelde, zo moet dat gaan. Niet je kind laten huilen totdat het 'zelf' (lees door uitputting) in slaap valt. Ik heb laatst een onderzoek gelezen waar ze baby chimpansees bij hun moeder weghaalden en hun stressniveau meette. Eerst huilen de baby's nog om hun moeder maar na een tijdje stoppen ze hiermee terwijl het stressniveau net zo hoog blijft, ze hebben alleen het idee dat roepen om hun mama niet meer helpt. Zo dat is eruit.. kan gelijk gecopy paste worden naar de boze brief naar Wij Jonge Ouders. Misschien kunnen ze volgende keer een artikel schrijven over hoe je je kind gelijk op kamers kunt laten gaan zodra ze geboren zijn...je zult er maar energie in moeten steken.... Buiten dit om, ik geloof zeker dat er babytjes zijn die even moeten mopperen voordat ze in slaap kunnen vallen, wijzelf vallen ook niet direct in slaap wanneer we gaan liggen maar ik vind het laten huilen geen klakkeloze techniek die je zomaar op ieder kind kunt toepassen. Je moet kijken naar je kind en vooral je gevoel volgen!! Wat anderen, een boek of een tijdschrift ook zeggen. Jij bent verantwoordelijk voor je kind en niemand anders.
Je kan de vraagstelling ook andere benaderen; wat heeft grotere negatieve gevolgen op langer termijn het hebben van een slaapprobleem voor meerdere maanden/jaren of het laten huilen van een baby met een slaapprobleem?
Heeft iemand een link naar dat stuk of het ingescand (mag dat?), ik ben wel nieuwsgierig. @Vlinder, off-topic, hoe groot schatten ze je baby?
Ik vind beide problemen wellicht even groot, maar er zijn ook andere kindvriendelijke oplossingen. Het is niet kiezen tussen slecht slapen of huilen. Er zijn vele middenwegen. Sussen aan de borst, wiegen, zingen, draagdoek. Ik heb net 30 minuten met mijn zoon op bed gelegen, hij kon de slaap niet vatten, nou, dan mag hij wat langer mijn borst. Lukt het echt niet, dan neem ik hem nog even bij me op de bank, proberen we het met 20 minuutjes weer.
Met 35 weken al zo'n 7 pond... whelp nee hoor, maak me er niet zo druk om. Hij moet er toch uit. Zijn broer was ruim 7 pond bij 38 weken.
Tering, zijn jullie nu nog bezig? Hebben jullie geen gezin/man/vriend/huishouden? Over emotionele verwaarlozing gesproken.
Oh ja, nou gewicht zegt gelukkig niet zoveel over de duur van de bevalling. De oudste was 7 pond en dat duurde 16 uur. Deze bevalling kwam na het breken van mijn vliezen direct op gang en 2 uur later lag hij al in mijn armen. Met 37 weken schatten ze hem trouwens ook rond de 8 pond, ik stond wel gek te kijken hoor toen het zo'n joekel bleek , maar goed dat ik het van tevoren niet wist.
Nu je het er over hebt, mijn man ligt hier inderdaad emotioneel verwaarsloosd op de bank. Ik ga hem even snel gezelschap houden, tot morgen !
Maar goed ik weet nu wel waar ik zo'n psychische deuk van heb. Mijn moeder heeft me wel eens laten huilen.. *zucht*
De zwaartekracht heeft goed meegeholpen dus Volgens de gyn en vk kan ik dit keer nog sneller bevallen (bij zoontje binnen 5 uur) dus wahwah straks ligt er over een half uur een baby in m'n armen. Het zou zomaar kunnen. Ik hoop het eigenlijk stiekem ook Aszz, kind slaapt, man is huiswerk aan het maken, huis is aan kant en ik heb niks anders te doen dan hopen dat ik snel ga baren. Tering hey!
Ja, maar die stemmen hebben wel verdomd goeie ideeën, nah? Sorry, nu word ik flauw. Ik kan beter gaan slapen ofzo...
klinkt heel gezellig, heb net ook voor de tweede maal mevrouwtje aan de borst gehad, omdat toen ik haar in bed legde ze direct begon te huilen en dit na 5 minuten nog steeds deed. (dacht al wel dat ze nog niet genoeg had gehad, maar ze wilde in de eerste instantie niet meer. Nu ligt ze er weer in en is ze stil. Maar wat als ze over een half uur weer komt. Weer de borst aanbieden? We kunnen nog een keer de luier checken of even een kijken of er een boertje dwarszit... En wat als dit de hele avond/ nacht doorgaat en weken achter elkaar. In bed nemen en zelf geen oog dicht doen, stukjes met de auto gaan rijden om haar daarna voorzichtig in bed te leggen, bij de kleine in bed gaan liggen of rondjes lopen om de tafel met haar in de draagdoek of etc etc. Allemaal externe zaken die zij nodig heeft om in slaap te vallen. Moeders die bijna van ellende omvalt en geen energie meer heeft om gezellig tegen haar andere kdr te doen. die zaken die jij namelijk aandraagt houden namelijk vaak het slaapprobleem in stand. Of haar een paar nachten gecontroleerd te laten huilen als alles is gecheckt en iets medisch is uitgesloten. Noem mij maar ontaard maar ik wist ik het wel!!
Ik wist het ook wel. Ik ben zeer regelmatig uitgeput geweest sinds de geboorte van de eerste. Omdat ik inderdaad dag en nacht bezig was met rondsjouwen, liedjes zingen, wiegen enz. Maar ik doe het met alle liefde en ik peins er niet over haar daarom maar te laten huilen. Dan had ik niet voor kinderen moeten kiezen.