Bleh, voel me de laatste tijd een beetje rot. Ik heb eigenlijk weinig tot geen vrienden, en daar voel ik me dan rottig onder. Ik wil echt wel vriendschappen opbouwen, maar omdat ik op dat gebied best veel heb meegemaakt, vind ik het lastig om mensen dichtbij te laten komen. Ik hoorde pas van mijn moeder ook dat ik op anderen vaak stug overkom, terwijl ik zo helemaal niet ben! In de supermarkt waar ik werk, heb ik er ook weinig tot geen last van, want ik klets wat dat betreft ook met alle klanten. Dat is dan ook geen probleem, dat oppervlakkige contact, maar ik mis ook weleens goede gesprekken. En als iemand door vraagt hoe het écht met me gaat, klap ik dicht en ga ik het weg zitten lachen, óf ik praat er héél luchtig over. Verder ben ik ook zeker wel 20 kilo te zwaar, wat me de laatste tijd steeds meer gaat storen. Daardoor denk ik ook dat ik voor anderen niet interessant ben, en ze me ook een dikke zeug vinden. Ook heb ik niet mijn mbo-opleiding af kunnen maken, doordat ik toen al heel erg onzeker was over mijn kunnen. Hierdoor heb ik heel veel gefaald in mijn baantjes, en daardoor ben ik uiteindelijk in de WSW terechtgekomen. Dat is natuurlijk ook niet iets wat ik met trots vertel, maar daardoor voel ik me ook nog eens buitengesloten op de 'normale' mens. Pfff.. wat een warrig verhaal volgens mij! Bedankt voor het lezen in ieder geval, ik ben het kwijt.
ik schrik ervan dat je denkt omdat je voor jouw gevoel 20 kilo te zwaar bent je een dikke zeug zou zijn voor anderen?! het is eerder denk ik je onzekerheid waardoor je dus dichtklapt (ik was ook altijd erg onzeker). het belangrijkste is jezelf te accepteren en blij zijn met wat je hebt zodat je beter in je vel zit en dan sta je vanzelf open voor nieuwe vriendschappen (makkelijk gezegd ik weet het maar dat moet groeien). de volgende keer als iemand doorvraagd moet je je bedenken dat je het ook waard bent en gewoon antwoord geven.
ik denk dat je echt aan jezelf moet werken. Bedoel het positief. Ik ben meer dan 20 kilo te zwaar, nu niet meer ik ben aan het afvallen. Maar ondanks mijn gewicht, heb ik geen problemen met vriendinnen. Dus ik zou dat zeker niet denken. Daarbij wat let je om je opleiding af te maken? als je dat een zeker gevoel geef. maar neem kleine stapjes! En denk positief! en ben jezelf........ gr brenda
Ik denk ook dat het vooral met onzekerheid te maken heeft, niet dat je 20 kilo te zwaar bent en mensen je daarom niet mogen (hierdoor kun je natuurlijk zelf wel onzekerder worden). Je bent zeker niet minder dan een ander hoor wanneer je of te zwaar bent, je opleiding niet hebt afgemaakt om voor wat voor andere reden dan. Weet eigenlijk niet goed wat ik moet zeggen, dus dan maar zo: *knuffel* en probeer je zo weinig mogelijk aan te trekken van wat anderen vinden!
Owh hier nog zo 1. Ook te dik te onzeker en durf daardoor ( en ook door andere zaken ) geen vriendschappen op te bouwen. En mis het zeker nu ik thuis ben heel erg. Gewoon even spontaan bij een vriendin op de koffie. Samen de deur uit oid of idd een goed gesprek voeren buiten de gesprekken met je partner om!
Nou, het is niet mijn gewicht wat me het meeste stoort. Dit gevoel had ik ook toen ik 20 kilo lichter was. Maar ik ben het laatste jaar best veel aangekomen, doordat ik gestopt ben met roken. Ik wil ook afvallen, maar dat staat los van dit probleem. Of ja, eigenlijk niet natuurlijk.. Ik weet ook wel, dat als ik mezelf respecteer, ik júist moet gaan afvallen. Net als vanavond, toen ik bij Zumba was. Iedereen staat in groepjes bij elkaar te kletsen, ik vind het dan zó moeilijk om bij een groepje te gaan staan en mee te kletsen! Of op mijn werk; 2 meiden zijn 19 en 23, en nog echt in een heel andere levensfase: Die daten nog, gaan op stap enz. De rest is 40+ en allemaal heel erg aardig, maar geen potentieel vriendschapsmateriaal omdat het leeftijdsverschil dus weer heel groot is. Bij de psz ook: Ik ben daar 1 van de jongste moeders, en vind het echt heel moeilijk om een praatje te maken met de andere moeders. Als het over de kinderen gaat lukt het wel, maar privé? Ik zou niet weten wat ik moet zeggen! Volgens mij ben ik echt een kluns op dat gebied.
Ik heb geen opleiding af kunnen maken ivm ongeluk en operaties. Door de operaties, en veel op bed heb moeten liggen alleen maar, ben ik dikker geworden. Door ziekenhuis in ziekenhuis uit te zijn geweest en afhankelijk van anderen, geen vrienden meer over gehouden..Op dat moment lijd je een andere leven... En nu? heb ik een relatie, een lief klein knulletje, bezig voor een 2de, en nog geen vrienden..Hier op he forum ken leuke meiden en zo nu en dan spreken we af. Gezellie. Op fb en hyves heb ik veel contact met vroeger vrienden die ik heb achter moet laten door verhuizingen.. Op dit moment zou ik ook wel vrienden willen hebben. Daarvoor ga ik naar babyzwemmen, sporten en andere dingen, zodat ik daar nieuwe contacten op te doen. Ik probeer zo veel mogelijk schijt te hebben aan mensen die me niet kunnen accepteren, die me continu aan zitten te staren. Ik staar terug en zwaai even.... Soms als ik een slechte dag heb, doet het me wel zeer. Maar ik ben wie ik ben en dat kan ik alleen veranderen om zeker te worden over mezelf, meer kan ik niet veranderen.. Meid..ik ken het, ik heb het moeten leren. In welk deel van 't land woon je?? Kunnen we misschien vrienden worden Want mij zou het niet uit maken, hoe je eruit zou zien, dik, dun, blank, donker, oranje haar, groen haar, paars haar. O benen, x benen... bril, beugel. Iedereen is uniek....
Stap 1 = hou van jezelf! Dan kun je van andere mensen 'houden' en 'houden' mensen van jou. Met houden van jezelf bedoel ik dan: jezelf nemen zoals je bent, van je krachten uitgaan.
Ik ken het hoor! Heb een hele goede vriendin maar ze is hartstikke druk en we wonen wat verder bij elkaar weg ik ben net alleen staande mama, ik heb geen rooie cent, kom nergens, ontmoet niemand, en lijk wel een kluizenaar! Daarnaast verlaten de mensen die ik ontmoet me vaak weer heel snel (geen idee waarom, ik ben vast niet leuk genoeg) al met al ook best alleen, en das best wel is k*t, zeker op dagen zoals koninginnedag en iedereen gaat met elkaar weg enzo... Beetje jammer
Oef, iets te ver rijden. Ik ben 'blij' te horen dat ik iig niet de enige ben die zich soms zo eenzaam voelt. Vagans, dan mag ik nog niet zo klagen met mijn man, en die ene vriendin die ik wél heb. Al is dat ook meer een vriendin voor gelegenheden, buiten feestjes enz om zie ik die ook maar weinig.
Ik wou net zo'n soort topic openen. Ik herken het. Door mijn verhuizing heb ik geen vrienden meer overgehouden; uit het oog uit het hart. Ik dacht daar waar ik woonde dat ik een goede vriendin had. Dat blijkt ook een grote leugen te zijn. Contact komt van 1 kant (mijn kant), worden niet meer uitgenodigd voor verjaardagen, hoeven niet op hun trouwfeest te komen (uitnodigingen zijn al lang geschreven las ik op hyves, dus neem aan ook verstuurd (ze gaan 22 juni trouwen)). Ik ging naar school hier in Utrecht. Daar had ik vriendinnen, maar ook daar rennen ze hard van mij weg. Ik heb 1 'vriendin' hier in Utrecht. En 'vriendin' tussen aanhalingstekens want denk als wij ooit verhuizen dat die ook pleite is. Ik heb gesport, maar ga geen vriendinnen worden met 40+. Ik weet niet hoe je op een andere manier vriendinnen kan krijgen. Ik vind het in ieder geval echt niet leuk vriendenloos zijn. Of nou ja op 1 na dan. Ben een sociaal iemand die het leuk vind om met mensen bevriend te zijn maar niet ten kostte van alles.
Soms mag je best klagen hoor! Wij hebben opzicht best een ruime vriendengroep, de kern bestaat uit vrienden van mijn man. Die kennen elkaar al vanaf de basisschool. Zitten ook echt wel leuke meiden tussen, maar verder als elkaar zien op feestjes/verjaardagen doe ik ze niet.
Ik herken het erg. Hier ook geen vrienden en weinig familie(heb ik weinig contact mee) En voel me soms best eenzaam daardoor.
Dat is hier ook het geval maar er lijken ook wel steeds minder feestjes te zijn. Ik heb hier één echte vriendin maar die is erg druk dus zie ik ook steeds minder. Nog een paar wonen te ver om ff langs te gaan. Ben regelmatig verhuisd en ben vroeg afgekeurd dus heb zelf niet echt een vriendenkring opgebouwd/meegenomen. Een half uurtje naar de fysio is al een uitje voor me Kan me op zich prima alleen vermaken en heb een superman naast me staan maar soms mis ik ook wel eens een echt vrouwengesprek/uitje of iets in die trant....
Dit is echt heel herkenbaar, nu ben ik niet dik maar wel ontzettend onzeker betreft een gesprek aan gaan of vriendinnen met iemand worden ik ben altijd bang dat die gene zal denken dat ik raar ben, ik weet ook heel vaak niet wat ik tegen iemand moet zeggen, het gaat niet spontaan..en ik hoor echt heel vaak op me werk dat ik een leuke, knappe, aardige meid ben enz. maar ja wat heb ik eraan. Ik ga nooit ergens naar toe met vriendinnen want ja die heb ik niet meer, ik heb één goede vriendin maar zij zit in een hele andere fase in der leven als ik maar ik weet wel dat zij altijd voor mijn zal klaar staan..maar wat meer vriendinnen zou soms wel fijn zijn.
Wordt ook steeds minder, zeker nu er kinderen zijn etc. Maar idd, ik mis dat ook wel...gewoon even langswippen voor een bakkie. Lekker even kletsen. Ik heb wel een paar vriendinnen, maar wonen wat verder weg. Dus alles moet met de agenda besproken worden. We bespreken wel veel op msn, maar life is toch net iets leuker