Ik was trouwens als baby een verschrikkelijke slaper. Ik was 4 mnd oud en sliep 3 uur in 24 uur. Mijn moeder heeft me gedragen gewiegt aan de borst gelegd niets hielp. Ben opgenomen geweest in het zh 2 weken lang niets kunnen vinden ik mankeerde niks en daar lieten ze me huilen en viel als een blok in slaap! Dus mijn moeder heeft dit thuis ook gedaan. En ja ik ben psychisch niet in orde maar nee dat komt niet daardoor wat ik heb is namelijk een aandoening waar je mee geboren word. Is dat het toen geweest dat kan. Kan ik mij er wat van herinneren dat mijn moeder me heeft laten slapen? Nee. Ben ik afstandelijk tegen haar of andere? Nee. Ik denk dat als je aan alle mensen vraagt die vroeger gewoon in bed gelegd werden en lieten huilen dat het meer en deel het zelfde antwoord zal geven.
Ja, maar als je jeuk hebt, dan krab je toch bewust? Dat ze zichzelf krabben is meer als ze met hun armpjes zwaaien en dat nog wel eens langs hun gezicht gaat.
Lees alle pagina's even terug dan, er zijn genoeg linkjes te vinden (kan niet zo goed zoeken, zit op het werk), dat langdurig laten huilen wel schadelijk is.
Klopt! Al decennia lang wordt het huilen aangeraden, omdat men niet beter wist. Vroeger was aderlaten ook de manier om van ziekten af te komen. We weten nu beter! We hebben autostoeltjes gekregen etc... Die hordes mensen waar jij het over hebt, daarvan is 1 op de 3 niet veilig gehecht in de prille jeugd. Zullen we dat voor het gemak even niet vergeten? Ik vind dat nogal niet wat. Onveilige hechting ontstaat mede door het niet empatisch en invoelend reageren op de behoeften van een baby, zoals bij het negeren van huilen. Ik denk dat er gekozen wordt voor huilen omdat er mama's zijn die ook niet weten wat anders te doen. En ik denk dat de AP-ers hier niets anders als missie hebben om daarin een tegengeluid te laten horen, het kan namelijk wél anders.
Ja mee eens, mits je je kind verwaarloosd. Daar heeft even laten huilen echt niks mee van doen! Ik weet 100% zeker dat ons zoontje zich veilig voelt bij mij (ons). Ondanks dat wij hem iedere avond in slaap laten huilen (lees: 5 minuten huilen en NIET overstuur en NIKS aan de hand). Mijn broertje is ook een baby geweest die in zichzelf inslaap huilde (en mijn ouders hem dus lieten... foei). Met hem is niks aan de hand. Staat volop in het leven, mankeert niks aan zn zelfbeeld. Weet wat vertrouwen is en voelt zich veilig hoor. Dus die opbouw gaat alleen over mensen die hun kind tot het hysterische toe dag in dag uit laten huilen lijkt me
Bekijk bijlage 242367 Kijk hem lekker liggen en dit ging ook vooraf gepaard met gejengel zoals bij elk middagslaapje.
En zou ik hem smiddags in bed leggen dan slaapt hij dus nooit. Savonds is hij een engeltje, maar overdags. Dan slaapt hij liever niet.
Er is niemand die beweert dat laten huilen niet schadelijk kán zijn. Maar meer dan de helft van de gevallen (schade op lange termijn) is je reinste onzin. Het is net zo goed een feit dat hardnekkig een kind niet willen laten huilen ook nadelige gevolgen kan hebben voor kind en/of ouder (en dus kind). Alle methoden kunnen schadelijk zijn. De vraag is welke methode schadelijker is voor een bepaalde situatie. Dat weet je van te voren niet.
Ja, maar er is hier niemand die zegt dat een kind niet mág huilen hoor. Mijn kinderen mogen huilen, als ze dat willen de hele dag, maar dan houd ik ze wel lekker bij mij, want alléén laten huilen, dat vind ik niet kunnen. En dan gaat het bij mij niet om 5 minuten, maar als ik lees dat er moeders zijn die hun kindje 30-40 minuten alleen laten huilen, daar snap ik gewoon niets van.
Maar dan doe je toch precies wat Tord/Vlinder/Me en ik steeds beschrijven? Je bent er dus blijkbaar voor je kindje, hij is lekker bij mama omdat dat prettig is blijkbaar. Dat hij dan even jengelt is toch geen probleem, hij doet dat in bijzijn van zijn moeder, vertrouwder kan toch niet?
Mijn zoontje is net 2 maanden geworden en overdag slaapt hij heel moeilijk in, als ik hem zou laten doen sliep hij overdag niet. Als ik te laat ben en zijn signalen van moeheid mis geraakt hij overstuur en krijg ik hem amper stil, als hij dan stil is valt hij als een blok in slaap. Dit is niet wat ik wil. Dan denk ik dat "gecontroleerd" laten huilen op het moment dat hij moe is beter is dan hem overstuur laten worden doordat hij niet in slaap geraakt. Ik laat hem dus huilen als ik hem in bed leg 10 minuten even gaan kijken en dan nog eens 10 minuten als ik dan merk dat hij zich nog niet aan het overgeven is aan de slaap haal ik hem eruit. Snachts geen problemen met slapen.
Heb lang getwijfeld of ik dit hier moest neerzetten maar ga het toch doen. En niet om de iemand de les te lezen of commentaar op iemand te geven maar om gewoon aan te tonen dat elke opvoeding (waar je ook voor kiest) niet altijd hetzelfde effect heeft omdat elk kind ook weer anders is. Vandaar dat de meeste mensen proberen te zoeken wat het beste voor hun kind is en bij hun kind past. Ik ben ontzettend liefdevol door mijn moeder opgevoed. Ze stond altijd voor me klaar en heeft ten alle tijden haar eigen behoeftes voor mij aan de kant gezet. En natuurlijk vind ik haar de liefste moeder van de hele wereld. Maaaaaaaaaaarrrrr.............ik heb heeeeeeeeeel veel moeite gehad om op mijn eigen benen te staan en mijn eigen leven te leven. Ik was zó gewend aan de bescherming van mijn moeder in elke situatie en het gevoel dat ik altijd op haar terug kon vallen dat ik me heel onzeker en bangelijk kon voelen in onbekende situaties. Ik miste een bepaalde ervaring en zelfvertrouwen voor mijn gevoel. Toen ik echt uit huis ging heb ik ook last van paniekaanvallen gehad en was de "drang" om terug naar mijn ouders te gaan heel groot. En geloof me.......mijn moeder heeft niet alleen aan me geplakt hoor. Ze heeft me ook gestimuleerd om dingen alleen te ondernemen, om op eigen benen te gaan staan etc etc. Dus het karakter van een kind speelt ook wel degelijk een rol, niet alleen de aanpak van de ouder(s). Ik ben d.m.v. gesprekken met een psycholoog sterker in mijn schoenen komen te staan en nu heel anders tegen dingen aan gaan kijken. En ik neem mijn moeder niets kwalijk; ze heeft gedaan waarvan zij dacht dat het beste was voor mij en daar ben ik haar ook oprecht dankbaar voor. Helemaal niets tegen moeders zoals de mijne, ben nog steeds enorm dol op dr....maar het zou toch kunnen dat haar aanpak niet voor élk kind het beste is?? Ik probeer met de opvoeding van mijn zoon in ieder geval wel open te staan voor deze wetenschap... p.s. Uit testen bij een psycholoog kwam trouwens naar voren dat ik heeeeeeeeeel erg veilig gehecht was! Desondanks dus wel veel last gehad van paniekaanvallen en bepaalde sociale angsten.
Ja maar soms werkt dat zelfs niet. Dan leg ik hem in de box, dan klaagt hij nog wat, pakt zijn duim en is vertrokken. Van vermoeidheid weet hij soms ook niet meer wat hij wil en dan ben k zelfs niet goed. Eerlijk is eerlijk. Ja ik wieg hem in slaap, hij slaapt op mijn kamer en zelfs bij mij in bed als hij tussendoor wakker word. Maar vind dat dit eerder is uit eigen gemakzucht. Door te wiegen slaapt hij tenminste en door hem in bed te nemen pakken we samen nog 2 uurtjes slaap. Gejengel reageer ik niet altijd op maar echt huilen negeer ik nooit!
Er is toch ook niets mis mee om tegelijk ook in je eigen behoefte te voorzien? Mijn inziens doe je het juist super op deze manier. Je komt tegemoet aan de behoefte van je kindje om bij jou te zijn en aan jezelf doordat je dan tenminste slaap krijgt. En als het een troost mag zijn, hier ging het ook altijd zo, maar op een gegeven moment vroeg/gaf ze (dochtertje) aan dat ze in haar eigen bedje wilde slapen. Ik legde haar erin en viel ze in slaap, zomaar..
Je weet best wat ik bedoel en praat er nu weer omheen. Voor sommige situaties is slaaptraining de beste keuze, geen slaaptraining doen is dan mogelijk schadelijker.
Het is gelukkig ook alleen overdags hoor. Savonds heb ik totaal geen problemen om hem in slaap te krijgen. Maar ik ben wel zoon muts die 10 kijkt als het te stil is hahaha.
Ik praat er niet omheen, maar goed, als je dat zo opvat. Ik vind slaaptraining nooit een goede keuze, maar dat is mijn mening.