Overdag voel ik wat nare steken... ik maak me toch wat zorgen, ik zit rond dezelfde tijd als de vorige keren dat het verkeerd is gegaan dus ik bel de verloskundige en vertel haar het verhaal.. meteen zegt ze dat ze naar de praktijk gaat en dat ik meteen kan komen. Daar lag ik dan weer op dezelfde bank als de vorige keer, zwetende handen en een trillende lip. Voorzichtig maakt ze de echo, en zoekt het beebje. Meteen voel ik al dat het niet goed is, ik probeer me de andere echo's voor de geest te halen, mijn mooie kleine sterke beebje. ik kijk naar het scherm ik zoek het disco lampje... maar ik zie nog steeds niets, ik voel tranen over mijn wang gaan, ik kijk mijn man aan en ik zie zijn ogen over het scherm gaan... zoekend naar het zelfde lampje als ik zocht, maar ik weet al dat het er niet is. De vk zegt: ik geloof dat ik je niet gerust kan stellen.. en ik hoor het al niet eens meer. Ze staat op en loopt naar haar bureau. Mijn man kijkt me aan en pakt me vast en aait over mijn haar, ik denk nog wat een belachelijk iets zit ik hier in mijn blote kont een beetje te janken. langzaam sta ik op en kleed ik mezelf weer aan. Daar zit ik dan op dezelfde stoel, het hele verhaal weer aan te horen...ik hoor haar praten en mijn man antwoorden, maar wat ze echt zegt hoor ik niet, ik denk aan het kleine beebje in mijn buik dat niet sterk genoeg was... Als verdoofd loop ik naar de auto en mijn man helpt me instappen... hij wil een knuffel. hij stapt in en rijdt naar huis. ik kijk naar buiten... en natuurlijk lopen er overal moeders met kinderen, kinderwagens en gezinnen. Als ik thuiskom duik ik in bed... mijn man belt mijn ouders en die staan binnen een half uur voor de deur, mijn moeder kruipt bij me in bed en begint te huilen... ze vraagt of ik wel heb gehuild.. ik kan niet huilen, niet echt. Ik zeg dat ik wil slapen en dat probeer ik ook te doen. Gek genoeg slaap ik als een roos. Vanmorgen gaat de telefoon, het is de vk, vanmiddag mag ik naar het ziekenhuis om alles verder te bespreken. Ik weet al wat ze gaan vragen: curettage, afwachten of de pillen... ik weet niet wat ik moet doen, ik heb altijd curettage gehad ik ben bang voor de pillen en de pijn die daarbij gaat komen.... Dit wordt een lange dag
dank je wel... ik ga hier helemaal kapot, manlief belt net dat hij vastzit op het werk en dus niet mee kan naar het ziekenhuis...
niet echt, maar ik heb mijn mams gevraagd, die moet wat afspraken verzetten en dan gaat zij ws mee.. alleen die woont 45 min verderop tis niet anders
Je bent ondertussen waarschijnlijk al weg, maar toch... Hoop dat het allemaal een beetje lukt, wat lastig dat je man niet mee kan Heel veel sterkte x
Rossi, Hier nogmaals mijn sterkte wensen. Tranen in mijn ogen, zo oneerlijk! Ik hoop dat het gesprek een beetje is meegevallen en dat je moeder erbij kon zijn. Mocht je vragen of ervaringen willen over de pillen, laat mij het dan maar weten. Dikke knuffel!
hey jah ik ben met mams gegaan... manlief is er nog steeds niet! pfff ik heb gekozen voor een curettage, daar heb ik ook ervaring ( helaas ) mee en ik denk dat ik het niet ga trekken om er thuis op te gaan zitten wachten zo knap dat sommige meiden die angst niet hebben! ik wil gewoon ervanaf zijn ik kan dus pas dinsdag geholpen worden GATVER wat duurt dit lang
thnx wijffie het voelt zo leeg vanbinnen... ik ben gewoon dood denk ik... alles is verdoofd en slap ik sleep mezelf van wc naar huiskamer naar keuken.. ik wil niets, lust niets, koppijn en zo kan ik wel even doorgaan! het voelt zo oneerlijk! helaas duurde de dag vreselijk lang, en toen ik eindelijk in de beugels lag moest de gyn naar een spoedje... daar lig je dan we krijgen nu wel verder onderzoek naar de chromosomen dus dat geeft wel een fijner gevoel, ik hoop gewoon dat het snel weer raak mag zijn en dat het dan wel mag blijven bij ons... ergens hoop ik stiekem dat hij vanzelf gaat komen, maar mijn geluk kennende zal dat niet zo zijn x
hey meis, jee toen ik het las...vind het zooo naar en erg voor jullie!!! ..hoe is het nu met je, in geestelijk opzicht..? liefs..