Word er zo'n beetje moedeloos van al dik 3 jaar ben ik aan het twijfelen over een 4e kindje. Mijn hart roept echt JAAAAAAAAAAAAA liever vandaag dan morgen. Maar me verstand zegt nee niet doen. Ik dacht een poos geleden eindelijk me keuze gemaakt te hebben, maar het komt WEER na boven. Op de een of andere manier kan ik me er maar niet bij neerleggen. Voor; Ik wil dus heeeeeeel graag nog een 4e kindje.... Tegen; ik durf niet meer. Na 3 gezonde kinderen durf ik het lot niet te tarten. Wat als er wat met mij gebeurd tijdens de zwangerschap/bevalling? Wat als er iets met het kindje is? Het is bij mij altijd welkom........maar het draait niet meer alleen om mij ik heb er wel ook al 3 lopen waar ik rekening mee wil en moet houden. Hoe kom ik van de eeuwige twijfel af want ik word echt gek zo!!!!!
behalve het tegeargument : ik durf niet meer, snap ik de rest niet. De punten die je verder opnoemt kan ook voorkomen bij iemand die gaat voor een 1ste of 2e kindje. Wanneer het om praktsische redenen gaat word het een ander verhaal. Is het financieel haalbaar, is er de ruimte voor? etc etc. en natuurlijk hoe staat partner er tegenover. Succes met alles
Cello ik weet dat ik zelf de keuze moet maken maar ik vind het wel moeilijk. Missiej daar heb je ook helemaal gelijk in. Bij een 1e of 2e kan het net zo. Het kan altijd, ik weet niet wat het is maar ik durf gewoon op de een of andere manier niet meer. Heb er helemaal geen reden toe want heb 3 goede zwangerschappen gehad, 3 goede bevallingen wel maar toch is er ergens angst. Plaats en financien zijn er wel, waren die er niet dan had ik er ook niet eens over nagedacht. Ik weet gewoon niet wat het is, maar steeds als ik denk ja we gaan er voor dan durf ik halverwege niet meer. EN als ik zeg nee het is goed zo, me man gaat zich laten helpen dan denk ik NEEEEE dat wil ik niet pfff....
oeps foutje,hij plaatste nogmaals wat ik net ook al had getypt... ja en het kan inderdaad heel moeilijk zijn,maar als jullie het beiden graag willen en je hebt de mogelijkheden ertoe,waarom dan niet?! het kan bij een eventuele 4e op alle fronten net zo gaan als bij je 1e,2e,3e kindje.... Heeft het dan mss met je leeftijd te maken ( ja kweet niet hoor welke leeftijd je hebt!) nogmaals succes!
Oh nee me leeftijd helemaal niet ik ben nog maar 26 dus daar ben ik niet bang om. Ja ik weet het niet, hoor de laatste tijd zoveel erge dingen om me heen betreft zwangerschap en bevallingen, ben zelf een hypochonder dus ik kan heel moeilijk van me afsluiten helaas...
ow whahaha je bent dus nog heel jong! ( zeg ik 30+ ) en hypochonder.... jee dat lijkt me inderdaad lastig! ben je dan ook echt : diepgaand" of hoe zeg je dat?! nogmaals succes met je te maken keuze!
Jeetje 4 kids haha, ik zou dat niet trekken hoor haha. ik vind 1 of 2 meer dan genoeg. dus mijn advies zou zijn, wees gelukkig met de 3 prachtige kids die je al hebt! idd waarom het lot tarten. nu weet je wat je hebt... ,maar dit is natuurlijk geen eerlijk antwoord, totaal niet reeel gezien maar wel mijn mening! ik zou het echt bij 3 laten
Ik trek me iets al heel snel aan jah. Als iemand iets ernstigs heeft ben ik al heel snel bang dat ik het ook heb of krijg. Wat betreft me kinderen heb ik het gelukkig een beetje afgeleerd want als zij ziek waren dan was ik al zwaar in de stress of het niet iets ernstigs was. Nu was ik niet zo dat ik meteen na de huisarts of ziekenhuis ging maar er maalde wel altijd vanalles in me hoofd. Nu kan ik op dit moment veel relativeren maar........ik heb de laatste tijd veel om me heen meegemaakt kwa doodgeboortes, vrouw overleden tijdens bevalling. Kindjes die ernstig ziek of afwijkend geboren zijn. En daardoor durf ik dus niet meer. Heb 3 gezonde kinderen en de garantie dat ze eeuwig gezond blijven hebben we niet dat weet ik maar ik weet wel dat als ik zwanger ben en stel het kindje heeft echt wat ernstigs dat ik er geen afstand van kan doen. Ja tenzij het natuurlijk niet levensvatbaar is of echt geen leven zal hebben. Maar anders kan ik dat echt niet, maar ik heb wel al 3 kinderen waar ik ook rekening mee moet en wil houden. En wat als er wat met mij gebeurd? Ik denk helaas dus veeeeeeeeeeel te veel na over alles. Bij de eerste 2 nooit gedaan, bij de 3e toen ik zwanger was vond ik het eerst wel eng maar na de echo was ik meteen verliefd. En dat zal nu ook wel weer zo zijn maar de stap er na vind ik gewoon eng.....
Dat denk ik ook heel vaak, ik heb 3 gezonde kinderen wat wil je nog meer? maar elke keer komt de gedachte van een 4e toch weer terug en dat is nu al 3 jaar zo........
Hier precies hetzelfde hoor! (zoals je in het andere topic kon lezen) Wij gaan voor een 4e, en dat vind ik hartstikke leuk, kan ook aan de ene kant niet wachten tot ik weer zwanger zou zijn, aan de andere kant moet ik wel zeggen dat mijn man mij over de streep heeft getrokken. Ik zit meer te piekeren over de ruimte, de auto, lukt het financieel wel en al die dingen meer. Ik vind het toch op de een of andere manier doodeng, net als jij dus. Ik heb altijd geroepen dat ik er graag 4 wilde, eerst 2 voor mijn 25e en als daar de jongste van naar school ging dan weer graag 2, en dat allemaal voor mijn 30e Niks van terechtgekomen hahaha, Ik heb er maar 1 voor mijn 30e gekregen, de andere 2 ruim daarna.
Ik heb altijd gezegd voor me 30ste, na me 30e echt niet meer. Nu had ik op me 22e al 3 kinderen. En zit ik nog 3,5 jaar voor me 30e. Ik vraag me gewoon zoveel af. Ook het idee dat me kinderen allemaal maar 2 jaar er tussen hebben. Zal er nog een bijkomen dan zit tussen de jongste 2 maar liefst 4 a 5 jaar. Is dat niet teveel? De 3 die ik al heb trekken enorm na elkaar toe, wat zal de baby doen? Financieel moet het wel lukken, toch blijft het eng. Kunnen we het aan, een andere auto. Weer van vooraf aan beginnen. Zoveeeeeel vragen waar we niet eerder een antwoord op zullen krijgen dan dat we voor de keus gaan. Me hart zegt echt jaaaaaaaa maar me verstand nee!!
Nou als het steeds terugkomt dan is dat denk ik ook niet voor niks.. Waarom zou je het niet doen dan? Natuurlijk moet je ook blij zijn met de kinderen die je al hebt..maar dat staat er wel los van vind ik. Of zit er teveel leeftijdsverschil tussen de kinderen dan? Dat ook niet denk ik he? aangezien je pas 26 bent..
Ik heb ook altijd gezegd: na mijn 30e wil ik geen kinderen meer, maar ja, ik ben gescheiden op mijn 25e, dus een tijd alleen geweest, toen had ik een nieuwe vriend, inmiddels al een paar jaar mijn man, maar toen wij samen aan kinderen wilde beginnen was ik al 30...., en toen duurde het 5 jaar voor mijn 2e kwam, dus door omstandigheden is het me niet gelukt om het voor mijn 30e te doen, dan maar voor mijn 40e Financieel moet het hier ook wel lukken, maar het is natuurlijk geen vetpot, maar goed, waar wel tegenwoordig? Het is denk ik ook maar net waar je je tevreden mee stelt hoor. Wij hebben geen schulden, behalve de hypotheek, maar dat telt niet, we hebben dus een dak boven ons hoofd, elke dag fatsoenlijk te eten, kleding zat in de kast, al is dit niet het duurste van het duurste, de rekeningen worden op tijd betaald en we hebben een klein beetje over elke maand, dus komen wij en de kinderen niets te kort vinden wij. Maar ook ik vind het eng, maar eerlijk is eerlijk, eigenlijk heb ik dat bij alle 3 de kinderen gehad en tot nu toe is het me altijd meegevallen
Tussen de 3 die ik al heb zit maar 2 jaar tussen dus heel weinig, en je ziet ze echt samen opgroeien met een hele sterke band. Mocht er hier nog een bij komen dan zal daar 4 of 5 jaar tussen zitten. Op zich niet erg veel maar ik ben best wel bang dat dit kleintje dan veel 'alleen' zal opgroeien omdat zijn/haar broers en zusje al een fase verder zijn. En 5 kinderen is geen optie. Ja ik wil er wel 6 maar..........me man absoluut niet plus dat is financieel gewoon ook niet haalbaar. Dan moet er een ander huis, een nog grotere auto, en weet ik het allemaal wel niet.....eentje is nog meer dan welkom. Ja en mocht het een tweeling zijn dan is het ook meer dan welkom uiteraard en is het leuk dat er toch 2 tegelijk opgroeien maar die kans is maar heel klein. Ik zou alleen wel eens willen weten wat ons echt tegenhoudt?
Wij hebben ook geen vetpot maar we hebben een dak boven ons hoofd, ik kan ze voeden, kan ze kleden en nee het zijn niet de duurste merken maar daar geven wij ook totaal niet om.....De rekeningen worden netjes en altijd op tijd betaald. Wij komen ook niks te kort. Toch blijven we maar twijfelen. Bij de andere 3 nooit over nagedacht. Van de eerste was ik 18. Wist ik veel ik dacht gewoon (ja heel naief) je bent zwanger en 9 maanden later beval je en that's it. Maar de werkelijkheid is natuurlijk heel anders. EN ja een zwangerschap is niet zonder risico, maar de garantie dat je zelf een heel leven hebt of je kinderen heb je ook niet....tsjaaaa
4 of 5 jaar is nog niet zo heel veel hoor, mijn oudste scheelt ruim 13, jaar met de 2e en eigenlijk gaat dat heel goed, ze zijn stapeldol op elkaar. Ik denk meer dat het karakter elkaar trekt en niet alleen leeftijd. Ik snap jou wel hoor, maar normaal gesproken spelen kinderen met elkaar omdat ze elkaar leuk vinden, ongeacht de leeftijd. Ik ken zat kinderen die maar 2 jaar schelen, maar die echt altijd ruzie maken, dat is ook niks.
Dat is ook zo, daar heb je gelijk in. De jongste 2 spelen meer met elkaar dan de oudste met de middelste. Maar de oudste word ook alweer 8 en zit in groep 3 dus echt leren enz. Die begint zich nu wat los te trekken van zijn broertje en zusje door de leeftijd. Ach leeftijd is ook niks wat zeur ik ook haha. Maar daarmee heb ik de keuze helaas nog niet gemaakt haha..... Was zostraks met me man steeds aan het smsen en hij reageerde binnen 2 sec weer. Heb ik hem daarstraks gesmst wat hij nou wil met de papieren van de sterilisatie en nu reageerd hij niet meer. Ik denk dat hij de keuze definitief ook nog niet durft te maken, dat hij dus ook nog steeds enorm twijfeld wel of niet. Maar we zullen toch een keuze moeten gaan maken want we zijn al jaren bezig en ik ben niet van plan om nog jaren door te gaan. Wil wel eens wat rust in me hoofd en weten waar we aan toe zijn en naar toe gaan werken in de toekomst haha....
zowiezo zou ik in jullie geval absoluut geen sterilisatie laten uitvoeren. Je/jullie hebben veel te veel twijfel of je voor een 4e wilt gaan, dan zou ik dat dus nog even laten betijen en ik adviseer je om binnenkort eens goed met elkaar te gaan praten wat je wilt. Leg je bezwaren op tafel, misschien dat de ander daar anders tegenaan kijkt, waardoor je het zelf anders bekijkt. Ik had ook ik weet niet hoeveel dingen waar ik tegen aan hik, maar mijn man had overal wel een antwoord op van hoe en wat. Ik had zoiets van: als hij het durft, durf ik het ook, want dan doe je het samen! Als je er niet uitkomt zou ik gewoon een bepaalde tijd afspreken (bijv een half jaar of jaar) en dan weer met elkaar praten wat je wilt. Onthoud maar: die angst houd je toch, ik wel tenminste, aangezien je niet kunt voorspellen hoe je andere kids er op reageren, je van te voren niet weet hoe je zwangerschap wordt etc etc, dan is het toch een sprong in het diepe. Je weet nu hoe het is om een gezin met 3 kinderen te hebben, maar dat wist je pas toen de 3e er was snap je?
Daar heb je ook helemaal gelijk in. En ik ben ook niet bang voor het 4e kindje in het gezin. Maar bang voor de zwangerschap/bevalling. Terwijl ik daar eigenlijk geen reden toe heb.....Ik vind het gewoon eng om na 3 gezonde kinderen nog een zwangerschap aan te gaan. Wat als er iets met het kindje is of gebeurd? Het is bij mij altijd welkom maar kan ik het aan? Kan ons gezin het aan? Het draait niet meer alleen om wat ik wil, maar ik moet ook rekening houden met me 3 kinderen die ik al heb. Wat als er iets met mij gebeurd tijdens zwangerschap/bevalling? Dat wil ik ze ook niet aan doen? de leeftijd van de jongste en dan baby. Ahhhhhh ik word echt helemaal knetter!!! Al 3 jaar aan het dubben, en nog geen keuze. Steeds denk ik de keuze te hebben gemaakt maar het komt gewoon steeds weer terug! En ik merk aan me man dat hij ook wel wil, maar niet durft. Hij zegt ook steeds, ben best benieuwd hoe de 4e zou wezen, op wie ie zou lijken, wat het zou wezen. Hoe het zou wezen met 4 enz enz.....dus hij wil ook wel maar..........we durven de stap niet te nemen. Kan nu wel zeggen laat de natuur maar beslissen en we zien wel, maar is dat wel eerlijk tegenover het kindje? Zoals je leest alleen maar kopzorgen word er gek van! Zoek overal teveel achter, ben overal te bang voor. Wil rust in me hoofd maar op deze manier lukt het maar niet!