Dag meiden, Lang getwijfeld of ik mijn verhaal hier wilde neerzetten, omdat ik eigenlijk niet zo goed weet wat ik van jullie verwacht. Maar ik merk dat ik me er steeds meer aan ga irriteren en dat ik me steeds meer ga afvragen of ik uberhaupt nog wel contact met haar wil. Het verhaal gaat over mijn moeder. Sinds dat ik kinderen heb merk ik dat onze moeder-dochterband eigenlijk niks voorsteld. Het is begonnen met de vraag van mij kant of ze 1 dag in de week wilde oppassen. Ik merkte toen al wel dat ze daar eigenlijk geen zin in had, dus heb toen voorgesteld of ze 1 keer in de 2 weken wilde. Dat wilde ze wel. Toen ik eenmaal weer aan het werk was, heeft ze vaker afgebeld dan dat ze daadwerkelijk heeft opgepast. Ik was al vrij snel weer zwanger en toen heeft ze ook aangegeven niet meer te willen oppassen. Het was haar te veel. Ze werkt 3 dagen in de week, maar mankeert lichamelijk altijd wat... Zo zit ze zelf ook vaker in de ziektewet dan dat ze werkt. Ondertussen nog een keer zwanger geweest en in de afgelopen 4 jaar heeft ze amper willen oppassen. Het weekend is haar heilig zegt ze en doordeweeks moet ze werken. Vaak flinke ruzie omgehad, omdat ze zelf aangeeft het leuk te vinden om op te passen, maar de praktijk laat wat anders zien. Zo wordt ze ook woest als ik naar de buitenwereld laat merken dat ze niet wilt oppassen. Een maand of wat geleden, hebben wij de badkamer verbouwd. Mijn man begon op zaterdagochtend met de tegels eraf te bikken en onze jongste lag te huilen in bed. Ik heb toen mijn ouders gebeld met de vraag of ze daar op bed mocht. Na wat gemopper over dat ze het heel druk heeft, mocht Yarah komen. Helaas moest Yarah steeds huilen en belde ze mij tegen voedingstijd op of ik haar wilde ophalen. Omdat we `s middags samen naar de winkels zouden gaan wilde ik gelijk mijn andere meiden meenemen. Ik hoefde alleen nog maar te voeden en daarna konden we gaan. Ik zei dit over de telefoon en toen zei mijn moeder dat dat echt te druk werd, want ze moest de boodschappen nog opruimen en nog eten. Omdat mijn man druk was, kon hij ook niet even op de meiden letten. Ik dacht toen, ik zal je krijgen. Heb de meiden in de auto gezet en ben naar mijn moeder gereden. Daar aangekomen liet ik de meiden voor het huis in de auto zitten en liep naar binnen. Ik zei dat ik ging voeden en liep door naar boven. (was natuurlijk niet van plan om ze daar te laten zitten, maar ik wilde een reactie uitlokken). Werden ze dus boos, dat ik de meiden daar liet zitten en wat de buren wel niet moesten denken. Ik zei dus, dat ik geen andere optie had omdat mijn moeder zelf had aangegeven dat ze de meiden niet binnen wilde hebben en mijn man druk was. Alles moest altijd gaan zoals ik dat wilde en zij moesten maar weer klaar staan zeiden ze....... Een ander voorbeeld, mijn jongste was er toen nog niet. De middelste was uitgedroogd en moest naar het ziekenhuis. Mijn oudste was ook ziek en zou s`middags even bij mijn moeder blijven zodat wij naar het ziekenhuis konden. Daar aangekomen kregen we te horen dat ze daar moest blijven. Ik belde mijn moeder met de vraag of Amal daar de nacht mocht blijven. Na lang wikken en wegen mocht ze blijven maar dan moest mijn man haar `s ochtends om 10 uur ophalen omdat zij boodschappen moest doen. Mijn man heeft een eigen zaak en dat is voor hem gewoon niet haalbaar. Ook vond ik het voor Amal zielig om weer met haar te gaan slepen. terwijl ze al ziek was. Mijn man zijn ouders gebeld en daar kon ze gelijk terecht en het maakte niet uit wanneer we haar weer kwamen ophalen. (zo`n verschil, zij staan altijd klaar). Nu ook weer ik ben al 3 dagen flink ziek. Ik belde eergisteren op of de meiden daar `s avonds mochten eten, omdat ik er flink doorheen zat. Mocht zomaar. De volgende dag belde ze `s ochtends op en vroeg hoe het ging, ik zei dat er weinig verandering was. Oh vervelend zei ze en legde de telefoon weer neer. Vandaag belde ik haar of ze even een boodschap kon doen, was lastig omdat ze druk was met koffers inpakken voor zaterdag want dan gaan ze op vakantie. Maar goed ze wilde het wel doen. Komt ze hier ziet ze mij op de bank liggen, 2 kinderen om me heen die aan het stieren zijn. Nog niet aangekleed, want ik moest steeds spugen. Gaat ze vervolgens zo weer weg, zonder hulp aan te bieden, want ze is zooo druk. En zo zijn er nog tig voorbeelden. Ze staat nooit voor me klaar. Die meiden zijn niet welkom en als ik op visite kom, dan horen die meiden niks anders dan pas op, niet aanzitten, rustig lopen en ga zo maar door. Ik probeer ze zoet te houden met wat lekkers, maar vond dat werkelijkwaar zo belachelijk dat ik besloten heb daar niet meer met de meiden heen te gaan. Komt ze hier langs, dan is ze met 5 minuten weer weg en dan heeft ze ook liever niet dat de meiden aan haar zitten, want dan wordt haar kleding vies. De jongste wilt ze liever niet vasthouden want die spuugt heel veel. We gaan vaak op de zaterdag naar de winkels, ik en de meiden en mijn moeder. Ook daar ben ik klaar mee. Moet namelijk precies op tijd bij hun aankomen en zoniet dan is ze gepikeerd. Bij de winkels loopt ze voornamelijk te mopperen op de meiden omdat ze zo druk zijn volgens haar. Ik ben er klaar mee merk ik. Ik mis een zorgzame lieve moeder en oma. Mijn oudste krijgt ook al in de gaten dat bij oma weinig mag en ik wil niet dat ze zich niet welkom gaan voelen. Nu ook al als mijn oudste spontaan aan haar oma vraagt of ze mag blijven eten, dan hoort ze altijd nee. Ik wil dit niet voor hun, maar het blijft wel mijn moeder. Mijn man is dit helemaal niet gewend en wordt er gewoon boos van en doet ook geen moeite meer om het contact met hun goed te houden. Ik weet niet goed wat te doen. Het gesprek aangaan helpt niet, want ze snapt niet wat ze verkeerd doet. Haar woorden; de kinderen zijn niet mijn verantwoordelijkheid. Mijn vader erbij betrekken werkt ook niet want hij volgt mijn moeder om maar geen ruzie te krijgen. Zo verder gaan vind ik ook geen optie. Dus hoe nu verder, geen idee........
Ergens snap ik best hoe je je voelt, maar bekijk het even van de andere kant: Jou moeder is klaar met de kleine kids. Ze heeft jou opgevoed naar het beste van haar kunnen (neem ik aan) maar ze is toch echt niet verantwoordelijk weer voor jou kinderen. Jij hebt ervoor gekozen op 3 prachtige kinderen te krijgen. Het is dus ook jou verantwoording. Niet die van je mama. Dus mag je eigenlijk nooit VERWACHTEN of "eisen" dat zij erop wil passen ofzo. Als ze het zou willen mag je haar dankbaar zijn. Maar verwacht het niet. Jou moeder is al op leeftijd, heeft de kleine kindertijd e.d. al gehad. Nu heeft zij haar eigen leven, haar werk, haar huishouden, boodschappen e.d. Ze heeft het voor haar gevoel druk genoeg en zal het waarschijnlijk niet prettig vinden dat van haar verwacht wordt dat zij er ook moet zijn voor jou kinderen wanneer jij dat wil. Het kan zijn dat hoe meer jij dit van haar verwacht, hoe meer zij zich terug trekt. Het is vaak een wisselwerking tussen beide. Dus, ook al is het rot voor jou, en kan ik best je gevoel begrijpen, probeer het vanuit het oogpunt van jou moeder te bekijken. Wees dankbaar voor datgeen wat ze wel wil, maar verwacht niet meer. Jou kinderen, jou keuze geweest dus jou verantwoordelijkheid. Niet die van je moeder
Ik snap best je gevoel hierover. Ik snap dat je je gepikeerd voelt. Maar toch vind ik dat je wel erg veel van je ouders verwacht. Wanneer je moeder bv zegt: de kinderen zijn niet mijn verantwoordelijkheid..dan heeft ze daar natuurlijk helemaal gelijk in. Verder ben ik het met Loes eens. Wees dankbaar.
Dat je uberhaupt je moeder nog vraagt om op te passen. A. het zijn jouw kinderen, dus jouw verantwoordelijkheid. Zij is niets verplicht. B. als mijn moeder zo weinig plezier had in het oma-zijn, zou ik mijn kinderen daar niet eens meer achter wíllen laten. Het is graag of niet! Dus mijn advies is heel simpel: schakel haar gewoon niet meer in. Hou het (voorlopig) bij korte bezoekjes en oppervlakkige gesprekken. Nu ik zelf ouder word snap ik dat je je ouders niet kunt veranderen, en dat je je verwachtingen naar hun toe soms enorm moet bijstellen. Ik verwacht niks meer van mijn ouders, en dop mijn eigen boontjes wel. Ik vind het leuk om ze te zien, maar ik heb ze niet meer nodig, zoals een klein kind ze nodig heeft. Dit staat trouwens los van dat ik wel begrijp dat je hier verdrietig over bent. Dat zou ik ook zijn. Hoe ging zij vroeger met jou om toen je klein was? Ook zo afstandelijk, of was ze toen wel een lieve moeder?
Nou ik ben het niet zozeer eens met de dames die het van de moederskant zo bekijken. Ik vind dat "oma" nu niet echt een leuke oma is. Ze is duidelijk nogal van de schijn voor de buitenwereld, want die mogen niet merken dat ze er eigenlijk niet zoveel zin in heeft. Bah, hou ik zo niet van en vind dat voor de kinderen ook erg zielig. Neem meer afstand van je moeder en doe meer met je schoonouders als zij wel gewoon oma en pa zijn zoals je dat wilt. Ik heb zelf helemaal geen contact meer met mijn moeder en een van de redenen is ook omdat ze totaal geen moederliefde of omaliefde gaf en de kinderen en kleinkinderen alleen kon zien of gebruiken als het haar uitkwam. Op een dag voel je je daar te goed voor en geloof mij , mijn kinderen missen haar totaal niet.
Ben het ook met de andere eens eigenlijk, hier ook geen moeder of schoonouders die op willen/kunnen passen. Soms steekt het weleens als ik zie hoe het bij anderen kan gaan, maar uiteindelijk hebben wij zelf voor kinderen gekozen. Mijn man heeft ook een eigen zaak en soms zou het zo enorm fijn zijn om heel even iemand achter de hand te hebben (zoals bijv na mn keizersnede of bij ziekte) maar het zij zo.
Ik begrijp je ergernis wel. Maar aan de andere kant heeft je moeder aangegeven het teveel te vinden en het niet aan te kunnen. Daar moet je dan respect voor hebben. En niet elke oma is ook daadwerkelijk een oma...
ik ben het helemaal met mijn voorgangers eens. Mijn ouders passen ook niet zo vaak op. Mijn ouders zijn al op leeftijd, dus die vinden dingen vaak "druk"
Ik zou eens afstand proberen te nemen en de druk van het oppassen afhalen, het werkt nu van 2 kanten, je ouders genieten er niet van omdat het een te verplicht karakter heeft en jij wordt moe van hun omdat ze het steeds afblazen. Misschien willen ze daarmee juist duidelijk maken dat het toch echt jouw verantwoordelijkheid is.
Ik snap heel goed hoe je, je voelt ik heb zelf ook geen contact met mijn moeder wel een andere situatie maar goed. Je mist gewoon wat je bij sommige andere ziet een leuke oma die jou evt ook ff helpt als je ziek bent of wat dan ook gezellig met zijn alle naar de dierentuin of gewoon ff gezellig een bak koffie vate maar goed ik zou gewoon afstand nemen en dan komt als, als ze jullie mist van eigenst wel op bezoek.
Iedereen wil graag een moeder en oma die altijd klaarstaat en alles over heeft voor haar en haar kleinkinderen, maar niet iedere moeder is zo. Jij verwacht dingen van haar die blijkbaar niet reëel zijn in jullie situatie. Je kan het contact verbreken, maar je zou ook je verwachtingen bij kunnen stellen. Als je maar blijft verwachten dat ze op jouw kinderen past als jij dat vraagt. Weet je dat het antwoord nee kan zijn of dat het niet uitkomt. Je kan het dan beter aan iemand anders vragen. Waarvan je wel weet dat hij of zij even bijspringt. Dan is het niet iedere keer een teleurstelling als je moeder het niet doet. Haar kun je helaas niet veranderen. Ik zou het voor nu even houden op af en toe een uurtje op visite gaan en kijken of je haar wat minder vaak op zaterdag meeneemt als je naar de winkels gaat met je meiden. Mocht ze daar commentaar op hebben. Zou ik aangeven dat het gemopper op mijn meiden zat zou zijn. Net als het ophalen op de exact afgesproken tijd. Zij geeft heel duidelijk haar grenzen aan en dat mag je net zo goed.
Ik ben helemaal niet iemand die vaak om hulp vraagt hoor, eigenlijk alleen in noodsituaties, zoals bijv met het ziekenhuis. Voor de rest passen ze al jaren niet meer vast op. Af en toe vraag ik hun hulp voor 1 uurtje of zo. Maar het doet pijn dat het niet van harte gaat. Ik kan werkelijkwaar niet begrijpen waarom mijn kinderen niet leuk genoeg zijn om even mee naar de winkel te gaan of waarom ze niet een keer in de zoveel tijd een hapje mee mogen eten. Sorry hoor, maar als je zelf kiest voor kinderen dan lijkt me dat kleinkinderen daarbij horen en dat je als oma zijnde daar graag een oppasaandeel in wilt hebben. Ik had inderdaad andere verwachtingen voordat ik zwanger was, maar heb me al snel erbij neer gelegd dat ze geen vaste dag wilt oppassen mbt mijn werk. En dat is iets wat ik ook gewoon wel echt bergrijp dat een vast dag een behoorlijke taak is en dat ze daar niet op zit te wachten. Daarintegen belt mijn oma de moeder van mijn moeder, vaak op met de vraag wanneer de meiden weer eens komen. Ik krijg ruzie met mij schoonmoeder als ik ze niet af en toe even langs kom brengen. Het kan dus ook anders. Je ziet dat ze dol zijn op onze meiden en dat ze er van genieten als ze langskomen. Terwijl deze mensen beide tegen de 70 jaar lopen. Mijn moeder is nog maar 50 jaar... Een echte liefdevolle moeder is ze nooit geweest, veel ruzie, geen knuffels en duidelijk laten merken dat mijn broertje het lievelingetje is. Als ik het dus goed begrijp zeggen sommige meiden dus gewoon dat ze later een soortgelijke oma/moeder zullen zijn omdat hun taak erop zit. Sorry maar ik kan me niet voorstellen dat als ik later 1 van mijn dochters ziek op de bank zie liggen, met een paar kinderen om haar heen dat ik weg zou gaan zonder mijn hulp aan te bieden. Ik vind dat egoistisch en hard. Je blijft moeder voor het leven toch?
Kan ik me ook absoluut niet voorstellen hoor meid, ik zal ook echt niet zo zijn. Mijn moeder kwam na 3 weken pas op kraambezoek, mijn man moest aan het werk toen ik na 2 dagen thuiskwam, s.moeder liet ook niks van zich horen. Kon toen ook wel janken dat ook maar niemand vroeg of ze me een handje konden helpen of zeiden dat ze te druk waren.
Kan me hier goed in vinden. Het is inderdaad elke keer een grote teleurstelling als ze nee zegt en ik blijf het maar vragen met de hoop dat ze 1 keer enthousiast reageert. Ben een volwassen vrouw, maar raar om te ervaren dat de liefde en goedkeuring van mijn ouders nog zo belangrijk is. Mijn man zegt ook laat het los, maar ik zou het zo graag anders willen zien dan ik me maar blijf vormen naar hoe zij het willen. Mijn man zei ook, ga toch niet steeds op zaterdag met haar weg en misschien moet ik dat maar niet meer doen. Niet met de hoop dat ze spijt gaat krijgen (dat gaat er als eerste door me heen, dat wordt toch weer een teleurstelling) maar puur voor ons zelf
Zo denk ik er ook over ik kan me niet voorstellen dat als mijn kinderen later kinderen krijgen dat ik dan niet voor ze klaar sta ik weet wat voor gemis het is dus ik zou juist extra aanbieden en ze helpen enz.
Heb wel vaker berichtjes van jouw gelezen over jouw situatie en als ik dat lees dan denk ik ach ik mag eigenlijk helemaal niet klagen want het kan nog veel erger. Jeetje wat moet jij je soms eenzaam voelen. Tjonge dat je moeder ook pas na 3 weken langs kwam, ongelofelijk! Mijn moeder kwam al wel vrij snel langs, maar wilde Yarah niet vast houden, wat ze had een nieuw jasje die niet in de wasmachine kon. Ik viel bijna van mijn bed.....
hier ben ik het helemaal mee eens! Dan zou je toch zeggen meid ga lekker je bed in... ik ga wel ffe met de kindjes bezig!!!! en als je kind echt te ziek is blijf je een nachtje over zodat ze kan uitzieken! komop zeg wat een waardelose oma! ik heb ook zo'n moeder, alleen belde ze ook nooit, en kwam eens in het jaar langs met kadootjes voor de kids... terwijl we maar 14 km van elkaar af wonen! ik heb mn best gedaan door er zelf met de kids langs te gaan al die tijd... maar het kwam steeds maar van 1 kant... alles was te druk, zwaar, moeilijk en ze was blij dat ze zelf niet meer in de kleine kids zat... oke prima... maar dan moet ze ook niet zeuren als ze ze weinig ziet.... ik vind het waardeloos en heb me erbij neer moeten leggen... wel verdriet om gehad dat ik EN geen MOEDER heb EN geen OMA voor mijn kindjes.... opa is al uit beeld dus tja.... daar moeten we het mee doen... ik kan prima zonder ze maar toch steekt het wel zo af en toe... als mijn dochters ineens naar me toe komen en vragen waar mijn papa eigenlijk is... tja leg dat maar uit dan... en waarom oma nooit komt.... pfff... wat moet je daarop zeggen tegen je dochters? ik begrijp je gevoel ts... toch blijft het moeilijk he om definitief die keuze te maken! schijnbaar heb je ook moeders/oma's die gewoon geen zin hebben om met hun kleinkids te zijn... tja voor mij echt ongelooflijk en mocht ik ooit zo'n waardelose moeder/oma worden dan mag mijn man me een gigantische schop in mn hol geven!!!