Hallo allemaal, Sommigen zullen mij wel herkennen van mijn eerder verhaal hier. Ik ben inmiddels bevallen van een gezonde dochter,ze is helemaal uniek en prachtig. Zo gelukkig ben ik met haar en grote broer ook. Het verloopt verder allemaal prima,helaas met de vader niet. Ik heb besloten dat ie wel bij de keizersnee aanwezig was,opzich ging dit heel goed,hij steunde me echt en deed zijn best. De dagen in het ziekenhuis was ie er ook altijd en je kon echt merken dat ie onwijs trots was op zijn dochter. Hij gaf ook aan hoe trots hij op mij was en blij was dat ie toch bij de geboorte was. Eenmaal thuis begon de angst bij me te komen,helemaal alleen met zo'n kleintje en dan vooral de nachten. De 1ste dag thuis was de vader er ook en s'avonds ging die weg,mocht er wat zijn dan kon ik hem bellen. Daar lag ik dan met mijn kleine meisje,nog last van de wond en ik raakte in paniek. Dus de vader opgebeld en hij kwam meteen,die nacht is hij blijven slapen en dat beviel zo goed van alle kanten dat ie de 1ste week elke nacht is blijven slapen. Het werd gezellig,we lachten samen veel,praten samen veel en we merkten alle 2 dat we weer nader tot elkaar kamen. Hij deed heel erg zijn best,stuurde de hele dag door smsjes maar ook gewoon wat op mij was betrokken. Van het een kwam het ander,we zoenden met elkaar en spraken naar elkaar uit dat we het fijn hadden samen en ervoor wilden gaan. Wel rustig aan maar de intentie was er. Inmiddels waren we 4 weken verder en het ging nog steeds goed tot we naar een verjaardag gingen. We hadden afgesproken dat ie bij me zou slapen dus ik wilde op een gegeven moment graag naar huis en gaf dat aan de vader aan. Hij wilde nog even blijven,even een biertje met zijn vrienden drinken. Opzich niks mis mee maar we hadden al afspraken gemaakt dus ik zei dat ik erg teleurgesteld was en dan wel alleen naar huis ging. Dus dat deed ik ook,vervolgens belde ie me 15 min later op dat ie ook weg ging van die verjaardag en naar me toe kwam. Ik kreeg een naar gevoel want voordat ik zwanger was wilde de vader onze relatie nooit bekend maken,dit was toen de reden omdat ik volgens hem net bij mijn ex weg was. Maar goed hij bleef wel slapen,ik zei er verder niks van....de volgende dag ging ie s'middags weg en later die dag kwam die weer. Toen we op bed zouden voelde het toch niet goed en ik vroeg aan hem,weten je ouders,familie vrienden wel hoe het tussen ons loopt en je hier slaapt. Nou ze wisten dan wel dat ie bij me sliep maar dan dat ie op de bank sliep. En voor de rest vertelde ie nog niks want hij wilde dat niemand er zich mee ging bemoeien. Nou ik voelde hier niks voor en vroeg dat ie weg wilde gaan omdat ik geen stiekum gedoe meer wilde. Nou hij deed zijn kleren aan en ging zonder wat te zeggen gewoon weg. De volgende dag stuurde ik een sms dat ik graag wilde weten wat hij nou wou en ik niet meer zo stiekum met hem wilde leven. Ik moest hem niet dwingen want hij had tijd nodig en als het zo moest hoefde het voor hem niet meer. Vanaf toen is het compleet mis gegaan....nare smsjes sturen naar elkaar. Ik voel me heel onzeker erdoor en heb het gevoel of schaamt ie zich voor me,ik wilde het weer goed maken maar als ie dan langs kwam zat ie stug op de bank naast me. Hij komt ook alleen maar S'avonds en dan slaapt onze dochter,in het weekend komt ie overdag nooit en doet verder niks met haar. Hij wil weekends zijn vrijheid en gaan stappen,als ik daar wat van zeg dan is het mijn wil is wet en is het mijn schuld dat het kapot is gegaan tussen ons. Voor de rest helpt ie financieel niet bij voor onze dochter,geen enkele pamper heeft ie betaald tot nu toe. Hij slaapt nu ook nooit meer bij me en ons meisje heeft veel last van krampjes en heb s'nachts soms mijn handen vol aan haar. Slaapgebrek dus en daardoor word ik ook steeds zwakker,als ik dit aangeef zegt ie ja ik slaap ook niet veel moet veel werken dus heb mijn rust ook nodig. Tsja weekends kan ie dat wel eens doen,maar nee dan gaat ie liever stappen. Als ik een sms stuur met dat ik zo niet verder wil zegt ie ja maar ik geef veel om jou en om onze dochter maar ik ben mezelf niet. Als we dan praten en vraag hoezo hij zichzelf niet is dan weet ie niks te zeggen dus met praten lost ook niks op. Ondertussen wilde zijn ouders en grootouders dat er een dna test kwam omdat ze zeker wilde wisten dat onze meisje wel echt van hun zoon en kleinzoon was. Nou hier heb ik aan meegewerkt(geen rechtgeldige dna test) en nu het bekend is dat ie idd de vader is wil zijn familie ineens ook langs komen en hun deel inbrengen. Hier ben ik helemaal nog niet aan toe,zijn ouders zijn hier wel geweest en ik een keer met onze dochter daar maar het voelt zo niet goed en helemaal niet vertrouwd en prettig. Zijn moeder roept maar met dingen dat haar zoon de verantwoordelijkheid als vader moet nemen en dan onze dochter dan bj hun thuis moet komen en zijn moeder het haar zoon zo kan leren. Die jongen woont op zichzelf dus ik wil dat helemaal niet. Gelukkig wilde hij dat zelf ook niet. Maar het loopt dus totaal niet meer tussen ons,er is meer ruzie dan dat het goed is. Zo kreeg ik gister een sms van hem dat ie onze dochter mee wilde nemen naar zijn opa en oma,ik wil dat ng niet. Die mensen kwam ik normaal wel bij op de koffie in de zwangerschap hebben ze me met de nek aangekeken,totaal genegeerd en niks voor me gedaan. In de weken dat de dna test nog niet gedaan was nooit iets van zich laten horen,geen telefoontje,kaartje niks en nu zou ik mijn dochter zo maar moeten meegeven. Sorry maar dat kan ik niet. Dus ik zei tegen de vader ze zijn hier welkom en wil gerust met jou en ons meisje naar hun toe...dus ik geef ook nog een middenweg. Hij werd woest! Ik moest maar opdonderen en hij was er wel klaar mee dat het elke keer mijn weg moet gaan. Ik begon helemaal te trillen en ben compleet overstuur geraakt en nu weet ik niet meer wat te doen? Ben ik dan ook fout had ik haar mee moeten geven? Geef ik hem dan niet genoeg de ruimte? Ik weet het gewoon niet maar als hij zoveel om me zou geven dan ga je zo toch niet met elkaar om. Ondertussen zorg ik voor onze dochter,zorg dat alles in huis is,het slapeloze nachten en hij komt langs wanneer het hem uitkomt. Vorig weekend heeft ie zelfs tegen me gelogen,dat ie naar huis toe zou want hij was zo moe maar is vervolgens gaan stappen met zijn vrienden. Het is 1 grote puinhoop en zit al zolang aan hem vast en probeer van alles om het goed te krijgen maar ik kan niet meer. Hoe moet ik verder.....hem uit mijn leven halen kan niet vanwege onze dochter en haar aan hem meegeven wil ik niet,dat vertrouwen is er niet. Misschien kan ik hier wat tips krijgen? Bedankt!
Wat een nare situatie meid! Ik ben van mening dat je baby nog veel te klein is voor dat heen en weer gesleep. Je kindje heeft stabiliteit nodig in haar eigen huis, jouw huis. Als familie haar wil zien dan kan je zeggen dat ze welkom zijn bij jou thuis, op de momenten dat je dochter daar klaar voor is. Dus niet tijdens slaapjes en voedingsmomenten, maar als ze wakker is. Sterkte!
Het lijkt me een nare en energievretende situatie waar je in zit. Ik weet niet of je hier wel alleen uit gaat komen en wat je nu met je ex of zijn familie aan moet. Persoonlijk vind ik dat hij alimentatie zou moeten betalen, maar misschien denk jij daar wel anders over. Is het geen idee eens met je huisarts te gaan praten? Hij heeft vast een organisatie in zijn kaartenbak zitten die je zou kunnen begeleiden en advies geven.
Ik weet gewoon niet hoe met de situatie om te gaan,en vooral hoe met de vader om te gaan. Ik ga kapot van verdriet
Misschien moet je even afstand nemen van de vader? Even een time out. En bezoekregeling heeft op zich mss wel zin, maar dan moet ie ook alimentatie betalen. Als ie aanspraak wil maken op zijn rechten, dan moet ie ook zijn plichten nakomen.
Ik vind je kindje veeeel te jong om mee te geven. Geef je borstvoeding? Dat alleen al zou een reden zijn om nee te zeggen. Ik vind dat jij ver genoeg meegaat, door die mensen bij je thuis uit te nodigen. Willen ze dat niet; jammer dan. Maar ik zou ook niet mijn kindje meegeven hoor!
Hij heeft haar niet erkent en ik zie het nog niet zitten haar aan hem mee te geven. De hele zwangerschap heeft ie me laten zitten,is zelfs 3 maanden naar het buitenland vertrokken en nooit wat van hem gehoord. Ik heb veel verdriet door hem,maar er zit ook veel woede naar hem.
Allereerst van harte gefeliciteerd met je dochtertje. Had al vaker gespiekt om te kijken of je baby al geboren was. Maar wat een rotsituatie. Ik wil niet teveel advies geven; ik denk dat je goed bezig bent dat je met iemand van de GGZ praat. Mijn advies is blijf de"baas" over je baby en probeer het contact oppervlakkig goed te houden met de vader. Hij is tenslotte de vader; maar ik zou hem niet thuis bij je laten slapen. Jij blijft zo hopen op iets wat waarschijnlijk nooit zal gebeuren. Ik wens je veel wijsheid en probeer te genieten van je kinderen.
Als het de 1ste 5 weken niet zo goed was gegaan tussen ons had ik er nu waarschijnlijk anders in gestaan. Het ging zo goed en we wilden ervoor gaan samen,en doordat ik hem zou dwingen een keuze te maken ben ik degene die het kapot heeft gemaakt. Ben ik dan zo onredelijk met alles? Daarnaast ben ik bang dat er straks andere dingen bij komen zoals een recht zaak.
Ik zou je kindje niet meegeven. Met zijn familie heb je al helemaal geen rekening te houden. Als je kindje groter is en er een bezoekregeling kan plaats vinden, dan kan hij de kleine meenemen naar zijn ouders. Ik vind het al heel wat dat je zijn familie bij jou uitnodigd en belachelijk dat die familie er niet op in gaat. Blijkbaar vinden ze het niet belangrijk genoeg om naar jou te komen. Dus waarom zou jij de moeite doen?! Ik wens je veel sterkte en laat je niet gek maken.
allereerst, gefeliciteerd met de geboorte van je dochter. een lastige situatie waar je in zit. Ik heb je verhaal wel eens gevolgd en ondanks de manier waarop hij je behandeld heeft in het verleden, begrijp ik dat je desondanks hoopte op aandacht voor je dochter en misschien voor jou. En dan is het logisch dat als je dat krijgt en dat hij ook tegen jou uitspreekt samen met je verder te willen dat je die kans toch aangrijpt. Dus nee, ik vind je niet dom geweest. Wat nu de kwestie is, is hoe nu verder. Ik denk dat het goed is dat je met iemand van de GGZ praat en dat je nu stappen voor jezelf gaat plannen met wat jij wilt, hoe jij het voor jezelf en je kindjes wilt regelen. Jullie hebben rust nodig, je dochter heeft ook niets aan het heen en weer gesleep. Als het contact nu goed gaat en goed blijft, ja dan kan je in de toekomst besluiten dat ze wel een dagje of misschien langer met hem mee mag, maar laat eerst maar eens het contact goed zijn, als hij een vader wil zijn geef hem die kans, maar stel voor jezelf ook wel voorwaarden en grenzen op en geef dat ook aan hem aan en bespreek dat met hem, iets waar hij zich ook in kan vinden. Maar zorg eerst voor jezelf en je kindjes, dat lijkt me het belangrijkst.
Afgelopen zaterdag bood ik hem nog aan om met zijn dochter te gaan wandelen of iets met zijn 3tjes te ondernemen. Maar nee,hij ging liever met zijn vrienden bevrijdingsdag vieren en toen ik daar wat van zij,is ie kwaad weg gelopen. Uiteindelijk is hij niet gegaan maar bleef het hele weekend dwars. En toen ik zei dat het zo nooit meer goed komt tussen ons zegt ie....jawel maar dan moet jij me de vrijheid geven want als het aan jou ligt kan ik nooit meer weg. Sinds onze dochter geboren is,is hij met elkaar 4 keer wezen stappen en bezoekt elke week de dorpskroeg.
Waar is jou vrijheid? Jij hebt je aan afspraken en je verantwoordelijkheid te houden. Vn een beetje vader kan je dit ook verwachten. Tuurlijk heeft hij recht op zijn vrijheid en moet ie af en toe eens kunnen gaan stappen. Maar als dit alles ten koste gaat van jullie gezinnetje vraag ik me af wat hij belangrijker vind. Hij klink behoorlijk egoistisch en waarschijnlijk heeft hij het niet eens door. In een relatie is wederzijds respect en dingen voor elkaar over hebben erg belangrijk. Het moet niet zo zijn dat het hele gezin zich moet aanpassen aan vader. En dat als hij zijn zin niet krijgt het weekend gaat zitten mokken, vind ik nogal kinderachtig. Ook een geweldig voorbeeld naar je kids hoe het niet moet.
Zeg me als ik het verkeerd heb hoor. Maar je zegt dat je voor en na je bevalling contact het met hem en tijdens de zwangerschap was hij er niet voor jou en kindje. Kan het zijn dat hij jou meer ziet als ''sex'' maatje ( sorry als ik het heel erg fout heb hoor maar dit kwam bij mij op) En je kindje mee geven terwijl hij haar niet heeft herkend zou ik niet doen. En al helemaal net voor zijn familie hij is er niet voor zijn kind en dan een eens showen met haar alsof alles koek en ei is. Jij bent moeder en jij weet wat goed is. En zo lang hij niet erkend dat het zijn kindje is heeft hij geen poot om op te staan lijkt mij
Ik schrik heel erg van deze zin... Volgens mij zie jij het echt allemaal niet scherp meer lieve meid! Zet heeeeeeel gauw uit je kop dat JIJ iets kapot gemaakt hebt. Je vent is een hele rare gozer als ik het zo lees en buiten dat het de vader van je dochter is zou ik zo ver mogelijk bij hem uit de buurt blijven! Hij heeft potverdorie je dochter niet eens erkend, durft niet aan de buitenwereld te bekennen dat hij "bij jou" is en hij eist meer vrijheid dan goed voor hem is. Prima dat hij zoveel vrijheid wil maar dan is hij duidelijk nog niet toe aan een relatie. En ik hoop ontzettend dat jij die ook niet met hem wil... In mijn optiek heeft je dochtertje meer aan een stabiele en gelukkige moeder alleen, dan aan een ongelukkige onzekere moeder die op haar tenen loopt en een halve vader die er alleen is wanneer het hem uitkomt. Sterkte! Liefs BB
Jeetje, meis. Wat moet jij het zwaar hebben. Maar zo te horen heb je een heel goed moedergevoel. Vertrouw maar op je eigen oordeel.
Bedankt voor jullie reactie's! Dat doet me heel goed. Ik begin steeds meer aan mezelf te twijfelen of ik wel goed ben en het goed doe. Probeer elke keer het hem naar zijn zin te maken omdat ik zo niet wil. Ondanks alles voel ik wat voor hem en dat gevoel gaat maar niet weg. De eerste tijd was ie zo lief voor me,deed zijn best en was betrokken. Hij kwam om samen film te kijken,nam eten voor ons mee en het was zo gezellig. We hadden veel lol en hij zei ook dat ie zich op zijn gemak voelde bij me en het samen wilde proberen. Ik voelde me gelukkig en dacht dat hij het meende! En nu ik tegen hem vraag of het voor hem niks betekende zegt ie: je moet maar geloven wat je wilt. Hij doet ook niet zijn best om te laten zien dat hij het meende en voor me wil gaan. Ik weet het nou ook niet meer? En als ie boos is gaat ie zijn stem verheffen,loopt boos weg of begint te vloeken. Zo durf ik niet goed met hem te praten of dingen te zeggen.
Er bekruipt mij een naar gevoel. Zodra je meer wild wil hij minder. Laat hem je kindje niet erkennen. Ik krijg het vermoeden dat hij lief doet tot dat hij erkend en kind mee gaat nemen. En echt je doet het goed