Ons zoontje is zo ondeugend en niets is goed, heeft de ene driftbui na de andere en ook erg druk. Hij is nu ruim 2jaar, 2jaar en 3maanden om precies te zijn. We doen genoeg leuke dingen met hem, sowieso elke dag lekker naar buiten, naar de speeltuin of eendjes voeren of naar de stad waar hij in zo'n betaalautootje mag zitten, of met zn (duw)fietsje racen etc. Hij geniet dan echt volop buiten, en is heel tevreden dan, hij is dan ook erg graag buiten en op zulke momenten is er ook niets aan de hand. Meestal gaan we s'morgens samen boodschappen doen, mag hij lekker stappen tot we bij de ingang van de winkel zijn, dan moet hij eventjes in de buggy omdat hij anders overal naar toe rent, en na het boodschappen mag hij weer lekker lopen buiten. En in de middag gaan we weer buiten (mits het niet hard regent). Maar op de momenten dat we binnen zijn, verandert hij van het ene kind naar het andere, en verveelt hij zich kapot. We doen binnenshuis ook genoeg met hem hoor, samen boekjes lezen, samen spelletjes, hij heeft bakken vol speelgoed, een eigen babylaptop, of hij mag achter mijn laptop filmpjes kijken als hij wilt, maar hij is het zo snel beu allemaal, en het liefst doet hij niets alleen, ook niet alleen spelen. Na 10min gooit hij met zn boekjes, speelgoed, en alleen spelen vertikt hij. Perse papa of mama moeten erbij zijn, de hele tijd als we binnen zijn, maar dat kan echt niet, wij moeten ook onze dingen doen, en hij moet toch ook leren om alleen te spelen. (toch???) Als ik aan het koken ben, gaat hij jennen en met de keukenkastjes slaan of aan de koelkast zitten, wat niet mag! En dat laat ik ook gauw weten, na 3x waarschuwen mag hij afkoelen. (lees; 2minuten apart), na het afkoelen is alles weer in orde, en merk aan hem dat hij echt opknapt van die 2min. Maar na een half uur begint het weer van voor af aan. Hij is nu nog enigst kind, en kan niet vergelijken maar ik vind hem ook zo druk, of beter gezegd wild. Is dat gewoon voor deze leeftijd? Van de banken willen afspringen, op de vensterbank willen gaan staan, op stoeltjes, met dingen smijten. Wat weer wordt afgestraft met 2min apart zetten, want dit mag gewoon echt niet van ons. Hij gaat nu nog 1x in de week naar de peuterspeelzaal, maar binnenkort gaat hij er 2x in de week. Ik denk dat hij zich erg verveelt thuis. Want op de peuterspeelzaal vind hij het hartstikke leuk. En misschien dat ik ga vragen of hij nog een dag extra mag. Hij is mn engeltje, mn alles, het is echt een heerlijk mannetje, we kroelen en knuffelen zoveel samen. Maar ik ben nu elke dag zo moe, en ben blij als het avond is en hij naar bed is. Is dit erg om te zeggen of hebben meerdere mama's dit, want soms ga ik nadat hij in bed ligt naar hem kijken en zie ik zn schattige snoetje en ligt hij lekker te slapen en geef ik hem aaitjes over zn bol, en zit ik er zachtjes bij te huilen en voel ik me gefaald. Mn man zegt dat het normaal is, al weet ik dat hij dit zegt om me gerust te stellen, want wat weet hij nu af van de peuterpubertijd, evenveel als ik zelf, dit is voor hem ook een nieuwe ervaring, maar hij is gewoon de nuchtere zelf, en zegt dat het vanzelf goed komt. Dat weet ik wel, maar maak me soms wel zorgen. Moest dit even van me afschrijven, en hoop op wat geruststelling en begrip van ervaren moeders.
Ik heb alle begrip voor je geloof me! Ik ben ook wel eens blij hoor als ze hier op bed liggen. Maar ik heb een zoon die is een jaar ouder en die is nog zo! Onze zoon is ook heel erg druk. Een jaar geleden was dat zelfs minder.. Dus ik denk echt dat het bij de leeftijd hoort. Spelen moeten ze ook nog leren natuurlijk. En het ene kind heeft meer gtemperament als het andere. Jou zoon heeft een flink temperament zoals die van mij ook heeft en dat is niet altijd makkelijk. Jij doet veel te veel zelfs nog met je zoontje zoals ik al lees. Hoe vinden ze hem op de peuterspeelzaal? Mijn zoontje vinden ze daar ook erg druk en ondernemend.
Ik heb er 2 van zulke, gelukkig gaat de oudste nu naar school, maar mijn meisje is nog erger dan hij (en toen dacht ik al dat t niet erger kon ). Continue aandacht vragen, zowel positief als negatief. 10 minuten spelen houdt ze niet eens vol. Naar buiten wel, lopen lopen lopen, vind ze heerlijk. En alle stoute dingen die jij noemt doet zij ook. (Klimt hier rustig op de eettafel bijv) Niet schuldig voelen hoor, je doet je best toch? Maar ik heb hetzelfde hoor, ik voel me ook weleens schuldig omdat ik weer eens niet zo geduldig heb gereageerd na het duizendste keer mamamamamamma!!! Of als ze voor de 5e keer een time-out krijgt. Maar het is zo moeilijk soms, ik kan niets doen overdag. Over de vaatwasser uitruimen doe ik soms een half uur met al die onderbrekingen Maar goed, wil alleen even zeggen dat ik het heel erg herken en met je meeleef. (En stiekem ook een beetje blij ben dat iemand anders dit ook eens een keer toegeeft, dat het af en toe een opluchting is als ze op bed liggen)
Hoi Yach, Ik had dit verhaal kunnen schrijven maar mijn zoontje is bijna 3 jaar nu. Hij is nog steeds elke dag erg hyper en druk. Hij heeft ook weinig concentratie en verveelt zich mateloos waardoor hij dit gaat botvieren op zijn zusje. De hele dag door zijn we bezig met corrigeren, straffen, belonen en aanmoedigen. Moe wordt je ervan, dus ook wij zijn blij als hij op bed ligt. Maar op het KDV vinden ze hem lief, actief, luistert niet altijd en kan goed samenspelen. Dus het wilt niet veel zeggen. Op het CB zeiden ze dat het echt wel normaal is voor die leeftijd en dat sommige kindjes gewoon drukker zijn dan andere kindjes. Ik heb het al van me afgezet en dat scheelt. Probeer je er dus niet te druk om te maken, zoals je man zegt het komt allemaal goed. Knuffel!
Gefeliciteerd, je zit in de peuterpuberfase!!! Haha, als ik het zo hoor is het volkomen normaal hoor, wij hebben die fase ook gehad en helaas duurt hij vrij lang. Maar het komt goed hoor, maar helaas komt er dan vaak wel weer een andere fase waar je weer last van krijgt. Maar tijdens deze fase was ik ook altijd helemaal op aan het einde van de dag. Zorg dat je goed uitgerust bent, dan kun je meer hebben van je kindje. En ik had op een gegeven moment het idee dat ik de hele dag niks anders deed dan waarschuwen en straffen, toen heb ik gewoon sommige dingen door de vingers gekeken en maar toegelaten zodat er weer iets meer rust ontstond in huis. Gewoon een paar dingen consequent bestraffen en als je het eigenlijk niet zo erg vind, maar meer bestraft omdat het zo"moet", dan lekker laten gaan.
Hier een heel rustige dochter met af en toe een woede aanval... Waarvan we wel weten waar hij vandaan komt maar waar we geen invloed op hebben. En ook ik heb weleens van die dagen dat ik blij ben dat ze op bed ligt. Dat ik me zwaankleefaan voel heel de dag en dr dan maar kwartiertje eerder naar bed breng. Volgens mij is dat absoluut geen falen Het zou falen zijn als hij met z'n 2 jaar al feilloos door had dat hij toch niet hoeft aan te kloppen voor al die aandacht....
Jongens en meisjes moet je echt niet met elkaar vergelijken. Jongens zijn echt veel drukker en dat hoort er echt bij. Jongens zijn ook veel lichamelijker ingesteld.
Lieve moeders, ontzettend bedankt voor het reageren. Ik ben zó blij dat jullie het herkennen. Want echt soms heb ik echt het gevoel dat mn zoontje iets mist ofzo, dat ik misschien ondanks alles te weinig met hem doe. Dan is hij het ene moment heel lief, en dan kan het binnen 5min om zwaaien en heeft hij een driftbui met dikke tranen en rood gezichtje. En het grappige is dat hij op de peutergroep juist heel rustig is volgens de leidsters. Ze vinden hem lief en aandachtig met alles. Hij speelt rustig met andere kindjes, en is alles behalve druk daar! Hij is thuis het tegenovergestelde, vandaar dat ik zoiets heb, wat doe ik fout? Maar ik ben blij te lezen dat dit allemaal dus hartstikke gewoon is en ik me geen zorgen meer hoef te maken!
Wat hier wel goed helpt is zoveel mogelijk positief belonen. Dat haalt je zelf ook een beetje uit de negatieve cirkel zeg maar. Gewoon met kleine dingetjes zoals: Goh Jongen wat ben je nu lief aan het spelen, goed zo! Of, hee wat heb je goed gegeten! Dus zo min mogelijk negative aandacht proberen te geven. Heel erg moeilijk hoor ik weet het! Maar met mijn zoontje ging het 2 weken lang iets beter. Nu doet ie weer steeds erg vervelend, maar probeer toch het positieve te blijven belonen door een kusje, aai over de bol enz. En voor de rest moet ik heel consequent blijven met hem. Toegeven soms werkt hier niet, dan is het hek meteen van de dam zoals ze zeggen. Dus duidelijke regels maken. Moeilijk he allemaal.
Nou, mijn nichtje is ook zo'n druk kind hoor Itt haar broertje die een stuk rustiger is.. Al komt dat wilde denk ik wel vaker voor bij jongens ja. Geen last van hier dus, maar alsnog ben ik altijd blij als ze op bed ligt Maar ik herken het zichzelf niet kunnen vermaken ook hoor. Langzaam gaat dat gelukkig wel steeds beter hier (met wat stimulatie). Driftbuien heeft ze gelukkig nooit veel gehad, maar wel gillen en aandacht vragen (en niet alleen thuis!)
Ja dat helpt hier ook vaak inderdaad. Als ik merk dat hij iets wilt doen wat niet mag, of hij probeert me uit te dagen, leidt ik hem af met iets, dan geef ik hem wat te kleuren en beloon ik hem ik met positief aandacht, en hij is direct vergeten wat hij ervoor wilde doen (op de tafel gaan staan bijvoorbeeld). Dan is het weer even rustig, iedereen blij. Ja ik geef het ook toe, het blijft moeilijk en ook twijfel ik vaak aan mezelf, doe ik het wel allemaal goed, komt hij niets tekort etc etc, maar dat zullen misschien heel veel moeders wel hebben.
Dat vergeleek ik dan ook niet... ik zei alleen dat je met minder druk aanwezige kinderen dat gevoel ook wel hebt en dat het echt niet heel erg raar is. (en zeker geen falen!)
Eens hoor, maar wat ik dus nooit zeg is 'wat ben je nu lief aan het spelen, goed zo!' Haha, das de goden verzoeken Ik zeg t wel eens achteraf, als we daarna iets anders gaan doen.
Dat is hier ook zo. Zeg ik op het moment zelf dat hij zo lief aan het spelen/kleuren/of zoiets is, dan slaat hij gelijk om. Dan zie je hem zoeken naar iets om gooien. Dus de complimentjes bewaar ik tot hij klaar is En ja, ik ben 's avonds ook blij dat het 19.30 is, kan er vanaf 18.30 al naar uitkijken haha. Nu slaapt hij 's middags nog en die tijd heb ik echt nodig om het huis aan kant te maken en nog even bij te tanken voor de middag. Waar ik wel radeloos van wordt is het slaan. Zint iets niet, wil iets niet lukken? Hij loopt zo naar je toe om je een lel te geven en dan mag hij weer 2 minuten op de gang "nadenken". Iemand daar ervaring mee en goede tips?
Nou idd.. Mijn zoontje is echt een klauteraapje en wil de hele dag rennen en stoeien. Maar die is 1,5.. Heb vandaag een vriendje van mijn dochter te spelen, uit haar klas. Het jochie wil steeds met haar voetballen, klimmen en piraatje spelen ipv met poppen spelen en vadertje en moedertje spelen.. Is dat even een tegenvaller Ben benieuwd of het jochie hier ooit weer komt spelen