Ja, echt wel. Als (1 van) mijn kinderen al een volledige baan heeft en nog thuis woont, dan verwacht ik wel dat er een bedrag wordt bijgedragen. Overigens heb ik zelf thuis ook kostgeld betaald toen ik al fulltime werkte en nog thuis woonde en bij mijn vriend net zo. Het hoeft echt geen bedrag van in de honderden euro's te zijn, maar een bijdrage in bijv. het boodschappengeld lijkt me echt niet teveel gevraagd.
Ik en mijn man hebben beide kostgeld moeten betalen. Mijn man heeft van dat geld een mooi spaarpotje meegekregen toen hij het huis uitging. Mijn ma heeft dat beetje wat ze van mij kreeg gebruikt om van rond te komen. Het ligt maar net aan de situatie. Ik weet dus nog niet hoe ik het later met mijn kind ga doen, ligt echt aan de situatie.
Hier hebben wij het nog nooit over gehad, en eerlijk gezegd heb ik er ook nog niet over nagedacht. Volgens mij was de regel bij ons thuis vroeger dat je vanaf je 18e wat ging meebetalen aan 'kostgeld'. Maar wel afhankelijk van je situatie (zit je op school of werk je, met name). Een 'kind' van 20+ dat behoorlijke inkomsten heeft, mag van mij meebetalen aan het dak boven zijn hoofd. Maar eigenlijk vind ik dat die gewoon op zichzelf moet gaan wonen...
ik heb ook kostgeld betaald (wij allemaal thuis) en bij lange na niet t maximale of iets maar een bedrag wat ik/wij overeen kwamen met mn ouders en ook afhankelijk van ons inkomen, voor de rest hoefde we niets zelf te betalen wel pas wanneer we volledig gingen werken (of 1 dg school en rest werken) de rest was helemaal van onszelf en moesten we zelf wetenw at we ermee deden ik vind t niet meer dan normaal, zo leer je al vroeg verantwoording/zelfstandigheid helpen in huishouden vind ik ook niet meer dan normaal (ligt natuurlijk wel aan met wat) maar zoals opruimen ect leren ze ook van, later effe helpen tafel afhalen oid grote poetswerk hoeft niet maar wel hun steentje bijdrage ik blijf niet eeuwig hun kamer bij wijze van opruimen en ja wij als ouder zijnde kiezen ervoor om een gezinte stichten maar betekend niet dat wij hun 'dienstmeid' voor eeuwig zijn ze moeten een keer op eigen benen en liever met begeleid en liefde dat bijgebracht en speelse wijze dan ze straks in een klap in t diepe te gooien
dit dus! heb nooit hoeven betalen, mn vader bracht me zelfs naar mn werk s morgens om 4-5uur! tuurlijk heb ik wel eens een pak waspoeder bij de wasmachine gezet, of de auto even getankt als ik m een keer mee had. en op mn 18e kreeg ik een eigen appartement boven t ouderlijk huis, vanaf toen ben ik mn eigen verzorgingsspullen en snackjes boven gaan betalen. al hoefde dit niet. mn man daarentegen moest 100pm betalen en voor zn verjaardag te vieren nog eens 100euro.... toen zn ouders voor hun 25jarig huwelijk ons mee hadden genomen uit eten, en zn moeder op de bank zat te huilen na de tijd omdat ze t niet kon betalen, moest ie dat ook nog voor hun betalen... de volgende verjaardag heeft ie geweigerd 100euro te betalen, en werd zn verjaardag niet gevierd, kon hij zelf naar buren-familie-vrienden vertellen dat zn verjaardag niet door ging... wij kiezen voor kinderen, en dat is niet alleen de eerste 18jaar van hun leven, dat is voor altijd.
hier dus wel ALS ze zouden werken en thuis wonen. studerend enz. nog niet, bij een "normaal salaris" dus wel.
Nee echt niet, dat wil ik niet van me kind verwachten. Ik heb dat zelf vroeger toen ik al werkte ook niet gehoeven. Sterker nog me ouders wilden dat niet eens van ons aannemen.
@triskele, ja en dat is 1 voorbeeld, we hebben er helaas nog meer............. in en in triest. mn man heeft vanaf zn 16e gewerkt (eerst erbij geleerd) en had toen we uit huis gingen samenwonen op zn 25e, welgeteld 4000 euro spaargeld.... we weten nog niet waar de rest is gebleven....(wel een vermoeden helaas)
loesje1982: dat is wel heel droevig over je man. Hoe oud was hij toen dit speelde? Dat maakt wel veel uit vind ik. Met 21+ en een normale baan zou ik me doodschamen om mijn ouders te laten betalen voor mijn verjaarsfeestje. Met 17 is dat wat anders. Het zijn dan wel voor altijd mijn kinderen, ik heb geen levenslange onderhoudsplicht. Er komt een tijd dat ze op eigen benen moeten gaan staan, ook al betekent dat voor hen een forse stap terug in financieel opzicht.
Absoluut! Vanaf dat ze een echt inkomen heeft, vind ik dat heel normaal. Ik vind het heel zinvol om een kind te leren dat alles geld kost. Ik zou het geld (in elk geval deels, afhankelijk van de omstandigheden) wel op een spaarrekening zetten voor haar. Mijn man heeft nogal een gat in zijn hand, zijn ouders vroegen hem kostgeld en dat geld hebben ze allemaal op een spaarrekening gezet. Toen we samen gingen wonen hebben ze daar een wasmachine, koelkast, magnetron, oven en andere uitzet-dingen van gekocht. Hadden ze geen kostgeld gevraagd, dan was er niets aan spaargeld geweest (hij gaf alles uit)....
Weet ik nog niet, mijn man wil het absoluut niet. Ik heb altijd veel moeten betalen, vanaf mijn 16de. Ene kant vond ik het wel lullig want heb amper kunnen sparen toen ik mijn eerste baan had, maar heb wel goed met geld om leren gaan. Betaalde maandelijks wel een paar honderd euro kostgeld, ziektenkosten, nog een deel reiskosten die ik niet vergoed kreeg, eten (ik at praktisch altijd alleen omdat ik pas laat thuis kwam en mijn vader een dieet had wat niet te eten was voor mij).. hield dus bijna niks over.
Ik vind het persoonlijk ook best ver gaan om (buiten noodzaak om) kostgeld te vragen van me eigen kind. Me man en ik hebben er voor gekozen. Moet hij dan ineens straks gaan betalen voor het eten, voor z'n bed, voor de douch enz? Kortom een plekje hier in huis.. Nee dat gaat mij een stapje te ver.
Ik heb kostgeld betaald toen ik noodgedwongen weer bij mijn ouders moest gaan wonen 4 jaar terug. Ik werkte full-time en het was niet veel elke maand, maar het hielp hen wel rondkomen en ik vond het logisch. Heb dat een kleine anderhalve jaar gedaan en toen ging ik weer op mezelf wonen. Als je dan bedenkt dat ze onze kinderwagen dan hebben gekocht dan heb ik dat geld gewoon van ze teruggekregen Dus ja, waarschijnlijk ga ik ook kostgeld vragen van onze zoon, maar enkel onder bepaalde omstandigheden. Als hij maar een bijbaantje heeft of nog studeerd, dan vraag ik het niet.
Ik heb vroeger geen kostgeld moeten betalen, mijn man wel. Ik vind het ergens niet meer dan normaal hoor; als je kind is afgestudeerd of gestopt met school, en een job heeft, dan is het toch normaal dat ze bijdragen terwijl ze nog thuis wonen? Zo leren ze dat er kosten zijn zoals huur, boodschappen, naft, enz. Hoeft daarom geen groot bedrag te zijn. Maar zo gooi je ze niet meteen in het diepe als ze alleen gaan wonen. En vermijd je dat ze nog 10 jaar willen blijven plakken Ik zou denk ik zelf beginnen met een bijdrage te vragen als ze al langer dan een jaar zonder job thuis zitten, enkel en alleen maar om ze in gang te schoppen Wat we dan met dat geld doen zal van de situatie afhangen. Maar als ouder steek je dat vroeg of laat heus wel terug in je kinderen. Maar ik zou het dus nooit doen voor ze 18 zijn, en al helemaal niet als ze nog studeren.
hij moest betalen vanaf zn 16e, maar zn auto werd ook gebruikt door ouders, totdat de tank leeg was, had zelf geen pinpas, moeder 'regelde' alles. als hij wat wou kon die zn pinpas vragen. als je zo opgroeid vanaf t begin, denk je dat dat normaal is, je ouders hebben t beste met je voor toch? als je grote feesten met kratten bier/sterke drank geeft, vind ik dat je daar wat aan kunt bij betalen, het was echter ieder jaar een klein feestje met 2 beste vrienden en t deel familie dat nog met hun omging, ik persoonlijk vind niet dat je dan nog exta geld gaat vragen voor die verjaardag. voor de mensen die wel kostgeld willen, zo genaamd om de kinderen te leren dat leven geld kost, hebben jullie het idee dat de mensen die geen kostgeld betaalden dat niet hebben geleerd? ik heb wel degelijk geleerd te sparen, stukje opvoeding vind ik.
Ik begin nu wel nieuwsgierig te worden naar wat men nou een mooie leeftijd vindt voor kinderen om op zichzelf te gaan wonen. Mijn schot voor de boeg: onder de 18 vind ik te vroeg, 18-20 precies goed, na 20 aan de late kant en 25 of nog ouder errug laat (mama'skindjes, denk ik dan, al zijn er vast situaties waarin het niet anders kan).
@Loesje; ik heb wel leren sparen hoor, maar eens ik alleen woonde had ik het gevoel dat er ineens wel héél veel rekeningen op me af kwamen. Huur, electriciteit, water, auto, verzekeringen, boodschappen... en als je dan gewend bent dat al je geld naar leuke dingen kan gaan, kan dat hard aankomen ja. En als ouder ben je tuurlijk wel verplicht om je kinderen te onderhouden, maar eigenlijk zijn ze op dat punt al volwassen, en horen ze dus ook een beetje bij te dragen, al is dat maar puur symbolisch. Ik heb het dan ook eerder over situaties waarin je eigenlijk al op je eentje zou gaan wonen, maar nog even blijft 'plakken.' Nu, wat ze met jouw man hebben gedaan vind ik ook niet kunnen hoor. Je eigen geld niet eens kunnen beheren, grof gewoon