Jawel ik hoop ook dat er later respect en dergelijke voor ons zal zijn maar geld vragen van me kind wil ik niet. Zelf was ik bijv. boven de 18 toen ik werkte en nog thuis woonde maar me ouders wilden dus echt niks van me aannemen. Zelfs toen ze een periode wat krap bij kas zaten nog niet. Ik had vroeger een meisje (van 18) op het werk die dus kostgeld betaalde. Best veel ook. En die kreeg dus ook te horen dat ze als ze thuis wou blijven wonen kostgeld moest gaan betalen, want ze moest niet denken lekker gratis thuis te kunnen blijven wonen/eten/douchen. Die ouders hadden ook nog eens een goed inkomen. Dat vind ik echt schandalig.
Zolang Dennis nog naar school gaat of evt. gaat studeren hoeft hij echt geen kostgeld te betalen. Maar het moet niet zo zijn dat als hij op z'n ± 25e nog thuiswoont, een fulltime baan heeft en van alle gemakken voorzien is, paps en mams (wij dus) nog opdraaien voor alles. Dan vind ik echt dat ie wel iets mag bijdragen in de kosten, of dat dan 'kostgeld' moet heten weet ik niet maar in dat geval vind ik een bijdrage wel redelijk. Ik heb het thuis nooit gegeven maar was op mijn 22e het huis uit, net na mijn opleiding en net nadat ik was aangenomen bij mijn eerste fulltime baan. Wel betaalde ik toen al zelf m'n rekeningen, verzekeringen en ziekenfonds e.d.
Als ze nog thuis wonen en fulltime werken, dan mag er maandelijks wel wat worden betaald. Puur omdat het ook een stukje opvoeding is dat alles geld kost. Ik weet nog dat ik me echt rotschrok van alle rekeningen toen ik op mezelf ging wonen (oke, ik was nog maar 17, maar toch).
@Mommy: helemaal akkoord hoor! Maar wat doe je dan met kinderen die maar blijven plakken en plakken? Ik ga nu even mijn broer aanhalen: Die heeft ondertussen al drie studies geprobeerd, niets afgemaakt. Studeert ondertussen al 9(!) jaar. Heeft 6 jaar lang op een appartement geleeft, samen met zijn lief... mijn ouders betaalden die hun huur, hun electriciteit, alles. Want ah ja, hij had nog geen werk, hij studeerde nog Dan vind ik persoonlijk dat er toch érgens een moment komt dat je de kraan dicht draait? Ikzelf moet er niet aan denken dat ik op mijn leeftijd nog steevast met open handje langs de ouders zou moeten passeren, en dat nog normaal zou vinden ook.
Ik denk dat kostgeld ook wel een beetje een pedagogisch doel heeft. Je moet op een gegeven moment toch ook wel leren dat dingen geld kosten en leren met geld om te gaat. Je kind vertellen dat dingen geld kosten en je kind laten voelen (proefondervindelijk) dat dingen geld kosten hebben doorgaan toch een andere impact. Ik ben blij dat ik kostgeld moest betalen voordat ik op mezelf ging wonen. Ik betaalde toen 200 gulden per maand. Peanuts natuurlijk, ik had een inkomen. Maar het leert wel dat je niet zomaar je hele salaris op kunt maken aan lang-leve-de-lol, maar dat je moet zorgen dat je een bepaald deel van je geld reserveert voor vaste lasten e.d. Ik denk dat sommigen een beetje een verkeerd beeld hebben van wat kostgeld is. Ik zie het leren zelfstandig te zijn en verstandig met geld om kunnen gaan
nee, wij hebben gekozen voor onze dochter. Maar mocht ze idd werken en thuis wonen en we hebben het niet breed, mag ze idd wel wat bijdrage, bv 1 keer in de maand boodschappen te betalen,
Het ligt eraan waarom kinderen blijven plakken. Is dat omdat ze gewoon geen zin hebben in school en werk of doen ze verder hun best maar wonen 'gewoon' nog thuis of hebben de liefde nog niet gevonden, enz. Het ligt dus aan de situatie. Dat van je broer is inderdaad een ander verhaal. Hoe graag je je kinderen ook wil helpen, er is wel eens grens. Wat vond je broer er zelf dan van? Want dat is natuurlijk niet de bedoeling. Je hoeft het ze ook niet te makkelijk te maken.
Ik hoop ook eigenlijk dat mijn kinderen eerst op zichzelf gaan wonen, en niet gelijk vanuit het ouderlijk huis gaan samenwonen. Persoonlijk vind ik het heel belangrijk dat ze éérst helemaal op eigen benen leren staan. Dus 'als ze de liefde nog niet hebben gevonden' is voor mij geen reden om te blijven plakken. Ik kan me er ook eigenlijk niet veel bij voorstellen dat je na je 20e nog met plezier thuis woont. Ik kom uit een prima gezin hoor, maar op mijn 18e moest en zou ik het huis uit, was er echt zó aan toe om uit te vliegen. (dat heb ik dus ook gedaan, op kamers in de stad waar ik ging studeren) Ik denk dat ik er wel min of meer van uit ga dat onze kinderen zullen gaan studeren, en dan bedoel ik HBO of WO. Natuurlijk zijn er geen garanties dat ze het zullen kunnen (ook al hebben ze de genen en de omgeving wel mee om het wel te kunnen), en als ze andere keuzes maken dan zijn dat hun keuzes. Maar een lichte teleurstelling zal ik daar waarschijnlijk wel bij voelen.
ligt aan de situatie ik heb het nooit gehoeven maar mijn broertjes wel.Maarja hun deden echt niets in huis en wonen lang thuis. Ik was op mijn 21ste al uit huis en deed vaak het huishouden enz. Ook als ze een fulltime baan hebben zou ik wel willen hebben dat ze kostgeld betalen. Wat we evt apart zetten ofzo Maarja das nog zover weg en ik weet echt niet hoe we er dan voor staan
Daarom is het verstandig om daar al mee te beginnen als de kinderen nog thuis wonen denk ik. Ik betaalde toen ik nog thuis woonde maar inmiddels 18 was (deed nog een opleiding) wel mijn eigen verzekeringen en toen nog ziekenfonds. (Ik geloof dat dat zf toen iets van 39 gulden was. Waar is die tijd gebleven?? Maar goed, dat is een ander verhaal). Mijn vader heeft toen ik 18 werd alle dingen die op mijn naam stonden door mezelf laten betalen, ik kreeg studiefinanciering en had een bijbaantje dus dat kon gemakkelijk want het waren natuurlijk geen mega-bedragen. Maar zo leerde ik dat niets voor niets was en dat ik niet al mijn geld aan 'leuke' dingen kon uitgeven.
@bri, dus omdat jij met je 18e uit huis wou, kun je je niet voorstellen dat je na je 20e nog met plezier thuis woont. ik heb tot mn 25e thuis gewoond, mn man ook en mn broer is met zn 27e uit huis gegaan. mn vriendin en mn schoonzus beide ook tot 25, is heel normaal hier, omdat we erg fijne ouders hebben die ons de ruimte en vrijheid geven, en ook een veilige basis bieden. dus dat kan wel degelijk, en ik zou het erg pijnlijk vinden als onze kinderen met 17 of 18 zo snel mogelijk uit huis gaan.
Tja, het zal vast mijn gebrek aan voorstellingsvermogen zijn, of mijn onbedwingbare neiging om mezelf tot norm te verklaren. Er zijn ongetwijfeld massa's twintigers die het heerlijk vinden om nog bij hun ouders te wonen, maar ik had er zelf niet aan moeten denken. Ik had ook een fijne moeder die mij de ruimte en vrijheid gaf, en een veilige basis bood. En tóch voelde ik een enorme drang om op mezelf te gaan staan, ik was er gewoon echt aan toe. Ongetwijfeld zal ik een potje janken als mijn kinderen na het behalen van hun VWO-examen (jawel, ik ga weer ergens van uit) gaan verhuizen naar een studentenstad, maar tegelijk vind ik dat het goed is op die manier.
Ik zou het niet direct "kostgeld" willen noemen op de manier hoe wij het willen aanpakken. Maar meer "sparen". Ik verwacht van mijn kinderen dat ze een bijbaantje vinden rond hun 15e jaar. En vanaf dat moment moeten ze verplicht sparen, kunnen ze dat niet zonder onze hulp, dan moeten ze iedere maand een bedrag aan ons geven, waarna wij het op de spaarrekening zetten. Ik vind sparen voor de toekomst gewoon erg belangrijk en bewustwording van financiële dingen.
en ga je ook een potje janken als je dochter na dr mavo (bestaat dat nog?) besluit kapster te worden en op dr 23e een leuk huisje vind dat ze kan betalen?
Zo lang mijn kind later op school zit/een studie volgt hoeft het niet, maar als de opleiding klaar is/gestaakt wordt, vind ik dat er een baan gezocht moet worden. Als dat een baan is waarmee hij/zij genoeg verdient om op zichzelf te gaan wonen, maar hij/zij wil dat nog niet, dan zou ik wel kostgeld vragen. Ik vind het een goede overgang naar echt op jezelf wonen en welke kosten daarbij allemaal komen kijken. Als we het geld niet nodig hebben voor de dagelijkse dingen zou ik het opzij zetten voor het kind zelf. Maar ons zoontje wordt morgen pas 1, dus voorlopig is het niet aan de orde
Een MBO-opleiding doen noem ik inderdaad geen studeren, en een MBO-leerling noem ik geen student. Teleurstelling.... ik vind het lastig. Mogelijk wel ja, omdat het anders is dan wat ik nu voor me zie. Maar als ik zie dat ze daar gelukkig van worden en iets doen waar ze goed in zijn zal die teleurstelling van zeer korte duur zijn. Een echt vak leren en beheersen is namelijk ook iets om echt trots op te zijn. Dus dank voor deze terechte opmerking. Ik denk niet dat ik serieus teleurgesteld zal zijn als een van mijn kinderen voor een goede MBO-opleiding kiezen.
Als ze fulltime werkt en nog thuis woont,jawel hoor,maar dat hoeven geen gigantische bedragen te zijn,vind t niet meer dan normaal om een bijdrage te leveren als je volwassen kind mee eet,stroom/water verbruikt enz. Heb t zelf ook betaald vroeger,was toen 200 gulden per maand,mn ouders hadden t niet breed dus het was gewoon prettig voor hun ook.
Ik neem aan dat deze ook voor mij is? Vast. Maar als zij er gelukkig van wordt, dan moet ze dat vooral doen. Ze leeft namelijk voor zichzelf, niet voor mij.