Hallo dames, naar aanleiding van een interview wat ik las in de Vriendin was ik benieuwd of er hier meer dames zijn die hem gelezen hebben,en wat ze er van vonden. Het gaat over het interview van een mevrouw die bekend dat ze meer van haar dochter houdt dan van haar zoon...ik vondt het schokkend om te lezen en vraag me dus af,ben ik nou de enige of hoe zit het. Ik wil met dit topic geen rellen laten ontstaan over het hoe wel en niet opvoeden van je kind/kinderen,maar was toch ook benieuwd of het meer mensen was opgevallen dat het verhaal best aangrijpend en heftig is.....
Een paar jaar geleden stond in de Mama een artikel dat het vaker voorkomt dan je zou denken. Maar ja, taboe he.
titel zien staan, artikel nog niet gelezen geloof ik - zal straks eens kijken... oh verdorie - volgens mij is m'n abonnementje afgelopen: Ik had het kopje zien staan bij de vooruitblik- jammer...
ik heb het toevallig vandaag op het werk gelezen (bibliotheek ). Ik schrok ook van het verhaal. Vooral toen ik las dat ze zoonlief wel strafte als hij zijn bord niet leeg at en dochterlief niet. Onder het mom van ze snapt het toch niet. Nou mijn zoon van 3 snapt heel goed wat er dan gebeurd. Dat je misschien meer van je ene kind houd dan van je andere kan ik me misschien wel voorstellen, maar dat betekend toch niet dat je dat kind zo kan pamperen! Ik zat met open mond te lezen en was bijna hardop mijn ergernis aan het uitspreken . Ik vond het ook erg heftig hoor het verhaal!.
Schijnt idd vaak voor te komen. In ons gezin met vier kinderen bungel Ik ook al 20 jaar onderaan de ranglijst helaas, zelfs mijn schoonzus (die echt geweldig is hoor!) heeft me ingehaald voor mijn moeder. Ik heb ermee om leren gaan, met veel pijn en Moeite. Maar het beschadigt een kind natuurlijk wel en ik ben nog steeds als de dood dat ik ook ooit een voorkeur voor een van mijn eigen kinderen zal ontwikkelen..
Zelf hebben we 1 zoon dus kan het me niet voorstellen wat je voelt als ouder zijnde,lijkt me erg vreemd... Wat ik vooral erg zielig vondt is dat het jochie AL 7 jaar is en niet meer mag huilen in de nacht als hij een nachtmerrie heeft,volgens mam was dit aandacht trekken en moest hij een grote jongen zijn.. Zelf heb ik geregeld nachtmerries en vindt het gewoon eng,en ik ben 30! Hoe moet het dan zijn als je 7 bent en er wordt niet op gereageerd...
Ik had op mijn werk ook zo'n mevrouw.... ze kreegt 2 zonen en heeft de 2e zoon altijd verweten geen meisje te zijn..... deze mw heeft haar 1e zoon ( haar lieveling) al vroeg verloren...ze werd dement en afhankelijk van haar 2e zoon... die zij echt heel erg naar en minderwaardig heeft behandelt....deze zoon heeft ervoo gezorgt dat zijn moeder niks te kort kwam etc... wilde ook op de hoogte gehouden worden van alles en bezocht haar zo nu en dan... ik had echt respect voor hem.... het was niet raar geweest als hij zijn moeder niet meer wou zien.... Dat zijn inderdaad schokkende verhalen, ik kan me er ook niks bij voorstellen.....
Heftig hoor wat je schrijft,ik geloof zeker dat het je als kind schaadt,en denk ik ook onzeker maakt. Zelf heb ik het als kind (2 grote broers en ik als jongste) nooit mee hoeven maken,nu ik ouder ben helaas wel...mijn middelste broer is thuis alles,want hij is slim,heeft goed geleerd....en zijn vrouw is alles voor mijn moeder,ze noemt haar haar 2e dochter.. Als er iets van een feestje of wat dan ook is wordt er ook bijna alleen maar over hun gesproken,mijn oudste broer en ik bungelen er maar een beetje bij. Het raakt me zeker,maar sta er toch boven....hoe wil je dat als kind doen???
Ik heb haar denk ik 5 jaar verzorgt, de eerste jaren vond ik het moeilijk omdat plaatje los te laten..... kon haar niet objectief benaderen, het speelde steeds door mijn hoofd.
Tsja, ik denk dat je daar weinig aan kan doen. Ik zie dan ook niet zo in wat het probleem is, want ze heeft er toch niet bewust voor gekozen? Ik houd ook meer van mijn moeder dan vader, of is dat dan ook raar... Wat je wél kan doen is het absoluut niet laten blijken en aan allebei evenveel liefde tonen.
Heb nog een hele stapel ( nieuwe ongelezen ) Vriendinnen liggen in seal. wie maak ik er blij mee? ff PB.
Je kunt er ook weinig aan doen. Maar verschil maken t ussen je kinderen of tussen je ouders of andere familieleden is wel anders. Voor kinderen is onvoorwaardelijke en vooral 'gelijke' liefde natuurlijk wel belangrijk voor de eigenwaarde. Overigens voelen kinderen het vaak feilloos aan, hoe hard je je best ook doet om het niet te laten blijken.
ik kan het me dus ook niet voorstellen. Ik vind het erg sneu voor dat jochie . De moeder verteld wel dat als hij zijn zusje pijn doet of opzettelijk laat struikelen hij om aandacht vraagt maar dan in de negatieve zin. Dan denk ik bij mezelf van hoe moet hij anders aan aandacht van jou komen, want jij geeft hem dus helemaal geen aandacht daarom gaat ie zo doen! . @Marieke (volgens mij was het marieke): Wat erg zeg dat jij dat meegemaakt hebt! Lijkt me echt verschrikkelijk!
Nou ja ze deed/doet het niet met opzet, ik ben er niet kwaad over. Ik ga vast ook (grove) fouten maken als moeder, maar dan wel andere..
Ben ook van mening dat je bij kinderen geen onderscheid moet maken als je al een voorkeur hebt. Ik heb 2 zoons maar ik heb absoluut geen voorkeur. Allebei zijn ze anders van karakter en de een heeft net het knuffelige iets meer en de ander net het bijdehante weer iets meer, en alles bij elkaar maakt hun uniek en ik hou van ze allebei super veel. Ik zou en kan geen keuze maken tussen hun 2. Zou ook niet weten hoe het zou zijn als de 2de een meisje was geweest of ik haar dan misschien voorgetrokken zou hebben dus mag niet oordelen. Maar dan nog kan ik het me niet voorstellen.
Maar het heeft wel iets achtergelaten bij jou. Iedereen maakt fouten, ik maak ook fouten hoor . Zolang het houden van maar op 1 staat
ik heb het niet gelezen, maar in `het grote tweelingenboek`staat er een stuk over wanneer je de ene helft van de tweeling leuker vind als de andere helft. Daarom denk ik dat het wel vaker voorkomt. Ik heb zelf geen voorkeur, ze hebben allemaal wat leuks. Per slot van rekening zijn ze allemaal een deel van mij Toch zal ik de een wat anders benaderen als de ander. Met de een ben ik voorzichtiger, want die is vaak ziek en we hebben hem een aantal keer bijna verloren. Het is niet zo dat ik hem hierdoor voortrek, maar wel meer bescherm (bijv voor harde knuffels van de oudste) dan de ander. Als ik de een een kus geef, hoeft de ander niet perse een kus. Maar ik let er wel op dat ik de aandacht onder alle drie de kinderen verdeel.
Ik kan me voorstellen dat je met het ene kind makkelijker overweg kunt dan met het andere, gewoon omdat het karakter beter bij je past, maar niet dat je van het ene kind meer houdt dan van het andere.. Ik zou iig niet kunnen kiezen. Toch komt dat idd vaker voor dan je denkt. De ouders van mijn man houden ook meer van zijn zus dan van hem; als ze überhaupt al van hem houden.. Ik denk wel dat je als je merkt dat je van het ene kind meer houdt dan van het andere, dat je je best moet doen dat verschil niet in je daden en houding naar voren te laten komen.