ik vind het normaal, omdat als papa en mama er niet meer is, en ze hebben een fulltime baan, moeten ze ook voor zichzelf zorgen. en als ze op zichzelf gaan wonen ook. dan heb je nog meer vaste lasten
Waarom moeten ze dan zo vroeg uit huis? Rond de 20 is best nog heel jong, denk niet dat iedereen er dan klaar voor is... Lijkt me juist gezellig als ouder om nog zo'n grote zoon/dochter een poosje thuis te hebben .Uiteindelijk gaan ze heus wel hun eigen leven opbouwen, maar voor mij hoeft daar niet zo'n leeftijdsgrens aan verbonden te zijn. De een heeft eerder die behoefte dan de ander.
oeh, dat vind ik ook erg heftig, dat je ze dan gaat verzoeken om het huis eens te verlaten op een subtiele wijze.. wat als ze nog studeren en niet rond kunnen komen? dat vind ik echt wat anders! ze moeten wel de kans krijgen om zich te kunnen ontwikkelen en te studeren!
Dat is ook wel een hele andere situatie. Maar als mijn dochter van 25 thuis woont en net zo veel verdient als ik nu (ik ben 27) en net zoveel vriendinnen over de vloer heeft als ik nu heb, moet ze gewoon mee betalen. Ik vind dat echt niet meer dan normaal.
vind ik ook hoor. ik wilde trouwens zelf mijn vader geld geven toen ik een goed salaris had en thuis woonde! ik wilde niet eens dat alles voor mij betaald werd.
ligt eraan! Ik doe denk ik wat mijn ouders ook altijd gezegd hebben toen we gingen werken! Ga je goed sparen hoef je niks te betalen, gooi je alles over de balk kun je ook kostgeld betalen. Mijn zus en ik hebben dus altijd goed gespaard en hadden een mooi centje toen we uit huis gingen. Nooit kostgeld hoeven betalen. Al hadden hun het dan ook op een spaarrekening gezet.
Ik vind het normaal, omdat je onderhoudsplicht als ouder t.o.v. je kinderen niet doorloopt tot in de eeuwigheid. Er komt een moment dat je als volwassene gewoon zelf in je levensonderhoud voorziet. Daarom vind ik het in elk geval niet absurd als je daaraan meebetaalt, ook al woon je dan nog steeds onder het dak van je ouders. En dan gaat het natuurlijk om situaties waarin je kinderen uberhaupt in staat zijn om een normaal inkomen te verwerven. En natuurlijk moeten ze de mogelijkheid hebben om te sparen voor het moment dat ze op zichzelf gaan wonen, zodat ze een beetje leuke start kunnen maken. Ze hoeven niet alles af te dragen. Ik vind het grappig om alle verschillende opvattingen te lezen over wat nou een goede leeftijd is om uit huis te gaan. Voor mij was het vanzelfsprekend om dat te doen in de zomer na het halen van mijn middelbare school diploma, en voordat ik ging studeren. Dat gold voor zo´n beetje alle eerstejaars die ik toen heb leren kennen (de thuiswonende studenten zag je buiten de colleges natuurlijk ook niet vaak, die zaten dan alweer in de trein naar huis). En als je nooit bent blijven zitten, en nooit een klas hebt overgeslagen, ben je dan meestal 18. Dat vind ik dus een heel normale leeftijd om uit huis te gaan. Maar dat is mijn referentiekader. Ik snap dat het voor anderen heel anders kan liggen.
@Bri Ja snap ik, toch zie ik bij mij op de uni een heleboel studenten die nog thuis wonen, vooral omdat de prijzen van kamers de pan uit rijzen en stufi steeds minder wordt , en al helemaal niet meer bestaat in de Master. Ik wilde op zich best graag uit huis tijdens mijn eerste studiejaar, maar dan had ik moeten bijlenen. Ik ben niet al te vlot met leren, heb echt mn tijd nodig, en kan met moeite nu (3e jaar) 1 dag per week werken, en dan moet ik nog om 6 uur ofzo opstaan om te gaan leren :S zou een kamer dus echt niet kunnen betalen. Ja, dan zou ik moeten bijlenen, maar ik wil graag studieschuld voorkomen indien mogelijk. Blij dat mn ouders het niet 'erg' vinden om mij nog even hier rond te hebben lopen
Ik weet het niet als ze 18 zijn en ze werken misschien. Boodschappen voor hen vrienden doe ik zeker weten niet.
Mijn kinderen hoeven mij niks te betalen. Ik snap het ook echt niet. Als ze straks een baan hebben, mogen ze hun eigen rekeningen betalen (telefoonrek. enz) maar verder zorg ik/we voor ze! En mogen ze hun eigen geld lekker uitgeven. Er komt ook voor hun een tijd dat al hun geld opgaat aan : huur, voedsel, rekeningen enz. Dus laat ze eerst maar genieten! ( hoe om te gaan met geld breng ik ze wel bij natuurlijk)
Helemaal mee eens! De meesten zullen toch sowieso niet tot in de eeuwigheid bij hun ouders blijven wonen (uitzonderingen daargelaten).
@Luciaatje: Gelukkig kan iedereen daar z'n keuzes in maken. Ik heb 12 jaar lang m'n studieschuld afbetaald, ben er nu (dankzij stuk erfenis) helemaal vanaf. Ik heb iedere cent er dubbel en dwars voor over gehad.
Pfff nou ik niet hoor ik maak liever geen onnodig schulden. Ik vind voor mijn kinderen: als ze eraan toe zijn om uit huis te gaan, gaan ze uit huis. Of dat nou op hun 18e of 28e is, maakt mij niet uit. Lijkt me leuk om ze, zolang zij het ook nog gezellig vinden, thuis te hebben. Van mij hoeven ze dus niet per se op een bepaalde leeftijd uit huis. Ik denk maar zo: het is normaal om op een bepaalde leeftijd het huis te willen verlaten om op eigen benen te staan. Indien dit niet het geval is, is er toch ergens iets mis, en moet je toch juist steunen/begeleiden/helpen als ouder. Vind het net zo klinken of je 18 jaar lang graag ouder bent en het kind een warm en veilig nest biedt, maar dat is dan 'opeens' over. Of je het vervelend vindt om je kind thuis te hebben. Zal (hopelijk) vast niet zo bedoeld zijn, maar zo komt het op mij altijd een beetje over...
Zo is het zéker niet bedoeld. Mijn moeder stond ook niet te juichen toen ik op m'n 18e het huis uit ging (zoals de meeste van mijn oudere broers en zussen ook gedaan hadden, overigens). Maar ik ging omdat IK dat ontzettend graag wilde, en het daar gewoon tijd voor vond. Als studente had ik toch een totaal andere studententijd gehad als ik die vanuit huis had doorgebracht. En zo'n tijd als ik gehad heb, gun ik mijn kinderen ook - als ze dat willen. Op mij komen moeders die hun kinderen graag tot na hun 25e in huis houden over als benauwend. Alsof die kinderen niet volwassen mogen worden. Dat is vast ook niet zo bedoeld, maar dat is een beetje het andere uiterste t.o.v. 'ik wil mijn kinderen zo kort mogelijk in huis hebben'.
Nee precies. Ze mogen het van mij zelf weten. Als ze er aan toe zijn, gaan ze, anders niet. Ik ben met alles tevreden als zij maar tevreden zijn Overigens maakt het voor mij niet uit; ik ga net zoveel uit in mijn studentenstad als de op kamers wonende; ga gewoon mee de kroeg in uit college en naar alle activiteiten daar heb ik gewoon OV voor
Ik denk dat het hier aan de situatie ligt. Als we gewoon een gezonde financiele situatie hebben hoeven de kinderen niks aan kostgeld te betalen. Als het om wat voor rede dan ook gebeurt dat er heel weinig geld is, ze werken fulltime en wonen thuis vind ik het toch een ander verhaal! Maar mijn gevoel zegt in eerste instantie, nee mijn kinderen hoeven mij geen geld te geven voor de kost.
Zolang mijn kinderen minderjarig zijn of nog studeren, hoeft er hier geen kostgeld betaald te worden. Als ze echter een normaal inkomen verdienen uit werk, waarvan ze ook op eigen kracht rond zouden kunnen komen, mogen ze kostgeld gaan betalen. Ik ben er niet voor om mijn kinderen eindeloos te onderhouden en vind het erg gezond dat ze op eigen benen gaan staan en wonen zodra er inkomen is om dat te bekostigen. Niet te lang pappen en nathouden Daarbij ga ik er wel van uit dat mijn kinderen op het moment dat er inkomen uit werk is, ook oud genoeg zijn om uit huis te gaan (20+). Ik ga ze uiteraard niet het huis uit jagen en vind het heel normaal als een kind tot en met het halen van een HBO-diploma thuis blijft wonen. Op kamers is mooi, (hebben mijn broer/zus en ikzelf ook allemaal gedaan tijdens onze opleidingen, vanaf ons 18e), maar moet financieel wel haalbaar zijn. Daarin wil ik best ondersteunen, maar die ondersteuning wil ik ook best geven door mijn kids nog een tijd de kans te geven tijdens studie thuis te wonen. Maar klaar met studie en dan aan het werk en inkomen hebben en geen poot verzetten om dan je eigen huisje te gaan zoeken, dat past voor mijn idee niet zo bij elkaar. Paar neven van mijn man zijn ouder dan wij (wij zijn half 30) en wonen nog altijd thuis en mams smeert nog elke ochtend hun boterhammen voor mee naar werk.... Geen kostgeld, was wordt voor ze gedaan. Nou, daar word ik dus helemaal iebelig en eng van....
Ligt ook wel een beetje aan je kind. Mijn man en ik hebben het nooit hoeven te betalen. Ik kreeg 100 gulden per maand kleedgeld en daar moest ik het mee doen. (zelf voor kleding zorgen, kosten openbaar vervoer, uitgaan) wilde ik meer hebben te besteden per maan dan moest ik ervoor gaan werken. Wat er uiteindelijk in resulteerde dat ik die 100 gulden vaak kon sparen. De vriend van mijn man moest wel kostgeld betalen (terwijl zijn broers en zussen dit nooit hoefden) Reden was dat hij gewoon zijn hele loon erdoor brande en niets spaarde. Zijn ouders hebben toen besloten dat hij wel kostgeld kon betalen, hebben dit op een spaarrekening gezet en aan hem terug gegeven toen hij ging trouwen. Dus als later blijkt dat mijn kinderen al hun geld gewoon opmaken en nog thuis wonen dat dit wel een optie is om hun te leren dat "leven" niet gratis is.