Volgens mij he... Als ie zn dochter niet heeft erkend(en laat dat vooral niet doen in deze situatie) dan kan hij rechtzaken aanspannen wat hij wil maar heeft hij geen poot om op te staan... Als hij niet erkend is de vader zeg maar onbekend en heeft ie dus geen rechten... Ik weet dit niet 100% zeker maar wel 90 vraag het eens na bij juridisch loket ofzo.. Verder wil ik je heeeel veel sterkte wensen
ik heb je begin verhaal gelezen en het stukje dat je (ex) partner jullie dochter niet erkent heeft. Op dit moment heeft hij idd geen rechten en ook hoef jij je niet schuldig te voelen om jullie dochter niet aan hem alleen mee te geven. MAAR... als hij een rechtzaak spant en er een officiele DNA test plaatst vind waaruit blijkt dat hij de vader is dan is de kans groot dat de erkenning word terug gedraaid en jullie dochter alsnog zijn achternaam krijgt, ook krijgt hij dan recht op omgangsregeling. Dit zal echter niet gelijk om hele weekenden gaan maar rustig opbouwend. Maar ook jij hebt dan recht op alimentatie. Maar dit alles gebeurd pas wanneer hij een rechtzaak aanspant. Zeer goede vriend van mij zit in ongeveer een zelfde situatie alleen bleef hij van begin af aan vechten ondanks dat zijn ex in de zws haar nieuwe vriend de baby had laten erkennen etc etc... nu is de erkenning terug gedraaid en heeft hun dochter zijn achternaam omdat uit een dna test gebleken dat hij de vader is. De kosten voor een officieele dna test zijn best hoog, maar kosten zijn voor vader. Ik heb geen idee hoe het verder gaat, maar ook ik adviseer jou om afstand te nemen van jou ex en zijn familie en evt. contact te beperken tot bijv. 1 uurtje per week oid. Zo kan jij aangeven dat jij hem nooit bij zijn kind heb willen weghouden, maar het belangrijkst op dit moment is de band tussen jou en je dochter en dat staat bij een rechter ook op de eerste plaats, en op dit moment is de "vader" een stoorzender. heel veel succes met alles! en geniet van je dochter!
Meis is denk dat het niet slim is dat je hem zo dichtbij hebt laten komen, maar snap ook dat je daar wel erg behoeft aan hebt(gehad). rondom de bevalling en vooral erna is het heel fijn als je alles (incl. slapenloze nachten) met iemand kunt delen. Na die "goede" 4/5 weken is hij weer helemaal zichzelf wat dus betekend een egoistisch onvolwassen mannetje. Mocht er een rechtzaak komen dan zie je dan wel hoe of wat, zou me daar nu niet al te druk om maken. Wat ik een beetje mis is je zoontje van (geloof) 5 in dit verhaal! Dit is echt niet goed voor hem! Een man die dan wel bij jullie slaapt en ineens weer niet. Zijn mama zo verdrietig en gestrest. Naast dat verder gaan (alle vormen van contact) met deze man voor jouw niet goed is, is het dat zeker niet voor je kinderen en dan vooral je zoontje. Daarnaast is jouw stres ook helemaal niet goed voor je dochtertje. Probeer kracht te putten uit je mooie kindjes en de liefde die zij geven. Voor hun (en voor jezelf) moet je knoppen doorhaken en een einde maken aan deze twijfel en onzekere situatie. Meis laat je geluk echt niet afhangen van die gast. Niet alleen hij kan beslissen hoe jullie verder gaan ook jij kan dat en denk dat het tijd is om het hef in eigenhanden te nemen en DEFINITIEF een beslissing te nemen. Hoop dat je dit gaat doen en dat die keus dan is om hem niet meer als mogelijk partner in je leven te hebben. Kies voor je eigen geluk en voor rust voor je gezin! Dikke knuffel!
Mijn zoontje heeft hem hier nog nooit gezien,de eerste week na de bevalling sliep mijn zoontje bij zijn vader om mij te ontlasten. Hij was hier dan wel overdag maar dan was de vader van mijn dochtertje er niet. Voor de rest als hij komt ligt of mijn zoontje op bed of hij is bij zijn papa. Ik heb dit bewust gedaan omdat ik hem dus voor deze dingen wil behoeden,en ben blij dat ik het zo gedaan heb. En ja ik ben nu verdrietig maar put wel kracht uit mijn kids en kan daardoor overdag met hun nog wel plezier maken en lachen. Ben gewoon heel erg bezig met hoe kan hij zo met me omgaan,waarom doet ie dit? Is alles gelogen,was alles een spel voor hem. Zoveel vragen en kan dat maar niet los laten. Weet ook niet hoe ik hem moet los laten. Heb meer verdriet van hem dan vreugde maar toch hou ik van hem?
Om met je meest directe vraag te beginnen: een kindje van nog geen twee maanden is daar waar haar moeder is, punt uit. Als ze haar willen zien, krijgen ze jou erbij. Kom op zeg! En je (ex?)vriend kan ook kiezen of delen: hij is er voor jullie of hij is er niet. En ja, een en ander gebeurt op jouw voorwaarden. Ik ken je eerdere verhaal niet, maar wat ik er zo van meekrijg heeft hij zijn verantwoordelijkheid niet genomen. Dus wie denkt hij wel niet dat hij nu is om eisen te gaan stellen? Je dochter kan niet vertellen wat ze wil, dus jij moet voor haar (en jezelf!) opkomen!
Ga jezelf aub niks verwijten!!! Heb je posts gevolgd en de vader van jouw dochtertje was al zo en zal hoe graag je het anders wil zien niet veranderen. Kies voor jouw meisje en jezelf. Hij heeft geen rechten doordat je hem haar niet hebt laten erkennen dus houd hem idd een beetje op afstand. Jouw meisje krijgt de spanningen ook mee! Ook zijn familie ben je helemaal niks verschuldigd! Zij hebben in je zwangerschap keuzes gemaakt en zij moeten daar nu zelf maar mee leren leven. In ieder geval nog van garte met de geboorte van je dochtertje en veel succes
Hallo allemaal, Bedankt voor jullie reacties,erg fijn! Eergister hebben we samen gepraat via de telefoon,we hebben wel 2 uren gepraat en opzich wel goed want eerder lukte praten bijna nooit. Opzich heeft hij in een aantal punten ook wel gelijk,de 1ste weken ging het dus goed,ik zat goed in mijn vel en was happy. Ik deed verder ook niet moeilijk over dingen,de vader ging wel eens met zijn vrienden weg maar kwam daarna altijd gelijk naar mij. En als ie weg was dan kreeg ik altijd wel leuke smsjes van hem. Hij smste me sowiso elke dag heel lief en kwam elke avond langs. Tot ik me ineens minder goed begon te voelen,alles wat er gebeurd is kwam helemaal boven en voelde me boos en verdrietig. Ik zocht steeds bevestiging dat hij het wel meende wat ie zei. En dat gaf ie me eerst wel maar ik vatte het steeds anders op. Dat zag ik toen niet maar nu wel. Ik bleef dan maar smsen en vertrouwde het allemaal niet,en toen is het mis gegaan. Hij was er op een gegeven moment klaar mee want idd niks wat ie deed was nog goed. En ik kon dan boos worden om niks en stuurde dan ook niet leuke smsjes naar hem toe en ik kan me dan ook wel voorstellen dat je daar op een gegegven moment boos van word. En ik heb hem daarmee ook pijn gedaan. Hij heeft nu verteld hoe dat voor hem was,en hij vind het jammer dat het zo gelopen is. Maar ik heb hem uitgelegd dat het voor mij heel wat is wat er gebeurd is en dat snapt ie ook wel en vind het fijn dat ik daarmee nu met iemand praat en hij hoopt dat ik weer beter in mijn vel ga zitten. Deze ruzie's vind ie vreselijk en ze zijn ook vreselijk maar hierdoor ziet hij het op dit moment niet meer zitten tussen ons. Hj zegt ook...we moeten eerst maar eens zien dat we normaal met elkaar om kunnen gaan en daar wil ik me zeker voorin zetten en dat we een goeie basis opbouwen. En hoe het later komt weten we niet maar voor nu heb ik daar geen behoefte meer aan. Er is zoveel gebeurd,straks proberen we het weer en krijgen we weer ruzie....dat wil ik niet meer. Dus ik heb het gevoel dat ik toch ook zelf aandeel heb gehad in waarom het stuk is gelopen. Toch hoopt de vader dat ie onze dochter nog mee kan nemen naar zijn grootouders. En dat blijf ik een gek verhaal vinden,heb ook gevraagd ben ik dan niet welkom,willen ze mij niet zien. Nee,daar ligt het niet aan....hij zegt ze hebben veel meegemaakt,ze zijn wat ouder en ze vinden het heel erg spannend en daarom wil ik dit eerst graag alleen doen. En daarna is het gewoon goed en komen ze echt wel bij jou of jij bi hun. Die grootouders van hem ken ik persoonlijk ook,ik kwam wel bij hun op de koffie dus ik ben ook niet een vreemde van hun. Nu begin ik wat te twijfelen,maak ik er een te groot probleem van,moet ik de vader ook de voordeel van de twijfel geven. Ik kom er niet uit.
Ahaaaa typisch verhaal dat de man het ondraait, jou een schuldgvoel aanpraat... Ik zou er niet zo snel intrappen.. Niemand kan altijd goed in N vel zitten.. En je ben net bevallen halli kom op he! Dan mag je je best wel niet helemaal 100 voelen... Maar dat hij jou dan gelijk in de steek laat vind ik zwak! Heeeel zwak!
Helemaal mee eens.....niet intrappen....!! Hij is zoals hij is en volgens mij zal hij niet veranderen..Zou een omgangsregeling treffen en hem loslaten!
Brrr, krijg helemaal de kriebels van je laatste post. Trap daar toch niet in meid ... Heb het idee dat hij donders goed weet waar hij mee bezig is. Een pas bevallen vrouw is zo labiel als het maar kan en heeeeeeeel goed te beinvloeden. Ben wel benieuwd hoe jouw familie en vrienden hier tegenover staan. Hopelijk kunnen zij jou wel de ogen openen! Vraag ze er desnoods naar om hun mening te geven (kan me namenlijk voorstellen dat ze dat niet doen om je te ontzien, wat dus averechts werkt) Denk echt aan jezelf en je kindjes, want door de hormonen kom je nu meer over als een puber met kalverliefde ... (sorry, ik bedoel het goed hoor! Het is a l super dat je het hier aankaart op ZP)
Meid wat en tijd voor jou zeg terwijl de geboorte van een kindje al zoveel impact met zich mee brengt. Het is jou kindje en hoort bij jou zeker als ze zo klein zijn gewoon niet meegeven of zelf meegaan. Ik zou mijn kindje helemaal niet mee geven met iemand die ik niet voor 100% kan vertrouwen. Als jij niet mee kan dan niet.... Ik wil absoluut geen paniek veroorzaken maar wat als je je kindje niet meer terug krijgt. Waarom zeg ik dit omdat mijn gevoel daarna neigt. Ook omdat zijn moeder ook al aangegeven heeft dat ze wel bij haar mochten komen wonen. Miscchien heb ik het wel helemaal mis maar vind wel dat ik dit even moet zeggen. Verder wens ik je heel veel sterkte en wat vinden jou ouders hiervan en je vriendinnen? Dikke knuffel kim
Je situatie lijkt erg op die van mij. Voor mijn eigen privacy wil ik daar alleen liever niet verder op in gaan. Het is aan jou om aan te voelen wat er met je kind gebeurt. Alle moeders die pas een kind hebben gekregen zijn heel beschermend en het is heel normaal om een pasgeboren baby niet zomaar bij een ander achter te laten, zeker niet bij zo'n onverantwoordelijke pummel die misschien nog niet eens een luier kan verschonen. Kraamvisite moet er maar mee om leren gaan: wil je een relatie met een pasgeboren baby, dan krijg je er een relatie met de moeder bij. Dat is gewoon iets van de natuur waar je niet zomaar overheen kan stappen omdat het "nou eenmaal familie is." Elkaar loslaten gaat ook niet kunstmatig als je elkaar verplicht moet blijven zien. Jij hebt nog iets met hem uit te zoeken blijkbaar en zo lang je er gevoelsmatig niet klaar mee bent, weet ik niet of je hem helemaal kunt loslaten.
Als jij je niet prettig voelt om je kind aan hem mee te geven, dan voel je er niet prettig bij. Blijkbaar zijn jullie alle twee erover eens dat je niet lekker in je vel zit. Een goede reden om dingen rustig aan te doen. Hij heeft toch zelf ook geconstateerd dat het niet lekker loopt, dan is dat een goede reden om dat bezoekje van je baby nog even uit te stellen. Misschien dat de situatie over een paar maanden anders is, maar dat kan je dan bekijken.
Lieverd trap nou aub niet in zijn praatjes! Tuurlijk kan het zijn dat jij niet altijd aardig naar hem reageert en dat je wel eens boos/geirriteerd wordt om niks. HALLO JE BENT NET BEVALLEN!!!!!!! De hormonen zijn de komende maanden nog niet helemaal stabiel. Daarnaast zit iedereen wel eens niet lekker in zijn/haar vel waardoor dat is voorkomt. Los daarvan laat hij jouw continu in onzekerheid zitten. En dan over het meenemen van jullie dochter naar zijn grootouders, niet doen! Je gevoel is al vanaf het begin niet goed geweest hierover. Als er iets is dat je moet volgen, dan is het je moederinstinct. Als hij haar zo graag mee wil, dan is dat prima, maar wel met jouw erbij. Is echt bullshit dat jij niet mee kan omdat ze al heel wat meegemaakt hebben. Bedoel hallo wat voor verschil maakt jouw aanwezigheid, zeker als er nooit problemen tussen jouw en grootouders zijn geweest. Tot nu toe heb ik niets gelezen wat een reden is hem de voordeel van de twijfel te geven! Meis trap hier nou niet in en vertrouw op jouw eigen eerste gevoel.
Misschien is het een idee om al je eerder geplaatste verhalen terug te lezen. De eerste van dit topic en die van je vorige! dan kan je zelf lezen dat hij het niet waard is, dat het logisch is dat jij je gedraagt zoals je doet tegen over hem en hoe het allemaal voor jouw is geweest(zonder beinvloed te zijn door zijn verhaalte aan de tel gister).
Zijn het echt praatjes van hem? Wat heeft ie eraan om mij aan het lijntje te houden? Ik weet gewoon niet wat te doen. Soms ben ik even sterk en denk ik,hier stop ik mee maar dan is dat gevoel weer weg en mis ik hem heel erg. Wil graag samen met hem zijn dat het goed is zoals de eerste weken.
Geen idee of het praatjes zijn. Ik ken hem niet. Ik lees hier alleen jouw verhaal. Jij schrijft dat je verder met hem wil en dat het goed is. Misschien kan het goed komen of juist niet. Je moet vooral grenzen voor jezelf gaan bepalen. Voelt het niet goed dat hij jouw baby meeneemt naar zijn ouders zonder jou. Doe het dan niet. Dat kan altijd later nog als je relatie met hem beter is. Bespreek met de GGZ eventueel wat het handigste is. Zelf heb ik het idee dat je hoopt dat als je maar aardig genoeg voor hem bent dat alles wel goed komt. Zover ik weet werkt dat in relaties niet. Zorg dat je weet wat je grenzen zijn en ga er niet zomaar over heen.
Een relatie draait om vertrouwen en geven/nemen. Wat hij doet is nemen! Het is heel makkelijk om alles bij jou te leggen omdat je toch al onzeker bent door alle hormonen. Ik zou voor jezelf kiezen en voor je kindjes. Laat hem los want ik ben bang dat hij je toch weer kwetst omdat hij allee rekening houdt met zichzelf. Sterkte