Dat had mijn vriend ook. Hij zag het ook als een aanval. Was natuurlijk helemaal niet zo bedoeld, maar ik kan nogal bot uit de hoek komen, terwijl ik het niet slecht bedoel. In die brief heb ik alles goed en duidelijk uit kunnen leggen en alles kunnen zeggen wat ik wilde zeggen. Hij heeft er goed over na kunnen denken. Maar meid hou je poot stijf hoor. Het is niet meer dan logisch en harstikke redelijk wat jij wil. Misschien kan de vk iets voor je betekenen.
haha natuurlijk noem ik ze niet afschuwelijk tegen mijn man. Denk nie dat ie daar blij van word. DAarbij heb ik niet specifiek zijn ouders genoemd, maar gezegd dat niemand hem mag vasthouden, en hij vbetrekt het dan op zijn ouders. Maar het zijn toch mijn kinderen en ik weet zeker dat hun geen positieve invloed hebben in de opvoeding. Daarbij kraken ze ons continu af met alles. Ze is te warm gekleed, ze moet gezonder eten, wij doen niks goed in hun ogen. ik vind dat het wel goed moet voelen als je kind elke dag maar in aanraking komt met mensen. mijn eigen ouders zijn zoooo anders, die passen zich volledig op ons aan en nemen ook alles van ons over omdat ze onze opvoeding wel respecteren. maargoed dit is een ander verhaal, het gaat erom dat ik niet mijn kind meteen wil afgeven als ik net ben bevallen.
Dat heb ik ook hoor. Eerste paar dagen mogen alleen ik en mijn vriend vasthouden. Daarna zien we wel verder. Het wordt ons eerste kindje. We moeten er eerst zelf even van kunnen genieten.
Nou dan doe je dat toch niet?! Ik zou het ook niet doen de eerste 24 uur ofzo... Maar ik zou ook geen bezoek willen de eerste dag denk ik... ... Dan hoop ik heerlijk met z'n vieren te kunnen GENIETEN! (In het hypothetische geval dat er nog een tweede komen gaat dan he?!) Nu heeft niemand haar (buiten ons en de verpleging om) vastgehouden totdat ze zo'n 2 weken uit het ziekenhuis was met 42 weken ofzo. Ik was ook een leeuwin, en zij was nog erg klein en kwetsbaar... Nooit spijt van gehad en voor de fam. was het ook nog steeds bijzonder hoor, dat ze haar na tig weken vast mochten houden! Ik vind persoonlijk ook dat kleine baby's juist bij mamma of pappa moeten zijn... Die band met andere familieleden komt echt wel hoor... Dat kan wat mij betreft ook wel na een maand! Maar misschien kan ik dit wat nuanceren als ik een volgdragen kindje in mijn armen heb die het volgens het boekje doet... ! GRTZ.
Ik begrijp je gevoel volkomen. Ik heb ook geen goede relatie met mijn schoonouders. Van mijn schoonvader weet ik dat hij zich gelukkig niet zal opdringen en de baby al niet vast zou houden als hij slaapt. Mijn schoonmoeder daar in tegen.. Ik weet het niet, bij de eerste was ze er de eerste 1,5 jaar niet bij omdat we toen geen contact meer met haar hadden. Maar ik verwacht dat zij de baby gelijk vast wil houden en ik geloof ook dat ze daar heel onhandig in zou zijn. Nu loopt het momenteel weer niet lekker met mijn schoonmoeder, dus er is een kans dat er tegen die tijd weer geen contact zal zijn. Maar het liefste geef ik mijn kindje ook niet af. Aan mijn eigen moeder en zus, had ik er geen problemen mee, maar met de rest van de familie wel en we hebben het daarom ook gewoon niet gedaan. Behalve aan mijn schoonvader dan, ik vond niet dat ik dat kon weigeren aangezien het toch ook zijn kleindochter was. Nu ben ik heel gemeen geweest en heb ik ervoor gezorgd dat telkens als hij langs kwam, onze dochter sliep . Toen ze al ruim een maand oud was, heeft hij haar pas voor het eerst vast gehouden. Maar ik snap je man's gevoel ook heel goed. Ik zou ook echt niet blij zijn als mijn man tegen mij zou zeggen dat hij niet wil dat mijn moeder onze zoon straks vast houdt. Daar zou echt ruzie van komen.. Ik zou dus proberen om een middenweg te zoeken.
Ik begrijp je gevoel.. Alleen denk ik dat het meer tijd en energie kost, geruzie en teleurstelling op levert als je het niet doet, dan wanneer je "even" tot 10 telt, en je probeert te verplaatsen in de opa en oma. Vond het zelf bij mn eerste dochter ook vreselijk moeilijk.. En ben daar misschien iets te ver in doorgeschoten, maar op dat moment besefte ik het gewoon niet, ik wilde "beschermen". Toen ik weer zwanger was, en ik voor mezelf (Ook al is het natuurlijk een kindje van jullie samen) duidelijk had wat ik wel en niet wilde, en ik dat ook kon onderbouwen aan mijn vriend (Omdat ik ze niet aardig vind, vond hij niet zo logisch ) gaf mij dat rust, wat ons weer rust gaf, en de praktijk? Door het "los" te laten, en te genieten dat een ander van je wondertje kan genieten is het allemaal veel gezelliger, minder stress vol, en met veel meer respect verlopen, en loopt het nog. Ik hoop dat jullie er samen uit komen!
Of je laat het even van de situatie afhangen. Als ze er zijn en ze jou negeren, kunnen je man en jij door middel van een blik naar mekaar wel beslissen wat jullie doen. Als zij zo asociaal zijn raar te doen naar jou toe, kan je man toch wel achter jou gaan staan of er een tactische opmerking maken dat jij net een hele prestatie hebt geleverd?
TS: ook ik begrijp je gevoelens. Ik had ook helemaal geen band met mijn schoonouders, vreselijke mensen vond ik het. En als klap op de vuurpijl waren ze ook nog een uur eerder in het ziekenhuis dan mijn familie. Het liefst had ik ze daar helemaal niet gezien. Maar als je even nuchter kijkt (en dat lukt me aardig na 2 kindjes denk ik) is mijn man op de wereld gezet door zijn moeder. Ook al heeft ze geen dochter, ze is net zo goed oma geworden! Ik heb haar onze dochter wel even vast laten houden, en als ik naar de foto's kijk was er niemand zo trots.... En het ging mij ook niet makkelijk af hoor. Maar je beslist met z'n 2en dat je een kindje wil, moet je niet ineens zeggen dat jij hebt 9 maanden hebt gedragen dus meer rechten hebt (die opmerking las ik hier ergens). Wel mogen mensen rekening houden met de kraamvrouw. Wil je het kindje even aan niemand geven, dan doe je dat niet. Mijn zus was ook zo de eerste dag in haar kraambed, geeft niets. Maar doe dat niet alleen omdat het je schoonouders zijn, dat is gemeen in mijn ogen.
Zouden mensen hierom zo graag een dochter willen? Dat hoor ik de laatste tijd zo vaak, een jongen is jammer en een meid is feest.
Klopt, ik hoor het ook vaak hoor. Als een zoon een kind krijgt is een moeder toch vaak minder betrokken dan bij een dochter.... zo is het denk ik genetisch bepaald. (Al worden beide moeders oma, waarom wordt dat onder invloed van hormonen toch zo vaak vergeten?)
Precies wat Melisa zegt, dat je als moeder van de man toch vaak minder betrokken bent of zelfs afgestoten wordt door de moeder van je kleinkind. Is niet echt ontopic, sorry, ik vroeg het me ineens af.
Bij mij is het dus andersom; geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om mijn baby in handen van mijn ouders te geven Het liefst zou ik baby gewoon niet uit handen geven, maar mijn man vind dat niet kunnen, en het is toch ook zijn kindje. Dus hebben wij beslist dat hij over zijn kant kiest wie wel en wie niet, en ik langs mijn kant. Lekker eerlijk. En ja, als zijn moeder daar ineens staat ga ik het daar moeilijk mee hebben, maar het is ook zijn kindje, toch? Kindje gaat heus niet de kamer rond gaan; eventjes bij iemand, na drie minuutjes terug bij mama, en dan misschien binnen een kwartier nog eens bij iemand anders. We zien wel hoe het loopt. Nu ben ik niet op mijn mondje gevallen, en gaan ze zich wel braaf aan de regels moeten houden. Kindje zomaar uit de wieg halen of uit mijn handen trekken, ja dag hoor, dat zal niet waar zijn. Dan is het meteen baby terugnemen en ga maar braaf zitten, vandaag krijg je baby niet meer vast. En als ze baby niet teruggeven als wij erom vragen, gaan ze toch ook héél lief mogen afkomen de volgende keer
HEt valt me wel op dat het bij velen van jullie de eerste is. Ik zou me er niet zo druk om maken, je weet niet eens hoe je gaat reageren. Daar kun je je nog geen voorstelling van maken. Want dat "alleen genieten" vind je misschien wel helemaal niet leuk, omdat je wel van de daken wilt schreeuwen en de kleine vol trots wil laten zien. Ik vind het persoonlijk niet fair om je schoonouders (in mijn ogen) voorbij te gaan. Ik vind de mijne ook echt walgelijk hoor, maar het is wel een kind van hun kind waar ze genegenheid voor voelen. Wat is dan een paar minuten?!?
ik snap het.. ik denk omdat de vrouw het kind draagt en baart, en als je al niet zo een goede band met smoeder hebt, is dat lastig.....
Misschien off-topic hoor, maar wij vrouwen laten onze mening vaak horen, en de mannen pikken het tot op zekere hoogte. Ik kan me goed voorstellen dat ze als het om hun kind gaat, nu wel eens in de verdediging gaan wat betreft zijn ouders. Wat als de mannen steeds zo klagen over onze ouders? Volgens mij zijn wij minder tolerant En nogmaals, ik had ook geen goede band met mijn schoonouders, maar heb geleerd dat het soms wel belangrijke mensen zijn in het leven van mijn kinderen.
Dit zou bij mij aanleiding zijn voor een rel die hij zich nog lang zal heugen. Is hij gék ofzo? Ik heb het echt getroffen met mijn man, die zou zoiets echt nooit opperen. Ik heb een beval- en kraamplan geschreven en hij is het op elk punt met mij eens (en al was hij dat niet, het is mijn lijf, ik beval, ik geef borstvoeding dus...hjj wil dat ik me op mijn gemak voel, dat is beter voor ons hele gezin). Met mijn ouders hebben wij een goede relatie, met die van hem he-le-maal niet. En wij vinden allebei dat wat IK wil het belangrijkst is. Ik heb immers net een mens gebaard en alles draait daarbij om mij, de baby, onze andere zoon en mijn man. Iedereen die daar buiten staat, heeft het te doen met wat wij willen. Er staat duidelijk in het plan dat bezoek welkom is na het maken van een afspraak (was vorige keer ook het plan, maar toen kwam er hordes bezoek zonder afspraak ons urenlang zitten uitputten en mijn schoonmoeder kwam zelfs logeren en zich toen schandalig gedragen heeft :x) en dat de baby pas bij iemand op schoot gaat, wanneer IK dat aanbied. Dus we zullen dan zien wanneer ik daar aan toe ben. Ik kijk immers niet naar wat het bezoek nodig heeft, maar wat mijn kind nodig heeft. Bij onze zoon durfden we dit niet, waren we niet assertief genoeg en hield iedereen hem vast. Met als gevolg dat wij met een huilende en overprikkelde baby zaten. Dus kind gaat in de draagdoek bij mij of aan de borst en de rest mag van een afstandje kijken. En het kan me niet schelen wat mensen daarvan vinden. Als wij de vorige keer niet zo geschoffeerd waren door iedereen, hadden wij er heel anders in gestaan, nu hebben wij het gevoel dat wij onze baby tegen hen moeten beschermen. En mijn man is het helemaal met me eens. Ik ben zijn vrouw, de baby is zijn kind, ons welzijn gaat voor alles. Juist en OOK voor zijn moeder. En als zij of wie dan ook daar problemen mee heeft, dan is daar het gat van de deur. Toedeloe!
Ik heb er van te voren ook vaak moeite mee, dat iedereen maar aan mijn/onze baby wil zitten en vast wil houden. Op het moment dat het zo is voel ik me vooral trots en gun ik het de opa/oma's toch ook wel even.
hier niet hoor, ik zie mijn schoonmama en schoonpapa als mijn vader en moeder en zij zien mij als hij dochter. Beetje raar om het zo op te schrijven maar ow wat ben ik blij met ze! Ze doen precies de dingen die ik mis en heb gemist bij mijn ouders. Mijn schoonouders zien Tycho regelmatig! Schoonmdoer bijne elke dag, schoonvader dan wat minder omdat hij een eigen bedrijf heeft en dus vaak druk is, maar ik ga bijna elke week standaard op zondagochtend een bakkie koffie doen daar zodat hij ook van Tycho kan genieten. En mijn ouders?? Mijn vader heeft Tycho dit jaar nog geen 1x gezien!! Mijn moeder maar liefst 5x (en volgens mij is dat geeneens waar) Dus hier is het precies andersom Overigens praat ik niet negatief over mijn ouders tegen Tycho, het is wel opa en oma maar niet op die manier dat mijn schoonoduers opa en oma zijn. Ik vind het oneerlijk om hem een mening/beeld op te dringen van een "slechte" opa en oma. Ze houden heus wel van hem maar op een andere manier en zijn gewoon niet zo uitbundig en enthousiast als mijn schoonouders. Als hij straks groter is en die dingen begrijpt leg ik hem nog weleens uit xx
Je hoeft het waarschijnlijk niet eens uit te leggen. Mijn zoontje van 3,5 ziet nu al heel goed het verschil tussen mijn ouders en schoonouders. Mijn schoonmoeder hoef ik niet zwart te maken bij hem (en dat wil ik ook niet) ze zorgt er helemaal zelf voor dat hij een vies gezicht trekt wanneer hij haar ziet en haar van zich af duwt. Ze respecteert zijn grenzen totaal niet, pakt hem steeds zomaar op en kust hem op de mond (yugh!) dat haat hij echt. Mijn ouders vraagt hij elke dag om en mist ze heel erg wanneer hij ze lang (2 dagen ofzo ) niet ziet. De ware aard van grootouders zijn voor hun kleinkinderen vaak al snel duidelijk.