Om eerlijk te zijn, lees ik het verhaal van een moeder, TS. Nog onzeker, pril en huiverend voor de tijd die komen gaat. Maar het feit dat jij je rug recht houdt terwijl een deel van je omgeving je 'laat vallen', is iets wat een moeder voor haar kindje doet. Ik hoop voor je dat je vriend & schoonfamilie bijdraaien, maar als ik je verhaal zo lees weet ik haast zeker dat jij het wel gaat redden!
en ik roep tegen mijn zoon van bijna 17 als je iemand zwanger maakt moet je er voor staan je kunt niet weglopen jij was er ook bij en dan te bedenken dat je svader zei dat hij wil dat zijn zoon weggaat pffff dat zijn geen opvoeders meer ik was ook een tienermoeder kindje wel gepland maar nooit spijt van gehad jij komt er wel meid
Ik ben het met de vrouwen voor mij eens; jij hebt als moeder duidelijk je beslissing al gemaakt, het is nu aan je vriend om te beslissen of hij het ouderschap met je aan wil gaan. Zeker met de steun van je moeders ga jij het gewoon redden!
Meid, jij gaat een geweldig kind opvoeden. Ik snap die vader niet... als je zoon iemand zwanger maakt (hij heeft het toch echt zelf gedaan), dan laat je hem toch niet voor zijn verantwoordelijkheden weglopen? Maar je zegt al dat hij psychisch niet klopt, je schoonmoeder zal er ook wel een streep door hebben. Maar goed... jij houdt het kindje en je hebt geweldige steun. Als je vriend kiest voor een leven zonder jullie, so be it. Bereidt je er alvast op voor zou ik zeggen. Wie weet draait hij bij, maar met zulke ouders is de kans kleiner. Succes!
Ik zeg houden want je gaat het je zelf kwalijk nemen als je het weg haald. Verder vind ik dat zijn ouders en jou oudersz er niks over te zeggen. En mijn situatie is op dit moment ook niet gunstig. Geen baan meer en loop in de ziektewet. Daar bij is zwanger worden nooit erg gepland. Mag het niet zeggen misschien maar zie het als een Gods wonder
Ik vind het heel lastig om me voor te stellen hoe ik dit zou doen zonder mijn vriend. Ik hou echt wel van hem en hij ook van mij. En hij zei 1 week geleden ook dat alles goed zit tussen ons. Ik wil van hem nu eigenlijk alleen weten of hij er voor mij en de kleine zal zijn, tijdens de zwangerschap en daarna. En ook of hij bereid is alles te doen om het te laten slagen (relationeel vooral). Hij is niet iemand die wegloopt van zijn verantwoordelijkheid, dat zegt hij zelf ook. En hij laat zich ook niet beinvloeden door zijn ouders, zegt 'ie. Maar daar ben ik niet zeker van. Hij voelt zich nou waarschijnlijk gesterkt in zijn mening, omdat zijn ouders hetzelfde denken. Hij zegt ook elke week iets anders, dan ziet hij het weer positief in en hebben we over 2,5 jaar ons eigen huisje en het andere moment gaat hij zijn leven lang ongelukkig zijn en bereiken we niets meer. Erg vermoeiend. Ik ben er ook bang voor dat ik verwijten ga krijgen. Mocht ik het zwaar gaan vinden of zwanger zijn even spuugzat zijn, wil ik dit gewoon kunnen zeggen. Ik ben bang dat ik dan reacties ga krijgen dat het mijn eigen schuld is, ik heb er voor gekozen. En ook alles 'alleen' doen beangstigd me. Een naam kiezen, spullen uitzoeken gewoon alles. Of dat ons kind geen liefhebbende opa zal hebben. Ik heb zelf geen opa gehad (beide jong overleden) en ik mis het toch wel, als ik anderen over hun opa hoor praten. Mijn vader is niet heel betrokken bij zijn kleinkinderen (nu 2) en ik ben bang dat hij hetzelfde zal doen bij mijn kind. En mijn schoonvader die tja, die lijkt er gewoon niet echt voor te gaan om een leuke en lieve opa te zijn. Gelukkig zal hij/zij wel twee lieve en betrokken oma's hebben. Nog iets waar ik mee zit is dat ik eigenlijk mijn moeder niet nogmaals in dezelfde positie wil zetten. Mijn broer en zijn vriendin hebben ook jong hun eerste kind gehad en hebben 2,5 jaar bij ons in gewoond. Nu is hun hele situatie wel heel anders, zij gingen gewoon op stap wanneer het hun uitkwam en wij moesten maar oppassen. Maar toch vind ik het heel vervelend dat mijn moeder dit nu 2 maal moet overkomen. Zij zal er zelf niet over klagen, maar makkelijk is anders. En om nog even te reageren over de opmerking van een 'Gods wonder'. Ik ben zelf niet gelovig, maar ik geloof wel dat er een reden achter alles zit. Als ik/wij er nu niet klaar voor zouden zijn, dan denk ik dat de natuur door een stokje voor zou steken. Dat zou ik ook kunnen accepteren, maar die keuze ligt naar mijn gevoel niet bij mij. Ik heb het recht niet om over een leven te beslissen, het ís er al. Nou goed, het is bedtijd. Morgen moet ik van 9:30 tot 21:00 werken. Veel te lang, maar geld zal ik de komende tijd wel nodig hebben! Nogmaals iedereen bedankt voor de lieve woorden! Zo sta ik toch ook weer een stuk positiever in de situatie.
Meid, je bent echt heel sterk. Je redt het wel, met of zonder je vriend. Als je geen abortus wilt plegen, ook echt niet doen. Praat er nog wel een keer goed over met je vriend, maar maak hem dan wel duidelijk dat jij niets kunt met dat getwijfel van hem - dat geeft voor jou veel te veel onzekerheid en geloof me, dat wil je niet. Je moet je niet zorgen maken over dat je kindje geen opa zou hebben of wat dan ook, dat is in principe nu eerst maar bijzaak. Echt, je kindje heeft veel meer aan de twee oma's die dolgelukkig met hem/haar zijn dan met twee opa's die duidelijk laten blijken niet blij te zijn met de situatie. Hou je vooral nu eerst vast aan je moeders. En t is naar dat jij nu in een soortgelijke situatie zit als je broer, maar jij bent heel anders dan zij toen waren. Je komt over als iemand die goed weet hoe ze het straks wil aanpakken en ik denk dat jij je verantwoordelijkheid in de verzorging dan ook wel neemt. En wie weet hoeft het niet zover te komen dat je bij je moeders moet wonen. Blijf in ieder geval dicht bij jezelf en je eigen gevoelens. Dan komt alles vanzelf wel goed. En nogmaals: blijf er wel met je vriend over praten en laat je door hem niet overrompelen/ompraten.
Meid allereerst vind ik dat je je enorm volwassen en sterk opstelt! Super! Wat betreft je vriend: mijn man heeft ook moeten wennen aan het idee dat ik zwanger was, en bij ons was het 100% gepland! Voor hem werd het al een stuk echter toen we de eerste echo kregen, en nu pas na de 20 weken echo voelt hij zich echt een papa in spé. Het is natuurlijk voor kerels een stuk abstracter want zij merken op zich weinig van de zwangerschap.. dus wat dat betreft zou ik zeggen: geef hem wat tijd. Maar laat je niet van je standpunt afbrengen! Je bent sterk genoeg om dit kleintje op de wereld te brengen en je hebt de liefde en hulp van je familie. Het zou ontzettend jammer zijn als je vriend zijn ballen niet bij elkaar raapt en z'n verantwoordelijkheid neemt, maar in principe heb je hem gewoon niet nodig! Voor je schoonouders heb ik geen goed woord over, sorry. Hoop voor je dat ze nog bijdraaien, maar ik vind dat ze zich ontzettend hebben laten kennen zo. Maargoed, je weet nu wel wat je aan ze hebt (weinig dus). Ten slotte: ik ben blij dat mijn ouders toen zij in deze positie zaten niet hebben gekozen voor abortus, maar dat ze samen hun kindje hebben grootgebracht. Anders waren mijn zussen en ik er niet geweest.
Ik heb heel veel bewondering voor je en hoe je tegen bepaalde zaken aankijkt, echt super! Of je het kindje houdt of niet, dat is jouw beslissing, maar ik denk zeker dat je kindje een heel goede moeder treft! En idd je vriend zal een keuze moeten gaan maken en niet zo halfslachtig, anders krijg je idd straks allerlei verwijten naar je hoofd. Hij was er idd ook bij. Heel veel succes!
Ik lees in je laatste post vooral hoe je met de mening van anderen bezig bent, pas daar wel voor op, blijft dicht bij jezelf en probeer, hoe moeilijk ook, de mening van anderen los te koppelen van jouw situatie. Volgens mij wil jij geen abortus maar ben je het wel aan het overwegen voor je omgeving, dat is echt geen gegronde reden en daar krijg je gegarandeerd een keer spijt van en dan is het te laat.
Ik ga echt geen eigen woning krijgen (en kunnen betalen) de komende paar jaar. Ik ben 2 maanden geleden gestopt met de opleiding Pedagogiek (daar heb ik nu spijt van!). En volgend jaar ga ik weer opnieuw een HBO opleiding doen. Ik wil dit ook echt halen, omdat ik denk dat ik dan, mocht ik er alleen voor komen te staan, de meeste gunstige positie heb om het financieel te kunnen redden. Niet dat een MBO opleiding dan niet zou volstaan, maar ik weet dat ik HBO kan. Maar goed, dat zal dus veel tijd & energie kosten, de oppas die mijn moeder dan kan bieden (zij werkt niet) is dan wel heel fijn. Pff, ik durf eigenlijk niet aan mijn vriend te vragen om een beslissing te maken. Ik ben heel bang dat hij de stekker er dan uittrekt en aangeeft mij niet te kunnen steunen. Ik weet eigenlijk wel dat hij zo niet is, hij loopt niet weg van zijn verantwoordelijkheden. Maar toch knaagt het dat hij wellicht anders kan reageren. Er is nu nog gewoon zoveel onduidelijk. Ik vraag me af hoe ik alles ga moeten redden. Ik weet dat ik het wel red en alles wel op z'n plek valt, maar hoe weet ik echt niet. Ik zit zelf de laatste 3/4 jaar ook niet zo lekker in mijn vel en loop nu 1,5 jaar bij een psycholoog (een half jaar terug gewisseld van psycholoog). Het gaat wel steeds beter, maar ik ben bang dat ik nog niet helemaal mezelf zal zijn tegen de tijd dat het december is (uitgerekende maand). En dat vind ik ook echt niet eerlijk tegenover de baby. Die verdient ook een gelukkige en vrolijke moeder. Wat Dana zegt klopt ook, ik ben heel veel met de mening van anderen bezig. Hierdoor probeer ik voor mezelf ook dingen te vinden om abortus goed te praten voor mezelf. Maar ik merk gewoon dat het niet lukt. Mijn gevoel van NIET doen is toch te sterk. Het is zo tegenstrijdig, aan de ene kant doe ik alles om anderen gelukkig te maken, maar nu is mijn gevoel heel tegenstrijdig met dat wat anderen gelukkig maakt. Met mezelf en mijn gevoel wegcijferen los ik nu niets op. (Ja, de hele 'hoe gaan we dat redden' kwestie is weg, maar ik wordt er totaal niet gelukkiger/vrolijker van.) Ik blijf steeds maar nieuwe dingen bedenken waarmee ik zit en die ik van me af wil schrijven! Heel fijn dat er hier ook mensen op (blijven) reageren!
Blijf hier lekker op ZP er over schrijven/praten!! Zelf nooit in een dergelijke situatie gezeten, maar blijf bij je eigen gevoel, laat je niets aanpraten! Je weet dat je op je moeders terug kunt vallen, je staat er dus niet alleen voor. Heb je al een echo gehad? Laat die anders maken en neem je vriend ook mee, zo wordt het voor hem ook minder abstract. Helemaal als je het idee hebt dat hij zich laat beïnvloeden door zijn ouders.
Als jouw gevoel is om geen abortus te willen dan moet je dat vooral niet doen. Je zou er de rest van je leven spijt van houden... Je hebt je moeder die je wil helpen, dan komt het sowieso wel goed, wat je vriend ook zegt of vindt! Je maakt je zorgen over je psychische gesteldheid in december, maar hoe denk je dat je psychische gesteldheid is als je tegen je wil een abortus ondergaat? Bespreek je zorgen ook vooral met de psycholoog, samen kunnen jullie misschien een plan maken hoe je om moet gaan met je zorgen t.a.v. de zwangerschap, je relatie, je opleiding, enzovoorts.
Sorry voor mijn late reactie. Maar nee mijn ex & zijn ouders zijn nooit bijgedraaid. Mijn dochter is nu 9 maanden en ik heb tot op de dag van vandaag niks van ze gehoord. In mijn zwangerschap kwam ik erachter dat mijn ex nog een halfbroertje heeft waar zijn vader ook niks van wil weten.....zo vader zo zoon zal ik maar zeggen. M'n ex doet t ook totaal niks. Voor hem is het leven een groot feest...dat doet me soms pijn.
Azucena, als ik jouw berichten lees dan denk ik dat je nooit meer over een abortus heen komt als je daar voor kiest. Ik heb er geen twijfel over dat het heel zwaar zal worden voor je, maar gelukkig heb je steun aan je moeders. Ik denk dat je het wel redt en ik wens je heel veel kracht en sterkte toe.
Hoi lieverd jij wilt t kindje dit wondertje groeit in jouw buik.wat erg zeg dat mensen zo gemeenzijn om abortus te dwingen.kies voor jezelf en dit kindje,verlaat jouw vriend jouw dan is t een waardeloze vent.laat je t weten hoe t verhaal afloopt,ik moet altyd huilen als ik t woord abortus hoor.je kunt t lievert hou je baby alstublieft jij wilt t en jij kunt t jij moet je hele levenmet schuld gevoel leven voor je schöonfamilie is t makkelyk praten dit is jouw leven en van niemand anders.sterkte
Ik zou sowieso niet voor een abortus gaan kiezen als ik jou was. Toen ik vorig jaar november ontdekte dat ik in verwachting was - overigens wel gepland - liep ik ook nog met regelmaat bij de psycholoog. Ik was in het begin ook wel eens bang, maar hoe verder ik nu in de zwangerschap ben, hoe beter het met mij ook gaat. Ik heb nog wel het een en ander wat aangepakt kan worden, maar het idee dat ik het ga redden als moeder is met de dag sterker aan het worden. Nu scheelt t voor mij dat ik mijn man natuurlijk heb. In ieder geval, je kunt nu nog niet weten hoe je mentale toestand er in december aan toe is. En als je het goed met je psycholoog overlegt en bepraat, kan je samen wel tot een oplossing komen. Je kunt in ieder geval handvatten krijgen. Ik zal straks vast ook nog wel onzeker zijn, maar ik denk dat iedere moeder wel zo is. Wij zitten financieel ook niet in de beste situatie, maar op onze manier redden we het wel. Ik denk dat jij het alleen ook wel zal redden, met hulp van je moeder. Toch zou ik je vriend nog wel om zijn mening vragen hoor, want deze onzekerheid moet je er nu gewoon niet bij willen hebben. Ik denk ook dat je het wel red. Zoek de kracht in jezelf, dan komt alles goed.