hihi een wolf... nee daar zou ik ook voor omlopen. Maar echt, een klein jackrusseltje???Die bovendien gewoon aan de lijn loopt en naast mij op de grond zit??? Van de week was er een vader met een tweeling van ongeveer een jaar in een duobuggy. Hij haalde ons monster aan Ach wat ben je lief blablabla en ze ging dus even om het hoekje neuzen bij de kindjes...Je hoorde gewoon de adem de andere moeders stokken bij wijze van. Dus ik zei dat ze laag moest blijven omdat ze nog wel eens kinderhandjes wil aflikken ( lekker he, plaksnoepjes en koekjes) maar die papa zei...van mij mag het wel hoor, het is maar een hond! Die blikken van de andere moeders!! SERIEUS!! Ik moest mn grinnikje inhouden.
Haha... Hier precies hetzelfde.. Hij is nog een kleine uitvoering ook en toch pakken vaders of moeders (bij voorbaat al) hun kindje op: "kom maar, lieverd hij doet niets" zeggen ze dan... Pfffff.. Ik zeg dan meestal op datzelfde moment tegen de hond: Ach lievie, loop maar door, kindje doet niks... Dan moet je ze zien hihi..
Mijn dochter is katten gewend, en geen honden. Ook zij schrikt terug van een hond als die opeens dichtbij komt, maar ze vindt ze leuk op afstand. Vooral bij grote honden. Honden van formaat kat ziet ze denk ik als kwispelende varianten van katten Ik weet niet of kinderen 'van nature' dol op alle dieren zijn. Ik denk dat ze van nature net zo goed op hun hoede zijn voor (vooral grotere roof-) dieren. En met reden In ons geval is het bepaald geen aangeleerd gedrag, ze vond honden enig op plaatjes dus toen we er eentje tegen kwamen tijdens een wandeling die haar echt benaderde riep ik enthousiast 'kijk, een hondje!'. Ik had gedacht dat ze net als bij de katten eigenlijk op haar gemak zou zijn, maar ze deinsde terug en ontwijkt honden eigenlijk altijd als ze echt dicht in de buurt komen.
mijn kids zijn doodsbang voor honden. waarom? waarschijnlijk omdat ik er zelf ook bang voor ben. waarom ik er bang voor ben? ik ben meerdere malen gebeten. Echter ik probeer mijn kids te leren dat honden niet eng zijn. maar ja als je zelf angst hebt geef je dat toch onbewust door. dus reageren mijn kids op honden. Echter alleen op loslopende honden die bij ze in de buurt komen. op het moment dat ze aangelijnd zijn en op een afstand lopen is er niets aan de hand. ook zijn ze van huis uit geen honden gewend en ik denk dat dat wel heel erg scheelt. en vaak zeggen de baasjes van hij doet niets, maar ja vertel die kleine dat maar. die panisch is. ik loop dan vaak snel door zodat de kids rustig kunnen worden
hier toch echt een kind waar het spontaan is ontstaan. Ik ben niet bang voor honden, mijn man is er zelfs dol op en neemt de kleine van dreumes af aan al meegenomen om hondjes te aaien enz. Maar sinds ze 3 is ongeveer is ze doodsbang, ze verstijft helemaal. Wat ik juist irritant vind is bij bekenden als ze dus huilend op onze nek zit dat ze dan blijven zeggen: niet huilen, hij doet niks. Nee fijn maar ze is echt doodsbang, pleur dat beest dan lekker in de gang.... ik kom dus ook niet meer bij bepaalde mensen omdat zij vinden dat ze er maar mee moet leren omgaan. Nou ze plast 3 keer achter elkaar in dr broek.
Hier zijn ze ook niet bang, ze moeten wel altijd vragen of ze een hond mogen aaien en dat doen ze dan ook.
ik ben ook niet gek op honden, terwijl ik nooit ben gebeten ofzo en mn ouders er ook niet bang van zijn. Hun overwegen om een hond (labrador) te kopen, nou, ik zie dr nu al tegen op om dan naar huis te gaan ik vind dieren leuk, maar liefste wel achter een hek Daniel is er weer niet bang voor (wim ook niet, lydia is nog niet veel over te zeggen).
Daar kun je echt helemaal niks mee he, zo'n uitspraak.... Moet je eens zeggen tegen iemand die bang is voor spinnen, terwijl er een dikke harige rioolspin in haar nek kruipt. Niet gillen joh, hij doet niks. Ik snap dat het voor de eigenaar vervelend is als er onterecht panisch wordt gereageerd op een hond, maar als een kind echt angst heeft dan ga je dat echt niet verhelpen met dat soort geruststellende opmerkingen. Zelfs al komt het door de ouders (wat dus helemaal niet zo hoeft te zijn), dan nog help je een angstig kind daar niet mee.
Hier verstijfd ze ook als ze een hond ziet. Al moet ik zeggen dat het weer wat beter gaat. En waarom ze zo bang was? Omdat er een keer een grote hond in het bos op haar af liep en in haar gezicht likte. Ze waren toen met een groepje van het kdv in het bos, dus ik heb het niet gezien. Ze zijn heel boos op de hondeneigenaar geworden. Honden mogen daar niet los, maar deze was dat dus wel. Ik was pislink geworden als ik er bij was geweest.
Ik kan me wel vinden in wat miekie zegt. Mijn oudste is ook bang voor honden. En veel andere dieren. En dat terwijl ik hem al sinds dat hij heel klein is heel vaak meeneem naar de kinderboerderij. Maar hij springt een meter de lucht in als er een geit ook maar een beetje in de buurt komt. Dat hij bang voor honden is kan misschien een klein beetje door mij komen. Ik doe altijd heel stoer tegenover hem, maar als kind was ik zelf ook altijd bang voor honden en het zijn nog steeds niet mijn lievelingsdieren. Dus nee, ik maak hem niet bewust bang, maar ik denk toch dat hij wel mijn angst voelt als we langs een hond lopen. Ook al ga ik dan juist die hond wel aaien e.d. om hem te laten zien dat het niet eng is. Aan de andere kant: mijn vriend heeft altijd honden gehad als kind en is ab-so-luut niet bang. Dus voor hem is het erg sneu dat zijn zoon voor de minste of geringste pup al in zijn armen springt. Ik zeg dan altijd: "die hond is heus niet eng hoor, anders zou die meneer toch ook niet met hem durven lopen", maar ja, het moet misschien maar slijten denk ik. En ja, ik neem het dus wel serieus, maar ik doe mijn best om het beter te krijgen. Meer kan ik niet doen.
Zou ik met m'n dochter ook zó kunnen doen. Zij vindt hondjes zó leuk! (sterker nog, zij loopt heel vrolijk op een keihard blaffende doberman af, om te kijken wie daar toch waf waf doet...) Dus jullie monster mag rustig eens aan haar handjes komen likken, doe je haar een groot plezier mee. Maar bij zoonlief, liever niet.
Maar wie zegt dat het puur de ouders zijn?? Of een nare ervaring met een hond? Het kan ook de buurvrouw zijn, of oma of een kindje op het kdv dat hysterisch begint te brullen als hij/zij een dier ziet. Kinderen zijn zo beinvloedbaar... zoonlief is hier al meerdere keren ondersteboven gerend door de jonge herder van mn zwager.(inclusief zwaar bloedend letsel haha, pleistermateriaal ) Hij heeft een poosje schrik gehad voor die specifieke hond. De retriever van mn ouders en de berner sennen van manliefs oom daarentegen...geen problemen. Maar daar is dus wel "iets" gebeurd. En hij is niet voor alle honden bang geworden. Ik kan niet geloven dat een kind zichzelf bang maakt...zonder enig voorbeeld van waarom iets eng zou moeten zijn!?
Angst bij kinderen is soms gewoon niet te verklaren las ik afgelopen week ergens... angst voor dieren, angst voor de tandarts / dokter, angst voor onweer... Het heeft zelfs meestal helemaal niets te maken met de opvoeding of de angsten van ouders zelfs, het ontstaat vanzelf.. en gaat ook meestal vanzelf weer weg. Zo is mijn zoontje 'bang' voor de kruimeldief. Hij kruipt echt weg (en zat soms gewoon te bibberen) als hij ziet dat ik dat ding pak! En om nu te zeggen dat ik 'm die angst heb bijgebracht... neuuuhh... Eerst vond ik het zielig en pakte 'm niet waar hij bij was, maar tjeee... hij moet er toch ook aan wennen op een of andere manier. Nu pakken we hem dus gewoon als het nodig is, zonder al teveel poespas en vaak als Dennis zit te spelen en het gaat steeds beter.
Zoiets hoeven ze bij mij niet te zeggen, kom dan maar lekker niet meer.. Hond hoort hier bij het gezin en als er iemand bij ons komt dan "pleur" ik de hond niet zomaar even in de gang..
Angst kun je als ouder doorgeven. Mijn schoonzus en zwager zijn allebei bang voor honden en hun oudste zoon ook (de jongste niet). Ze durfden hier niet eens binnen te komen als de hond los is. Inmiddels komen ze weer wel over de vloer hier maar ik ze altijd angstig kijken als onze dochter met de hond in de weer is en zeggen ook altijd let op die hond dadelijk bijt ie. Ze hebben zelfs gezegd toen ik zwanger was dat de hond dan zeker wel weg zou gaan. Ja doei! Nou die hond bijt niet zomaar, als hij het beu is om als paard gebruikt te worden, geeft hij dat keurig aan. Dus ik let daar echt wel op.
ja dat bedoel ik dus. Mijn dochter hoeft echt niet te horen dat hij niks doet, zij is gewoon zoooo bang. Het helpt gewoon niet. En dan nog gewoon de hond nog rondlaten lopen: "tja dan leert ze het wel" Nee toen ben ik gestopt er heen te gaan, ze plaste echt meerdere keren in dr broek van angst.
Maar wat maakt het uit, wie of wat dat kind bang heeft gemaakt voor honden? Als een kind bang is, dan is dat zo. Of je dat terecht vindt of niet. Als ouder heb je er ook maar mee te dealen dat je kind ineens bang is voor iets. Zoon is ook maandenlang bang geweest voor een nachtlampje, omdat er volgens hem tijgers uit kwamen. Geen idee waardoor hij aan die angst was gekomen, maar ik heb braaf iedere avond voor het slapen de tijgers voor hem weggejaagd. Inmiddels is het helemaal over, maar er komt vast wel weer iets anders voor in de plaats.
Tsjah weet je, het is niet mijn probleem dat een kindje bang is voor onze hond. Wij hebben onze Ollie. Ollie is soms een beetje druk, maar vooral gek op kinderen. Hier komen véél vriendjes spelen, vooral het overbuurjongetje, ook wel het beste vriendje van onze oudste. En hij is ( was ) bang voor honden. Doodsbang zelfs in het begin. Zo ook met onze 2 buurmeisjes, allebei doodsbang. En de eerste paar keren wil ik de hond best even in de tuin of gang doen, maar dat blijf ik echt niet doen. Ze wennen er maar aan, sorry. Het is ons huis, en ik ga ons beest niet opsluiten omdat die kinderen geen hond gewend zijn. Ollie is onderdeel van onze familie, en dat hebben ze maar te accepteren. Heb het overlegd met de ouders, en inmiddels is er geen één van de kinderen meer bang. Ze vinden hem zelfs stiekem heel lief. Alleen als er erg druk wordt gerend, en hij wil mee doen, is het even 'eng' . Wat mijn ervaring trouwens is, honden vinden kinderen die bang zijn ontzettend interessant. Onze snapt er geen hol van, je ziet hem denken 'Nou ja zeg! Ik wil alleen even ruiken ' . En als die handjes de lucht in gaan, en ze gaan gillen. Tsjah, dan wil hij wil bij ze op schoot kruipen. Negeren is het beste, leer ik onze kinderen ook. Als er een hond ergens is, zeg ik altijd 'Doe maar net of de hond er niet is' . Werkt altijd het beste.
Mee eens. Als mijn hond vervelend word of de kids te druk en de hond dus ook...dan haal ik ze wel uit elkaar en gaat de hond ff naar buiten als wij binnen zijn(of andersom) Maar als iemand zegt pleur dat beest maar ff in de gang...nee die hoeft dan niet meer weer te komen. Je kunt best aan de hond zelf aan geven waar je van gediend bent of niet. Maar zo'n beestje snapt er toch niks van als het "straf" krijgt zonder wat gedaan te hebben?
Ik snap dat je als hondeneigenaar je huisdier niet op de gang pleurt, maar snap je het ook als iemand dan maar niet meer bij je op bezoek wil komen? Het is een keuze, wat je belangrijker vindt (hond in de kamer, of vriendin-met-bang-kind op bezoek).