Hmmm, lastig. Ben het niet helemaal met je eens TS. Wij hebben dieren in huis, katten en een hond (ook een jack russel ). Onze dochter is gek op onze dieren, maar op straat blijft ze ook naast me staan zodra er een andere (grote) hond komt. En nee, ik heb haar dit niet aangeleerd. Ze is van zichzelf uit een wat angstig aangelegd kind. Ook andere dingen zoals scooters of een lieveheersbeestje vindt ze niet leuk en zelfs eng. Ik denk dat het (te) makkelijk gedacht is dat deze angsten door ouders aangeleerd zijn. Soms zit het in het kind zelf en groeien ze daar, naarmate ze ouder worden, vanzelf overheen. Ergens ben ik wel blij dat ze wat "angstig" is. Ik heb dat toch liever dan een kind wat op elke willekeurige hond af rent. Niet iedere hond is even lief en helaas kun je dat niet aan de buitenkant zien.
Ik erken angst juist altijd, hij is er namelijk, en hij is echt voor een kind. Wat ik probeer te doen, is hem zelf tools in handen te geven om met zijn angst om te gaan. Klinkt ingewikkeld.... een voorbeeldje van een gesprekje met zoonlief die het op een gillen zet omdat er olifanten in zijn slaapkamer zijn. Goh, jij bent dus bang voor olifanten. Waar zitten die dan? (op het bovenbed) En wat doen ze? (ze gaan me natspuiten) Wat wil je dat ze doen? (ze moeten heel stil zitten). Oké, dan gaan we ze dat vertellen. <strenge stem opzetten> Olifanten, nu moeten jullie goed luisteren. Jullie mogen hier blijven zitten, maar dan moeten jullie heel stil zitten. Als jullie dat niet doen, word ik boos, en dan wordt D. boos, en dan jaagt draak (zijn knuffel) jullie weg. Aan D. vragen: is het zo goed? (ja mama, zo is het goed). Wat ga je doen als ze vannacht weer alles gaan natspuiten? (zeggen dat ze stil moeten zitten, en anders jaagt draak ze weg). Welterusten lieverd. (welterusten mama) Werkt niet meteen, maar uiteindelijk lost het wel het probleem op. Hij voelt zich niet meer zo machteloos, hij voelt zich wel serieus genomen, en na verloop van tijd gilde hij nooit meer vanwege olifanten op het bovenbed. Die kon hij namelijk zelf de baas. Volgens mij is dit een effectievere methode dan ontkennen dat er olifanten zitten.
Hier een moeder die niets met honden heeft, maar er ook zeker niet bang voor is. Toch is mijn zoontje panisch (en dan ook echt!) voor honden (maar ook voor andere dieren die te dichtbij komen). Ik denk dat vooral het beweeglijke en onvoorspelbare van honden hem angst in boezemt. Hij kan door zijn beperking al heel slecht tegen onverwachte dingen, dus zo'n dartelende hond met zwiepende staart kan hij al helemaal niet inschatten. Echt een negatieve ervaring had hij niet (inmiddels wel :x), maar vergeet niet dat een hond een vleeseter is, eigenlijk een roofdier dus en dat wij biologisch geprogrammeerd zijn om op onze hoede te zijn voor roofdieren! Ik probeer hem stapje voor stapje wat minder angstig te krijgen, maar doordat er toch met regelmaat asociale hondenbezitters zijn die honden laten loslopen waar niet mag en hun hond vervolgens niet goed onder controle hebben, lukt het nauwelijks om wat vertrouwen bij hem te kweken. Als zo'n groot beest zijn snuit toch weer eens tegen hem aangeduwd heeft, is dat alleen maar een bevestiging van zijn angst: honden zijn niet te vertrouwen. Mijn dochter heeft zijn angst overgenomen en dat kan ik haar niet kwalijk nemen, als je broertje in blinde paniek raakt, dan moet het toch wel vreselijk eng zijn wat mama ook zegt? Waar ik me het meest aan stoor zijn die eeuwige 'hij doet niets' opmerkingen en 'goh, hoe komt het, negatieve ervaring?'. Wat maakt dat nu uit!? Loop maar gewoon door... Zolang je hond netjes aan de lijn hebt, is de angst mijn probleem.
Mijn kinderen zijn totaal niet bang voor honden, juist een beetje te enthousiast wat ik ook wel weer lastig vind want ze vallen die beesten echt lastig. Zelf heb ik niks met honden en vind het wel rete-irritant dat bijv de labrador van de overburen altijd op de gallerij loopt omdat hij tig keer ontsnapt. Hij heeft echt zo'n typische vette hondelucht (goh ) om zich heen hangen en loopt dan nog even lekker dicht tegen mn kinderen aan en mijn kinderen moeten dan meteen weer knuffelen en dan meuren ze allemaal naar hond. Kan meteen alles de was in haha.
We vergeten trouwens even dat het hier ook nog om een hond gaat he? Die kan ook last krijgen en zijn gedrag veranderen als je die buitensluit of zelfs in een andere omgeving zet als er kinderen over de vloer komen. Die kinderen gaan uiteindelijk weer weg, maar de hond blijft de komende jaren elk uur van de dag bij je. Tja wat is dan wijsheid, de hond negeren en buitensluiten met gevolg dat hij gedragsproblemen zal krijgen, of je visite gewoon uitleggen wat er speelt en dat het geen optie is om de hond op een andere plek te zetten zolang er visite is. Een hond leeft in een roedel, wij zijn zijn roedel in dit geval en hij staat uiteraard onderaan. MAAR als hij ineens zonder pardon uit de roedel gegooit wordt zonder reden dan zal hij dit zien als straf en zal dit niet snappen. Gevolg is dus dat de hond zich anders gaat opstellen de volgende keer als er visite komt. Aangezien ik dit dus niet, vind ik mijn hond belangrijker dan de visite die komt. dan inderdaad maar wat vaker daar heen. Wat ik dus probeer te zeggen is: Zielig inderdaad voor het kind, maar minstens net zo vervelend voor een hond en eigenaar!!!
Mijn zwager is als de dood voor honden, waarom weet hij niet. Hij heeft er niets naar mijn nichtje over laten blijken, maar toch lijkt zij nu ook bang voor honden te worden. Als ze bij ons zijn (wij hebben 2 honden) doet mijn zwager heel normaal tegen de honden en na een tijdje is mijn nichtje ook niet meer bang. Maar voor de hond van mijn ouders wel, terwijl ze die ook geregeld ziet. Terwijl er nooit iets is voorgevallen of wat dan ook. Mijn zwager en zus hopen dat het vanzelf minder wordt, zij doen er alles aan om te voorkomen dat mijn nichtje net zo'n angst als haar vader ontwikkelt omdat het hem vaak belemmert, want je komt ze immers dagelijks tegen! Ik ben leerkracht en hier worden zo vaak kinderen opgehaald door ouders met honden. Zie niet in wat daar het probleem van is als ze gewoon kort aan de lijn gehouden worden. Ons schoolplein is er in ieder geval ruim genoeg voor!
Hoezo is het gelijk ouders schuld als er zoveel ouders gek zijn op honden maar de kinderen toevallig bang zijn?! Niet elke kind vindt elke dier geweldigggg Een kind wordt soms bang voor iets..katten, honden, zelfs monstertjes weet ik veel! Kinderen zitten vol met fantasie's en soms kunnen ze bang zijn voor bepaalde dingen .. dat moet jij toch ook wel wten? Ik ben wel bang voor honden, ook al vinden ik kleine hondjes schattig maar sommige kunnen echt kei vervelend zijn.. Sommige honden komen springend of blaffend naar je toe daar wordt je toch ook bang van? wie weet wat hij doet? Hij komt al zo argesief naar me toe! En dat zin: ''HIj doet nikss!! je hoeft niet bang te zijn!'' Erg rustgevend wanneer een hond aangerend naar je toe komt!
mijn dochter vind honden ook een beetje eng, waardoor het komt geen idee. Maar ze vind ze van een afstand wel oke maar ze moeten niet te dicht bij komen. Ik zelf ben wel gek op honden en andere dieren.
Tja... Wat een oppervlakkige topicstart zeg, alsof iedereen maar dol moet zijn op een hond. En even voor de duidelijkheid: het is helemaal niet natuurlijk dat een kind niet bang hoeft te zijn voor een dier. Honden zijn roofdieren, ze stammen af van wolven en zijn van nature wel gewelddadig. Een kind kan niet weten dat de hond gedwongen is om mens te gehoorzamen. Ze reageren op hun instictieve angst, tenzij ze aangeleerd worden om niet bang te zijn. Mijn kinderen zijn dol op dieren, ze voeren schapen, aaien geiten, rennen achter eenden aan, maar ze gaan instinctief uit de weg als een grote hond aankomt. Ik vind het juist heel naief als mensen dan roepen 'hij doet niks hoor!', want dat WEET je nooit 100%. Ook al is zijn hele natuurlijke gedrag uitgetraind en uitgedoofd, het blijft een jaagdier.
Mamalicious, dat is ook wel een goed punt. Ik denk ook dat je als eigenaar (of als baas van de roedel) een verantwoordelijkheid hebt naar je hond. Weet ook niet hoe je dat simpel oplost, als je dan geconfronteerd wordt met een doodsbang kind in huis. Uiteindelijk zullen hond en kind een modus moeten vinden om met elkaar om te gaan, maar dat is niet van het ene op het andere moment geregeld. pfffff, ben blij dat ik geen honden heb scheelt een hoop hoofdbrekens.
Ja dat zou ik dan ook doen...maar ik bedoelde meer het: Kom maar bij mama ik bescherm je wel. *knuffel knuffel kusje* Dat je je kind op die manier leert dat hij "terecht" bang is? Ik pak het bij Tygho ook zo aan als jij omschrijft. Hem zelf de middelen bieden om zijn eigen probleem op te lossen. Hij voelt zich dan idd serieus genomen en trots want het probleem is er niet meer.
Nee, dat werkt inderdaad ook niet. Je hoeft niet te bevestigen dat een Jack Russell een levensgevaarlijk beest is
Dat 1e zal ik nooit zeggen, want deed ze wat dan kwam ze niet mee. Maar waarom zou ik niet mogen vragen of er een negatieve ervaring is geweest. Zeker niet als betreffend persoon tegen mij begint te praten dat kind bang is...Ik open het gesprek niet.
hahaha ja heeel herkenbaar her is op de psz een tweeling zoooo bang voor onze monsters dat hun moeder er zelfs helemaal gek van word. dit zegd ze ook dat ze het niet kan begrijpen dat de dames zo doen. hier is F ook echt niet bang voor beesten hoor. oja voor vliegen schijt hij hem maar daar is hij allergisch voor (altans muggen en daarom is alles wat vliegt en klein is eng)
En het kan ook andersom haha... Je zult het niet geloven, maar onze Jack Russel (een fanatiek hondje) is bang voor onze zoon van 8 maanden whaaaahahaha... Zo zie je maar.. En ik maar zeggen tegen onze hond: Kom maar, hij doet niets... Pffff..
Nou dat elk kind van nature dol is op dieren is natuurlijk onzin. Mijn ene zoon vind het geweldig, maar m'n andere zoon is (letterlijk) nog bang voor een vlieg. Het ligt denk ik in het onvoorspelbare van dieren, ze kunnen zo alle kanten opvliegen. Nou ben ik zeeeeeker geen dierenvriend, dus heb eigelijk net zo lief dat ze er bij uit de buurt blijven, maar wil geen angstige kinderen in de hand werken, dus sta ik het altijd met een glimlach toe. Echter ga ik mijn jongste zoon niet opdringen een dier leuk/lief/schattig te vinden. Het hoeft niet!
Mijn man en ik zijn geen van beiden bang voor honden. Maar onze zoon van 1,5 vindt ze toch wel een beetje eng. Niet alleen honden, trouwens. Hij heeft weken moed moeten verzamelen voordat hij de poes van mijn schoonouders durfde te aaien. Serieus: hij heeft zeker een week of wat elke keer als we er waren gezegd "Poes aaien". Maar als we dan met hem naar de poes liepen, hoefde het al niet meer. Schapen en geitjes zonder hoorns durft hij wel te aaien. Maar honden en katten (en mieren ) vind hij toch echt te spannend. Hij heeft het echt niet van ons, dus de mening van TS ("Kinderen zijn van nature dol op dieren") klopt niet helemaal. Hij vind ze wel leuk, maar dat wil niet zeggen dat hij er zomaar op af stapt. En waar die angst vandaan komt? Hij heeft het al tijden en ik kan geen echt reden aanwijzen. Wel vond ik het voor mijn zoontje vervelend dat er laatst een hele enthousiaste jonge hond op ons kwam afrennen. Onze zoon zag hem al op een afstandje aankomen. Dus hij was al vrolijk aan het zwaaien. "Hallo hond" en "Hondje spelen". Hij vind ze echt wel leuk, van een afstand. Maar zodra de hond hem in het vizier kreeg, kwam hij echt keihard op ons afrennen. Ik zag aan de houding wel dat het enthousiasme was. (Hij kwam zijn bal brengen, hij wilde duidelijk met m'n zoontje spelen.) Bazin kwam er achteraan en meldde dat haar hond dol is op kinderen. Da's leuk, maar ik vond het wel sneu voor mijn zoon, want hij schrok er echt van. De hond was niet bizar groot ofzo, maar mijn zoontje is 1,5. De hond en hij hadden dezelfde ooghoogte. De meesten van ons zijn denk ik ook wel onder de indruk als er een dier van onze eigen lengte vol vaart op ons af komt stormen, zelfs als het een bal in de bek heeft en kwispelt. Ik neem het die mevrouw niet kwalijk. Maar ik denk dat dit soort acties er wel mede voor zorgen dat veel kinderen wat huiverig zijn voor honden. Zij kunnen de houding vaak nog niet zo goed 'lezen'. En er zijn helaas veel mensen die hun hond niet onder appèl hebben, maar ze wel los laten lopen. Ik heb zelf ook geregeld een hond in mijn enkels gehad als ik aan het skaten was. Honden reageren nu eenmaal op dingen zoals skates, ballen en dergelijke. Ik kan me dus best voorstellen dat er heel wat kinderen zijn die toch wel eens geschrokken zijn van een loslopende hond.
Over "je hoeft niet bang te zijn, hij doet niks"... Volgens mij werkt dat averechts. Kinderen pikken dat 'niet' en 'niks' niet zo goed op uit een boodschap. Die twee simpele zinnetjes bevestigen dus vooral dat er iets aan de hand is met honden, dat ze iets kunnen doen en dat je er bang voor zou kunnen zijn. (gebaseerd op tip van m'n tandarts, om nooit te zeggen dat het niet eng is, omdat ze dan vooral het woord ENG onthouden. Zeg liever dat het heel gewoon is.) En om te zeggen dat een hond niks doet terwijl hij jou of je kind net omvergelopen heeft is natuurlijk bizar.