De wet zegt helemaal niets over biologische moeder. Cindy kan nooit de biologische moeder zijn voor de wet. Ik denk dat je de term 'wettelijke' moeder bedoelt?
Heel heftig en emotioneel programma. Aangezien ik zelf donorzaad nodig heb gehad om mijn zoontje te kunnen krijgen ben ik ook van plan eicellen af te staan als mijn kinderwens compleet is. Draagmoeder vind ik wel heel erg heftig, en zou ik niet zomaar kunnen.
zo he wat een harde reacties krijgen Sven en Jeroen op twitter, jakkes! en nu in het wit Wat sneu dat de dochter niet wil eten. Oh ja ik wilde nog even aanpassen dat ik Cindy bedoelde ipv marloes. Lijkt me moeilijk voor Cindy om de kindjes `weg te geven`. Omdat ik zelf natuurlijk ook zwanger ben geweest van een tweeling, lijkt me zo raar om dan afstand te nemen. Ook al waren ze niet officieel van haar, maar van Marloes en Sven. Knap van haar dat ze zei tegen de papas dat ze er geen moeite mee had, dit zei ze toen ze de kinderen voor het eerst zag. ik geloofde dat niet toen ze het zei. Maar ik denk dat ze het mooie moment hen zo gunde en ze niet onzeker wilde maken. Tuurlijk ga je je geestelijk binden aan die kindjes. dat kan niet anders!
Snap ook niet dat je hiervoor niks zou mogen krijgen. En stel dat Cindy hiervoor niks zou krijgen, dan zou ik dat echt lomp vinden. Volgens mij kunnen de papa's echt wel wat missen, als ik dat zo zie.
Maar wat zou ze dan moeten krijgen, noem eens een bedrag? In hoe verre staan beide heren nu bij haar in het krijt? Ben hier benieuwd naar. Dit is een van de redenen dat ik voor een anonieme donor heb gekozen. Ik zou anders altijd het gevoel hebben voor altijd bij de donor in het krijt te staan...Met welk geldbedrag zou je dit gevoel weg kunnen nemen?? En ervoor zorgen dat beide partijen gelukkig zijn? Door mijn achtergrond voel ik denk ik iets meer met het homostel mee dan iemand die niet weet hoe het werkelijk is om in deze molen te zitten. Ik weet zeker dat Cindy heus wel 'gecompenseerd' is, maar wat voor geldbedrag zou daar tegenover moeten staan? Ik krijg sterk het gevoel dat Cindy erg als zijnde 'het slachtoffer' naar voren wordt gebracht, terwijl dit niet zo is.
ik denk dat zara gelijk heeft en dat wij allemaal wel weten dat geen enkel bedrag een kindje kan compenseren....het is gewoonweg niet vast te stellen. Ik denk eigenlijk dat het ook wel goed is dat er niet voor betaald mag worden, want als dat wel zo is zal het toch een aanzienlijk bedrag zijn en dan denk ik dat mensen er dus echt een lucratieve deal in gaan zien (je moest eens weten wat voor gekken er rond lopen). Nu weet je iig zeker dat zij het zonder bijbedoelingen gedaan heeft. Tijdens de zwangerschap een werkster oid is misschien wel een goed idee..
Misschien een hele foute opmerking van me.. maar ik voel toch wel 100x meer mee met stellen zoals jij, een hele medisch molen achter de rug hebbende.. hopend op een kleintje van jullie samen, steeds weer de spanning en teleurstelling als het niet gelukt is en dan door moeten naar een draagmoeder. Wat betreft het homostel, zij weten natuurlijk op voorhand al dat een kindje van hun samen er nooit in zal zitten en dit naast adoptie zo'n beetje de enige mogelijkheid is.. weet het niet goed te verwoorden, maar heb er gewoon een stuk minder gevoel bij.
Alsje er geld voor gaat betalen, zijn er ook mensen die het voor geld willen gaan doen. En dat moet niet de hoofdreden zijn. Dan zouden namelijk ook mensen het gaan doen die het bvb emotioneel helemaal niet aankunnen, maar die zo hard geld nodig hebben dat ze wel 'moeten' voor eigen gevoel. Dat willen ze in NL vermijden.
Is het ontzettend vreemd om te denken dat Cindy er juist niets voor gekregen heeft? Ik denk dat zij juist een persoon is die zichzelf, haar kinderen en de tweeling in de ogen wil kijken en kunnen zeggen: dat heb ik gedaan en dat maakt mij een gelukkig mens. Is het zo moeilijk om te geloven dat iemand echt gewoon zoiets doet omdat ze een stel wilt helpen? Ze gaf ook jarenlang bloed zonder er iets voor in de plaats zou krijgen behalve het gevoel "iets bij te dragen". Dat gevoel herken ik. Ik geloof niet dat ik zover zou gaan dat ik een kind voor een ander zou dragen, domweg omdat ik niet zomaar zwanger raak, maar een eicel afdragen zou ik gratis doen. Bij het UMCU krijg je nu 1000 euro vergoeding als je een eiceldonatie doet. Als ik dat zou doen, dan zou ik die 1000 euro weigeren. Een dergelijke bijdragen leveren aan het geluk van een stel met een grote kinderwens, zou voor mij drijfveer zijn om te doen. Ik zou de rest van mijn leven tegen mezelf kunnen zeggen: "Zo Minimuts, dat deed ik maar even, gewoon omdat ik het kon en wilde." Het niet kunnen geloven dat iemand uit de goedheid van haar hart zoiets kan doen, zegt wat mij betreft vooral iets over diegene die het niet kan geloven en er van alles achter denkt. Even een spiegel pakken dus in plaats van Cindy en Sven en Jeroen in een hokje schuiven zonder dat je weet wat waar is.
Ben het met je eens. Waarom kan iemand niet iets belangeloos voor een ander doen? Een kind voor iemand dragen die dat zelf niet kan en het geluk wat hij/zij daardoor krijgt is dat niet genoeg om genoeg als "beloning" Ik kan mij zeker voorstellen dat dit voor Cindy genoeg is geweest. Want wat is er nou mooier dan het geluk van ouderschap, wat voor iemand onbereikbaar lijkt, mogelijk te maken?
Ja dat zou wel heel makkelijk gedacht zijn.. IK persoonlijk kan het me gewoon niet voorstellen dat je je lichaam ff 9 maanden uitleent met alle ongemakken van dien (+ nog het hele herstel van een keizersnede en eventuele complicaties), je gezin die al die tijd even helemaal aan de kant moet schuiven en verwachten dat ze dit ook maar slikken (dan heb ik het nog vooral over de kinderen want ik voelde me al verdomd schuldig toen ik zwanger was van mn derde en amper wat met ze kon terwijl dit gewoon hun broertje was en een kind voor ons zelf) enkel en alleen om een wildvreemd paar een plezier te doen en omdat je zelf zo graag nog eens zwanger wilt zijn.. Dan kun je wel zeggen dat ik in de spiegel moet kijken, maar IK kan me dat gewoon niet voorstellen. Ik zou het mijn gezin gewoon ook niet aan willen doen want een zwangerschap + herstel is over het algemeen echt geen rozengeur en manenschijn maar gewoon een enorm zware tijd. Maar goed, daarom zou ik het ook gewoon nooit doen.
Ik ben het ook helemaal met minimuts eens. Welke vergoedingen er achter de schermen geregeld zijn, zullen wij natuurlijk nooit helemaal weten, maar ik geloof oprecht dat Cindy er geen (groot) geldbedrag voor heeft gekregen en dat ze dat ook echt niet had gewild. Ze benoemde het zelf dan als het gevoel de kinderen te verkopen en dat gevoel kan ik me heel goed voorstellen. Ik vind het programma zelf ook heel interessant om te volgen, omdat ik me zelf al een aantal keer de vraag heb gesteld of ik draagmoeder zou kunnen/willen zijn als ik in een situatie zou komen waarin dat nodig is. Een tijdje geleden was ik er nog heilig van overtuigd dat ik een kind niet af zou kunnen staan na de zwangerschap, maar hoe meer ik er serieus over nadenk en hoe meer zicht ik krijg op hoe het allemaal in z'n werk gaat, hoe meer ik het gevoel krijg dat ik het wel zou kunnen. En ik zou er zelf ook echt geen geld voor willen hebben, vergoeding voor onkosten behorende bij de zwangerschap is echt voldoende. Eiceldonatie daarentegen zou ik dan juist weer niet kunnen, omdat je dan toch echt iets van jezelf weggeeft.
Dan vind ik het goed dat het UZ Brussel waar ik in liep/loop geen vergoeding geeft voor eiceldonatie. Dan merk je welke mensen het oprecht doen om iemand te helpen. Wat ze wel doen is deze mensen die eicellen opgeven evt ook sperma daarvoor in ruil geven. Ik was geen BAM toen ik zwanger raakte van mijn zoontje maar wil dit hopelijk straks wel als BAM een vol brusje van mijn zoontje.
Ik heb waarschijnlijk heel veel geluk gehad met 2 prima zwangerschappen en 2 super makkelijke bevallingen, want ik zie een zwangerschap absoluut niet als een heel zware tijd en enorme belasting voor mijn gezin. Het is een heel intense periode waar wel heel veel bij komt kijken, maar ik heb dat absoluut niet als negatief ervaren en mijn partner zeker ook niet. Een zwangerschap voor een ander is in mijn geval dus niet iets dat ik mijn gezin 'aan zou doen'. En het is natuurlijk ook niet zo dat je iemand gewoon even een 'plezier' doet door zijn kind op de wereld te zetten; wat je als draagmoeder aan de wensouders kunt geven gaat veel verder en dieper dan dat. En ja, in eerste instantie zijn het misschien wildvreemden voor je, maar je bouwt er natuurlijk wel een hele band mee op en die begint al voordat je daadwerkelijk zwanger raakt. Dus ik kan me heel goed voorstellen dat jij je niet kan voorstellen dat iemand dat 'zomaar' zou doen, omdat jij je eigen zwangerschappen waarschijnlijk heel anders hebt ervaren dan ik en sowieso heel anders tegen de situatie aankijkt, maar ik kan me dus steeds meer indenken dat ik dat wel voor iemand zou willen en kunnen doen.
Maar dat jij zo denkt ligt aan jou en niet aan Cindy. Zij kon dit wel doen en voor haar was/is het geluk van Sven en Jeroen wel genoeg om dit te doen. Wat zijn die 9 maanden op een leven lang geluk van een ander?
Mijn eerste 2 zwangerschappen waren ook helemaal niet zwaar, totaal niet zelfs. Maar de derde was wel anders, werd ook een keizersnede uiteindelijk en heb de laatste weken en de tijd erna heel anders ervaren. Daarbij ben ik van s´ochtends vroeg tot s´avonds laat altijd alleen geweest met de kleintjes en dat was toen wel lastig soms en vond ik zeker dat ik ze wat tekort deed. De ene zwangerschap is dus de andere niet Volgens mij viel dit in dit geval ook best wel tegengevallen bij dr toen ik dr zo zag in het programma.
Ik zeg het inderdaad vanuit mijzelf en zo heb ik het ook opgeschreven. Ik heb dan ook erg moeilijke zwangerschappen gehad en ik ben ook zwanger geweest van een tweeling. het zwanger zijn brengt risico`s met zich mee, voor jezelf en voor de babies. Daarnaast rekt je lijf ontzettend uit en draag je veel verantwoordelijkheid en natuurlijk voel je die schopjes en het draaien van de babies. Ik kan me niet voorstellen dat het je koud laat, want hierdoor bouw een band op met de kinderen. en dat je hierna gemakkelijk afstand kunt doen van de kinderen, lijkt me zeer onwaarschijnlijk. Je hebt immers die band met ze. Die had ik na 27 weken al met mijn kinderen, moet je nagaan ze droeg ze nog veel langer. Maar om deze reden zou ik geen draagmoeder kunnen zijn, TENZIJ het zou gaan om bijvoorbeeld mijn broertje of mijn zus. Voor hen zou ik dit wel willen. Maar ik kreeg niet de indruk dat zij met hen een vergelijkbare band had, dat zij meer in zijn algemeenheid iets goeds wilde doen voor een ander.
Nee ligt ook niet aan Cindy, zeg dat toch ook niet. Dat zij dit wilde doen is haar ding natuurlijk, en dat zij dan ook nog mee wilde werken aan een programma waarbij heel Nederland nog eens getuige kan zijn is ook haar keuze die ik dan ook weer helemaal niet kan begrijpen, maar so be it. Andersom zal zij vast net zo over mij denken. En in mijn geval gaat het niet om slechts 9 maanden maar om veel meer dan dat, ik kan niet zo nuchter denken.
Dat klopt, elke zwangerschap is anders en 2 positieve ervaringen is geen garantie voor een 3de net zo'n positieve ervaring, dus dat is idd een risico wat je loopt. Wat ik me wel ng afvraag, is de belasting die het voor de draagmoeder geeft om zwanger te raken, want de zwangerschap ontstaat dmv ivf met een zaadcel en een eicel van de wensouders zelf (of donorzaad of een donoreicel). Maar welke behandeling moet je dan als draagmoeder ondergaan om klaar te zijn voor de terugplaatsing? Dat stuk kwam bij Cindy helemaal niet ter sprake volgens mij en ik ben zelf (gelukig!) ook helemaal niet bekend met ivf ofzo. Maar in mijn geval gaat het gewoon om een gezonde, jonge vrouw die zonder problemen zwanger raakt en zodra ik mijn spiraaltje zou verwijderen, ben ik in principe weer vruchtbaar. Maar mijn cyclus moet natuurlijk wel precies zo lopen dat het klaar is voor innesteling op het moment van de terugplaatsing, dus daar moet dan toch iets in gestuurd worden lijkt mij?