Hoe kom ik van dat onderhandelen af?

Een consequentie die je alleen maar "zegt", aankondigt, om ze te beinvloeden, is geen echte consequentie. Wel echt is wat er echt gebeurt. (Heb toevallig op dit onderwerp gestudeerd ) Iets in het vooruitzicht stellen is veel minder effectief bij het sturen van gedrag dan consequenties, gebeurtenissen, die (liefst direct) volgen op het gedrag. Dat vereist wel herhaling, steeds hetzelfde gevolg op het zelfde gedarg. Helaas zijn we vooral gewend het eerste te doen trouwens, erg dom van ons

Als jij als regel hebt dat er eerst opgeruimd moet worden, en ze willen naar buiten voordat er is opgeruimd, is het antwoord nee. De consequentie van het niet zelf opruimen is dus dat ze niet naar buiten mogen. Andersom, als ze zelf opruimen, ze kennen die regel best wel maar je kunt ze ook even herinneren, en ze willen naar buiten, is de consequentie van het wel opruimen dat ze wel naar buiten mogen.

Dus: duidelijke en constante regels, met altijd dezelfde gevolgen voor ze (= consequenties).

En dan blijven er natuurlijk nog dingen over waarover je misschien moet onderhandelen, nieuwe of onverwachte dingen. Goed nadenken wat je echt wilt, en waarover je desnoods "strijd" gaat voeren, en welke dingen je meer los wilt laten verlopen. Een kind heeft natuurlijk ook vrijheden nodig.
En echt onderhandelen, waarbij je kind ook de uitkomst heeft beinvloed omdat het bijvoorbeeld een goed idee of argument had, is natuurlijk heel goed voor het zelfvertrouwen

 

Ik onderhandel me ook suf, vooral met Lisa. Ik krijg haar vaak anders echt niet mee. Ze begint echt haar eigen wil te krijgen en het besef te krijgen dat ze kan onderhandelen en ik ga daar een beetje in mee. Is even een lastige leeftijd, bij Eva is het al veel minder.

En zonder onderhandelen, hoe doe je dat als een kind gewoon volhoudt iets niet te willen?

 

Hier onderhandelen we ook wat af hoor.. 'Mam, mag ik naar buiten?'
'Ja hoor, wel eerst even je blokjes opruimen'. Soms zegt ze dan 'nee, dat wil ik niet'. Tja, dan ook niet naar buiten. Ik leg vaak wel even uit waarom iets moet.
Zo gaat het met veel dingen overdag. Mijn dochter heeft altijd een weerwoord, gaat overal over in discussie en ik hoor de hele dag 'ja maar..' Ik heb echt niet altijd zin om over alles te discussieren en ik zeg dan ook wel eens 'omdat ik het zeg', op de eeuwige vraag 'waarom?'.
Het is denk ik net hoe je het brengt, dat 'onderhandelen'. Je kan het met positieve insteek doen en met 'dreigementen'. Het is aan jezelf om daar bewust van te zijn en zoveel mogelijk op positieve wijze mee om te gaan, dat maakt het voor iedereen gezelliger. En soms moeten ze nou eenmaal en als daar een -negatieve- consequentie aan verbonden is.. tja, het zij zo. Zo zit het echte leven ook in elkaar

 

ja dat vraag ik me ook af..

Ik denk namelijk dat je er niet onderuit kunt.

Misschien is het ook wel mens eigen om te onderhandelen en te kunnen onderhandelen. Met een eigen wil, mening en bewustzijn. Kinderen moet nog leren en dat doe je volgens mij juist door ze enigszins sturing te geven. Grenzen met opties. Want alleen een grens...wat heb je daaraan. Dan is het nee en omdat ik het zeg.


Maar goed, ik denk er zo over.

 

Het onderhandelen op zich zou mij niet storen. Kijk, ik ga niet onderhandelen over iets wat ik niet wil. "Mag ik buitenspelen?" Als ik op dat moment een reden heb om nee te zeggen, zeg ik nee. En dat blijft dan ook nee. Maar als ik het op zich best wil, maar wel wel dat er eerst opgeruimd wordt dan vind ik het prima om "als... dan..." toe te passen. Speelgoed opgeruimd: mama blij. Buiten spelen: kind blij.

Het zou me wel ontzettend storen als ik iets vraag en mijn zoon zou het niet gelijk doen. En dat je dan elke keer in hetzelfde riedeltje terecht komt (stemverheffen, tellen en dan pas een keer actie.) Maar wie heeft dat riedeltje nou eigenlijk uitgevonden? Jij toch! Je kinderen zijn niet begonnen met stem verheffen of tot drie tellen. En dat is goed nieuws, want aangezien jij ermee begonnen bent, kun jij er ook mee stoppen.
Misschien handig on dat even aan te kondigen; "Jongens, vanaf nu ga ik niet mee mijn stem verheffen of tot drie tellen. Als ik je vraag iets te doen, dan doe je het. En wel meteen."
Ze gaan je niet geloven als je dat zegt, trouwens. Maar goed; jij bent de opvoeder dus laat je even zien dat het voortaan wel zo gaat. En dat levert even een paar vervelende momenten op.
"Ruim je speelgoed even op."
Geen reactie? Straf.
(En waarschijnlijk een hoop geprotesteer en gekrijs, want dit zijn we niet gewend. En we vinden het nie leuk, dus even kijken of we mama ervan af kunnen brengen.
"Het eten is klaar. Wassen jullie je handen en kom je aan tafel?"
Geen reactie? Straf. (Gekrijs.)
Wel een reactie? "Wat fijn dat jullie zo snel aan tafel zijn komen zitten. Eet smakelijk."

En ja: dan ben je nog steeds aan het straffen en belonen. Is straf geven leuk? Nee! Helemaal niet. Maar het is (in mijn ogen) wel jouw taak als opvoeder om grenzen aan te geven, gewenst gedrag te benoemen en te laten merken wat er gebeurd als je je wel goed gedraagt en wat er gebeurt als je je niet goed gedraagt.

Eik ben er van overtuigd, dat als je dit een paar dagen consequent volhoudt, dat het dan (een tijdje) makkelijker wordt. Na een aantal keer weten de kinderen waar ze aan toe zijn en accepteren ze dit gewoon. En volgens mij wordt het voor iedereen gezelliger als moeder niet meer met boze stem staat te tellen.

Tja, en dan breekt er weer een andere fase in hun leven aan. Of je bent op vakantie geweest en ze zijn uit hun ritme. Of ze zijn ziek geweest. Of je hebt het zelf erg druk gehad en hebt het even een beetje laten verslappen. Of ... Of ... En dan zullen er steeds weer periodes zijn dat je weer even opnieuw moet beginnen. Maar ze weten dan al wel hoe het werkt.

 

Volgens mij heeft het ook echt wel met leeftijd en sprongen te maken

Onze dochter staat al een dik jaar niet meer op de gang. Want ze weet namelijk dat ze sommige dingen gewoon niet moet doen of kan doen. Ze vraagt netjes et cetera...

maar daar ging dus eerst wel gewoon onderhandelen ( of opvoeden, maar net hoe je het ziet) aan vooraf.

Niet bij alles en dan komt er dus wel weer even een consequentie aan vast.

 

Ik wilde nog even verder reageren. En heb nog even nagedacht over hoe ik het wel doe. Soms is het zo'n automatisme .
Ik onderhandel niet met de kinderen over onderwerpen waar geen onderhandelingsruimte in zit.

Vanochtend wilde mijn dochter van tafel terwijl haar brood en drinken nog niet op is. Dag zeg ik: Eerst je broodje en je drinken op en daarna mag je tekenen. En dus niet: als jij je broodje niet op eet, mag je niet van tafel. Ik vind het een andere formulering. Het is bij mij niet bedoelt als beloning, maar als onderschrijving van de regels. - Zo gaat het hier - . Andere onderwerpen waarover ik niet ga onderhandelen: tandenpoetsen, haren wassen, haren borstelen, kleding aantrekken. Alle dingen die gewoon moeten gebeuren of je het nu leuk vindt of niet. Dat hoort ook bij het leven.

Over andere onderwerpen wil ik wel onderhandelen. Mijn oudste dochter wilde zelf fietsen, ze wil dan wel dat ik haar de hele tijd vast houdt. Daar heb ik geen zin, dus van mij mag ze op de fiets als ze de hele weg zélf fietst. Prima, dat wilde ze wel.

Dus ik gebruik het onderhandelen wel, alleen in situaties waar daarvoor ruimte is. En niet in situaties die dagelijks terug komen en moeten gebeuren. Naar mijn ervaring geeft het duidelijkheid. Dit merk ik vooral bij mijn dochter van 4. Mijn dochter van 2 is nu weer lekker aan het testen .

 

Ik geloof dat je vooral graag leest wat je wilt lezen en dan heeft het niet zoveel zin om daar nog meer woorden aan vuil te maken.

 

er is natuurlijk nog een graadje lagere reactie voor het 'niet op eten en willen tekenen.'
ik vraag dan aan zoontje;heb je je brood al op?
hij kijkt nr zijn bord en zegt: nee nog niet op
Ik:ben je klaar met eten?heb je geen honger meer?
of: ga jij het wel op eten?
zoontje:nee ik wil het niet op eten ik wil tekenen.
mamak dan ruimen we het eten nu op als je niet wil eten. kom je me helpen?
zoontje:ja ik help mama opruimen.
als hij het doet mag hij tekenen:alles is opgeruimd wat wil je nu doen?
zoon:tekenen!

je moet de zaken niet aan elkaar binden die samen geen logische band hebben. want that doesn't make sense! maar wel zeggen wat er moet gebeuren.


hetzelfde geldt vr buiten spelen
ik wil naar buiten gaan
ben je klaar met blokken spelen
ja.
dan moet alles opgeruimd zijn toch?
ja.
als je klaar bent met spelen dan moet je alles opruimen?


hij ruimt t op, of samen

het maakt dus niet uit of je wel of niet naar buiten wil met de kids.
want als je dingen met elkaar bindt die geen natuurlijke band met elkaar hebben(opruimen en naar buiten gaan) stuit je op het probleem dat de zin van je zaak verloren is. dat is leren slecht onderhandelen!eindigt in weleens= nietes

maar de jas aantrekken om naar buiten te gaan is totaal iets anders.omdat jas en buiten gaan met elkaar gebonden zijn!

ik wil naar buiten.
nee(als geen zin hebt)

of als je wel naar buiten wil gaan:
we gaan naar buiten, maar we kunnen niet zonder jas naar buiten gaan. waar is je jas?heb je je jas al aan? etc.


als mijn zoontje iets wil en ik echt niet; dan negeer ik zijn gezeur.maar ik ben wel open voor de creatieve manieren van vragen. BIjvoorbeeld:mama het regent niet meer en de zon schijnt zo mooi. ik wil naar buiten.
ok dan!!!hahaha
als hij hult en zeurt zeg ik gewoon dat dit de zaak niet zou helpen. want mama bepaalt.we gaan nu niet naar buiten.
hij komt dan met een nieuw idee of huilt uit en wil n knuffel.

 

onderhandelen met je kids? nou daar krijgen ze hier geen ruimte voor hoor... als ik iets zeg horen ze het gewoon te doen... en "dreigen" met als je dit niet doet mag je dat niet werkt niet hoor.... dan heb je contineu strijd....

 

ts kijk; echt onderhandelen is het niet wat jij doet.je kunt onderhandelen wanneer je kind naar je toe komt en zegt:ik heb mijn kamer opgeruimd en de was gesoorteerd mag ik nu naar buiten gaan? je zegt dan ok, maar eerst ook je kleding in de kast of zoiets.

 

lijkt me heel vervelend dat ze alles op deze manier moeten leren. straffen en straffen als je kind niet doet wat je wilt. zo leren ze alleen maar 'geen straf krijgen, straf vermijden' niet dat ze eerst handen moeten wassen om te gaan eten. zo doen ze het maar zonder iets daarvan te snappen, of willen. of iets doen waar mama blij van wordt.
hoe ouder ze worden hoe immuun ze zullen raken tegen de straffen die je kunt bedenken. en ze zullen ook erachter komen dat samen een straf uit zitten ook best leuk kan zijn.je moet dan steeds iets vinden die ze echt vervelend vinden als straf.

 

@Belize: ik weet niet of je reageert op mijn post of in het algemeen, maar ik wil er toch graag even op reageren. TS is een een situatie belandt die haar niet bevalt. Ze vraagt om advies om dit te doorbreken. Een bepaald patroon doorbreken is vaak moeilijk en kost tijd en soms strijd. In dit geval denk ik dat de enige manier om hieruit te komen, is dat je 'de teugels' even strak aantrekt. Daar hoort straffen jammer genoeg bij. Maar dat wil niet zeggen, dat je constant loopt te dreigen en te straffen.
Je zegt niet:
"Was je handen, anders krijg je straf." want dat is inderdaad een non-argument.
Dus je zegt:
"Was je handen, want we gaan eten." (Als ze oud genoeg zijn om het te begrijpen, kun je af en toe eens uitleg geven over bacteriën, maar bij mijn zoon van 1,5 vind ik dat nog niet zo zinvol. Voor die leeftijd is de link eten / handen wassen denk ik wel even genoeg.)
Als een kind niet luistert, krijgt het op zich geen straf omdat het de handen niet wast. Maar het kind krijgt straf, omdat het niet doet wat papa of mama zegt.

En als een kind wel luistert, is er geen sprake van straf. Maar dan zorg je ervoor dat het zich positief bevestigd voelt. Even spelen met de kraan, een aai over de bol, een compliment omdat ze al zo'n grote meid is die zelf haar handen kan wassen.

Ik denk dat het heel erg belangrijk is, om een kind te leren hoe het wel hoort. Als ik met mijn leerlingen regels maak, dan gaan die regels over wat we wel willen en niet zozeer over wat niet mag. Want als je weet wat allemaal niet mag, betekent dat nog niet automatisch dat je weet hoe het dan wel moet. En over straf hebben we het in principe niet eens. We hebben het er wel over wat de gevolgen zijn van positief gedrag: het is rustiger, waardoor we prettig kunnen werken. Of het is gezelliger in de klas en gaan met plezier naar school.
Om gewenste gedrag nog eens te bevestigen, geef ik positieve feed-back. Zo weet een kind; ik deed het goed, zo kan ik het de vogende keer weer doen. Dat doe ik bij mijn zoontje ook. Als hij een vieze zakdoek in de prullenbak doet, zeg ik "dank je wel" of "goed zo".
Het is dus zeer zeker niet zo dat ik ervoor pleit dat je alleen maar met straffen bezig met zijn. Maar als je een rechtstreeks opdracht geeft eeen kind doet niet wat je zegt, dan vind ik 'straf' op zijn plaats. Dat kan ook zijn: op ooghoogte gaan zitten, eventueel handjes vasthouden, aankijken en nog eens goed vertellen wat je wilt en waarom. Voor veel kinderen is dat al voldoende. Maar blijft een kind tegen jou in gaan, dan zul je toch iets anders moeten, Als je er niks mee doet, leert je je kind namelijk dat het prima is als hij of zij niet naar je luistert. Er gebeurt namelijk niks mee.

Ik weet dat er mensen zijn die moeite hebben met straf geven. En als het je op een andere manier lukt om je kind te leren dat hij of zij moet doen wat je zegt, is dat prima. Sommige kinderen hebben daar weinig aanmoediging bij nodig. Maar bij anderen zul je toch wat meer prikkels moeten geven, zowel positief als negatief. Omdat TS nu even in een vervelend oatroon is, heb je best kans dat ze eerst een paar keer moet straffen omdat het jammer genoeg mis gaat. Maar zodra het goed gaat, kan ze geen belonen door applaus te geven, een compliment of een knuffel.

Als laatste wil ik nog zeggen, dat straf geven op deze leeftijd echt niet betekent dat je op latere leeftijd steeds naardere straffen met gaan bedenken, omdat ze aan straf gewend raken ofzo. Dat is in ieder geval niet iets wat ik herkebij onze leerlingen. Juist de kinderen waarvan we vanaf de peuterspeelzaal al zien dat zij bepalen hoe het gaat en de ouders het accepteren als hun knd niet luistert, zijn de kinderen die in de bovenbouw vaak brutaal zijn en moeite hebben met het accepteren van gezag.

Als je een kind op jonge leeftijd al leert dat het 'normaal' is om gewoon te doen wat papa of mama zegt, zullen ze dat als ze ouder zijn bijna altijd vanzelf doen. Ze zijn het zo gewend. En natuurlijk zijn er dan periodes dat je weer even de teugels aan met trekken omdat het wat moeizamer gaat. En dan zul je een eventuele straf aan de leeftijd aanpassen (en natuurlijk aan het 'vergrijp' om het zo maar te noemen.) Maar ik ben het echt niet met je eens dat kinderen die op jonge leeftijd af en toe straf krijgen, op latere leeftijd ongevoelig worden voor straf.

 

ok, je bedoelde nu even om uit deze toestand te kunnen komen. niet dat de hele opvoeding hierop gebaseerd moet worden.
en je gebruikt het wanneer er geen reactie kom + wanneer de kids wel weten hoe en wat ze allemaal moeten doen.

maar wat doe je als het kind echt weigert?wel dus reageren maar niet wil gehoorzamen?

 

je hebt het over je leerlingen.ik praat meer als een moeder. je kunt n beetje meer ruimte geven aan de kids in hun eigen huis om zich vrij te ontwikkelen en van vrijheid te genieten bij hun ouders. want op een school doe je dat alles om orde te scheppen zodat jij met the core zaak van een school,dus leren, bezig kan zijn. maar thuis is het anders.
ik hoef echt geen saai kind te hebben dat alles dat ik zeg meteen doet en helemaal niet met iets anders mag komen of geen alternatief mag bedenken. en me nooit mag negeren.
maar goed, je hebt altijd echt grote mening verschillen over dit soort topiks.iedereen moet doen wat werkt en waarvan zij denkt dat het goed is vr haar kind. we kennen elkaars kinderen ook helemaal niet. de ervaring kan totaal anders zijn!

 

Heel eerlijk; dan dwing ik hem. Ik ben echt van "choose your battles". Ik ga dus geen strijd aan over dingen die ik niet belangrijk vindt. Dus veel dingen gaan hier spelenderwijs. En als het dan een keer niet gebeurt, is het geen ramp. Maar een rechtstreekse opdracht weigeren? Nee, sorry; dat gebeurt hier niet. Ik geef les aan kinderen van een jaar of 11. Mijn man werkt op een middelbare school. We weten allebei hoe een ouder kind zich gedraagt als het weet dat regels rekbaar zijn en dat niet doen wat je ouders zeggen, geen consequenties heeft. En als je je kind op zijn 15e nog moet gaan leren dat hij uiteindelijk achteraf toch eigenlijk liever gewoon wel moet doen wat je zegt, dan ben je te laat. Dat krijg je op die leeftijd echt niet meer zomaar rechtgetrokken.
Dus leren we het hem nu vast. En dat is geen garantie voor de toekomst. Ik denk echt niet dat wij straks een braaf kind hebben dat ten alle tijde naar ons luistert. Maar onder normale omstandigheden (en dan bedoel ik dus als je kind geen ernstige gedragsstoornis heeft) denk ik dat als je je kind de eerste drie jaar leert wie 'de baas' is, dat je dan een hele goede basis legt voor de rest van zijn jeugd. Dan zullen ze nog wel dingen die niet mogen, maar ze weten dan ook wel dat er bepaalde grenzen zijn die je echt niet overschrijdt. En ik denk dat ze dan ook beter reageren als ze toch eens gestraft worden.

Terugkomend op jouw vraag: als ik tegen mijn zoon zeg dat hij moet komen om zijn handen te wassen, dan worden zijn handen gewassen. Goedschiks of kwaadschiks. Dat betekent dus dat ik wel eens met een gillend en schoppend kind onder de arm aan het aanrecht sta. Prima, maar hij heeft dan wel even gevoeld dat weigeren geen zin heeft.
Een volgende keer zeg ik alleen maar "Het eten is klaar." en dan komt hij aanlopen en zegt zelf al "handen wassen". En dan zeg ik iets in de trant van "Goed zo! Wat ben je toch een grote knul. Zal mama je even helpen?" En als het aanrecht dan niet al te vol staat, mag hij gerust even met de kraan spelen of wat spetteren.

 

Ik wil nog iets aanvullen, correct me if I'm wrong, ik heb er niet voor gestudeerd: het lijkt mij wel handig voor TS om nu de regeks nog even duidelijk te benoemen. 'We gaan zo eten, dus eerst even handen wassen; naar buiten, dus de jas aan; klaar met spelen? Dan opruimen.' Dan ben je er in elk geval zeker van dat ze in elk geval wéten wat van verwacht wordt.

En volgens mij kun je ook niet van jonge kinderen verwachten dat ze binnen een seconde reageren, zeker niet als ze ergens anders mee bezig zijn. Dan kun je het toch het best eerst even aankondigen?

Verder hebben we hier (dochter is wel pas anderhalf) ook maar weinig regels, maar wat moet, dat moet. Wel grappig trouwens, we hebben een paar jaar in Zweden gewoond en daar eten de kinderen tussen de middag warm in een kantine. Na afloop moeten ze dan zelf hun bord wegzetten. Als je dan bij mensen kwam eten, dan zaten de tienerkinderen er soms niet erg geïnteresseerd bij en wilden ze zo snel mogelijk weer hun eigen dingen gaan doen. Als ze dan van tafel mochten, stonden ze op, pakten in één vloeiende beweging bord, bestek en glas, zetten dat in de keuken en verdwenen. Conditionering heet dat, geloof ik

 

Ja, het is inderdaad belangrijk om te zeggen wat je van een kind verwacht.
En bij kleine kinderen mag de reactie natuurlijk best later komen dan bij een groter kind. Aankondige is prima. De meeste ouders doen dat volgens mij ook wel van nature. (Over vijf minuten ga je naar bed.)

 

sorrie tupp maar ik denk dat je je rol als moeder verwart met je rol als juf. een kind dat thuis totaal niet gehoorzaam is en alles zelf wil uitzoeken kan op school heel goed gehoorzaam zijn. omdat aan moeder gehoorzamen een andere basis heeft dan gehoorzaamheid op school. de eerste is gebonden aan de relatie van het kind met de moeder(of vader) komt voort uit de zaken zoals vertrouwen-liefde-geborgenheid. op school is dat groepsgedrag, behoefte aan sociale herkenning of soms zelfs angst.
omdat je waarschijnlijk heel veel kinderen ziet bij je beroep die je moeilijk lijken denk je gelijk dat het thuis nooit iets geleerd is om naar mama te luisteren.
een kind dat wel naar zijn moeder luistert kan best heel moeilijk zijn voor de juf,omdat het idee van gezag juist aan zijn moeder gebonden is.