Ik heb alles even snel doorgelezen en het klinkt wel aantrekkelijk als peuters zomaar luisteren als je iets zegt. Maar ik lees ook wel dat jullie dan erg streng zijn, of ben ik juist niet streng genoeg? Een dingetje waarbij ik met Lisa weleens zit, is dat ze absoluut niet stil wil blijven staan/zitten als ik haar uit en aan wil kleden. Ze wordt dan heel lacherig en druk en baldadig en zit dan echt ondeugend te doen. Niets helpt, straffen (even op de gang) helpt niet, ze is even verdrietig, maar gaat daarna even hard weer door. Als ze dan nog een keer de gang op moet, vindt ze het alleen maar leuk. Ik kan op een boze manier zeggen dat ze NU moet luisteren, maar het interesseert haar niets. Ik probeer haar af te leiden, helpt ook niet, ze lijkt wel compleet los geslagen . Maar als ik zeg dat als ze nu niet luistert, we geen verhaaltje lezen, dan luistert ze meteen. En daar is toch niets mis mee? En gewoon stug doorgaan met aankleden en haar negeren, dat gaat dus absoluut niet.
@Snoopy, ik denk wel dat ik streng ben. Er mag hier een heleboel maar sommige dingen mogen gewoon niet en daar ben ik apeduidelijk in. En nee mijn zoon van bijna 4 vergeet ook regelmatig zijn oren aan te zetten. Dat hoort bij de leeftijd maar als ik weet dat ik zijn aandacht hebt, ik op zijn hoogte ben dan luister hij wel. Ik vind dat er niets mis is aan het verbinden van een consequentie aan gedrag (geen verhaaltje) zoals je de bereidheid hebt om dit inderdaad uit te voeren. Gewoon duidelijke taal lijkt me. Maar dit is in mijn boekje geen onderhandelen... er zit geen ruimte in. Stil zitten = lezen. Niet stilzitten = niet lezen duidelijk.
Eten, stel ik weinig consequenties aan. Toetje krijgt ze sowieso en snoep eigenlijk nooit, zeker niet na fruit. Fruit krijgt ze 's ochtends, 's middags een koekje. Heel af en toe een keer een snoepje/ijsje/chips. Maar daar hangen dus echt geen consequenties aan, eten hoeft ze van mij niet te verdienen. Schijnt ook niet goed te zijn voor de latere evt 'relatie' met eten. Het enige wat ik soms doe is wanneer ze bv haar frietjes op heeft en haar groenten nog niet, maar wel om meer frietjes vraagt, dat ze eerst (de helft van) de groenten moet opeten. Verder vind ik een aantal voorwaarden die je stelt (opruimen voor buitenspelen, jas aan voor naar buiten) niet zo gek. Dat zijn gewoon bepaalde regels waar jij van vindt dat ze zich aan heeft te houden. Peuters hebben nu eenmaal veel herhaling nodig, verkennen hun grenzen, verzetten zich etc. Dus dat hoort er een beetje bij, vrees ik. Je kunt het idd ook leren door het ze zelf te laten voelen/uitvinden, maar hier heb ik persoonlijk niet zo'n goede ervaringen mee. Ik heb mijn dochter wel eens zonder jas mee de kou in genomen en ze gaf écht niet toe. Nee hoor, lekker warm zei ze, spierwit met blauwe lippen Waar ik zelf wel goed mee oppas, is dat het 'onderhandelen' geen chanteren wordt. Dat ik haar raak in dingen die voor haar erg belangrijk zijn. Dat vind ik vooral wel eens moeilijk als ik zelf erg moe ben of niet lekker oid. Je werkt nu mee, anders ... Mijn tip is dat je misschien kunt kijken naar het aantal consequenties die je stelt. Je kunt misschien ook juist wat minder 'streng' in zijn. Ik merk bij mijn dochter dat ze het niet prettig vindt als ze té veel naar mijn regels moet leven. Ze heeft ook de ruimte nodig en het gevoel dat ze best een vinger in de pap heeft. Ik ben bijv niet zo streng met opruimen. Soms doen we dat samen, maar niet altijd. Er hoeft niet altijd een consequentie aan te zitten, probeer niet teveel en te snel 'nee' te verkopen (dan zal zij ws ook minder nee gaan zeggen). Ik geef haar vaak keuzevrijheid (of het gevoel dat ze keuzevrijheid heeft door bv 2 opties te geven). Ook gebruik ik in situaties waarbij ze tegendraads is (bv met naar bed gaan) kleine beloningen. Als je meewerkt, dan doen we na afloop nog een klein spelletje. Beter dan 100x en nu hier komen anders... (en vervolgens een huilend kind). Straffen werkt bij mijn dochter vaak niet zo goed, positief benaderen en wat meer vrijheid (of iig dat gevoel geven) wel.
Ok, dus als je ruimte geeft is het onderhandelen en als je geen ruimte geeft niet. Klinkt wel logisch ja . Als ik zeg dat we niet gaan lezen als ze niet stilzit, dan lees ik dus ook echt niet als ze niet luistert. Als ze weer begint te dollen zeg ik: wil je nog een verhaaltje lezen? En dan luistert ze weer. Maar meestal is dat niet eens nodig en luistert ze meteen. En hier zijn ook dingen die gewoon echt niet mogen en waar geen discussie over mogelijk is. Hier luisteren ze over het algemeen best goed trouwens, Eva vooral. Lisa zit echt in de peuterpuberteit, dus luisteren en gewoon doen wat mama zegt is wat lastiger
Met opruimen geef ik vaak iedereen een taak. Eva ruimt de knutselspullen op, Lisa de salontafel en ik de losse dingen van de grond, zoiets. Gaat echt super, en snel. Of ik zeg: kom, we gaan supergoed opruimen en dan is papa helemaal verrast als hij thuis komt! (en dan stuur ik hem een berichtje om extra enthousiast te reageren als hij thuis komt )
@Belize: Ik weet prima het verschil tussen moeder zijn en juf zijn. Als juf heb ik het een stuk makkelijker, haha. En je hebt gelijk als je zegt dat er kinderen zijn die thuis prima luisteren maar op school niet en omgekeerd. Maar dat is een minderheid. Voor het grootste deel zie je toch dat de kinderen die op school echt moeite hebben met het accepteren van gezag, van huis uit al niet meegekregen hebben dat er soms dingen zijn die niet mogen en dat er andere dingen zijn die moeten. Kinderen die die wel al thuis hebben geleerd, zullen zich over het algemeen makkelijker voegen. Uitzonderingen zijn er natuurlijk altijd. Maar kinderen die thuis opgevoed worden met bepaalde grenzen, weten zich op school in de regel ook wel binnendie grenzen te gedragen.
Ik lees hier veel goede tips die ik zeker ga proberen toe te passen bij onze 4-jarige slecht luisterende kleuter. Ik vraag me alleen af wat de straf is die jullie gebruiken, ons meisje is niet zo snel onder de indruk dus ik kan wel duidelijk zeggen ik wil dat je nu... anders... maar wat is dat anders. Ik probeer altijd uit te leggen waarom ze iets moet doen en dat werkt redelijk. Maar als ze haar zusje aan het plagen is en ik vraag op te houden luistert ze echt niet. Boos worden, vriendelijk vragen niets doet haar stoppen.
Vriendelijk vrágen? Je zusje plagen mag echt niet en daarmee uit. Daar probeer ik geen verschillende tactieken op maar blokkeer het gedrag. Desnoods blijf ik ernaast zitten en elke verkeerde handeling onmiddelijk corrigeren. Lukt dat niet haal ik haar daar weg en gaat ze in een prikkelarme ruimte (de gang?). Dan mag zij niet onder de indruk zijn, maar wij hebben even rust en het zusje kan even bijkomen.
Om een kind te leren te laten luisteren moet je ook ingrijpen als het niet gebeurt. Niet alleen maar blijven vragen en waarschuwen. Als er dan geen duidelijke consequentie aan vast zit, zullen ze het nooit leren. Dat hoeft imo niet altijd perse 'straf' te zijn, maar wel uit de situatie halen, zorgen dat het gedrag stopt (en uitleggen). Je kunt ook afleiden en iets anders gaan doen. Vaak is zusje/broertje plagen jaloers gedrag/aandacht vragen. Geef die aandacht dan ook op een positieve manier. Mijn dochter gaat mij 'plagen' als ze zich verveelt. Dan kan ik boos worden om haar stoute gedrag of het als een teken zien dat we (even) samen iets moeten gaan doen. Wel uitleggen dat het gedrag niet gewenst is natuurlijk. Je 'afwijzing' (streng zeggen dat het niet mag) is voor een kind vaak ook al genoeg 'straf'. Ze gaan anders door met het gedrag omdat negatieve aandacht ook aandacht is..
wanneer n kindje n ander kindje iets aandoet(slaan,duwen of knijpen enzovoort)moet je aandacht volledig naar het slachtoofer gaan.en de dader volledig negeren(dus niets zeggen niets doen)zo is de dader buitengesloten. ow mijn baby heb je pijn was het vervelend moet mama een kusje geven etc. als je dat steeds herhaalt snapt de dader snel dat zij op deze manier geen aandacht trekt.de aandacht gaat juist naar t slachtoffer. als het goed is snapt zij het snel en gaat zelf ook aandacht aan de baby geven.misschien aaien, sorrie zeggen etc. ze mag alleen op deze manier weer meedoen dus.
Ik zou een kind niet negeren. Je kunt wel het gedrag negeren en het kind afleiden. En goed gedrag belonen/prijzen.
het schijnt dat het anders is met het pijn doen of plagen van een ander= met belonen en afleiding kom je daar niet vanaf. omdat de motor achter dit gedrag toch niet een impuls(willen ontdekken,nieuwsgierigheid, uittesten etc) is maar wel gevoellens/emoties zoals jaloezie of aandacht tekort. de dader negeren en alle aandacht op d slachtoffer richten werkt beter!
met negeren bedoel ik natuurlijk niets van zeggen zoals:je moet je zusje niet slaan, je mag geen pijn doen etc etc.dus het gedrag niet corrigeren. en het kind moet dus zelf iets ondernemen om het weer goed te maken en bij te mogen horen.
Volgens mijn 'bijbel' niet Het is altijd goed om begrip te tonen voor de emotie (als dat hier jaloezie is). Peuters slaan/bijten oid toch vaak omdat ze hun gevoelens nog niet zo goed met woorden kunnen uitdrukken. Ouders willen altijd graag dat ongewenst gedrag zsm stopt, maar het is beter om de bron (jaloezie?) aan te pakken. Door een kind (de persoon dus) te negeren of te bestraffen, geef je aan dat zijn gevoelens (angst, verdriet, boosheid, jaloezie,...) er niet mogen zijn. Je kunt ze beter leren hoe ze anders met die gevoelens om gaan (en zoveel mogelijk voorkomen dat er jaloezie is). Duidelijk maken dat het ongewenst gedrag is en excuses aanbieden is natuurlijk wel prima.
Overigens, ik zeg ook niet dat straffen of negeren 'niet werkt'. Er zijn alleen meerdere wegen om naar Rome te komen. Straffen werkt bij mijn dochter nu eenmaal vaak averechts (op haar totale gedrag) en dit vind ik een prettige methode. Voor mezelf, maar ook voor haar werkt het beter. (Wil niet zeggen dat ik haar nooit straf oid, maar over het algemeen weet ik dat dat redelijk zinloos is voor de lange termijn en ik het meer uit onmacht doe).
Ik denk dat de definities van 'straf' ook verschillen. Als ik het heb over straffen en belonen, dan kan 'straf' ook een strenge blik zijn of een scherp uitgesproken "foei". En met belonen bedoel ik echt geen cadeautjes, maar een compliment of een aai over de bol. Misschien kan ik het dus beter over negatieve en positieve feedback hebben, om het verhaal duidelijker te maken. Ik heb pas één kindje en heb dus geen ervaring met jaloers gedrag richting een broertje of zusje. Maar mijn gevoel zegt dat negeren averechts kan werken. Genegeerd of buitengesloten worden (zeker door je ouders) doet pijn. En ik ben bang dat een kind zijn boosheid dan juist gaat richten op zijn broertje of zusje. (Zeker als jaloezie de reden is van het pesten.) Als je dan nadrukkelijk het jongere kind gaat troosten en knuffelen, bevestig juist die jaloezie. ("Zie je wel, alle aandacht gaat naar haar.") Ik denk dat je het risico loopt dat je de problemen daarmee juist erger maakt. Ik zou zelf eerder op zoek gaan naar momenten dat de ouders eens 1 op 1 aandacht kunnen hebben met de oudste (en dan natuurlijk een andere keer met de jongste.) En de kinderen een compliment geven als het goed gaat samen. En natuurlijk laten merken dat je het niet tolereert als een kind de ander pijn doet. In de eerste plaats doe je dit, denk ik, door het streng / boos te zeggen. Helpt dat niet, dan zou ik de 'pester' even uit de situatie halen. Gewone ruzies (want die hoe je natuurlijk ook wel tussen broers en zussen) zou ik proberen uit te praten. (Hoe kwam het dat jullie ruzie kregen? Hoe heb je het nu opgelost? Werkte dat goed? Hoe zou je het beter op kunnen lossen?) En dan natuurlijk de volgende keer een dikke pluim als ze het op een wat lievere manier oplossen.
Ik ook niet natuurlijk, maar ik heb wel ervaring met een erg jaloerse broer en zie hetzelfde bij mijn nichtje. Ze straffen haar consequent (gang) bij stout gedrag naar de jongste en natuurlijk proberen ze haar ook zoveel mogelijk positieve persoonlijke aandacht te geven, uitleggen etc. Maar het gedrag blijft. Ze 'is' gewoon jaloers. En dat is ook weer sneu voor haar, zij kan ook niets doen aan dat gevoel.. Lijkt mij ook enorm moeilijk hoor en ik praat alleen maar uit de manier hoe ik omga met straffen/belonen.