Dode/aangereden dieren. Ik heb het altijd al naar/eng gevonden, maar ik merk dat het steeds erger wordt. Ik vind het zelf ook heel erg, en vooral vervelend dat ik er zo bang voor ben. Ik merk dat ik bewust bepaalde wegen vermijd, en als ik 'iets' zie liggen waarvan ik denk, of zeker weet, dat het een dood dier is, ik alsnog een andere weg in sla. Verschrikkelijk vind ik het. Ik probeer ook altijd tegen mezelf te zeggen: stel je niet zo aan, er is niks aan de hand, gewoon doorlopen/fietsen, er kan je niks gebeuren. Toch krijg ik het altijd onwijs benauwd als ik een dood dier zie. M'n hart begint dan letterlijk in mijn keel te kloppen, het zweet breekt me dan uit, ik krijg knikkende knieën, en een paar dagen terug was het zelfs zo erg dat ik bijna begon te janken, pfff. Ik baal er ontzettend van, en ik wil er zo graag vanaf!! Ik probeer mijzelf er echt overheen te zetten, maar het lukt me niet (Her)kent iemand dit, en heeft iemand de gouden tip!? Zelfs therapie sta ik voor open, want zo wil ik echt niet verder, ik ben bang dat als dit zo door gaat ik zelfs het huis niet meer uit durf!
Jeetje wat vervelend voor je! Ik zou er wel echt iets aan doen als het je leven op deze manier gaat beheersen. Je hebt hier inderdaad therapie voor, geleidelijk leer je dan om van je angst af te komen. Ik zou gewoon eens informeren bij een aantal praktijken bij je in de buurt! Succes!
Ik kan me je angst heel goed voorstellen alleen ik heb het niet zo extreem. Vriend moet altijd tegen me zeggen dat ik niet moet kijken als er een dier ligt. (Heb zelf geen rijbewijs) Ik word er ook helemaal naar van. Moet vaak ook bijna janken hoor. En ik vind het dan ook naar dat de snelweg geen geluidswal of zoiets heeft zodat een dier niet kan oversteken. Ik zou therapie proberen. Misschien zijn gesprekken met een psycholoog zelfs genoeg. Veel succes ermee.
Is dit specifiek bij aangereden dieren, of bij meerdere dingen als je eens goed nagaat? Een angststoornis begint altijd wel ergens. Ik heb het ook moeten ondervinden door telkens een angst te hebben en er pas later achter te komen dat er meer triggers waren.
hulp zoeken! ik heb ook ergens extreme angst voor. kwam ook niet meer buiten. therapie gehad en nu kan ik er redelijk mee omgaan. angst is niet weg maar kan iig weer naar buiten en fatsoenlijk leven
klopt de angst verplaatst zich steeds. ik was bv eerst jaren geleden extreem bang voor poep en pies ( handig als je in de zorg werkt) en nu bv voor asbest.
Bedankt voor jullie reacties dames! Ik wil zelf idd ook hulp gaan zoeken om er vanaf te komen, want ik vind het zo erg vervelend dat ik er zo angstig voor ben! @ Luna, het is echt alleen bij dode/aangereden dieren, of ze nou gaaf, plat, half plat of helemaal open liggen, ik kan er gewoon absoluut niet tegen! Eerder was het vooral met fietsen en lopen, maar nu merk ik dat ik er in de auto ook naar van word en nu ook erg bang ben om een dier aan te rijden. Dus in die zin heeft de angst zich wel iets verplaatst/uitgebreid. Voor zover ik me kan bedenken heb ik nergens anders angst voor, maar als ik het goed begrijp kan het zich verplaatsen? Ik zal het dan zeker goed in de gaten houden.
misschien een heel raar idee, maar kan je niet eens contact opnemen met de dierenambulance, je probleem uitleggen... als het goed is hebben ze een opslagruimte voor alle dieren die ze van de weg hebben gehaald. misschien kan je daar eens een kijkje nemen. en daarna misschien een keertje mee op de ambu. tis maar een idee. heb zelf jaren op de ambu gewerkt en dus heel wat dode dieren van de weg gehaald/geschraapt.
Ik denk dat ze mij daarna van de grond kunnen schrapen als ik dat doe Het is misschien wel een goede stap om over mijn angst heen te komen, maar ik denk dat ik daarvoor eerst iets minder angstig moet zijn, want als ik dat nu zou doen denk ik echt dat ik van m'n stokje ga!! Maar bedankt voor je tip, ik zal het zeker onthouden!!
babygirlM, je zegt het eigenlijk zelf al. Je hebt een angst, deze verplaatst zich van de angst voor lopen/fietsen, naar dode dieren, naar de angst om auto te rijden en daarbij dieren aan te rijden. bij mij was het ineens de angst voor mijn nieuwe paard. Mijn paard is tijdens mijn zwangerschap, met veulen in haar buik overleden. Toen ik bevallen ben stond het nieuwe paard er, maar ik durfde er niet op te gaan rijden. Toen begon de angst om auto te rijden en om alleen te zijn met de kinderen. Het is toch goed om dit in de gaten te houden en er wellicht dan hulp voor te zoeken. Vooral als het je belemmert in het dagelijks leven.
Wat vervelend om te horen, kun je er nu beter mee overweg? Ik ga ook op zoek naar hulp, want ik wil m'n angst graag aanpakken voordat het nog erger wordt, en ik straks helemaal niet meer de deur uit durf! Ik probeer bij mezelf ook na te gaan waar dit opeens vandaan komt. Ik kon er altijd al niet zo goed tegen, maar nu is het wel heel extreem, en ook pas sinds pas..ik weet niet eens meer zeker wanneer het zo extreem is geworden, hooguit een maand of 2 geleden, niet eens denk ik zo...
Het is gewoon heel moeilijk om te beseffen dat het een angststoornis is. als je ergens een beetje bang voor bent, dan vergeet je dat weer snel. Alhoewel, iemand die bang is voor spinnen hoeft ook geen stoornis te hebben. Maar als ik het zo lees lijkt het me erg vervelend en is het voor mij heel herkenbaar. Goed dat je hulp gaat zoeken. Veel succes. Het is nu alweer 3 jaar geleden dat dit gebeurde, maar ik denk wel dat de plotselinge dood van mijn paardje toen de aanleiding is geweest van de angst, dat in combi. met zwangerschapshormonen. Het gekke is dat ik daar ook niet om kon huilen toen, ik was heel neutraal. Dat paste al niet bij mij, want het was zo'n lief paard, echt mijn vriendje. Ik heb dat nu wel een plekje kunnen geven. De angst is wel redelijk onder controle, al blijf ik het moeilijk vinden om lange afstanden alleen te rijden en blijf ik erg gespannen bij contacten met mensen. als je therapie volgt krijg je handvatten om ermee om te gaan.
Fijn om te horen dat jij er nu beter mee om kunt gaan. En zoals je zelf ook al zei is het idd een combinatie van dingen bij jou. Ik hoop dat ik d.m.v. therapie er ook achter kom wat de oorzaak is/kan zijn, want ik denk dat dat het geen is wat ook 'aangepakt' moet worden, anders denk ik dat ik alsnog niet over mijn angst kan komen. Dankje, ik vind het zelf ook heel vervelend, omdat ik merk dat die angst mij echt in de weg zit. Ik heb al wat rondgesnuffeld naar therapieën, volgende week maar eens wat telefoontjes plegen om te kijken wie/welke instantie mij het beste verder kan helpen!
je moet ook niet ineens in het diepe gaan. je begint bv met het bekijken van een dood beest op 10meter afstand. dan op 5 bv dan er langs heen rijden, dan lopen enz enz
Dat was ik inderdaad ook niet van plan, ik ga eerst eens even kijken wat therapie voor mij kan doen, en vanuit daar stap voor stap kijken hoe ik over mijn angst heen kan komen. Idd zoals jij zegt Eefke, steeds een stukje dichterbij proberen te komen!