Ik ben teleurgesteld in Musetta, nadat ik op haar blog heb gelezen hoe het allemaal gegaan is en hoe zij gereageerd heeft op Jolanda (draagmoeder)
Klopt, alles is beschermd met een wachtwoord. Haar twitteraccount ook. Tijdens het traject wbt het draagmoederschap had ze een apart blog aangemaakt waarop zij en Jolanda schreven. Dat blog kan ik al een hele tijd niet meer vinden.
Heb ook begrepen van iemand die Musetta persoonlijk kent, dat ze echt heel vreemd is. Ze schijnt met allerlei verhalen al in babyboekjes te hebben gestaan. Ze gaat over lijken om der zin te krijgen. Enfin, het verhaal krijgt nog een staartje.
Mijn gevoel zegt ook, richt je toch eerst op de verwerking.. Er is haar iets 'afgenomen', ze heeft geen keuzevrijheid meer. Dan ga je door een rouwproces heen. Ze zal veel verdriet hebben dat ze niet meer in staat is om een kindje te dragen, zich misschien minder vrouw of compleet voelt daardoor.. Enneh, ik heb zelf ook het eea moeten meemaken en daardoor wél de beslissing genomen om me er bij neer te leggen dat ik geen kinderen meer ga krijgen. Als het niet zo was gegaan, had ik ook andere keuzes gemaakt. Maar ja, zo is het niet gegaan, dit is mijn situatie en zo is het goed. Mijn gevoel is daardoor dat ik niet begrijp waarom mensen zo extreem ver gaan. Dan heb ik het niet over draagmoederschap in het algemeen (of ivf oid), maar wel bij draagmoederschap voor een 4e kindje. M.n. gezien de (extra) risico's die je een ánder aandoet. Persoonlijk vind ik dat er wel een wezenlijk verschil is tussen een 1e of 2e kindje tov een 3e of volgende hierbij. Maar ik besef wel dat de situatie en gevoel van een ander verschillen van de mijne en dat je dan dus andere keuzes maakt. En ik snap ook dat je alles als 'aanvallend' oppikt, als je zelf ergens heel erg mee zit of wat voor jou gevoelig ligt. Maar gelukkig hebben de meeste mensen geen last van jouw probleem en kunnen ze er dus lekker simpel over denken Zo kan ik bv niet meer normaal eten. Als mensen uitgebreid gaan zitten vertellen over lekker eten of me iets aanbieden dat ik niet kan eten, dan doet mij dat ook pijn. Maar ja, kan het ze toch niet kwalijk nemen??!! Dat is zoals het 'normaal' gesproken hoort te zijn. Zou wat zijn als ik iedereen zou gaan verwijten dat ze niet zo makkelijk moeten denken over eten . Die neiging heb ik trouwens soms ook wel hoor, vooral naasten die het voor t gemak even vergeten.
Hier sluit ik mij bij aan Mijn moeder leerde ons vroeger altijd dat sommige dromen gewoon dromen moeten kunnen blijven. Ze mogen gezegend zijn met 3 prachtige gezonde kids... Die mensen die altijd maar meer en meer willen heb ik niet zo'n sympathie voor eigenlijk
Oprechte vragen wil ik met liefde beoordelen Heel in het kort kan ik zeggen dat in het traject mensen snel geneigd zijn om over oorspronkelijk gemaakte grenzen heen te stappen. Meer uitgebreid: Voor mn zwangerschap: Ik vocht als een leeuwin om zwanger te raken. Onderzoeken hier, kijkoperaratie daar. IVF, ICSI, medicijnen, steeds weer een stap verder over de grenzen heen... Zelf sparen voor volgende pogingen... Ik deed ALLES, maar dan ook ALLES om zwanger te raken!! Alles om zwanger te kunnen raken!! Ik weet dat er mensen zijn die vonden dat ik niet zo ver moest gaan, maar ik kon niet anders dan dit doen. En gelukkig ook maar, anders had ik mn dochter nu niet gehad... Toen ik eenmaal zwanger was (en toen bleek dat het ook goed zou blijven!!) gaan heb ik een gedeelte van mijn zelf verzamelde medicijnen weggegeven aan stellen welke het niet meer vergoed kregen. Want, wat moest ik er mee? We besloten namelijk dat we voor een volgend kindje niet nog vele pogingen te gaan doen, naw slechts 1, als de cryo niet zou aanslaan, misschien 2 maar in ieder geval niet meer dan drie. Dus ik zou die medicijnenvoorraad niet meer hoeven te hebben. Voor die paar pogingen zou ik toch weer nieuwe medicijnen krijgen. Inmiddels is de cryo mislukt en ik heb mogen ervaren wat dat met mij heeft gedaan. Ja, ik heb nu een kindje. Maar de wens om nog een kindje te krijgen, de wens om mijn dochter zus te laten worden is zo inmens sterk... Daags na het doen ontdekken dat de poging mislukt was heb ik mezelf huilend in de armen van mijn vriend geworpen. Nooit, maar dan ook nooit meer zou ik mezelf zoiets nog een keer aan doen. Goed, eenmaal ongesteld geworden heb ik de kliniek gemaild: ik ging me weer aanmelden voor een nieuwe poging... Dus weer een grens over. Nu heb ik zoiets van dat ik mezelf geen beperkingen meer ga opleggen, ik ga niet meer bepalen tot hoe ver ik wil gaan. Ik hoop dat ik met eigen eieren nog een keer zwanger zal raken, want mijn eierdoos is niet al te rijkelijk gevuld.. En ook het bevruchtingspercentage is bij ons, ondanks het zeer goede zaad van manlief, niet zo mooi hoog als die van Musetta en man... Mocht dit niet lukken... In de tijd van periode voor dochter waren we al aan het nadenken over eiceldonatie (ECD). Toen ik zwanger raakte, blijvend zwanger raakte, dacht ik dat ik voor een 2e kindje dat niet meer zou gaan doen. Daar ben ik nu niet meer zeker van. Als het niet meer zou gaan lukken met eigen eieren... En er zou iemand zijn waar wij een goed gevoel bij hebben.... Why not?? Eerst dacht ik dat dat kindje zich misschien achtergesteld zou kunnen voelen boven dochterlief, vanwege de genen, maar ik heb er stiekem de laatste tijd wel het een en het ander over gelezen waardoor mijn gevoel daarover bijgesteld is... Ik denk niet dat wij voor een draagmoeder zouden gaan (je moet ook maar 'iemand die zo gek is om dat te gaan doen' vinden), ik geloof niet dat ik daar een goed gevoel bij heb voor onszelf. Maar oordelen over een ander stel welke hier wel voor kiest?? Nee, waarom??? @natuurlijke processen: Ik ben ook volledig natuurlijk in de overgang geraakt. Alleen helaas wel ff 20 jaar te vroeg.
Ben blij dat je dit opvalt want ik lees daar niks over in de reacties maar ik heb precies hetzelfde...Ik kreeg bijna ook medelijden met het kleine meiske.. Er is zo'n duidelijke voorkeur voor het jongetje en dat steken ze niet onder stoelen of banken, echt sneu
Ja, die voorkeur voor het jongetje was mij ook opgevallen, iig bij die ene papa. Ze zijn wel taboedoorbrekend.. Tja, zielig misschien. Maar ik vrees dat het niet iets heel zeldzaams is. Zie topics over dit onderwerp. Ook wat betreft het huilen/gezondheid van Emma. Ik heb niet alles gezien, maar een huilbaby ís ook gewoon héél erg vervelend, zeker als je er middenin zit.
Dag dames! Tijdens onze weg naar de zwangerschap en een groot gedeelte daarvan, ben ik actief geweest op dit forum. In die periode heb ik kennis mogen maken met een aantal prachtige mensen, met aangrijpende levensverhalen. Iemand noemde dat al ergens in het begin van deze topic. Wij hebben de keuze gemaakt om aan het programma deel te nemen, met het volledige besef dat een programma nooit in staat zal zijn alle nuances te laten zien. En dat iedereen ontzettend graag een mening heeft en die ook graag zal ventileren. Dat doet ons geen zeer en het is alleen maar goed, de discussie die het uitlokt, is 1 van de redenen geweest om deel te nemen aan de documentaire. Ook hebben wij ons voorgenomen niet te reageren om bepaalde uitspraken op sociale media; als je daar eenmaal aan begint, dan blijf je hangen in welles-nietes discussie of bij "verantwoording" afleggen. En dat hoeven wij slechts aan onze kinderen en aan Cindy en Ruud. Die overigens al voor we aan dit avontuur begonnen vrienden voor het leven waren, zijn en blijven. Altijd een belangrijke rol in ons leven blijven spelen. Ik ga dan ook niet in op veel wat er gezegd wordt, dingen die ons zeer doen, maar waarvan het toch goed is dat ze worden uitgesproken. Het geeft immers aan dat het leeft, dat het gevoelens los maakt. Zoals eerder gezegd, veel nuances die er zijn, ons volledige verhaal; het past nu eenmaal niet in een documentaire van 5 x 40 minuten waarin het verhaal van 4 bijzondere reizen wordt verteld. Het beeld dat "de kijker" krijgt zal en kan nooit het volledige beeld zijn. Toch lees ik nu een paar dingen die zoveel zeer doen, dat ik 1 keer ga reageren. En dat zijn vooral de opmerkingen over het al dan niet een voorkeur hebben voor 1 van onze kinderen. Dat zoiets uit de mond kan komen van mensen met een al dan niet uitgekomen kinderverlangen, vind ik onbegrijpelijk en kwetsend. Wij houden allebei zielsveel van zowel Eva als Joris. Televisie is geen werkelijkheid. Als Joris toevallig vaker in beeld komt dan Eva, of vaker bij de 1 de fles krijgt dan bij de ander, dan is dat vanzelfsprekend omdat "het plaatje" op de camera mooier overkwam, omdat het toevallig zo liep of om wat voor reden dan ook. En dat heeft niets, maar dan ook niets met een voorkeur voor een van beiden te maken. Als een aanstaande vader de ballen heeft om uit te spreken dat hij het leuk vindt dat er ook een jongetje bij zit, zegt dat niets over zijn gevoelens naar zijn aanstaande dochter. Ik geloof werkelijk ook niet dat er ouders van een tweeling zijn, waarvan 1 een prikkelbare baby met veel huilen, na weken van 16 voedingen per dag, nooit langer dan 2 uur aaneen slapen waarbij we geen van beiden verlof kregen (dat krijgen mannen nml niet, ook niet als er geen vrouw in het gezin in) nooit heeft gedacht dat het heel erg pittig is allemaal. En dat doet aan het overheersen gevoel van geluk niets af. Mijn woordkeuze was wellicht geen handige, maar wel een eerlijke en open uiting van het feit dat het leven, hoe mooi en geweldig ook, niet 24/7 rozengeur en manenschijn is. En hiermee sluit ik af. Iedereen mag van ons vinden wat men wil; het ons gunnen of niet. Maar vertel geen onzin over wat wij zouden voelen voor onze kinderen.
ag ik vind ook niet dat als men zegt graag een jongetje te willen dat je niet blij zou zijn met een dochter. dat kan wel degelijk. en kan me voorstellen dat als je een huil baby heb dat je af en toe gek word. ik volg jullie ook op twitter ik vind dat jullie het super doen met de 2 ukkies
Woohoo!! You go Sven!! Heb respect voor jullie en alle andere stellen die mee hebben gedaan aan het programma. Je geeft een stukje van leven prijs waar anderen altijd commetaar op zullen hebben maar het is overduidelijk dat jullie zielsveel van jullie kinderen houden en dat ze met liefde gedragen zijn voor jullie. Het is duidelijk dat er mensen zijn die tv voor waarheid aanzien en niet kunnen bedenken dat er achter alleen het programma nog een heel leven is met kinderen, familie en vrienden en echte gevoelens net als bij hun...
Het hele verhaal heb je goed en mooi verwoord Sven, het moet ontzettend pittig voor jullie zijn geweest. Bovenstaand sprong er voor mij iig uit, want ook daarin zijn jullie echt niet verschillend met zo'n 90% van de mannen schat ik zo in. Ook de mijne wilde het liefst een zoon Veel geluk en succes met jullie 2 prachtige kindjes
Wat stoer dat je toch even reageert Sven. Ik vind jullie, samen met Cindy en Ruud geweldig. Natuurlijk is het zwaar en zijn er altijd mensen die hun oordeel klaar hebben. Maar ik vind het alleen maar knap en wens jullie het allerbeste toe. Heel veel liefs!