Helemaal mee eens!!! Zo jammer als buitenstaanders hun mening gaan geven over iets wat ze niet meegemaakt hebben. Hoe weten zij nou hoe het is om een adoptiekind te hebben? Hoe weten zij hoe het is om de hele procedure te doorlopen? enz enz... Ik ben zelf geadopteerd als baby, en zulke opmerkingen doen mij ook pijn. Net zoals het bij jou, als adoptiemoeder, pijn doet.
Snap wat je bedoelt, maar ik denk dat iets vanzelf beter bij je gaat passen als je geen andere keus hebt, daarnaast heb ik de afgelopen jaren en concreter weken in mijn zeer nabije omgeving meegemaakt hoe een adoptie verloopt en hoe de liefde voor een kind dan groeit en zich in je verankerd en geloof me, dat was precies hetzelfde als bij mij!
Ik weet niet of je een grotere kans hebt op extra moeilijke dingen bij de opvoeding van een adoptiekind. Het is wel vaak zo, dat de adoptie de 'schuld' krijgt van de problematiek. Een adoptiekind heeft toch vaak een stempel, terwijl er ook genoeg 'gewone' kinderen zijn met een ernstige opvoedingsproblematiek, die ergens vandaan komt. Je hebt als adoptiekind natuurlijk wel extra bagage bij je die erg zwaar kan zijn. Maar het ligt er ook heel erg aan hoe daar op ingespeeld wordt door de adoptieouders. En vaak is het een combinatie van verschillende factoren. En echt niet alleen het afgestaan zijn. (ik ben zelf geadopteerd, dus spreek uit ervaring. En weet hierdoor ook heel veel van lotgenoten)
Sorry, maar ik snap de ophef niet.. Ook hier gaat het weer over dat mensen dingen op zichzelf betrekken die niet in het algemeen bedoeld zijn. Wij hebben er serieus over nagedacht of adoptie voor ons een optie zou zijn. En nee, voor ons voelt het niet goed. Dat kan toch? Als het voor een ander wel helemaal goed voelt, is dat toch ook prima? Voor mij speelt genetica nu eenmaal een belangrijke rol. Ik heb een biologische achtergrond (studie). Misschien dat het daarom voor mij zwaar weegt.
Dat is ook absoluut waar. En ik ben er natuurlijk niet in gespecialiseerd, dus correct me if I'm wrong. Ik denk hierbij aan hechtingsproblemen als een kindje wat ouder is bij de adoptie (ouder dan 2). Dat adoptiekinderen moeite kunnen krijgen met het feit dat ze afgestaan zijn door hun biologische ouders, evt naar ze op zoek gaan en dat dit pijnlijk kan zijn.. Evt te maken krijgen met vooroordelen over hun afkomst. Dat ze er anders uitzien dan hun ouders/broer/zus. Ondanks dat dit geen probleem hoeft te zijn, ik denk dat je als ouders wel stevig in je schoenen moet staan. En daar wordt je ook op 'doorgezaagd', heb ik begrepen. (Vrienden van ons zitten in de procedure)
Waarom gelijk betitelen als ophef??? Wij geven alleen onze mening over een uitspraak van iemand. Mijns inziens moet je voorzichtig zijn in het doen van zulke uitspraken. Zeker als je zelf nooit voor de keuze hebt gestaan of adoptie wel of niet aan de orde komt. Natuurlijk kun je zeggen dat het niet goed voelt voor je, daar ben je vrij in, en dat voor jou anders zou voelen als een biologisch kind. Maar daar mag je als adoptie ouders of geadopteerde toch op reageren??? Ik zou zelf ook nooit een kindje kunnen/willen adopteren omdat ik weet hoe het voelt om geadopteerd te zijn. Ik weet dat ik, door mijn eigen ervaringen, het niet aan zou kunnen om mijn adoptiekind te steunen in zijn/haar verdriet hierover. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik minder voor hem/haar zou voelen.... Ik vind dat gewoon een vreemde redenatie. Tijdens een adoptieprocedure groeit de liefde voor en het verlangen naar je adoptiekind op dezelfde manier als dat dat groeit tijdens een zwangerschap. En daar staan veel mensen niet bij stil en dat wilde ik (en waarschijnlijk ook anderen hier) even onder de aandacht brengen. Jammer dat dat als ophef gezien wordt......
De dingen die je opnoemt zijn idd de extra bagage die je als adoptiekind meekrijgt. Maar als je hierin goed en liefdevol wordt begeleid door je adoptieouders, dan hoeft dat echt niet altijd uit te monden in gedragsproblematiek. Het is geven en nemen in zo'n situatie (van kind en ouders) En ik denk niet dat je deze bagage moet zien als iets wat uit kan groeien, of de oorzaak kan zijn tot....
Mooi om te lezen ook weer. Ik ben ook erg benieuwd hoe het zal gaan bij onze vrienden als het eenmaal zo ver is (zij zijn echt al heeeel lang bezig ) Maar 'als je geen andere keus hebt'... Keuze heb je altijd. Wij kiezen ervoor geen kinderen meer te krijgen. Dat is ook een keuze
Sluit me volledig aan bij Arevinol. Hier is adoptie ook absoluut geen optie. Waarom niet? Ook hier speelt genetica een zeer belangrijke rol. Mensen die dit gevoel opzij kunnen zetten, knap! Maar om mij nu de mond te snoeren, omdat ik geen adoptiekind heb of zelf niet ben geadopteerd, dat is niet eerlijk. Ieder heeft zijn eigen mening, gevoel en manier van leven. En in ons leven past het niet. Nogmaals knap dat je zoveel liefde kan voelen voor een kind, ik zou het gevoelsmatig niet kunnen.
Hechtingstoornissen kunnen ook ontstaan als kindjes voor de twee jaar geadopteerd worden. Net als dat hechtingsstoornissen of hechtingsproblematiek ook kan ontstaan als kindjes helemaal niet geadopteerd zijn. Maar goed, dat is volledig offtopic
Dat snap ik heel goed, maar daar moet je als adoptieouders wel toe in staat zijn om dat dus goed te begeleiden. Zoals ik al zei vind ik de opvoeding van een gezond kindje zonder bagage al moeilijk genoeg. Ik ben chronisch ziek en de hele procedure plus de bagage vind ik voor mijzelf too much.
Je mond wordt niet gesnoerd hoor, er wordt gewoon gereageerd op elkaar.... Je schrijft zelf dat ieder zijn eigen mening heeft, anderen dus ook en dat hoef je niet gelijk te betitelen als de mond snoeren toch? Je voelt als a.s adoptieouder geen liefde voor EEN kind, maar liefde voor JE kind. Dat je een huis kan bieden met 2 ouders die van hem/haar houden! En dat mag je knap vinden, daar ben je helemaal vrij in!
Bij biologische kindjes weet je ook niet welke bagage ze meenemen, en dat weerhoudt er, de meeste ouders, gelukkig ook niet van om een kindje te krijgen. Adoptieouders zijn waarschijnlijk ook niet zo 'bang' voor de bagage, want zij nemen dat risico voor lief, en dat is idd heel knap van ze! Maar... de bagage van adoptiekinderen moet niet zo'n grote rol gaan spelen dat ze al, voor hun komst, een stickertje hebben. En dat speelt bij veel mensen.....
Dat geloof ik absoluut! Al heb ik dat verlangen en liefde tijdens mij zwangerschap ook niet gevoeld. Bij mij groeide de liefde pas na de geboorte en speelden denk ik ook dingen mee als het zien dat ze op ons lijkt en vanuit onze genen is ontstaan. Dat is voor mij iig belangrijk. Ophef noemde ik, omdat mijn uitspraak nu neergezet wordt als gevoelloos ofzo en dat ik maar wat zeg. Ik heb er wél serieus over nagedacht. Dat wordt van de andere kant ook wel heel hard vertaald Ondanks dat het in de praktijk anders zou kunnen zijn, vind ik het naar een adoptiekindje niet eerlijk om er dan maar vanuit te gaan dat het wel goed komt. Terwijl ik daar nu niet zeker van ben..
Ik denk dat je idd reageerde met de term ophef omdat er een reactie bij zat die best heftig was voor je. Dat kan ik ook wel begrijpen hoor. Het is heel eerlijk van je dat je er niet van uit gaat dat het allemaal wel goed komt met een adoptiekind. Ik denk zelf dat veel (a.s.) adoptieouders dat wel vaak denken, omdat hun wens zo groot is. Terwijl dat niet altijd realistisch is. Dan komt de klap wel erg hard aan als blijkt dat er problemen zijn die in de hand gewerkt zijn door de combinatie van bagage van het adoptiekind en de reactie van de adoptieouders hierop. En wie krijgt er dan vaak de 'schuld'.....?? Maar goed, 't is weer behoorlijk offtopic geworden, het ging toch over een tv programma??
Maar wat als jij nu in mijn schoenen had gestaan, een kindje met jouw genen zou nooit kunnen. Wat dan? ( ik weet hat het heel hypothetisch is) Ik heb nl altijd hetzelfde gedacht, maar ben daar op teruggekomen. Je verlegt je grenzen en komt erachter de liefde méér is dan alleen maar dezelfde genen hebben. Mijn vriendin heeft pas een kindje gekregen, via kid. Haar vriend is onvruchtbaar. Hij heeft met precies dezelfde issues gezeten: Kan ik wel houden van een kind dat niet van mij is? Nou, ik kan je vertellen; Hij is stapelgek op dat manneke, vanaf het moment dat hij ter wereld kan,dus het kan wel... Het is een proces waar je in groeit.
Wat mooi om te lezen van je vriendin en haar vriend!! Maar kan jij nooit een 'echt' eigen kindje krijgen? En het klopt ook, als ik zie hoe mijn ouders kijken op de eerste foto's die ik heb van mezelf en van hen,dan zie ik alleen maar hele emotionele liefdevolle mensen die een lange reis (letterlijk en figuurlijk) af moesten leggen om mij te mogen krijgen!! En hechtingsproblemen kunnen altijd ontstaan ook als je onder de 2jr wordt geadopteerd. Ik was 6 weken, 6 weken mocht ik bij mijn moeder zijn, haar geur die mij geruststelde en volgens mij ook 6 weken bv ( voor zover ze dat had dan), 6 weken haar stem om mij gerust te stellen. En dan ineens wordt je weggehaalt en moet je bij andere ouders verblijven. Die moet je gaan vertrouwen en er moet een band ontstaan. Ik ben blij dat ik 'maar' 6 weken was, maar toen ik eenmaal zelf mijn zoontje had en hij 6 weken was kon ik me niet voorstellen om hem ooit af te moeten staan! Maar voor hem, na eerst 8mnd in mijn buik en daarna bij mij en dan ineens zou hij weg moeten...Het lijkt me dus niet geheel onlogisch dat kinderen van elke leeftijd er problemen mee kunnen krijgen.
En waar blijven de excuses naar Sven toe? Want er is inderdaad behoorlijk respectloos geschreven over dat ze een voorkeur zouden hebben en dat je niet meer maar zeggen "hou nou aub je mond eens te janken?" Ik vind het echt zo kansloos dat sommige mensen zichzelf voordoen als een super mama door te zeggen dat ze dat nooit, maar dan echt nooit gedacht hebben. En als je je kinderen via heel veel gedoe hebt mogen krijgen dan mag je niet zeggen dat het zwaar is en dat je dat van te voren niet gedacht hebt...kansloos, ander woord heb ik er niet voor. Ook ik heb vaak genoeg gedacht:"WAT is er nou??? Waarom jank je in godsnaam, GAAAA slapen" En dan heb ik niet eens een huilbaby gehad! Dus in vredesnaam, ga niet de supermama uithangen en bied eens uit goed fatsoen je excuses aan!!!
Ik denk dat ze zich niet zo druk maken om wat er gezegd wordt. Ik heb zelf een huilbaby gehad en ik heb in die tijd dingen gezegd over en tegen haar waar de honden geen brood van lusten. Je reageert op een momentopname en vanuit eigen principe, ervaring en denkniveau. Je kunt iemand zijn mening niet altijd kwalijk nemen.
Nu ik ouder ben, lijk ik zoveel op mijn moeder en vader. IK ben een stukje van mijn moeder, een stukje van mijn vader. Ik heb de normen en waarde van mijn ouders..! Daar zitten slechte en goede gewoontes. Ik ben een verlengde van mijn ouders. Het enige wat ik niet heb, is dezelfde huidskleur als mijn ouders!!