Ik kan me zo voorstellen dat je geschrokken bent! Ik zou het ook doodeng vinden. Gelukkig ben je in goede handen. Gewoon nu rustig blijven liggen met de benen over elkaar . Ik ga voor je duimen dat de baby nog lekker lang in je uik blijft!!
Vreselijk he, je kind uit moeten zwaaien.. Kan er zo niet tegen.. Hij had savonds onder het eten tegen mijn moeder gezegd (ze aten daar) dat ' mama 3 nachtjes (zover gaat zijn begrip zeg maar) tatutatu (ziekenhuis) moet blijven... Dan breekt je hart toch. Maar ik ga die tips van jouw maat.werkster es uitproberen. Hij is gek op alles met sirenes dus hij vind het ziekenhuis wel stoer, assiocieert dat met ziekenautos. Vandaar dat mama in de tatu ligt haha.. En k kan het zo moeilijk loslaten he. Ik bepaal elke avond op het warm is of niet en wat voor pyjama ik hem daarom aantrek, met wel of geen hemd eronder (ben echt een muts hierin).. Mijn man weet dat niet eens dat ik dat zo doe. Maar om nou een briefje te maken hoe de kleine in en naar bed moet is ook zo l*llig hahaha... Mijn moeder zal voor ze koken de komende tijd. Mijn man gaat smorgens zes u de deur uit, dan komt mijn moeder, die gelukkig nog vakantie heeft, naar ons en wacht tot hij wakker wordt. Dan kan hij in zijn eigen omgeving en bedje lekker slapen snachts. Dan brengt ze hem tegen zesse naar papa terug die dan net thuis komt. En kan hij samen met hem eten en het bad en bedritueel gaan doen. Haha ik dnek dat ik mijn man hele week niet kan zien....hij moet bij de kleine blijven die echt om 7 uur moet liggen anders trekt hij het niet. Smiddags kan ons zoontje met oma bij mama op bezoek komen. Oh ik hoop ook dat ik per ongeluk toch nog naar huis mag. De verpleegster zei dat ik in elk geval moet blijven tot na de 37 weken, dan zou ik evt nog wel even naar huis mogen. Als ik dan weeen zou krijgen dan zou het geen ramp meer zijn. De gyn die daarop binnenstapte wuifde dat met een grote lach weg, en zei, meisje maak het jezelf maar gezellig en gemakkelijk, want je zal voor het infectiegevaar gewoon moeten blijven tot na de bevalling.. Ben benieuwd. Dacht zelf zo dat ik nu nog voldoende vruchtwater heb, genoeg zelfs, en je het toch aanmaakt, ik wel thuis plat kan liggen. Maar sja..daar is mijn gyn toch heel anders in. Zeker nu, omdat ik als ik weeen krijg direct naar rotterdam moet. En aan de remmers. In elk geval zoals hij deed en zei, ben ik pas thuis als de kleine geboren is. Nu nergens last meer van natuurlijk. Hele nacht wakker geweest. Kl*te bed, stom kussen (mis mijn voedingskussen, ga ik zo om bellen)en gepieker. Het voelt alsof je moet kiezen tussen je 2 kinderen. Dat wil ik niet. Ik wil ze gewoon allebei samen bij me hebben. Net even een momentje bezinning gehad, ik voelde de billen van de beeb langs schuiven, kon het kontje zo vastpakken, en ik dacht.....wat zeik ik nou....grote broer is in goede handen, die is dol op opa en oma, papa kan het goed alleen, deze kleine broer moet zolang mogelijk nog blijven zitten.......en daar doe ik het voor.. Was gisteren even van slag, op een of andere manier begreep ik niet wat ik hier doe. Voel me goed. Daarna geen vruchtwater meer verloren. Ws is het een scheur bovenin. En het kopje is ingedaalt en werkt dus nog als een soortje van kurk. Lang verhaal weer........ Ga maar es kijken wat ik vandaag ga doen
Ik zeg wel geen vruchtwater meer verloren. Ik voel als ik lig af en toe wat stromen, maar of dat dunne afscheiding is of vruchtwater kan ik niet zeggen eigenlijk.
Jeetje wat een schrik zeg! Daar ben ik op dit moment zo bang voor dat dat gebeurt . Denk aan je meid sterkte.Vooral je kindje achterlaten is zo vervelend. Ik heb vorig jaar 3 dagen in het ziekenhuis gelegen. Nou vond het erg moeilijk de kids achter te moeten laten
Jeetje schrik er wel van. Mijn vriending had het ook met dezelfde termijn als jij ongeveer. Heeft toen met rust in het zh gelegen, al wel in maxima in veldhoven voor geval dat. Maar zij heeft het tot 37 weken uitgezeten en kleine mocht toen gelijk mee naar huis omdat ze groot genoeg was. Beste ervan hopen, veel rusten dan zal het best goed komen!! Succes! Heb zelf ook 5 weken in het zh gelegen dus weet dat het lange dagen zijn
Jeetje joh, ik lees dit nu pas! Hoe gaat het inmiddels? Sterkte met alles en hopelijk kunnen jullie de bevalling zo lang mogelijk rekken!
Ik ben in 2009 bevallen van een zoon, deze kwam 6 weken te vroeg. Ben echt letterlijk vanuit het werk in het ziekenhuis beland dus mijn heel verlof (waar in ik nog heel veel moest doen) werd even overgeslagen. Gelukkig was alles gezond en heeft hij maar 2 weekjes in het ziekenhuis gelegen. Nu heb ik er wel weer schrik voor maar ik probeer nu alles klaar te hebben voor die 34 weken! Ik hoop dus voor je dat de baby nog even volhoudt en vanaf 34 weken mogen ze komen dus dat is ook weer wat geruststellender. Veel succes in ieder geval!
Hoop voor de baby dat wij dat ook gaan halen, echt waar. Ik heb nergens last van nu moet ik zeggen, houden zo...Bedoel geen pijntjes of harde buiken oid.
Dat is het ergste van heel het verhaal. VOor mijn man, de dieren, het huishouden maak ik me echt niet druk, dat zit wel snor. Maar die kleine vent van me achterlaten is zo killing.
Jeetje meis, daar ben je klaar mee. Kan me zo goed voorstellen dat je je verscheurd voelt tussen thuis en het ziekenhuis. Ik zou inderdaad om m'n eigen kussen en voedingskussen vragen, die ziekenhuisbedden liggen niet supercomfortabel. Hopelijk blijft je kleine nog even zitten. Ondertussen drukt het mij ook wel even met de neus op de feiten, ik ben ook al een aantal weken thuis omdat ik niet mag werken i.v.m. harde buiken. De ene dag meer dan de andere en gister met een vaag ongi gevoel... toen las ik jou bericht en schrok ik toch wel even.
Ja goed hoor. Baby doet t super en is stikbeweeglijk. Geen harde buiken of krampen meer gehad. Voel me goed. Maar sja...ik mag alleen opstaan om te plassen en douchen en dan hup snel in bed... Ze zijn ook extra voorzichtig ivm bacterien. Mag me na t plassen niet afvegen, maar moet me afspoelen met gesteriliseerd water. Bed wordt elke dag verschoond om bacteriegroei te voorkomen. En tuurlijk temp om te kijken of ik geen infecties krijg, en twee maal daags ctg. Nou ik voel hem echt heel erg goed dus daar maak ik me echt geen zorgen over.
Dat is ook mijn worst nightmare, dat als er iets zou gebeuren met mij, dat Thirza dan alleen met papa thuis zou moeten zijn. Niet dat papa het niet zou redden met d'r, maar ze hangt wel erg aan me nog, en dat zou dus echt wel lastig worden Hoe laat komt je man met jullie zoontje? Hopelijk lukt het 'm om een beetje te schakelen dat mama nu in het ziekenhuis ligt!
Jeetje dat is schrikken zeg! Ik heb je een beetje gevolgd en was zo blij dat je al boven de 30 weken zit en nu dit! Het is dan gelukkig wel een termijn wat redelijk veilig is voor de baby mocht hij zich toch aandienen. Nog minstens 4 weken binnen houden hoor!
Dat gevoel van kiezen tussen je twee kindjes herken ik heel erg. En Ooh ik heb dus wel zulke dingen opgeschreven voor mijn man, hihi. Soms kwam ze en dan was het echt, "heeft ze fruit gehad, en een schone romper, je moet wel die ene aantrekken, die andere vind ze niet fijn.. " of dan had ze iets aan en dan moest ik me echt inhouden om er niet wat van te zeggen. Zo gek hoe andere band je met je kind hebt als moeder, echt veel intiemer. Ik ben in die tijd echt heel bewust niet meer "de baby" gaan zeggen, maar Fiene. Niet tegen familie, maar tegen het ziekenhuispersoneel. Op die manier kon ik het beter accepteren, kan niet uitleggen waarom. Dan kwam de verpleger 's morgens binnen met " en hoe gaat het met mama en Fiene vandaag". Werd echt een leeuwin, ben nog steeds heel beschermend naar haar toe.. Tekenen heeft me echt geholpen, ben er echt heel slecht in en ben echt uren bezig geweest om het geitje wat buiten stond te tekenen, beest zag er niet uit, maar ze herkende hem wel, verdrijft ook lekker de tijd! Het ergste vond ik de dag dat Eef niet bij me wilde zitten en toen ze viel getroost wilde worden door haar vader.. Voelde me afgeschreven.. Maar de volgende dag kroop ze weer half in me. Toen ik thuis kwam is ze echt de eerste tijd continu in mijn buurt gebleven.. Was ook best pijnlijk. Ik duim voor je.. Tot er blaren op zitten! X
Hij heeft het gewoon heel zwaar. Hij begrijpt het niet zo goed. Gisteren bij het naar bed gaan was hij helemaal beteuterd, dat doen we altijd samen volgens een heel ritueel. En we douchen saampjes, daarna als pyjamaatje aan is, en dikkie dik gelezen dan roepen we papa en die doet dan nog even gek met hem en gaat ie heerlijk slapen. Maar gisteren, en mijn man nam even een foto hiervan *snottersnikjank* dat smoeltje in zijn bedje....vreselijk.. De foto van vanmorgen aan het ontbijt zag er veeeeeeeel leuker uit..Ontspannen en een lach op het gezichtje. Sinds hij bij ons is, is hij nog nooit zonder mij naar bed gegaan. Ik heb het altijd nog gedaan. Ruim anderhalf jaar...en dan nu opeens mama in de 'tatu'. Hij heeft een achterstand in taalbegrip door zijn adoptie en onderstimulatie, dus voor een kindje van deze leeftijd is het al moeilijk, laat staan als je dan ook nog geadopteerd bent en achterloopt in taalbegrip...
Ctg kon niet beter zijn. Schoot van 120 naar 170 en visa versa met alles er tussenin. Gisteren na de longrijping zat hij op de 105 160. Maar dat had de verpleging al gezegd dat ze daar iets suffer op konden reageren. En ook die waardes waren gewoon goed. VOor mij was de 28 weken grens de mijlpaal............ trouwens sommigen van jullie weten ms nog wel dat ik rond de 20 weken niet anders dan ongerust was en niet anders deed dan dromen over gebroken vliezen, echt nachtmerries... Die 28 weken grens was voor mij zo belangrijk, ik dacht als ze dan breken dan gaan ze in elk geval vechten voor de kleine man en alles op alles zetten om hem te helpen. Nu ben ik een stuk geruster. Ja als hij komt is hij heel klein en prematuur. Maar wel sterk genoeg om zich er door te knokken. Als ik dan hoor dat ze hier met 32 weken mogen geboren worden in dit streekziekenhuis geeft me dat ook weer moed. Dan hebben ze niet de gespecialiseerde apparatuur nodig van een academisch ziekenhuis die ik nu wel zou nodig hebben voor de 32 weken. Er is nog geen harde buik geweest sinds ik hier ben. Ze zeiden dat het kan komen door de witte jasjes en mijn adrenaline.