pfff moet even mn ei kwijt hoor. ik wordt helemaal gek van mn man!!! hij doet echt niks..... we wonen al 10 jaar samen en de ruzies gaan al 10 jaar over hetzelfde, hij doet niks in huis. en als ik dat zeg dan zegt hij; tja ik zie het niet. maar al maak ik een lijstje,, wat hij ooit oppert, dan vergeet hij dat lijstje weer of hij heeft het lijstje niet zien liggen. even ter info voor vandaag; dochter wakker,, hij slaapt door. dus ik een fles maken, haar halen, fles geven in ons bed. man wordt niet wakker jaja tuurlijk. daarna haar verschoont en haar vermaakt. mn man heeft haar aangekleed na wat gemopper over dat hij niet kan uitslapen etc. ik brood uit de vriezer gelegd, beneden opgeruimd, hij thee gezet en tafel gedekt(lees de jam en kaas op tafel gezet). ik daarna de was gaan doen, hij gaan wordfeuten. daarna de strijk gedaan. hij nog aan de word feut en zegt; kan jij het speldje in dr haar doen want ze maakt er zo een drama van als ik dat moet doen. vraag ik aan hem laat je de hond uit? ja doe ik zo zegt hij. anderhalf uur later nog niet gedaan, dus ik dat arme beestje maar uitgelaten. wordt manlief geirriteerd, ja schat zegt hij dat zou ik toch doen. ja daag daar ga ik geen 2 uur op wachten. daarna hond eten gegeven en water. nu staat de aanrecht nog vol, vaatwasser nog vol, flesje moeten nog gewassen worden, maar in actie komen nee hoor. wordt er echt super ^$@^@ van. we hebben er al zo vaak ruzie om gehad, dat het me dat niet waard is. maar merk dat ik wat afgestompt wordt enzo, heb soms niet eens zin om hem te zien. soms denk ik wel eens van tja, of hij er nu is of niet, het maakt geen verschil. alles komt toch op mij neer.
oh trouwens, en als ik er iets van zeg van ik heb dit en dit en dit al gedaan en jij nog niks dan zegt hij leuk; tja het is toch geen wedstrijd. hij praat me er altijd makkelijk uit en dan weet ik me niet meer te verwoordden. heel irritant. hij hangt nu nog op de bank met zn mobiel te spelen.
ik herken het helaas wel een beetje...mijn vriend ziet alleen dingen die hij wilt zien. zo gaat hij de schuur opruimen terwijl de rest in huis echt een puinhoop is. Laten we zeggen dat we andere prioriteiten hebben. Het enige wat je kan doen is denk ik een goed gesprek hebben hierover....
Voortaan dus lekker zijn was laten liggen en zijn eigen eten laten maken. Of je laten uitbetalen voor je diensten aangezien hij je duidelijk tot zijn persoonlijke schoonmaakster heeft gemaakt. Nee sorry, ik zou er snel klaar mee zijn. Verder denk ik dat het ook een beetje je eigen schuld is. Je gaat al 10 jaar met hem in discussie en 10 jaar lang veranderd er niets omdat hij weet dat jij het uiteindelijk toch wel oplost. Zou echt in staking gaan als praten niet meer zou helpen.
Ik dacht dat mijn man geen broer had...maar kennelijk dus toch! Ik heb het maar gewoon geaccepteerd, en laat af en toe de rotzooi eens liggen. Dan maar een zootje, maar ga niet de hele dag alles alleen opruimen. Die man van mij veranderd toch niet, en ik denk de jouwe ook niet. Vervelend he?
Ik herken in jouw verhaal heel veel van mijn eigen ouders. Die hebben mijn hele jeugd (en nu nog wel volgens mij, maar zit er natuurlijk niet meer bovenop) ruzie gemaakt over het huishouden. Mijn moeder deed alles, en mijn vader deed vrijwel niets (terwijl mijn moeder ook werkte). Nu ik volwassen ben, zie ik wat de reden is. Mijn moeder is erg van het 'het moet op mijn manier' en 'als ik iets vraag, wil ik dat het nu gedaan wordt'. Dus als zij iets aan mijn vader vraagt, en hij doet het niet meteen, dan gaat zij het zelf doen omdat het haar te lang duurt. Ook heeft zij vroeger veel uit zijn handen genomen, waardoor de verdeling ook scheefgegroeid is. Mijn vader wil wel dingen doen, en doet dit ook, maar op zijn tijd en zijn manier en dit wordt niet door mijn moeder geaccepteerd. Dus dan kun je je afvragen bij wie het probleem ligt... Ik pik deze zin er even uit: Waarom ga je het uiteindelijk zelf doen? Omdat je het zielig vindt voor de hond, of omdat het je irriteert dat hij het niet doet op het moment dat jij het wilt? Ben je je ervan bewust, dat jij nu zelf de keuze maakt om de hond zelf uit te laten? Uiteindelijk had hij het waarschijnlijk wel gedaan toch? En dat het zielig is voor de hond, dat is jouw emotie, niet die van de hond. Ik denk dat een groot verschil zit in dat mannen dingen anders zien dan vrouwen. Bijvoorbeeld het flesje schoonmaken: waarschijnlijk zou hij dit pas gaan doen, als er helemaal geen flesjes meer schoon zijn en er dus wel 1 schoongemaakt moet worden...? Tenminste..zo zou mijn vriend het doen. Ik weet uit mijn eigen jeugd hoe vervelend het is als kind als je ouders constant ruzie maken over bijvoorbeeld het huishouden. De sfeer en de spanning die dit met zich meebrengt, is echt verschrikkelijk voor kinderen. Is het een idee om met je man om de tafel te gaan zitten en eens aan hem te vragen hoe hij het ziet? Hoe zou hij dingen oplossen, hoe zou hij tegemoed willen komen in het huishouden? En misschien is het een idee om hier met een counseler over te praten? Die kan jullie beiden helpen om elkaars standpunt helderder te zien en elkaar beter te begrijpen.... Ik hoop echt dat jullie er wel uit gaan komen, want de spanning die het met zich meebrengt, is voor niemand leuk... Ik hoop trouwens niet dat je mijn berichtje verkeerd opvat, ik leg absoluut niet de schuld bij jou. Helemaal niet zelfs, ik denk er een scheefgroei is in jullie verwachtingen naar elkaar en de communicatie hierover.... Ik probeer alleen ook de andere kant te belichten, want een standpunt in te nemen als 'het is allemaal de schuld van mijn man want hij is zo lui etc...' kom je geen stap verder... Sterkte!
ik ook! ik zou ook in staking gaan... maar dan alleen met de dingen die voor hem zijn... zoals zn was, spullen van hem laten liggen...
dat over de hond uitlaten, snap ik wel dat zij het uiteindelijk maar zelf deed... t arme beest moest anders waarschijnlijk nog 2 uur wachten.... aangezien ze het pas 2 uur na het vragen aan haar man zelf heeft gedaan...
Dat is geen oplossing voor het probleem en getuigd bovendien tot weinig respect voor elkaar. Als je dat gaat doen, kun je samen geen leven meer delen. Zie verder mijn 1e reactie.
het klopt dat ik de hond ook had kunnen laten wachten., maar als die bij de deur staat te piepen en ongeduldig heen en weer loopt dan laat ik hem toch uit. en op zich vind ik al dat ik rekening houd met hem. als ik hem iets vraag verwachtte ik eerst dat hij het meteen ging doen, nu tel ik wel op iets meer tijd. maar bv die flesjes... kan het laten staan en dan komt hij erachter als de fles gegeven moet worden.. maar die geeft hij niet,,, weet nu al dat ik dat kan gaan doen en dus ook die flesjes. we hadden een jaar of 8 geleden een hulp in de huishouding, dat scheelde veel. maar de hulp is er toen mee opgehouden. en ik ben parttime gaan werken en ik vond ook dat we dan geen hulp nodig hadden omdat we dat best samen konden doen. maarja dat samen doen komt er niet van. en een hulp is gewoon hartstikke duur. daarbij komt nog dat ik een hartafwijking heb en soms wel de tijd heb om te poetsen maar niet de energie en dat weet hij donders goed. ik kan hier enorm van balen , soms wat meer en soms wat minder. maar merk gewoon de laatste tijd dat mn gevoel ten opzichte van hem anders wordt. ik ben stiller, en vindt het soms gewoon fijn als hij weg is.
10 jaar wachten tot hij wat doet getuigd ook niet echt van respect wel? en samen is er niet als je niet SAMEN zorg draagd voor JULLIE huishouden... waarom moet een vrouw dat altijd maar doen? vind ik dan hoor!
Nou dat scheelt mij dus heel veel typen... Mannen en vrouwen hebben nu eenmaal andere verwachtingen als ze iets willen doen. Vrouwen willen vaak als ze iets vragen dat het nu moet gebeuren terwijl ze dat niet uitspreken. Je kan je zinnen eens proberen aan te passen zodat je man ook snapt wat het met jou doet en wat je van hem verlangt bijvoorbeeld: "ik zou het fijn vinden als jij nu met de hond uit gaat" dan benoem je je eigen gevoelens en wat je precies can hem verlangt om dat gevoel te bewerkstelligen. Het mannelijk en vrouwelijk brein werkt nu eenmaal anders...
ps; voordat iemand zegt; neem een hulp, die kunnen we nu niet meer betalen. hebben net een nieuw huis gekocht wat duurder is. en nu de laatste dagen heb ik daar ook zo een raar gevoel bij, niet dat ik weg wil bij mn man, maar het spookt soms door mn hoofd, van wil ik dit nu mn hele leven? wellicht dat het iets is dat ik een blaadje maak per dag wat er gedaan moet worden en dat ik afvink met blauw en hij met rood wat wie heeft gedaan. misschien dat hij dan eens beseft dat alles op mij neerkomt.
Ik snap het wel dat ze het doet, daar gaat het niet om. Kijk, het gaat niet om de hond in dit voorbeeld. Het gaat erom dat zij iets aan haar vriend vraagt, hij het vervolgens niet direct doet maar op zijn eigen tijd, en zij dit niet kan accepteren omdat (zij zich al die tijd loopt op te vreten dat hij het niet meteen doet/zij het zielig vindt voor de hond/etc...) en het vervolgens zelf doet. Ik denk dat veel dingen bij TS zo gaan. Daar ligt een kern van het probleem, de communicatie gaat helemaal mis. Daar ligt het probleem, niet bij de hond die zielig is. Beiden partijen hebben een reden voor hun gedrag en de keuzes die zij maken. Ik ga er niet van uit dat haar vriend het niet meteen doet omdat hij er te lui voor is of omdat hij geen zin heeft. Ik hoop ook niet dat TS hier zo over denkt, want dat zou betekenen dat hun relatie erg scheefgegroeid is. Dat wil niet zeggen dat het niet vervelend is natuurlijk, want ik snap heel goed waar haar frustraties vandaan komen.
Het lost het probleem niet op maar doet je man wel inzien wat het huishouden inhoudt. En Tsja..... Weinig respect? Manlief heeft 0,0 respect voor ts dus laten we maar niet over respect beginnen.
Meid, ik zou eens zeggen, kunnen we vanavond om 20 uur even praten? En het er dan eens uit gooien, en ook dat je er aan denkt om alleen verder te gaan omdat je toch alles al alleen doet, dat hij niet echt meer een meerwaarde is in je leven. Mannen snappen dingen vaak niet, tenzij je het gewoon zegt. En dan heel duidelijk. Sterkte, ik zou knetter worden van zo'n man!
Ik mis een beetje het respect voor TS in deze. Ze geeft aan dat ze al 10 jaar(!) lang met hem gesprekken hierover heeft. Ze bedenkt ook steeds oplossingen en maken afspraken met elkaar die hij vervolgens aan zijn laars lapt. Voor zover het respect naar haar toe dus. En ik vind het ook altijd zo makkelijk roepen: tsja, mannen steken toch anders in elkaar. Sorry hoor, maar met zulke opmerkingen maken wij ze het juist heel makkelijk..alsof we er ons maar bij neer moeten leggen want tsja, het zijn maar mannen. Ja mannen en vrouwen, dat is idd een wereld van verschil maar dat heeft niets te maken met het feit dat je geen rekening met elkaar hoeft houden en samen de verantwoordelijkheid niet kunt delen.
Getuigd van weinig respect voor elkaar? Sorry maar de man van TS heeft ook geen respect in mijn ogen. Laat een man maar voelen! Dus hup in staking en niks meer doen!
TS, Uit de toon van je berichtjes, tussen de regels door, lees ik eigenlijk dat je gewoon zat bent van je vent. Is het huishoudelijke probleem dan niet het hangijzer, het vechtobject, hetgeen wat je kunt gebruiken in je ergernissen om een manier van ruzie te maken? Ik vraag me af of het huishoudelijke gebeuren nu het echte probleem is? edit, dit bedoel ik niet zo lullig dan dat het kan overkomen!