Daar zit ik dan...op aanraden van mij is mijn man (36 jaar en Griek, wij wonen in G'land en muzikant) met een tasje met wat kleding weggegaan om bij een vriend voorlopig te verblijven. we hebben een zoontje van 22 mnd. We hebben nog zoveel gevoel voor elkaar en we houden echt veel van elkaar, maar zijn levensstijl breekt me sinds de geboorte van ons kindje steeds meer op. toen we 11 jaar geleden elkaar leerden kennen, was alles magisch en mooi. we hebben veel gereisd, hadden n mooi vrij leven met muziek theater en leuke dingen. konden ook veel 's avonds en 's nachts uit wat mijn mans werk is uiteraard...maar ik mis het nemen van de verantwoordelijkheid en zijn betrouwbaarheid wat betreft afspraken...nu met een kindje is hij nog vaak 's nachts na het werk weg en ook op dagen dat het niet nodig is tot 5 uur in de ochtend. ik heb bijna elke nacht alleen gezeten (bij de geboorte, ons zoontje was een maand te vroeg, was hij er ook niet maar ok, hij was in het buitenland voor werk, kan nog gebeuren maar is wel een beetje kenmerkend voor hem). hij is vaak te laat, heb ook al werk ervoor af moeten zeggen want kan mn zoontje niet meenemen!!! afijn ik ben niet gelukkig in onze relatie en de verschillen tussen ons zijn nu beter zichtbaar. ik doe bijna alles in huis en de praktische zaken met ons kindje. Hij slaapt ook tot laat in de 'ochtend'. mijn man is een erg leuk plezierig iemand. energiek, vrolijk maar heeft ook een 'handicap', hij ziet aan een oog niets en 's avonds is het moeilijk voor hem om te zien...dat geeft helemaal niks maar ik heb hem daarin wel veel gesteund...uit liefde uiteraard! ik heb veel energie in onze relatie gestoken, heb mijn 'fouten' erkend en ingezien en heb dat ook aangegeven, heb vervolgens veel verbeterd maar mijn man kan niet verbeteren. hij wil in zichzelf ontdekken wat dat ene kleine deel van hem is dat toch anders doet, langer blijft hangen elke avond zowat (ik ben echt niet iemand die haar man verbiedt uit te gaan!) en dat deel dat de afspraken niet nakomt. hij heeft 100% zeker geen ander. dat weet ik (lang verhaal om nu allemaal op te schrijven). we hebben veel intense gespreken en zoveel mogelijk zonder elkaar allerlei kritiek naar het hoofd te slingeren. eigenlijk hebben we een heel goede communicatie en praten alles uit en toch...ik zie geen verbetering en hijzelf geeft ook aan dat hij tijd nodig heeft om dingen op n rijtje te gaan zetten. Om 100% voor ons te kiezen (of niet...?) zo moeilijk dat het allemaal zo moet lopen, van ons had ik dit nooooooit verwacht en mijn omgeving is helemaal in shock dat wij nou juist uit elkaar gaan misschien... we hebben afstand genomen, letterlijk heb ik aangegeven want mijn man wilde nog hier in huis blijven om dingen in zichzelf te gaan ontdekken...maar ik ben wel van het grenzen stellen vooral ook in zijn belang: hij moet de verantwoordelijkheid nemen en erachter komen of hij het kan zonder ons...(hij zegt nu van niet maar doet ook geen poging om dingen te verbeteren). ik voel het als opluchting dat er een beslissing is maar voel ook zooooveel pijn! natuurlijk hoop ik dat mijn man tot inkeer komt en het is niet onmogelijk maar ik heb ook twijfel of ik het allemaal nog een keer kan proberen...steeds die twijfel en geen zekerheid dat sloopt me en ik wil nu echt rust...toch ben ik ook bang voor de toekomst met kindje en misschien blijf ik voor altijd alleen... ben even helemaal onderste boven op z'n kop maar heb wel vertrouwen dat het goed gaat komen met me op wat voor manier danook!!! ik wilde het even kwijt denk ik, verder niets. het lijkt of ik in een surrealistische film zit! ik voel me eenzaam maar dat voelde ik me ook met hem...de fijne momenten samen als family en met z'n tweetjes maar da's al te lang geleden... ik hoop een beetje te kunnen lezen hoe jullie met een scheiding/uit elkaar gaan zijn omgegaan...
Geen ervaring hiermee zelf gelukkig maar wil je toch heel erg veel sterkte wensen en ik hoop dat je man zelf gaat inzien dat zijn gezin het belangrijkste is!!
dank je voor je reactie... we hebben wel heel goede gesprekken en communicatie. eigenlijk is het gek genoeg fijner nu...misschien dat dit even nodig is om verder te kunnen maar dan bewuster en op een andere manier van beide kanten. en gek genoeg lijkt het of m,ijn man nu meer 'komt'. nu ik hem ruimte heb gegeven. hij vroeg gisteren of hij eerder kon komen (hij zou met ons kindje zijn terwijl ik werk had) en vroeg ook weer later of ik morgen (vandaag dus) wilde afspreken om even wat te gaan drinken met z'n tweetjes...ineens was hij op tijd (en dus vroeger) en hij zorgt dat hij tijd heeft voor me... missc hien dat hij idd gaat inzien dat los van elkaar ook niet alles is! ik neem het zoals het komt en kijk nu eerst naar mezelf vooral en natuurlijk mn kindje. even rust in de tent en voor mezelf zorgen...
We wonen nog altijd apart van elkaar (man zit of bij vrienden of zoals nu in huis van iemand die op vakantie is). Maar ik wilde zekerheid: of uit elkaar gaan en dan kan ik 't tenminste af sluiten en verder... Maar meneer wilde maar geen uitspraken doen omdat hij erg naar en in zichzelf opzoek was.Hij zei steeds dat hij erg van me hield en nog steeds maar ik wilde nadat ik vaak lieve berichtjes kreeg en hij me steeds wilde zien, gewoon weten wat dit allemaal betekent. want terugkomen deed hij niet... Gisteren heb ik hem dus aan de telefoon dringend gevraagd om me duidelijk te maken wat hij met bepaalde smsjes bedoelde en waar dit alles heen gaat. ik wil weten waar ik sta. Hij probeerde weer om het onderwerp heen te draaien door te vragen wat ik ervan begreep. (hij zei dat hij een bespreking had maar dat was niet zo en ik heb hem gezegd dat die mensen maar even wachten omdat hij nu eindelijk tijd voor mij moet hebben want ik heb al genoeg op hem gewacht in mn leven en de laatste tijd!!!) ik heb hem gezegd dat ik een beslissing wilde van hem en niet meer in deze half wel half niet situatie wil zitten...toen zei hij eindelijk (is ook ergens een opluchting) dat hij geen toekomst meer voor ons zag. toen heb ik gezegd dat dat tenminste duidelijk was en dat we zsm de dingen voor scheiding gaan regelen. ik ben er nl erg klaar mee en wachtte op dit antwoord omdat ik het toch al aanvoelde. afgezien dat ik verdriet heb maar dat had ik allang en me ook kwaad voel, ben ik er rustig onder. ik kijk ernaar uit om alleen verder te gaan en ruimte te maken voor een ander leven en evt met iemand anders, een gezonder iemand psychisch gezien enz. alleen zoals jullie misschien weten woon ik in Griekenland en moet ik wel 'toestemming' krijgen van hem om te vertrekken naar NL met ons kindje...hij kan door omstandigheden nooit voor ons kindje zorgen en hij kan mij ook niet geld geven omdat hij geen vaste baan heeft. ik kan hier niet bestaan van een laag salaris en helemaal niet nu ik er wat dat betreft ook praktisch alleen voor sta...het is 'n beetje op z'n kop maar ook niet want ik was toch al een jaar of wat in onze relatie zo eenzaam! en dat heb ik tenminste niet en ik heb gelukkig veel vrienden die me steunen! ik wilde het even kwijt...
*dikke knuffel* Heel veel sterkte meis! Het stukje 'maar hij heeft ook een handicap' zou er niet eens in hoeven te staan.. ik zie zelf ook maar met 1 oog en ik vind het geen handicap, doe alles gewoon zoals anderen, het vergt alleen wat meer energie maar het zou me niet in de weg staan voor iets en zoals ik jou nu begrijp lijkt het net alsof hij zich zelf zielig vind met gehalveerd zicht. Die man van je moet of 100% voor zn gezin gaan of jullie in alle rust laten gaan. Het moet een man worden en zoals ik het hoor vlucht hij alleen maar weg van het gezinsleven
Mijn mans handicap wat betreft z'n ogen is in zijn geval wel een probleem want hij heeft het nooit geaccepteerd en heeft daarom nooit zelfstandig geleefd...en dat is dan wel een probleem als je alleen wil zijn met een kindje en eigenlijk alles altijd aan anderen hebt overgelaten. Dus koken, wassen en gewoon het huishouden kan en wil hij niet doen. en ook hij ziet vaak ons zoontje niet en gaat niet voorzichtig als het wat donkerder is de kamer binnen zodat hij beter kan zien waar ons kindje is (of ik bv of een tafel) ij loopt dus wel vaak tegen dingen aan, komt vaak thuis met wonden (oa aan z'n hoofd) en loopt ons zoontje omver waar ons kindje weleens bang van wordt...(hij loopt nu wel weg van z'n papa als die niet rustig de kamer in komt lopen) dat doet hij niet expres maar heeft echt te maken met niet accepteren van het niet zien aan zijn ene oog...gewoon negeren. ik zeg niet dat het makkelijk is, zeker niet, maar na zoveel jaar kan je er maar beter bij neerleggen en ermee gaan leven niet er tegen in gaan leven...dus dat bedoelde ik met zijn handicap. ik ken ook mensen die volledig blind zijn en heel goed voor hun kind kunnen zorgen! het is hoe je ermee omgaat en welke verantwoordelijkheden je neemt en hebt geleerd te nemen... naast dat 'probleem' zijn de andere problemen veel prominenter aanwezig en veel bepalender (niet 100% voor ons gaan, altijd te laat zijn of mensen en mij laten wachten, niet eens het initiatief nemen om iets van me over te nemen, het idd wegvluchten en het niet weten wat hij wil in het leven, geen verantwoordelijkheden nemen). We hebben net aan de telefoon heel lang gepraat. opzich een goed gesprek waarin ik wel tot 'm doordrong en ik heb gezegd dat ik het praktische gedeelte ook snel wil regelen. dan kan ik afsluiten nl. En ik heb hem gezegd dat ik heel bang ben dat hij me niet zou laten gaan om naar NL te vertrekken en dat ik dan hier 'gevangen' zit maar hij ontkent dat hij dat ooit van plan zou zijn...maar dat hij natuurlijk wel z'n kind zo vaak mogelijk wil zien. ik zei dat we daar alles aan zullen gaan doen maar dat ik financieel en emotioneel niet hier kan blijven...na 10 jaar samen met hem een leven opgebouwd te hebben en zoveel moeite gedaan om een kindje te krijgen wat uiteindelijk gewoon spontaan is gekomen) en nu dit...dan kan ik hier niet blijven emotioneel gezien zonder hem... anyway, het blijft emotioneel zo moeilijk en zwaar al heb ik ook besloten dat ik hem niet meer als man in mn leven wil...het maakt het zo moeilijk dat je een kindje samen hebt...we zijn allebei erg gevoelig en hij houdt nog erg veel van me. is nog steeds erg met me verbonden en ik ook met hem maar het loslaten moet nu echt doorgezet worden. we hebben drie dagen per week waarop hij bij dekleine komt en we skypen. opzich is dat voor nu goed. straks wanneer ik hier niet meer woon gaat het moeilijker worden. ook voor mij is dan het echte afscheid daar...maar ik ben er klaar mee en klaar voor ook!
Wilde net een update geven van onze situatie...zag jullie reacties, bedankt! het is nu echt over...mijn man (of ex man???) heeft gezegd dat hij geen toekomst meer ziet samen. maar hij houdt nog erg van me alleen kunnen we geen manier vinden om samen te leven. onze levens en idealen liggen inmiddels te ver uit elkaar... We proberen alles zo goed mogelijk te regelen. Hij is even twee dagen 'weg' geweest, in die zin dat ik hem niet meer kon volgen, heb veel verwijten gehad en we hadden een heel moeizaam pijnlijk contact. Hij wilde vervolgens dat ik op z'n verjaardag leuk en gezellig bij zijn ouders kwam met de kleine, terwijl die niets weten...Zijn zus ook niet maar die heb ik verteld dat we uit elkaar zijn. Ik heb geeist dat hij het gaat vertellen. Ik kan geen toneelspelen en hou niet van liegen. Ze komen er toch een keer achter maar hier in Griekenland is scheiden toch nog erg taboe (al ken ik zooooooveel stellen die uit elkaar zijn met kids!!!) afijn, meneer was onvindbaar ook voor z'n familie. Uiteindelijk is hij gisteren gekomen om de kleine te zien. Hij houdt erg van hem en zegt ook van mij en heeft resepect voor me. Ik ook voor hem maar ik herkende hem dus echt niet. Maar we hebben heel lang gepraat en veel geuit. verdriet, onzekerheid enz. vandaag heb ik een lange brief geschreven waarin ik hem heb uitgelegd dat ik niet hier in G'land kan blijven financieel gezien en dat ik van hem het vertrouwen wil dat ik niet zomaar ineens opstap zonder hem dat te vertellen en hem het contact met z'n zoon zal beletten. dat zou ik nooit doen als daar geen reden voor is!!! maar hij is bang geworden door verhalen van vrienden. dat hebben we allemaal uitgepraat. Ik heb hem verzekerd dat ik hem altijd zal steunen in het contact met ons kindje omdat ik het ook belangrijk vind dat hij z'n papa ziet. OOk al zullen we in de toekomst in andere landen wonen. het is altijd nog binnen Europa...Hij zegt en zweert dat hij het papier gaat ondertekenen waarin staat dat ik vrij naar Nl mag gaan met ons kindje (ik heb de verzorging volledig) zonder dat het als ontvoering geldt. Hij wilde dat gisteren ineens niet...niet nu tenminste maar pas als het moment daar was. allemaal uit angst bleek later. bang dat ik er daarna ineens van door zou zijn...zoiets. Ik ga donderdag naar een advocate die half grieks half Nl is. heel fijn, want zij stelt zo'n papier op. vandaag is mijn man gekomen en hebben we een prettige dag gehad. Dwz ik ging werken (ik werk parttime in namiddagen) en hij is er geweest voor ons zoontje. daarna nog samen en hebben we hem samen in bad gedaan enz. dat was erg vertrouwd ook weer en liefdevol, in die zin dat we op een heel fijne manier samen OUDERS waren en dan wel geen stel meer maar wel gewoon leuk met elkaar gepraat hebben. Ons kindje was ook zichtbaar happy. Ik hoop dat het zo gaat lopen want ik ben heel moe van de afgelopen week dat we er echt een einde aan hebben gemaakt. teveel emoties van beide kanten. We hadden een heel bijzondere band en bijzondere relatie maar we kunnen niet met elkaar verder...Ik zou een heel ander persoon moeten worden of hij. en dat willen we allebei niet op ons geweten hebben. Ik durf nog niet te zeggen dat het ook zo blijft gaan maar ik verwacht wel. We zijn allebei echte gevoels mensen en hebben gewoon veel te veel verbintenis met elkaar nog. dat doet pijn maar is ook goed voor de communicatie. Ik wil hem geen onnodig extra pijn doen en hij mij niet.Hij heeft me bedankt voor deze dag... Toch zeg ik: als ik het papier in handen heb ondertekend, dan pas voel ik me echt relaxt want dan kan ik een nieuw leven beginnen. anders hangt mn leven nog een beetje van hem af...maar dat wil hij dus niet, vandaar dat ik verwacht dat hij tekent! pff heel verhaal maar het is ook nog erg vers allemaal en behoorlijk pijnlijk ook al wilde ik deze relatie niet meer. niet zoals het ging. toch is het loslaten van je grootste liefde (althans zo voelt het) heel moeilijk...donderdag en vrijdag komt hij weer voor de kleine. en dan gaat hij bijna twee weken op reis voor werk. dat deed hij wel vaker maar nu komt hij daarna niet terug bij ons. het is ontwennen vooral. ik zat 's avonds vaak alleen maar wetende dat hij op een gegeven moment wel thuiskwam (3 uur, 4 uur, 5 uur...) nu is het echt leeg al kan ik het goed aan voel ik! WE zien wel hoe het leven verder gaat maar vooralsnog behoorlijk positief na een vette inzinking! Liefs van mij
Heftig zeg allemaal. Maar je klinkt als een wijze en sterke vrouw, ik ben ervan overtuigd dat jij het wel gaat redden met je kleine man samen in NL. Sterkte!
Dank jullie voor de reacties! het contact en de communicatie tussen m'n (ex)man en mij verlopen goed nu. We hebben wederzijds vertrouwen. Hij was er vandaag ook toen ik aan het werk was en dat ging prima met ons kindje. Hij is een leuke papa.Hij deed wel niks in huis en sliep tot laat overdag en was 's nachts meestal pas heel laat thuis, hij doet wel leuke dingen met ons kindje. Ze hebben lol! en ik vind het heel belangrijk dat mn zoontje ook een papa heeft op wie hij trots kan zijn en bij wie hij graag is. ze gaan elkaar erg missen maar ik ga zorgen dat we vaak in Griekenland zullen zijn of dat de papa van ons kindje ook naar Nl op bezoek kan komen. Hoe we dat allemaal gaan doen tegen die tijd, dat gaan we bespreken! ik voel me sterk. heb wel mn momenten maar ik ga naar een psychologe die me heel erg helpt in dit proces. dat moet ik erbij zeggen...als ik die niet had... ben vandaag bij een grieks nederlandse advocate geweest. er is mij veel duidelijk geworden en zij zei dat het allemaal op deze manier snel afgehandeld zal zijn, omdat we allebei behoorlijk op een lijn zitten en omdat we in geen geval met de rechtbank te maken willen hebben! De toekomst zal het leren maar zoals het nu gaat zullen de problemen van praktische aard zijn en zullen we niet meer verdriet hoeven hebben dan nodig en dan we al hebben om onze scheiding... ik hou jullie op de hoogte en nogmaals dank voor jullie medeleven!
Inmiddels heeft mijn man na eerst veel tegensputteren en mij weer van alles naar mn hoofd te slingeren (ik ben nu volgens hem psychotisch...hij heeft een psychotische zus maar ik krijg nu van hem de daignos!!!), eindelijk het belangrijke papier getekend waarop staat met stempels, dat hij akkoord gaat met mijn vertrek uit Griekenland met mijn zoontje samen en we voor onbepaalde tijd naar NL vertrekken! ik ben kapot van dit hele gebeuren, veel te spannend omdat hij vandaag eerst zooooo gemeen was! maar hij draaide volledig om (vergt veel geduld en diplomatie van mij uit) en heeft dus getekend...ik hoop dat ik nu alles van me af kan zetten. ga maandag voor 10dgn naar Nl om even af te koelen letterlijk en figuurlijk haha!maar wel met gerust hart! ik voel me vrij!!!
Dank je! ben inmiddels met de kleine in NL en zit in het riante huis van mn nichtje. Heerlijk bijkomen met zelfs mooi weer en voel me zoveel rustiger hier! ik denk dat ik rond Kerst naar Nl ga voor permanent...(of je weet nooit hoe het leven loopt maar dat is de bedoeling). Zaak blijft wel dat papa z'n zoon zoveel mogelijk moet gaan zien want dat vinden we allebei erg belangrijk. we hebben van te voren wel goed gepraat, hij heeft ons zelfs heel lief naar vliegveld gebracht en zal er ook zijn wanneer we terugkomen.het contact verloopt heel ok nu!Ik heb ook veel hulp van mn ouders en emotionele hulp van vrienden/familie hier! dat is echt fijn...(ook in greece maar daar ga ik natuurlijk weg...)heb eigenlijk heel veel geluk ondanks dit ongeluk van scheiding!