Auwww zielig mannetje heeft al die tijd pijn gehad moest daarom zo huilen en papa en mama zitten gewoon te ruzien. Ja sorry ik bedoel het natuurlijk niet slecht hoor maar ga volgende keer wat eerder naar het zkh hij heeft nu onnodig pijn geleden. En je man begrijp ik wel jij was tenslotte bij je ouders met de kids, verwacht jij dat hij dan thuis braaf op de bank blijft hangen, waarom? Jij bent er toch niet. En de jeugdzorg erbij pf die mensen doen super goed hun werk begrijp mé niet verkeerd maar idd als je aangeeft dat je er even doorheen zit zijn ze al bang dat je je kind wat wil aandoen. Zorg eerst dat je kindje opknapt dat hij nu niet zo huilt als thuis betekent echt dat hij de sfeer voelt mischien gewoon een gevoelig mannetje, geef hem maar een dikke knuffel (of 100) En jij adem in en uit word sterk en ben er voor je kleintjes (ps pak dit bericht niet slecht op hè want zo bedoel ik het niet).
agossie, dan was er dus echt iets aan de hand met je zoontje.... Gelukkig is hij nu in het ziekenhuis op de beste plek! Laat maar goed voor hem zorgen en geef hem idd maar flink veel knuffels!! Dat hij in het ziekenhuis niet zo huilt kan ook komen omdat hij nu in een andere omgeving is. Kindjes voelen spanningen wel aan hoor, hoe klein ze ook zijn. Hopelijk kan hij nu wat bij tanken want dat heeft hij wel nodig met een nierbekkenontsteking! Wat betreft de therapie/ jeugdzorg e.d. daar heb ik geen ervaring mee, maar ook daar wens ik je veel sterkte bij. Jullie kleine vent komt nu echt op de eerste plaats, de rest kan en moet gewoon even wachten!
Beterschap voor je zoontje!! En mja, jeugdzorg bedoelt het goed he, dus neem het ze niet te veel kwalijk.
ik sluit me hierbij aan wat betreft je reactie over maatschappelijk werk....dat je niet alleen mocht zijn met je dochter in een reactie gistereb schreef je " als mijn dochter zo slaapt, ga ik naar het ziekenhuis" neem aan dat er dan wel oppas voor je dochter kwam??? en eigenlijk heb ik best medelijden met het ventje....lees de woorden in je openingspost.....vervelend kind...kan m niet meer zien of horen het menneke had gewoon pijn
Ik verwacht niet van mijn man dat hij braaf thuis op de bank blijft zitten, maar ik mag toch op zn minst verwachten dat ie zich verantwoordelijk gedraagd?? Babyhope, vind jij het oke als jouw partner zich vol gooit met bier en dan deelneemt aan het verkeer terwijl hij twee kinderen heeft?? En dat van maatschappelijk werk, ik snap hun intenties, maar er werd totaal niet naar mij als persoon gekeken. Daarbij was ik pissig dat ik nu psychische hulp moest inschakelen, terwijl mn man helemaal niets hoeft te doen. Dat ik nietgoed in mn vel zit de laatste maanden, heeft wel een oorzaak die ook bij mn man ligt, maar daar werd totaal aan voorbij gelopen. juist zonder mn man nu gaat het thuis een stuk gemoedelijker en kan ik juist ff heerlijk alles rustig laten bezinken. daarvoor heb ik echt niet zo'n geiten-wollen-sokken-figuur nodig. sterker nog, ik zou me doodergeren aan zo'n kerel en nog gefrustreerder thuiskomen (ervaring). Ze keken dus totaal niet naar mij als persoon maar keken alleen naar wat er in hun boekje staat. misschien dat ik eerder naar het ziekenhuis moest gaan, maar dat is allemaal achter af. in het zh zeiden ze dat het uitgesloten is dat hij al 5 weken deze ontsteking heeft. dus het is niet 100% de oorzaak van het huilen. wij vinden zelf tijdig actie te hebben ondernomen door bij 5 weken naar de chiropractor te gaan. daarvoor hebben we zelf dingen geprobeerd als van bv naar de fles te gaan, infacol, andere voeding, inbakeren. cb en ha zeggen dat je alles minimaal een week moet proberen. en als je dan 7 weken lang in het gehuil zit, wordt je gevoel op een gegeven punt gewoon uitgeschakeld. had jij dat dan niet pandora toen jouw kindje alsmaar huilde terwijl jij nog moest bijkomen van een bevalling en een keizersnee en 1,5 liter bloedverlies?
En natuurlijk heb ik steeds oppas!! Ik probeer zoveel mogelijk in het ziekenhuis te zijn als zij slaapt of op het kinderdagverblijf is. ik weet dat er nog een troeltje hier rond loopt en die probeer ik ook zo goed mogelijk op te vangen. vooral omdat papa er niet is en in haar ogen nu raar is. hij zit flink in de kreukels, mn dochter vind m een beetje eng. Misschien lijk ik nu niet helemaal capabel te zijn voor het moederschap, mijn kinderen komen echt voor alles en ik probeer alles zo goed mogelijk voor hun te doen.
Hier een meelezer. Jeetje meis wat erg voor je kleintje. Ik snap dat je schrikt van jeugdzorg. Hopelijk komt het allemaal weer goed. Tja mannen zijn niet allemaal even verantwoordelijk. (das die van mij ook niet) Het valt niet goed te praten hoor dat niet. Wel fijn dat je je rust een beetje kunt vinden zonder je man in de buurt. Wat het lange wachten betreft als jij zeker weet dat je er alles aangedaan dan kon je niets meer doen. Ga lekker een beetje bijkomen en kom tot rust. Hopelijk knapt je kleine mannetje snel op. Dikke knuf voor jouw en je kindjes
Goed dat er nu hulp is! Al ben jij het misschien niet eens met de vorm daarvan. Maatschappelijk werk en jeugdzorg werken in het belang van de kinderen en kijken of de kinderen wel een veilig thuis hebben daar waar ze nu zitten. Dat jij er doorheen zit en wie zijn schuld dat wel of niet is. Dat jij een zware bevalling hebt gehad en huwelijksproblemen en wijst naar je man, dat doet helemaal niet ter zake. Kan me voorstellen dat het frustrerend is, maar kinderen hebben geen stem en dus zal er iemand anders voor ze in de bres moeten springen. Hoop dat het snel beter gaat met je zoontje en dat je jezelf ook snel weer wat minder labiel voelt. Want het lijkt me een vreselijk gevoel als je leven in chaos ligt en jezelf er geen grip meer op lijkt te kunnen krijgen. Sterkte!
Chico Nou om eerlijk te zijn boeit mé dat niet nee, als hij graag wil drinken moet hij dat doen, als hij vervolgens deelneemt aan het verkeer, is dat geheel zijn eigen verantwoording. Sterker nog ik zal hem vierkant in zijn gezicht uitlachen. Wij kunnen best wel dingen op een leuke manier interpreteren(schrijf je dat zo) en zien overal wel wat positiefs in. Hij heeft zichzelf even vol gegooit om zijn gedachten te verzetten, maar moet ook met de consequenties zitten. Ik heb idd medelijden met je zoontje
Ik snap wel dat je boos bent dat hij zo'n risico heeft genomen door met alcohol op in het verkeer deel te nemen... Natuurlijk is dat wel zijn eigen verantwoording, maar hij is niet meer alleen (en dan heb ik het alleen nog maar over zijn kinderen!). Daar moet hij ook verantwoording voor nemen in zo'n situatie... Nu ligt hij helemaal in de kreukels, maar wat als het nog erger was geweest en hij het niet had overleefd. En dan nog de andere deelnemers in het verkeer die hij 'in gevaar' brengt... (maar dat vind ik sowieso van alcohol in het verkeer = not done!) Fijn dat ze nu in ieder geval ontdekt hebben dat hij een nierbekkenontsteking heeft (al is dat misschien niet 100% de oorzaak van zijn huilen)... lijkt mij ook erg onwaarschijnlijk dat hij dit al 5 weken heeft, anders had hij ook wel flinke koorts en zo erbij gekregen. Als je dat verwaarloost kun je er flink ziek van worden! En waarschijnlijk is hij ook dusdanig gevoelig dat hij toch ook wel reageert op de sfeer/ spanning in zijn omgeving en daardoor meer huilt. Ook goed trouwens dat ze de voorkeurshouding gaan aanpakken, hoe eerder hoe beter! Hopelijk kun je nu zelf een beetje bijtanken en de nachten goed slapen, dan maakt dat je het vaak wat beter kan handelen! Maatschappelijk werk en met name bureau jeugdzorg zijn er inderdaad in belang van het kind. Het is nooit verkeerd om je verhaal te doen en hun het verhaal te laten doen. Vaak wordt 'tegenwerken' ook niet als erg positief beschouwd... Relatietherapie lijkt me in jullie situatie ook niet verkeerd eerlijk gezegd. De vraag is of je dit nu meteen moet gaan doen? Misschien beter om alles 'stap voor stap' aan te pakken... Heel veel succes!
oooh gelukkig dat ze iets hebben gevonden, hopelijk is hij na zondag toch een andere baby....en ik begrijp je volledig echt waar (en je bent alles behalve een slechte mama) boos worden op je kind omdat hij zoveel schreeuwt, Ik heb het ook gehad...en achteraf denk je inderdaad ocharme het kind, het kan er niks aandoen...maarja dan zijn die gedachten er al geweest. Maarnee als mama moet je begrijpend, en liefdevol, en op een roze wolk zitten....maar wij zijn ook maar mensen he...het is eigenlijk vooral verboden om die gedachten die je hebt uittespreken of te noteren . Bij mij was het zelfs zo erg dat mijn zoontje heel de week veel huilde en amper sliep (overdag vooral snachts sliep hij prima) en dat hij int weekend een schatje was (dan was mijn vriend thuis en ik was stukken relaxter door dat ik hulp had). Je kindje voelt inderdaad ook al die stress tussen jou en je man... Ja en je man, ik zou er ook niet mee kunnen lachen en zou heel erg boos op hem zijn. Het allerergste vind ik nog dat hij jou verwijt dat het jou schuld is omdat jij niet thuis was....KOM OP!! Ok dat hij een pintje gaat drinken maar hij moet zich toch niet lazarus gaan zuipen zeker...maarja dit is weer een totaal andere discussie... Ben heel blij voor je kindje dat er mss een oplossing is. Ik duim mee dat hij zondag thuis komt en dat hij vanaf dan enkel nog maar lacht en af en toe een huiltje voor de pap of een propere luier
Die nierbekkenontsteking is wel uitzonderlijk bij baby's; misschien had hij daarvoor af en aan blaasontstekingen oid?
Sorry hoor... maar met drank in je lijf deelnemen aan het verkeer is gewoon oerstom en inderdaad belachelijk onverantwoordelijk. Je brengt ook andere mensen in gevaar namelijk naast het feit dat je een gezin hebt. Als je vent dan iemand anders gehandicapt rijdt lach je niet zo hard meer denk ik. @TS; Ik hoop dat je zoontje snel beter wordt, zo zielig dat 'm achteraf dus toch iets mankeerde!
Ik zou overigens ook meer dan laaiend zijn op mijn man hoor, maar er zijn nu belangrijkere dingen om je druk over te maken; je kinderen en je eigen rust. En wie weet was je man ook wel behoorlijk naar de kloten omdat hij zonder vrouw en kinderen zat en deed hij daarom zoiets ongelooflijk doms, om het vervolgens niet toe te durven geven... Wees iig blij dat je kinderen hun vader nog hebben en laat dat ook bij hem aankomen, dat moet toch nederig maken zou je denken... Maar nogmaals; eerst jij en je kindjes, dan de relatieproblemen!
ts zegt dat ze het onverantwoordelijk vind dat hij drinkt want hij heeft 2 kinderen! Maar op het moment dat hij dronk wat zij bij haar moeder. Dus ze moet zich daar niet druk om maken. Tuurlijk keur ik niet goed dat ze deelnemen aan het openbaar vervoer maar dat is toch geheel zijn eigen verantwoording. Als er iets gebeurt dat kan altijd.
Ik erger me een beetje aan de manier waar op TS wordt aangevallen.. Vooral de opmerking; het kindje had gewoon pijn en papa en mama ruziën. Er wordt getwijfeld aan oppas etc. Dan kunnen we welk aan iedereen gaan vragen hier op het forum, die zegt dat ze zo gaat, of ze oppas heeft. Ik geloof dat TS echt het beste voor heeft met haar kinderen, maar ik kan me heel goed voorstellen dat het soms te veel kan zijn. En een huwelijk wat niet goed loopt en een kindje wat veel huilt. Mijn zus is een huilbaby geweest en mijn moeder heeft ook wel eens tegen de HA destijds gezegd; als je d'r terug kan duwen, ga je gang. Is zij dan ook een slechte moeder? TS heeft haar best gedaan, maar zal waarschijnlijk ook een onzeker zijn geweest met de kleine baby. En is dat erg? Natuurlijk niet! Dat is toch elke moeder wel eens?! Achteraf praten heeft geen zin. Dat is geweest. En ja, ik vind dat TS ook kort door de bocht gaat mbt de scheiding. Hopelijk is je kleine mannetje snel opgeknapt..
Idd, ik sluit me hier helemaal bij aan. Sommige reacties gaan erg ver! En als je een huilbaby hebt snap ik dat je dat wel eens een lastig kind noemt. Je kunt het ook niet omschrijven als een makkelijk kind! Ze wist natuurlijk ook nog niet dat de kleine pijn had, en of daar dan het huilen ook door veroorzaak wordt. en ik ken genoeg huilbaby's die huilen zonder (vindbare) reden! TS je bent een goede moeder en hebt je best gedaan voor de kleine! Het is van een afstand natuurlijk makkelijk zeggen dat je dit of dat sneller had moeten doen, maar da's makkelijker gezegd datn gedaan. Zeker omdat jij toch al diverse stappen had ondernomen. Nu hopen dat het huilen ook echt minder wordt en dat je weer lekker in je vel komt te zitten.
Vind ik ook. Maar zelfs als je kleintje huilt om pijn, gek genoeg maakt het voor jou niet uit... Natuurlijk vind je het zielig en wil je dat je kindje geen pijn heeft, maar je wilt vooral dat het huilen ophoudt. Op een gegeven moment hoor je niks anders meer en word je soort van gevoelloos. Eerst huil je nog mee omdat je denkt dat je kindje pijn heeft en dan huil je vooral nog omdat je het niet meer kunt aanhoren... En ik vind dat TS er snel (genoeg) bij is. Meestal word je naar huis gestuurd (want "baby's huilen nu eenmaal") en een huilbaby moet eerst 3 weken huilen voordat het officieel een huilbaby is... Met 5 weken naar een chiropractor is sneller dan de meesten zouden doen. Lekker makkelijk om te oordelen als je zoiets nooit heb meegemaakt... En ik snap heel goed dat je boos bent op je man. Heel onverantwoord om zichzelf zo in de kreukels te rijden! Ik ben ook heel pissig geweest op mijn man om iets, en ik weet nog steeds niet of ik het hem kan vergeven. Maar zet je relatieproblemen even op een lager pitje. Focus je op je baby, je dochter en jezelf en als alles weer lekker loopt (en je bent een beetje bijgeslapen): richt dan je energie op je man en je relatie. Niet in deze hormoonachtbaan dit soort beslissingen gaan nemen hoor! Denk aan je kindjes: die verdienen het dat jullie hier meer tijd voor nemen. Ik vind dat onze generatie veel te snel opgeeft qua relaties. We hebben echt hele hoge eisen en verwachtingen. Een geboorte/bevalling + een huilbaby + een ongeluk is echt een heleboel tegelijk. Geef het op zijn minst tot het eind van dit jaar. Voor je kinderen. Al is het wel goed om met iemand te praten hoor. Vertel diegene maar goed hoe je erdoor heen zit en hoe boos je bent.
Ik snap best dat sommigen mij aanvallen, maar kan dat prima naast me neerleggen hoor. De afgelopen week, anderhalve week werd ik geleefd, was ik een soort robot. Ontzettend veel bezig met m'n zoontje en ook m'n dochter heeft haar aandacht nodig. Daarna dat ongeluk van m'n man, de opname van m'n zoontje, heen-en-weer rijden van huis naar ziekenhuis, naar huis, naar het kinderdagverblijf... Echt stilzitten heeft er niet bijgezeten. De info die ik in dit topic schrijf, zijn de dingen die mij op dat moment hoog zitten. Geen volledig beeld dus. Geeft niet, ik kan wel wat hebben.. Met mijn zoontje gaat het nu goed, een totaal ander kindje. Heel ontspannen, veel interactie!! Morgen krijgt hij een echo, om proberen te achterhalen wat de oorzaak is van de ontsteking. Vandaag heb ik hem lekker in badje gedaan, heerlijk! Wat betreft m'n huwelijk ga ik heus niet over 1 dag ijs. We hebben vaker zeer heftige discussies en dit was eigenlijk de druppel. Mijn man had pas een ander ongeluk gehad met de kinderen in de auto. Hij was zo geschrokken, dag hij zo z'n kinderen kon kwijtraken op deze manier. Maar hij vind het dan blijkbaar minder erg voor de kinderen als zij hun vader kwijtraken. Anders neem je toch niet deel aan het verkeer met een slok op?? Ik zou me graag alleen op m'n zoontje (kinderen) en mij willen richten. Helaas wil de maatschappelijk werkster dat niet. En als ik niet luister, dan komen ze hier m'n dochter weghalen..