He.. Heb dit bericht ook op mijn weblog geplaats, maar zag daarna dit forum, dus mijn verhaal maar even hierin geplakt..hopend op reacties.. Weet niet waar ik moet beginnen, maar wil mijn verhaal in ieder geval erg graag kwijt.. Hoop dat ik hier mensen vindt die in een soortgelijke situatie zitten of hebben gezeten.. This is it: Ik ben bijna 13 weken zwanger en mijn vriend heeft het uitgemaakt. Wil niet meer met mij verder en houdt niet meer van mij.. Het kwam als een enorme shock, snap ook totaal niet waar het vandaan kwam. We hebben (hadden) bijna een relatie van 4 jaar waarvan we nu bijna 1,5 jaar samenwonen. Het is zeker een relatie geweest met ups and downs..niet altijd even makkelijk, maar laten we eerlijk zijn, welke relatie is er wel makkelijk??? Het afgelopen jaar is best moeilijk geweest, hij is ziek geweest, heeft zijn baan verloren en uiteindelijk na flink zoeken weer een nieuwe baan gevonden waar hij zich heel goed bij voelt. Hebben besloten in augustus te stoppen met de pil in de hoop dat we gauw maar in blijde verwachting mochten zijn. Heb erg veel last gehad van het stoppen met de pil, had flink last van hormonen dus dat was een pittige tijd, maar ja, hoort er bij toch en dat gaat wel weer over..?? Daarna lukte het maar niet snel genoeg naar mijn verwachting en ook daar had ik best last van. Hij had op zijn beurt best moeite met het "verplicht" sex hebben in combinatie met ovulatietesten en alles wat daarbij komt kijken.. Uiteindelijk besloten dat ik het beter even aan de kant moest zetten en gewoon even afwachten wat er gebeurd.. En ja hoor, ik was zwanger!!! We waren allebei hartstikke blij, net als onze beide families.. Vanaf het moment dat ik zwanger was had ik alles wat ik maar kon hebben aan klachten. Overgeven, misselijk de hele dag, zere borsten, maagpijn, maagzuur, darmklachten, de hele mikmak..Had moeite om er van te genieten de eerste periode, viel heel snel van een roze wolk af, maar met goede moed hopende dat het ooit een keer minder zou worden..In die periode (als ik er nu op terug kijk) leefden we allebei een beetje langs elkaar heen, gingen er allebei op onze eigen manier mee om. We hadden het zeker nog gezellig en leuk samen, hij was erg lief voor mij..Kwam zo vaak dat kon met een ontbijt op bed, zette kopjes thee, kreeg een dekentje over me hen als ik op de bank in slaap viel, enz.. We hadden momenten waar we namen aan het verzinnen waren en hij hele plannen had met betrekking op het kamertje en gelijk de hele bovenverdieping aanpakken..allemaal hele mooie plannen. En toen van de en op andere dag zonder enige aankondiging deelt hij me mee dat hij niet meer van me houdt en niet meer met mij verder wil. Ik was totaal verbijsterd en geloofde het in eerste instantie niet. Dacht, hij zal wel bang zijn voor de verantwoordelijkheid, last van koude voeten enz enz.. Het ergste van alles is zelfs dat hij zegt dat hij voor het stoppen met de pil al zijn twijfels had over onze relatie. Er in zijn eentje heel hard voor heeft gevochten en nu toch echt tot de conclusie is gekomen dat ik niet de ware ben voor hem en dat we niet bij elkaar passen. Althans ik niet bij hem. Snap echt niet hoe hij in hemelsnaam door is gegaan met alles, en dus ook met sex, wetende dat het ergens niet lekker en goed zat. Begrijp niet dat hij mij dit flikt, voel me zo ontzettend in de steek gelaten door hem, zo gebruikt ook.. Heeft ook nooit iets over zijn twijfel gezegd, het nooit besproken met mij, is gewoon door gegaan in de hoop dat het allemaal wel goed zou komen. Hijzelf vindt absoluut dat hij fout was, geeft toe dat hij een klootzak en een eikel is, blablabla..tja, wat koop ik daarvoor? Totaal niets.. Kan gewoon niet geloven dat dit mij overkomt. Ons geluk kon beginnen, ons gezinnetje zou gaan beginnen en nu?? Nu ben ik dalijk een alleenstaande moeder, weet niet waar ik tegen die tijd woon want dat is ook allemaal onzeker.. Ben echt nog nooit zooo bang geweest in mijn leven. Krijg het benauwd als ik er maar aan denk waar ik allemaal alleen voor kom te staan. Mijn hele toekomst en plannen vallen in duigen en weet niet waar ik het zoeken moet. Ben ontzettend boos op hem, vindt hem zo laf dat hij mij in steek laat, maar tegelijkertijd mis ik hem zo ontzettend veel en houd ik nog vreselijk veel van hem en zou ik er alles voorover hebben om weer samen te zijn...als hij er maar voor zou vechten...
ik begrijp je gevoel.. wat zijn mannen soms toch rot zeg!! los laten. dat is nu het beste denk ik. voor jezelf gaan, en denken aan andere dingen. ikzelf moet dat nu eigenlijk ook. maar het gaat zo moeilijk! ik heb ook een "grijze-wolk" zwangerschap omdat de vent van mij, een gigantisch potje ervan maakt en niet voor mij wil gaan, maar lekker lui apart leventje wil leiden heb nergens spijt van. en ik deel je gevoel.. sterk zijn. al is het zwaar
Wat rot zeg!! Helemaal omdat hij het nooit met je heeft besproken. Wie weet had jij dan ook wel andere keuzes gemaakt, toch? Maar ja, nu is het een feit dat je zwanger bent. Hopelijk kun je in het belang van jullie kindje wel goed met elkaar blijven omgaan. En ondanks alles zou ik wel proberen van je zwangerschap te genieten (zijn de klachten wel minder?) Heel veel sterkte met alles wat er nu op je afkomt!! Ik zit niet in dezelfde situatie dus wat dat betreft kan ik je niet helpen, maar wilde toch even reageren.
Herkenbaar hier precies hetzelfde alleen nu krijg ik er genoeg van maar ik snap je vraagtekens "waarom ben je door gegaan om BEWUST een kindje te maken terwijl je van tevoren al geen toekomst meer ziet/zag?" Dat is dus ook de vraag die ik bij hem stel maar geen antwoord op krijg Hier zijn we nog wel "samen" voor zover je het kan noemen maar nee dr is teveel gebeurd Meis hele dikke knuff
Kan me voorstellen dat je niet meer weet waar je het moet zoeken.. En hij geeft je ook niet echt een kans om aan de relatie te werken, tis gewoon ineens klaar.. Heel veel sterkte meid!
Wat ontzettend rot. Wat dat betreft is het gewoon zo k*t dat mannen er zo makkelijk mee weg komen. Het nieuwe leven zit in jou, hij voelt het niet. Weet je al of je het kindje gaat houden?
jeetje meid, veel sterkte.. erg dat ie dit nooit eerder met je heeft besproken, misschien kun je evt een keer met zijn ouders praten of misschien heeft hij idd koud watervrees en ziet hij het daarom niet meer zitten.. who knows.. (een man weet past wat ie mist als het er niet meer is.. en hoop voor jou dat hij dit snel beseft..) zelf ook alleenstaande mama (naja bijna..ieder moment..) maar uiteindelijk kom jij er sterker uit hoor.. en het is moeilijk, maar ik weet het zeker je bent sterk en je kunt het! kop op! liefsss
Wat vervelend, zeg! Heel veel sterkte toegewenst! Ik lees wel tussen de regels door (maar verbeter me als het niet zo is) dat je zelf door de hormonen en andere omstandigheden niet de makkelijkste bent geweest. Ik kan me wel voorstellen dat dit voor hem niet makkelijk is geweest en dat het 'houden van' dan wat minder tot z'n recht komt. Maar dit soort dingen moet je juist kunnen overbruggen als je er beiden voor gaat. Heb je dat ook zo met hem kunnen bespreken? Heeft hij concrete dingen benoemd waarom zijn gevoel voor jou weg is? Geniet van het kleine wondertje in je buik, hè .
Bedankt voor al jullie reacties, doet me goed! Ik houd het kindje zeker, heb daar zeker nog wel een lichte twijfel over gehad, maar ben me er ook zeer bewust van dat je geen kindje neemt, maar het mag krijgen.. Heb een gesprek met mijn ex gehad en hij zegt zelf dat het absoluut geen koud water vrees is, maar laten we eerlijk zijn, als het dat wel is ben je je daar als man dan ook bewust van? Zeg ook elke dag tegen mezelf dat als het dat wel zou zijn, zou het dat dan allemaal goed maken? Hij zegt nu dat hij vanaf het stoppen met de pil (afgelopen aug) en de tijd daarna zeker wel moeite had met mijn gedrag, wat vooral voortkwam door hormonen, maar zich er ook bewust van was dat dat erbij hoorde. Toen is hij gaan beseffen dat hoe ik daarvoor was ook niet bij hem "pastte"..Volgens hem zijn we te verschillend, hebben we verschillende opvattingen, doelen en principes in het leven...Daahhh...wie heeft dat niet?? Vindt het eerlijk gezegd allemaal slap geouwehoer en blijf erbij dat hij totaal voor zijn verantwoording wegloopt. Hoe je het ook went of keert, we hebben SAMEN een belissing genomen en hij kiest nu de makkelijkste weg:...vluchten.
En probeer zeker te genieten van mijn kindje, maar dat is echt oh zo moeilijk, het is nog zo ontzettend dubbel...
Oh, wat vreselijk naar allemaal meis! Ik heb niet hetzelfde meegemaakt, maar had laatst een soortgelijke situatie. Mijn man en ik zijn vorig jaar april ons kindje verloren aan een resistente hersenvliesontsteking, we waren heel sterk samen ook altijd zo geweest. Maar op een gegeven moment (na een paar miskramen) ging het met mij slecht, kreeg een flinke depressie. Toen besefte ik dat het zo niet langer ging en ben ik met een psycholoog gaan praten, en kreeg daarnaast EMDR therapie. Toen ik opkrabbelde ging het slechter met mijn man, en die verkondigde mij op een dag ook niet meer samen verder te willen. Ik heb gezegd dat niet te accepteren zonder er samen bewust aan gewerkt te hebben, dat begreep hij en hij vond dat ik en ons kindje dat wel verdienen dus zijn we samen naar de psycholoog gegaan. Nu gaat het weer heel goed, zijn gefocussed op de toekomst, het afmaken van ons klushuis, de komst van ons nieuwe kindje en hebben nu echt het gevoel dat het wel weer goed komt... Begint te voelen als vanouds, met het bijbehorende vertrouwen in een toekomst samen... Zouden jij en je ex eventueel niet openstaan voor gesprekken met een psycholoog? Het kan je echt helpen, en niet geschoten altijd mis toch?!