Ik heb dus dinsdag een afspraak met mijn directrice om te vertellen dat ik zwanger ben. Mijn collega's van de onderbouw wil ik het liever persoonlijk vertellen, dus die ga ik allemaal een voor een af (een is er ook bezig met IVF, dus ligt gevoeilig). Maar de rest.... Ik werk in een groot team, met ongeveer 60 personeelsleden, verspreid over twee locaties. Toevallig hebben de maandag daarop een teamvergadering, ik zou het dan kunnen zeggen, met de kans dat het daarvoor al rondzingt omdat ik het deze week al een paar mensen ga vertellen. Wat me overigens niets zou uitmaken hoor als anderen het via via horen . Maar wat ik lastig vind, is een paar dingen. Twee collega's zijn al zwanger en twee anderen proberen heel graag zwanger te worden, maar hebben ieder al drie miskramen gehad. Dat ligt dus gevoelig. Bovendien weet de halve wereld het dan, maar mijn ouders nog niet. Das ook een verhaal apart. Mijn broertje is verstandelijk beperkt en gaat op het moment een hele moeilijke periode door. Ik kan het hem nog niet vertellen dat ik zwanger ben, want emotioneel kan hij dat nog niet aan. Mijn ouders, daar heb ik niet zo'n goede band mee, die kunnen hun mond niet houden als ze het weten, dus dan komt mijn broertje het anders zo te weten. Dus ik zat te denken dat ik misschien beter een mail kan sturen aan mijn collega's omdat ik er meteen bij moet uitleggen dat ze me niet online gaan feliciteren. De meeste zijn namelijk (net als ik) zeer digitaal ingesteld en zouden me dan via facebook gaan feliciteren. En zo komt mijn moeder het ook te weten en die vertel ik het liever persoonlijk. Als ik het komende week aan een paar mensen zou vertellen, dan gaat het natuurlijk vanzelf rondzingen en komt het op die manier op facebook terecht omdat ik niet iedereen persoonlijk kan vertellen dat ze dat niet moeten doen. En ik kan er niet vanuit gaan dat mijn collega's dat gedeelte van de boodschap ook overbrengen als ze het doorkletsen... Aaaaaarg, ik weet het niet meer. Vandaar deze topic. Hoe hebben jullie het verteld?
Ik zou bij degene waar het gevoelig ligt het zelf vertellen, en dan voor de rest gewoon in de vergadering gooien.
Ohw en trouwens wel eerst aan je moeder vertellen, anders krijg je daar gezeur om dat ze het niet als eerste wisten.
Die krijgen het zowiezo als een van de laatsten te horen. Mijn hele schoonfamilie en naaste vrienden weten het al. Jammer dan. Daar ga ik me echt niet druk om maken. Mijn moeder is namelijk een apart verhaal hoor. Ik heb echt geen band met haar (mijn excuses aan diegene die dat wel hebben, ik snap dat dit raar voor jullie moet klinken). Ik woon niets voor niets in utrecht en zij in amstelveen. Heb niet de behoefte om dichtbij te wonen. Het klinkt misschien gek wat ik nu ga zeggen, maar zij zijn echt van een ander 'niveau' en dat bedoel ik niet neerbuigend, maar ze zitten gewoon op een hele andere golflengte. Ze heeft een verminderd zelfvertrouwen/zelfbeeld en kan zich totaal niet verplaatsen in andere mensen. Alles projecteert ze op zichzelf, haar situatie en de ziektes die ze heeft. Ze heeft namelijk reuma en diabetes. Die reuma heeft ze al heel lang en dat is natuurlijk vervelend. Maar het lijkt wel een wedstrijd af en toe. Kijk eens hoe goed het is dat ik een canta heb? En ik kan echt niet zonder hoor. Ze zitten midden tussen een goed openbaar vervoerssysteem, maar gebruiken ho maar. Das teveel gedoe. Ze moet veel meer bewegen omdat het goed is voor haar gewrichten, maar dat doet ze niet. Ze heeft al zolang ik dat bewust heb meegemaakt maatje 50. Ik heb niets tegen dikke mensen, als ze maar gelukkig zijn met hun lijf. maar dat is zij dus niet. in mijn jeugd heeft ze een keer een buikwand correctie gehad, maar vervolgens is ze evenhard weer aangekomen. Ze doet er niets aan. Ze kleed zich slecht en straalt altijd negativiteit uit. Ze heeft moeite om 'nee' te zeggen en probeert het altijd iedereen naar de zin te maken. Een baan houdt ze meestal niet langer dan een jaarcontract. Ze ziet er niet representatief uit. Ik ben wel eens met haar gaan winkelen, maar dat helpt niet. Ik heb een beetje een vreemde jeugd gehad met een zeer dominante vader en een zeer onderdanige moeder. Ik was blij toen zich de gelegenheid voordeed dat ik het huis uit kon. Mijn zusje heeft zelfs tijdelijk bij oma gewoond. Het is mij vroeger ook verweten dat ik de pabo deed. Tja, ik leerde daar dingen en spiegelde dat aan de opvoeding die ik zelf had genoten en zag dat het natuurlijk niet helemaal klopte bij ons thuis. Ik heb er wel eens over geprobeerd om te praten met hen, maar het komt gewoon niet aan. Ze snappen het niet. Toen wij ons nieuwe huis gekocht hadden en we lieten op de verjaardag van mijn man de folders zien. Zei mij moeder zoiets als: "was zeker een duur huis?" en ging vervolgens verder over oom die en die, die die en die ziekte had. Je telt alleen mee als je een of andere ziekte hebt, lijkt wel. Als we jarig zijn, zetten we vaak lekkere dingen op tafel, daar houden we zelf ook van. Dus hadden we een keer pringles op tafel gezet. "o, jullie hebben dure chips gekocht zeg!" Alles wordt langs een meetlat gelegd. En natuurlijk zijn ze trots op het feit dat ik het zo goed heb getroffen met mijn man en mijn huis, maar ze kan soms zo jaloers reageren. Ik heb geleerd om er maar niet teveel mee bezig te zijn anders wordt ik er gewoon in meegezogen. Mijn zusje heeft zwangerschapsvergiftiging gehad en daarom moest haar kindje gehaald worden. Ze is twee dagen van die bevalling kwijt in haar geheugen en kon daarom niet veel bezoek aan (eigenlijk niet). Maar mijn zwager heeft natuurlijk wel aan iedereen laten weten via sms dat het kindje geboren was. Mijn moeder heeft hij gebeld en gezegd dat ze nog geen bezoek kon ontvangen vanwege de situatie. Mijn moeder denkt dan alleen aan zichzelf en gaat toch langs in het ziekenhuis, terwijl er echt niemand toegestaan was. Vervolgens plaatst ze op facebook dat mijn zusje bevallen is van een dochter en dat ze zwangerschapsvergiftiging had. Mijn broertje, die verstandelijk beperkt is, leest dat en schrikt zich het apenlazerus. Want die leest alleen het woord 'vergiftiging' en denkt dat zijn tweelingzusje dood ligt te gaan. Die snapt dat niet. Dus mijn zwager is heel boos geworden op mijn moeder en eiste meteen dat ze het van facebook afhaalde. Wat ze ook deed, maar dan vervolgens slaat ze weer door hè. Dan haalt ze gelijk maar alle foto's en berichtjes waar de naam van mijn zus, haar zwager en haar andere dochter in voor komen. Want: "dat zal je dan ook wel niet goed vinden hè? Ik zal ook geen contact meer met je opnemen, want je wil niet dat ik je zie" Iets in die trant. Mijn moeder klinkt gewoon af en toe als een kleuter in een supermarkt die zijn zin niet krijgt. Als het niet lukt dan ga je op de grond liggen en een potje stennis schoppen tot het wel lukt. AAAAAARGGGG :x Maar goed, lijkt me wel duidelijk, dat het totaal niet uitmaakt dat mijn ouders het pas als laatsten horen, dat hebben ze er zelf naar gemaakt denk ik dan. Ik heb nog wel de fatsoenlijkheid dat we ze het persoonlijk gaan vertellen. We gaan er naar toe voordat mijn broertje en zusje hun verjaardag vieren, vertellen het, en nemen ze gelijk mee in de auto (ze hebben zelf geen auto). Weet je, ik zie mijn ouders meer als onderdeel van een familie, dan als een moeder. (mijn excuses voor dit lange antwoord, maar het is ook wel fijn om het even van me af te schrijven )
Hier hebben mijn ouders het ook als laatste gehoord hoor, trek je maar niets van de 'juiste volgorde' Ik zou het gewoon bij je collegas en bazen vermelden dat het nog niet openbaar gemaakt mag worden. En dan zo snel mogelijk aan je broertje laten weten Oh, en je moeder pas bellen als je bevallen bent én je broer het al weet. Ouders he
Lol Nou, binnenkort zijn mijn broertje en zusje jarig, mijn buik valt nu al bijna niet meer te ontkennen, dus dan al helemaal niet meer (10 juni ben ik dan 18 weken ongeveer). Dus dan wordt het dan ongeveer. Mijn broertje moet ik nog even overleggen met zijn begeleiding van het tweede thuis. Komt allemaal goed.