Oh wat erg en verschrikkelijk dat het hartje is gestopt.. het leek allemaal zo goed te gaan, en dan plots weer die grond onder je voeten vandaan. Weet niet goed wat te zeggen, maar veel sterkte en vind je een sterke vrouw! Dat negertje uit de VS krijgt een supermama dat is zeker. Ik hoop dat je de positiviteit kunt vinden in het adoptieproces, en vertrouwen dat dat kindje bij jullie gaat komen.
*emo* dank... Pas om 15.00 uur de afspraak, dus daarna pas weer updat. Nu uit pure ellende aan het werk . Je moet toch wat. Thuis komen de muren op me af.
dat heb ik de dag vd laatste echo ook gedaan, thuis werd ik gek! Is toch klein beetje afleiding en die lieve collega's van jou kunnen je troosten als t nodig is! wat duurt 5uur dan nog lang... Ik kom eind vd middag nog ff spieken! liefs Chan
@hier: geen wonder, geen knipper knipper. misschien later uitgebreid verslag, maar voor nu verslagen (haha wat een woordgrap). Net de pillen ingebracht, maar dat ging gepaard met compleet hyperventileren en paniek. Ik wil mijn zwangere gevoel niet kwijt. Wie weet krijg ik dat nooit meer!
Lieve Marjah toch... Kan het me zo goed voorstellen... natuurlijk wil jij je zwangere gevoel niet kwijt. Het is heel dubbel... je wil niet gecurreteerd worden, maar je wil ook niet loslaten. Voor nu een hele hele dikke knuffel!
och lieverd, zooo herkenbaar ( zie blog). Ik heb uren naar die pillen zitten staren. Afgelopen zaterdag voor het eerst sinds 4 weken weer een omowitte test, wat heb ik gehuild. Het laatste wat ik van ons wondertje in me had, hcg, is verdwenen.... Heel veel liefs, knuffel maar goed met je mannetje! Het is niet eerlijk!!!!
Meis tuurlijk wil zwanger blijven en niet die pillen . Dikke knuf mis gaat het niet van zelf !! denk aan je, huil maar uit bij je mannetje .
o meis ik voel je wanhoop, dikke knuffel....wou dat ik je echt even een knuffel kon geven , ook al ken ik je niet persoonlijk..
Sorry het is een beetje lang verhaal geworden Hallo meiden, Gisteren heb ik me naar mijn werk gesleept, gatverdegatver. Zo moeilijk, zo zwaar, zo zwanger op mijn laatste dag als zwangere. Toch best wat fijne momenten gehad, hoor. Om 1500 hadden we een afspraak in ons lokale ziekenhuis. Maar ja, het kan druk zijn, dus we waren er al om 14.30. Eerst ff een bakkie en dan rond 14.45 richting de gynaecologie, want ja... ik hoor niet thuis op de fertipoli. Zucht, wat een ramp. Ernstig naar beneden gekeken om maar zo min mogelijk buiken te zien, om vervolgens direct het toilet in te vluchten. Weer even een paar minuten zonder dikke buiken om me heen. Aangemeld (duurde lang) en toe wachten (duurde lang) en al die buiken om me heen (wachten duurde erg lang). Toen zag ik een kleuter van een artsachtige voorbij schuiven, dus knik man aan "zal je net zien, hebben we die!" Dus wij wachten (en wachten duurde erg lang tussen al die buiken) en we zagen kleuterarts al een paar keer voorbij schuiven. Doos tissues werd gehaald voor de dame voor me, arts verdween weer. Maar de dame kwam naar buiten met enorm dikke pens, en ik dacht (uiteraard onterecht) wat heeft zij nou te janken. Misschien is er wel wat mis... en dat kan ik natuurlijk niet van de buitenkant zien. Maar ja, je gedachten werken op dit moment niet zo, ik zag alleen maar BUIK! De kleuterarts roept mij binnen en gelukkig zag ik achter haar ook een jonge arts staan, dus ik was alweer gerust gesteld. SJIPS, de andere arts was de Co en de kleuterarts dus de arts. Hebben wij dat? Een assistent en een co! sjips. Ach ze was wel aardig en de co had haar meelevende-gezichtsexpressie wel goed geoefend . Met een diepe frons heeft ze de hele tijd meegekeken en meegeknikt. Ik vond haar wel sympathiek. De kleuterarts was wel aardig, maar een beetje gemaakt. Enniewee, eerst de echo om even te kijken of ze alles in de andere kliniek wel goed gezien hadden. Ik weigerde mee te kijken, maar uiteraard won mijn nieuwsgierigheid het van mijn wil om het niet te willen zien. En daar lag ie dan, ons beestje. verschrompeld en klein, rustig in een badje van water. Zo rustig... geen knipper knipper... ik weet het wel, maar wil het niet weten. Het gesprek gaat verder over pillen en over curettage, over de hel van vorige keer, over wat me te wachten staat met de pillen, wanneer in te grijpen etc. Wel tien keer heb ik jankend gezegd dat als een curettage nodig was, dat ze me niet mochten laten wachten tot over het weekend. Manlief zei dat dat gewoon niet gebeurt. Ondertussen moest co natuurlijk met haar supervisor overleggen (weer wachten) (en wachten) (oh ja, en wachten). Bij haar terugkomst nog wat vragen gesteld over waarom en wat we nog kunnen doen en wat nog nut heeft. Maar ja, nuttige antwoorden kwamen niet. Toen ging de assistente voor ons kijken of er uberhaubt plaats was voor curettage. Ze knikte instemmend, er is op zeer korte termijn plaats voor curettage, hoor! riep ze vrolijk. Maandag of dinsdag kan makkelijk! WAAAAAAAATTTTT Ik; en vrijdag? Tja, daar is ook plaats maar ja, blaat blaat blaat. Ik werd boos en zei dat ik geen zin had in deze discussie, dat ik geen zin had om me hier druk over te maken, maar dat ik de planning van het zh zo onderhand wel kende en dat ik daar totaal niet mee eens was. ZO BOOS! Daarna naar de apotheek: mevrouw ik weet niet of ik dit middel heb-jawel, ik heb vanochtend alvast gebeld. klikkerdeklikkerdeklik op de compu - wat is er mevrouw de compu geeft rare dingen aan - ??? mevrouw heeft u een kinderwens? - Zucht, (in een volle wachtkamer bij de apotheek): JA, maar dit moet er uit! (Potverdorie, ik ben toch niet de enige die met zo'n recept komt? Het is uitgeschreven door de gynaecoloog! Die haalt het toch niet zijn hoofd om vaginaal 2x4 tabletten van dit klote spul uit te schrijven?) Mutsie zie ik de spullen pakken en gaat naar de computer, klikkerdeklikkerdeklik! Mijn buurvrouw komt eraan, die weet dat ik zwanger was, aangezien dat ter sprake kwam omdat ik vorige week liep te mutsen over medicijnen bij haar. Mutsie en buuf discussieren verder. Ik-hallo, joehooe, zwaai irritante dame van de balie ernaast keek me boos aan, maar deed gewoon niks. Hallo! joehoe, kan ik jullie ergens mee helpen? Irritante dame van de balie ernaast ging zich er ook mee bemoeien. Irritante dame negeerde mij volledig, mutsie was in paniek want haar scherm zei rare dingen en buuf dacht ineens. "Zullen we het dioe mevrouw gewoon zelf vragen, want ik heb het vermoeden dat ze hier mee van weet" ECHT! eerst zitten wachten op mijn beurt en toen nog eens ruim 20 minuten om het ook daadwerkelijk te krijgen. Het uiteindelijke probleem was dat er OVERDOSERING in het beeld stond.... Slim als ik was heb ik uiteraard 's morgens de bijsluiter opgezocht en de verkrijgbare tabletten zijn 200 mg. Als de maximale dosis per dag 800 is, dan mag je ..... 4 tabletten innemen. En laten er nu 4 tabletten voorgeschreven staan. ZUCHT! Sjeemig. Ik ben daar echt voor mijn lol of zo! En toen... Thuis... Manlief moest een half uurtje weg, dus even beslissen wat te doen. Pillen er nu in, want het werkt pas na een paar uur. Okee, pillen erin. pillen erin pillen erin ging onder luid protest van mijn zijde en complete hysterie en hyperventilatie, maar het was gelukt. Ik denk om 17.40 erin, om 17.50 eerste melding hier dat het zo brand om 18.00 pijntjes om 18.15 kleine paniek, want waar is man om 18.15 man gebeld en zou om 18.35 thuis zijn (UITERLIJK) om 18.20 man belt mij. Volledige boosheid in zijn stem, lees frustratie, hysterie, etc. Zijn vader had een stunt uitgehaald en het duurt een half uur langer. 18.20 Ik ken hem langer dan vandaag en whatsapp de buurvrouw terug die al eerder had aangeboden om te komen. 18.21 buurvrouw is hier 19.00 manlief thuis 19.30 pijn zakt en buurvrouw weg, eten want man gekookt. Wel 1 heel pita broodje met shoarma naar binnen gewerkt. 20.13 KRAMP en rare maag (even de bijsluiter nagelezen... dat klopt) 20.55 KRAMP en warme handen en voeten (niets in bijsluiter) 21.30 toch maar naar bed. 22.30 proberen te slapen 02.00 slaap niet echt 04.30 weer wakker, ik heb geslapen. Ik baal, want ik heb nog geen bloed zo te voelen en pijn is weg. 04.50 nog steeds niet naar het toilet geweest, want wil het niet zien en nu het ranzige gedeelte, dus bedenk of je het wilt lezen 04.55 natte broek. kan me niet herinneren dat ik mijn broek heb geplast. Hmmm..... wat is dit nou. Toch naar het toilet. 1 druppie bloed in maandverbandje, maandverbandje wel doorweekt. Kijk in het toilet, nou daar zag ik wel twee drupjes. Ik sta op en wil mijn broek optrekken, maar ik vloede iets naar beneden zakken. Om niet al te veel troep te maken op mijn onderbroek(en) en trainingsbroek en badkamervloer houdt ik mijn hand eronder. FLOP! Een grote kledder, daar is ons beestje. In een kledder van stolsels en fliebers. Een klein wit boontje, maar wel wat verbrokkeld. Niet zoals de vorige keer in zijn geheel, zoals ik gehoopt had. Dat vond ik zo mooi, want het leek me zo vredig voor ons frummeltje van toen. Alles in een bakkie (ja jakkie) en gaan tukken. Man is nog eventjes weggeweest voor zijn werk, zodat hij daarna veel bij mij kon zijn Tot 8.45 geslapen man en ik liggen lekker op bed 9.00 ieoor belt (GAAAAPP en kraaak) 9.02 Man gebeld, vader is weer in paniek. Ach... ik ben helemaal rustig en relaxt, wil lekker douchen en wat troep opruimen, alleen zijn met ons beestje. 9.15 ieoor even terug gebeld. daarna de donor gebeld, bed afgehaald (voor een lekker frisse start vannacht), zolder opgeruimd, ga aan de badkamer beginnen, quinty belt, dinnetje belt (toevallig), tot 12.30 aan de telefoon. Man is ondertussen beneden aan het stofzuigen (was al in geen 3 weken gebeurd ) Ik douchen en badkamer schoongemaakt. Man eventjes weg Ik donor gesproken Ik dit stukkie tikken met beestje bezig geweest. met adoptie bezig geweest. en nu op reactie versturen drukken...
Bedankt meiden, voor jullie felicitaties, jullie meelevendheid en jullie sterkte wensen. Het was fijn hier te komen. Ik ga proberen de draad weer op te pakken, al ben ik weer bij 0 aangeland. Weer met lege handen. Weer niks. Weer het leven dat door is gegaan zonder jou Weer de eerste geboorte (vandaag geboren om 06.08 uur, de dochter van een vriendin) Weer alle kinderen om je heen, weer alle confrontaties. Met opgeheven hoofd gaan we verder. We slaan ons er wel door heen. We gaan ons richten op adoptie en we zien wel wat er nog verder gaat gebeuren. Plannen zijn er wel, maar nu nog de uitvoering. En ja, bang voor de toekomst zonder kindje(s). Zo bang Adoptie komt dichterbij en daarmee de twijfels ook. Ik hoop jullie ooit weer positieve dingen te melden Voor nu even niet, denk ik.
Marjah@ Lieverd ik lees je verhaal met tranen over mijn wangen . Probeer idd het leven zonder kids weer op te pakken, erg moeilijk keus heb je niet helaas. Adoptie is wat jullie gaan doen verwerk wel eerst de mk meis dat is niet niks. Bang een leven zonder kids begrijp ik als geen ander , ben ook erg bang. Zie me zelf zitten soms in een oma stoel in een verzorgingshuis met een boekje . Naast mij vaak bezoek met klein kids enz , zo zie ik het in mijn verbeelding vaak voor bij komen. Verder kan je alleen maar een hele dikke knuf geven. En denk om je zelf he.