OK, dan begrijp ik je reactie. Het is idd knap dat ze het überhaupt geprobeerd heeft. Het is alleen erg jammer dat het zo is afgelopen als je je op zo'n manier belangeloos wil inzetten voor je 'vriendin'.
Sorry Nijn, zo komt ze echt over. Ik snap dat je haar verdedigd, maar Musetta is niet geholpen met een draagmoeder, maar met een goeie psychiater. Als ik haar was zou ik met het schaamrood op mijn kaken kijken naar het programma. Ze komt egoïstisch over, wil koste wat het kost haar zin hebben. Het komt op mij over, dat ze verslaafd is aan het zwanger zijn. De wereld draait om haar woede en verdriet. En als iedereen in haar directe omgeving zo'n mening en instelling blijft houden als jij, dan blijft ze die gigantische plaat voor haar kop houden. Dan maar hard zijn.
haha ik zet het ook zo raar neer. mijn fout, (ben ook maar net terug van werken even als excuus gebruiken) jaa,dat zeker ben ik het helemaal met jou eens.
Ze komt idd heel hard en egoistisch over. Hotze vertelde ook hoe moeilijk hij het had na de terugplaatsing. Maar bij hem zag ik toch veel meer emoties. Musetta praat erover alsof het een of andere zakelijke deal is. Misschien is dat een houding van haar, maar zo komt ze wel over op televisie kijkend Nederland. Of ze verslaafd is aan het zwanger zijn weet ik niet. Ze willen gewoon heel graag een groot gezin. Prima, maar niet ten koste van alles, lijkt mij. Als je een andere mening/instelling hebt dan Musetta dan zal je vast geen vrienden met haar kunnen zijn. (gezien haar reactie op Jolanda), dus wat dat betrefd is het wel logisch dat die plaat er blijft...
Ik snap die musetta wel een beetje. Baby's zijn gewoon leuk en schattig. En zolang je niet alles geprobeerd hebt kan je het niet laten rusten. Hoe ver gaan we niet met bv icsi? Lukt het na drie keer nog niet dan gaan we naar dusseldorf... Ik weet er alles van. En wat het tv programma betreft veel belangrijke details zullen eruit gelaten zijn misschien. Ik denk dat het nu te zwart wit overkomt. Het is niet uit te leggen...als je een baby wilt doe je er alles voor ook al is het de vierde. Een drang die je niet opzij kan zetten
Ik vond het héééél zielig voor het meisje dat 5 werd... hoe erg dat jouw verjaardag minder belangrijk is dan een evt broertje/zusje dat er nog niet eens is.... Ook vraag ik mij af hoe Jacinta dit terug kijkt? Als bij ons al de haren overeind gaan staan, hoe erg moet het voor haar zijn om Musetta zo bezig te zien? En Sven en Jeroen, Cindy en haar man > prachtig verhaal, prachtige mensen. Ik kijk uit naar volgende week, om de verjaardagsbeelden te zien.
Tv is een medium dat wordt ingezet om kijkcijfers te generen en hierdoor zal de waarheid ook hier en daar vertekenen en zal niet iedereen even goed uit de verf komen denk ik...het is voor ons gemakkelijk om er oordeel te vellen over de mensen die we zien maar ik blijf dat wel lastig vinden omdat niet iedereen geschikt is om op tv juist en aardig over te komen...al snap ik alle meningen wel hoor en schrijf ik dit niet om een enorme discussie op gang te brengen Ik vind het wel een mooi programma waarin naar voren komt dat onze wetgeving op dit gebied nog erg te kort schiet en dat dit soort zaken eens door de politiek op de agenda worden gezet ook geeft het mooi weer alle stromingen binnen dit "grijze" gebied en vind ik het fijn om te lezen dat hierdoor wel integere discussies ontstaan want hoe ver mag je gaan om een kinderwens in vervulling te laten gaan en wanneer overschreid je een ethische grens?? Ook vind ik dat ze mooi hebben uitgelicht dat een kinderwens er is en komt in alle maten al ben je groen, geel of paars... Ik heb veel respect voor de deelnemers om heel Nederand een kijkje te gunnen in hun privé leven en bij alle hobbels en valkuilen...je moet het maar durven om als pioniers deze soms pijnlijke, verdrietige, moeilijke maar vaak ook mooie stappen te laten filmen... Fijn dat er weer een programma op tv is wat mensen weer aan het denken zet, mij in ieder geval
Ik ben het met Bob eens. Wat de andere stellen betreft heb ik het ook te doen met Cindy die zich zo groot houd maar toch veel verdriet heeft. Het is een leuke serie.
Ik vond de ontmoeting vd tweeling met hun biologische moeder best pijnlijk. Ik denk dat de biologische ouders voor een kind veel belangrijker zijn, dan t holletje waar ze in gegroeid zijn. Maar goed, das mijn gevoel. Mij lijkt t voor de kinderen pijnlijk om hun bio moeder dan weliswaar wel te kennen, maar tegelijkertijd te voelen/weten dat ze maar weinig met je heeft.. Adoptiekinderen gaan op zoek naar hun biologische afkomst, maar ik denk dat kinderen die biologisch van de wensouders zijn, maar gegroeid in een (commerciele) draagmoeder, niet zo snel op zoek zullen gaan daarnaar.
Overigens zet ik mijn twijfels bij het verhaal van die 2 limburgse homo's. Volgens mij gaan zij alleen naar India voor het programma, om de praktijken daar te laten zien. Het is bekend dat commercieel draagmoederschap verboden is, momenteel zullen zij hun kindje nooit nl inkrijgen. Dit weten zij natuurlijk vooraf en het bezoek aan India is voor hun evt kinderwens (als die er al echt is) dan ook nutteloos.
Ik lees er hier in de reacties niets over terug... Maar die kliniek is dan wel écht commercieel he. Als een kindje ongeveer 30.000 dollar 'kost' , en de vrouwen krijgen (zoals genoemd in het programma) ongeveer duidend euro voor het dragen van een kindje
Na gisteren heb ik er toch een vreemde nasmaak aan over gehouden. Ben absoluut niet tegen draagmoederschap, maar dit programma belicht heel mooi alle kanten hiervan en dan ga je toch nadenken. Over Musetta, wat een vreselijk mens. Zo egoistisch en betweterig. Ik was echt blij dat Jolanda niet zwanger was, had je toch niet aan moeten denken. En nu een baarmoedertransplantie?!? Dat mens is niet goed bij dr hoofd. Die Indiase praktijken vond ik ook erg heftig. Foto's die overduidelijk niet bij de echte eiceldonoren hoorde, een alleenstaande man die drie kinderen bij twee vrouwen krijgt, binnen 2 maanden?? Mijn mond viel open. Echt alles was daar te doen om het geld en dat maakte me echt een beetje misselijk. Vraag me dan ook echt af of ze de stap gaan zetten om daar een draagmoeder te kiezen, het kindje kan volgens mij dan niet eens naar Nederland? Ik snap dat het heel veel verdriet kan geven als je geen eigen kind kan krijgen en dat je daarin ver wilt gaan. Maar wat mij betreft was dit echt te ver.
op het viva forum reageert 1 van de wensvaders die uit india willen adopteren; Draagmoeder gezocht Nederland 1, laatste pagina - Entertainment - Viva mobiel.nl --- Goedemorgen, hier Erik een van de wensouders (of te wel een van die te dikke oude homos). Het eerste wat ik wel graag wil meegeven is dat het merendeel van de reacties al gepost worden als het programma nog bezig is, nu weet ik wel dat vrouwen meer dingen tegelijk kunnen doen, maar heb ik wel het idee dat belangrijke essentiële zaken niet worden meegekregen. Iedereen mag er een mening over vormen, dat is goed zelfs maar hoe men tot deze keuze komt wordt niet begrepen. Ik heb gelezen dat je moet accepteren dat je homo bent en dat daar geen kind bij hoort. Zoals wij ook in het artikel in het dagblad de Limburger vertellen was onze insteek ook altijd een kind hoort in een stabiele man vrouw relatie op te groeien. Echter er is jammer genoeg niet altijd sprake van een stabiele relatie waardoor het kind vaak tussen het wal en het schip verdwijnt. Is het dan niet beter dat een kind opgroeit in een, dan wellicht niet traditioneel gezin maar wel een gezin waar het vol liefde wordt klaargestoomd voor een plek in onze huidige maatschappij. Wellicht is de zaak wat onderbelicht gebleven, maar draagmoederschap was voor ons de allerlaatste optie, nog even duidelijk wij hoefden niet perse een kind dat uit ons eigen zaad was ontsproten. Door ons werk komen wij vaak in het buitenland, daar komen wij ook op plekken waar de meeste toeristen niet heengaan. Zo ook in Kenia, waar wij Tumaine Home of hope bezochten, dit weeshuis houdt zich bezig met het opvangen van kinderen die slachtoffer zijn geworden van het aids virus wat welig tiert in Afrika. Het merendeel van deze kinderen zijn geïnfecteerd met HIV, ik hoef waarschijnlijk niemand uit te leggen wat de toekomst voor deze kinderen is in Afrika. Door dit tafereel hebben wij besloten een kindje te willen adopteren met HIV, omdat deze in Nederland niet een makkelijk leven zou krijgen, maar wel een leven met een toekomst. Ook beseften wij dat het een druppel was, maar het was wel weer een druppel die van de gloeiende plaat af was. De waarheid was anders, het is voor een hetero koppel al bijna ondoenlijk om een kindje uit Kenia te adopteren, voor Homos is het verboden. Homoseksualiteit daar is bij de wet verboden. Hierna hebben wij wel besloten dat wij een kind(eren) (meisje/ jongen/geestelijk of lichamelijk gehandicapt/flapoortjes/klompvoetje/bruin/wit/geel/paars) een warm nest willen geven in ons gezin. Alle trainingen, gezinsonderzoeken, psychologische keuringen en alles war maar bij komt kijken in het adoptie traject hebben wij volbracht, met als uitkomst een positief rapport voor het adopteren van meerdere kinderen tegelijk en met speciale toevoeging dat deze kinderen gekwalificeerd mogen worden als special need Alleen deze procedure kost tijd, heel veel tijd. Nadat deze was afgerond, was ik de 40 gepasseerd en als bijkomend iets dat wij alleen uit Amerika mogen adopteren daar, alhoewel zij daar in ruime mate aanwezig zijn geen aanbiedingen komen van oudere kinderen met of zonder beperking. Wij hebben pleegouderschap overwogen, ook deze kinderen zijn meer dan welkom, alleen aan pleegouderschap zitten voorwaarden, voorwaarden die wij niet goed achten voor kinderen om hun een stabiele onbezorgde jeugd te gunnen. Hierna hadden wij ons er eigenlijk al bij neergelegd dat ouderschap aan ons niet gegund zou worden. Totdat ik een artikel las in een groot dagblad over baby-fabriek India. Met de nodige scepsis heb ik onderzoek gedaan en contact gezocht met klinieken die deze diensten aanbieden. Het is inderdaad heel raar dat je met geld een ei-cel kunt kopen en een vrouw kan huren die je kindje negen maanden draagt. Heel raar allemaal en ook als je je realiseert dat deze vrouwen dit echt niet doen uit naastenliefde maar uit pure geldnood. Alleen moeten wij wel deze vrouwen in het juiste perspectief plaatsen, deze vrouwen zijn vaak gescheiden, hebben een kind gekregen zonder dat zij getrouwd zijn. Zij worden door hun hele gemeenschap uitgekotst en lager staan dan hen kan je niet in de Indiase samenleving, deze vrouwen kiezen voor de kinderen die zij reeds hebben en voor hun zelf. De andere optie die zij hebben is de prostitutie. Door het geld dat zij hier mee verdienen kunnen zij hun kinderen een betere toekomst geven en vaak lukt het hen om in een ander dorp met het geld een huisje te kopen en een bedrijfje te stichten. Natuurlijk zal er geld ergens aan de strijkstok blijven hangen, jammer genoeg! Maar dat is ook het geval bij adoptie een adoptie traject kost in Nederland tussen de 30 en 35 duizend euro en daar komt maar heel weinig terecht bij het tehuis waar het kind is opgevangen, het merendeel gaat op aan de bemiddelingskosten van het adoptiebureau in Nederland en het Adoptieland, alsook aan alle juristen die er mee gemoeid zijn. Wellicht met deze uitleg begrijpen een aantal dat het eventueel kiezen voor draagmoederschap is geboren uit het gevoel van liefde kunnen geven een mens een mooie plek in de samenleving bezorgen, en ja ook uit een stukje egoïsme je ziet graag een stukje van jezelf terug in de toekomst, maar ik denk dat het nemen van kinderen voor iedereen een stukje egoïsme is.
Hier nog een docu van een tijdje terug: Google baby VPRO Import » Google Baby 63 minuten Een nieuwe vorm van outsourcing: kinderen krijgen. In India is alles te koop: haren, telefoonstemmen, maar ook baarmoeders. Wie is de ouder van een kind als het sperma uit Israël en het eitje uit Amerika komt, en een draagmoeder in India de hieruit ontstane baby op de wereld zet?
Volgens mij krijgen de eiceldonoren 1000 euro? En de draagmoeders een bedrag dat voor hun gelijk staat aan 5 jaarsalarissen. Tja, imo is (commercieel) draagmoederschap ergens een beetje vergelijkbaar met prostitutie. En das toch ook legaal.. De praktijken in India zijn alleen met het oog op de kinderen wel makkelijk te misbruiken, daar zit m t grootste probleem. Daarbij krijg ik bij al die buitenlandse klinieken een onbetrouwbaar gevoel. Ze zouden de eicellen maar verwisselen of embryo's bij de verkeerde inbrengen. Daarbij de behandelingen, controle als er iets misgaat met de hormoonbehandeling.. Dan zit je wel daar. De hygiene bij een eicelpunctie.. Brr!
Klopt dat bij adoptie ook (te) veel geld gaat naar de verkeerde personen. Maar ik vind wel t verschil dat bij adoptie de kinderen er al zijn en je hun situatie kan verbeteren. Bij draagmoederschap kies je bewust om een kind te creeeren met een behoorlijk vreemde achtergrond. En dan mn als er onbekende ei of zaadcellen worden gebruikt.