Gwen mij besluipt een heel ander gevoel maar ik hou dat voor mezelf. Ben akkoord met jou opvatting over abortus. Niettegenstaand dat ik het jammer genoeg wel al eens heb overwogen. Als het in strijd is met je eigen levensovertuiging ga je er gewoon niet mee door. Alle excuses ten spijt vind ik het gewoon bladvulling. Kan je nog heel veel redenen noemen. Moest ik nu nog nooit voor zo een keuze hebben gestaan is dat wat anders, maar ja. Denk ook niet dat ik het zou doen bij en handicap. Wel bij een ziekte of afwijking waar ik van weet dat het kind zal lijden. Zo een leven wil je een kind niet aandoen. Probleem met wetgeving waar Nederland heel gretig van gebruik maakt is volgende alinea In geval de zwangerschap levensbedreigend voor de moeder is. Hier word valselijk gebruik gemaakt van de financiële toestand. In zulke gevallen word abortus vaak gesubsidieerd door het OCMW. Terwijl hun eerste taak is te voorzien in opvang en onderhoud voor de toekomstige moeder.
@missgwen ik heb ook nog geen definitieve keuze gemaakt (dit topic is geopend door ohjee) maar ik zit in een zelfde schuitje en zit in een 2 strijd heel erg.
Ik heb niet alle pagina's gelezen maar word wel weer verdrietig hoor. Een klein mensje wordt de kans niet gegund om groter te mogen worden en de wereld te gaan verkennen. Twee mensen hebben een pleziertje gehad en nu moet dit kleine mensje boeten want het komt nu niet uit. Je had graag nog een tweede willen hebben maar bent nu zo hotel de botel van je nieuwe vent, dat je een moord op je geweten wil hebben zodat hij maar niet bij je weggaat. Wetende dat je al meerdere mk's hebt gehad, je graag nog een tweede had willen hebben en deze relatie nog pril is, weet ik haast zeker dat je spijt gaat krijgen. Jullie relatie loopt dan wellicht op niets uit en jij zit dan met je schuldgevoel. Het is nog geen 2uur... Denk goed na! Sorry voor mijn harde woorden maar je begaat een fout en deze is niet terug te draaien.
Bij mij is een overtydsbehandeling naar de gym gaan om de zwangerschap op te volgen. In een ander geval achterhalen waarom ik nog niet ongesteld ben geworden en waarschijnlijk zeggen ze dan : als je ontspant komen je regels wel. Abortus is geen overtydsbehandeling. Je mag het noemen hoe je wil, voor mij blijft het abortus
Heb er trouwens een apart topic over gemaakt. TS zal hoogstwaarschijnlijk niet meer reageren op dit topic.
Toch wil ik even reageren. Ik ben absoluut niet tegen abortus om "goede" redenen hoor. Maar ik ben ook na ander halve maand zwanger geraakt. Mijn vriend heeft geen seconde eraan gedacht om bij me weg te gaan. Inmiddels wonen we 3 maanden samen, en ik weet zeker dat hij de ware is. We zijn ontzettend blij met de komst van onze 1e dochter (zijn 2e dochter) Ook als je zo kort een relatie hebt kan het allemaal goed uitpakken. @dani86 Ook de reden van je vriend vind ik eerlijk gezegd niet goed. Denk dat het gewoon een smoes is. In IEDERE familie komen erfelijke dingen voor. Bij mij is dat bijvoorbeeld ADHD (heb ik zelf dan niet, maar de rest van het gezin wel) In zo goed als iedere familie zitten wel depressies. En ik weet dat manisch depressiviteit heel heftig kan zijn. En ja dat is inderdaad erfelijk. Maar goed mee te leven. Ik vind sommige lichamelijke ziektes een ander verhaal. En daarbij, je vriend wil nooit kinderen en jij wel. Dan houd de relatie sowieso geen stand!
Moeilijk! Mijn vriend en ik waren 2,5 maand samen toen ik er achter kwam dat ik zwanger was. We waren en zijn nog steeds dolverliefd op elkaar.... Natuurlijk is het soms lastig, omdat je elkaar nog niet door en door kent. Maar we hebben allebei geen moment spijt gehad van dit kleine meisje dat in me groeit. Het is twee uur geweest.. ik hoop dat je de juiste beslissing hebt genomen voor jezelf. En dat je kan leven met die beslissing. Laat het alsjeblieft een beslissing zijn geweest waar je voor 200% achter staat... en dat je je niet hebt laten verblinden door wat een ander wil.
Mee eens. Ik ben niet ´die-hard' tegen abortus maar de redenen die jij noemt om je zoon/dochter weg te laten halen vind ik geen goede reden. Omdat het nu eventjes niet uitkomt maar over een jaartje wel...
Mijn man en ik kenden elkaar 2 maanden toen ik zwanger bleek te zijn. Een grote schok, maar we waren zo stapelgek op elkaar, en ik wist toen gewoon al dat ik altijd bij hem wilde blijven. We zijn er dus voor gegaan. Eigenlijk is het best een gok geweest, want wat als het allemaal niet zo was gegaan? We bleken een geweldig team samen en echt goed bij elkaar te passen, want dat wisten we na 2 maanden natuurlijk nog niet. Nu zijn we getrouwd en is er nog een tweede kindje bij gekomen. Wat ik wel jammer vind, is dat we nooit tijd samen hebben gehad, nooit samen op vakantie geweest. Maar goed, dat kunnen we dan doen als de kids het huis uit zijn Sterkte!!
Bedankt voor de lieve en minder lieve reacties. ook de minder lieve reacties waardeer ik zeer. Ik begrijp de reacties, maar zoals ik eerder zei, mijn gevoel is niet goed uit te drukken via zo´n forum. Ik heb gedaan wat mij het beste lijkt. Ik stond en sta 200 procent achter de beslissing. Het is inmiddels achter de rug, ik voel mij nog redelijk verdoofd. Het is niet dat ik dit zo impulsief heb gedaan, ik heb het heel goed overnagedacht. Ik die anti abortus was heeft zelf en abortus laten doen. Maar lieve mensen, vergeet niet dat mijn verhaal een fractie is van mijn leven/gevoelens/gedachten! Ik ga hier een slotje op laten zetten. Niet vanwege de mindere reacties, maar omdat ik het nu een plek wil geven. Bedankt voor het lezen en het mee denken! Groetjes ´Ohjee´