Hallo meiden, Ik wil even me hart luchten............... Ben 2 maanden geleden bevallen van een super mooi meisje. Ze doet het echt super, ze groeit goed, slaapt goed, drinkt goed heb helemaal niets te klagen over haar. Maar mijn vriend daar in tegen.....Pffffffffffffff......... Ik voel me net een alleenstaande moeder met 2 kinderen in plaats van 1. Het leven van me vriend is niets veranderd hij heeft zijn eigen leventje gewoon weer opgepakt hoe het voor de bevalling ook was. Meneertje komt thuis zijn eten staat klaar (door mij gemaakt) hij gaat zich omkleden om naar de sportschool te gaan en is meestal rond een uurtje of 10 's avonds weer thuis en dit doet hij op maandan, dinsdag, woensdag en donderdag en vrijdag is hij er niet want dan werkt hij tot laat. zie hem dus alleen even tijdens het eten. 'S nachts slaapt meneertje gewoon door, omdat hij onze dochter niet hoort huilen, dus ik er weer uit (wat ik niet zo erg vind geef ook borstvoeding dus ik moet wel, maar toch) En meedenken als we ergens heen gaan wat er allemaal mee moet hoe laat we het beste kunnen vertrekken dat we op de voeding moeten letten hoe laat ze ongeveer weer moet eten. Ik doe alles alleen, zelfs het huishouden het enige wat hij doet is de vaatwasser in en uit ruimen en heel af en toe de ramen lappen. De rest van de taken komt op mijn bord. Word er een beetje moe van, ik weet nu al dat ik dit niet ga volhouden als ik straks weer aan het werk moet. Ga 4 dagen weer werken en dan moet ik het hele huishouden zelf doen en de opvoeding van onze meid......pfffffffff word er nu al moe van als ik er aan moet denken. Sorry voor het lange verhaal, maar moest het even van me afschrijven. En was benieuwd of er meer meiden zijn die hier last van hebben??? Groetjes
Ik herken het zeker wel. Wat hier hielp was erover praten, veel praten! Nu gaat het vaak goed, maar soms kakt meneer weer in en dan krijgt ie een wake up-call Heb je het er al eens over gehad met je vriend? Wat ook heerlijk kan zijn is om even een dagje voor jezelf te plannen om te doen waar je zin in hebt. Dan moet je vriend maar even zijn vrije tijd op offeren voor jou, want jij bent er ook nog! Ik snap wel dat het misschien niet zo makkelijk is vanwege de bv, maar al zouden het maar enkele uren zijn
Ja precies dat heb ik gedaan gepraat en dan gaat het 2 dagen goed en dan kakt die inderdaad weer in, maar word er zo moe van om alles weer 10x te herhalen, hallo hij is volwassen geen klein kind meer Ben wel 2 weken geleden met me ouders lekker een weekje naar Center Parcs geweest zonder vriend lief die was toen helamaal alleen thuis, toen kwam die erachter dat ik best veel doe in het huishouden dus het ging 3 dagen goed en daarna was het weer terug gezakt.
vaatwasser uitruimen en af en toe ramen lappen is meer dan wat die van mij doet direct zijn, vragen! vraag hem dingen te doen. het komt gewoon niet in ze op! niet vragen "wil jij zometeen de vuilniszak in de container gooien?" nee, geef hem de zak en vraag of hij die even weggooit. direct, en duidelijk zijn. enige wat hier helpt. doet me er aan denken, ik ga hem vanavond zijn stinksokken op zijn kussen leggen en vragen of hij die even in de wasmand wil gooien ipv op de vloer
Ik herken het ook en het is ABSOLUUT NIET GOED Hier was het wel wat extreem zoals toen ik ziek was hij de verzorging niet wilde doen en zn dochter in de stront wilde laten zitten enzo en nog nooit een luier of badje heeft gedaan en mij daarbij emotioneel mishandelde. wij zijn nu dan ook uit elkaar, niet alleen maar wel mede dankzij dat. Die ex van mij is geen vader, die titel verdiend die niet eens!
Hahahaha dat is een goeie ja ik weet het dat direct vragen, maar word je daar nou niet is doodmoe van al dat vragen elke keer weer??? Het moet toch wel is tot ze door dringen??????
ja erger me er blauw aan maar kwartje valt hier gewoon niet, dus dan maar vragen vragen en nog eens vragen. maar hij is zo'n vent die dingen ook gewoon niet ziet of zich er niet aan stoort. daarnaast is hij gewend dat alles voor hem gedaan is de afgelopen 10 jaar (door mij dus, en dat was ook altijd prima omdat ik nooit fulltime heb gewerkt). ik ga binnenkort wel fulltime werken, dan zet ik hem ook wel aan het werk we zullen het zien, zal wel tot spanningen leiden gok ik. hoewel hij ook al riep "we nemen gewoon een huishoudster" gewoon?
oja dat is het leven van een moeder en een relatie.hebben. Het eerste jaar is doorbuffelen. Hij denkt dat jij het wel doet want hij werkt o o zoveel en voelt zich kostwinner. Nu je verlof heb zit je thuis en kan je het best wel doen. Wacht maar als hij een papa dagje heeft. (heeft hij die??) Zonder praten praten en nog eens praten gaat je relatie kapot. En ja hij heeft hier ook wel eens zijn boxers onder ze kussen gevonden omdat ik gek werd van al die rondslingerende dingen. ps: schoonmaakster helpt echt!
Als je het zo vervelend vindt hoe het nu gaat, waarom werk je er dan aan mee? Zo ga je toch niet met elkaar om, hij heeft ook een verantwoordelijkheid voor jullie gezin! Maak afspraken met elkaar en houd hem ook verantwoordelijk voor de dingen die hij gaat doen. Dus als je afspreekt dat hij de boodschappen doet, dan doet hij de boodschappen en niet jij. Doet hij het niet dan eten jullie dus afhaalchinees oid... geef aan dat het zo niet gaat vooral niet als jij straks ook werkt. Jij kunt niet alles alleen doen! Als hij de vaatwasser doet, dan kan hij ook andere dingen doen... En VIER dagen in de week sporten? Leuk hoor, maar er zijn nu andere prioriteiten en jij hebt ook wel eens een avondje voor jezelf nodig.
Is het ook niet gewoon een kwestie van niet willen zien en weten dat jij het dan toch wel oppikt? Ik zou zeggen, als hij het moet doen dan dus gewoon laten liggen tot hij het wel ziet... Hij merkt het vanzelf wel als er geen schone kleren, schone borden oid meer zijn
Oh damn, het is alsof ik mezelf hoor praten/klagen. Zo herkenbaar, helaas. Hier het zelfde liedje, verschrikkelijk. Ik begin me ook serieus af te vragen wat de meerwaarde van hem/onze relatie is. Heb ook het gevoel dat ik het alleen doe, is ook merendeel zo. Enige wat hij mij momenteel oplevert is stress en irritatie. En dan wel leuk popie jopie doen bij vrienden en familie over hoe leuk het vaderschap is etc. Als ik hem op dingen wijs die gedaan moeten worden komt meneer constant met een stom excuus. Al vraag ik het 4x, het gebeurt gewoon niet. Ook slaapt hij door gehuil heen, dan stoot ik hem wakker en dan slaapt hij gewoon weer verder. Ik heb hem vandaag eens op L. laten passen (ik ben express lekker passief op de bank gaan hangen met de mededeling: regel het maar). Constant alles aan me vragen: hoe moet dit, hoe moet dat? Als hij enigzins betrokken zou zijn bij de verzorging hoeft hij dat allemaal niet te vragen. Net ook weer, hoor ik gehuil, ga ik kijken. Zit hij vrolijk te play stationen en laat hij L huilen. Wurgen kan ik hem dan op dat soort momenten (klinkt hard, heb waarschijnlijk ook lekker last van mijn hormonen). Hij is gewoon nog zo onvolwassen. En ik heb geen zin om hem constant een schop onder zijn luie donder te geven. Ik merk wel dat ik hem dit (mij niet steunen) erg kwalijk neem. Kan momenteel weinig van hem hebben..
Ben het helemaal met je eens! ik heb inderdaad ook het gevoel dat hij mij niet begrijpt en dat hij me niet steunt!
Ik herken het ook wel, maar dan niet uit onwil maar doordat manlief een eigen bedrijf heeft en daar echt heel erg druk mee is. Er blijft dus gewoon super weinig tijd over voor de kids en voor mij. En ook de nachten komen op mij aan omdat hij het echt niet redt zonder goede nachtrust. (wekker gaat ook weer heel vroeg etc) Maar ja, als vrouw en moeder heb je soms ook even hulp of een time-out nodig. Gelukkig hebben we daar wel een oplossing voor gevonden die voor ons beiden werkt. Het lukt niet altijd, maar als het even kan laat manlief na het avondeten samen met onze oudste de hond uit. Zodat ik éven 20 minuutjes tijd voor mezelf heb. De ene keer ga ik dan rustig zitten met een kopje koffie, de andere keer werk ik gauw nog even de was weg omdat ik daar steeds maar niet aan toe kwam. Daarna leggen we samen onze dochter op bed voordat hij weer weg moet naar een klant oid. En daarnaast hebben we de afspraak dat hij in het weekend wél mee helpt. Dan heb ik het recht D) om even de hort op te gaan oid, en doet HIJ de luiers. En als ik m lief aan kijk dan kookt hij soms ook nog. Dat geeft me net dat beetje positieve energie dat ik nodig heb om de week weer aan te kunnen. Want het is zo belangrijk om te voelen dat je het samen doet! Ik begrijp wat dat betreft heel goed dat jullie er mee zitten. Zijn er geen punten waarop jullie een compromis kunnen sluiten? Hier zijn dat dus de weekenden, maar het kan ook iets anders zijn zoals een uitslaapdagje oid waardoor je je wel gesteund voelt. Of dat hij de boodschappen doet? Het gras maait en de prullenbakken leegt? Of die vaatwasser inderdaad, ook heel fijn als iemand dat voor je doet! Maar belangrijker nog is denk ik, onderliggend, dat je niet langs elkaar heen leeft maar samen contact hebt over je frustraties en behoeften. En dat niet in een ruzie maar in een gesprek Oh by the way, onderbroeken en sokken blijven hier ook liggen hoor, kast deuren en lades blijven vaak open staan, de gordijnen laat ie dicht of vergeet ie juist dicht te doen, de modderschoenen gaan zo húp de trap op en als de spelcomputer aan staat lukt het hem om huilende kinderen op 'mute' te zetten. Opdrachtjes en herinneringen zijn ook hier nodig. Even dat jullie weten dat het hier ook niet perfect gaat Maar ik voel me wel gesteund.
Hier ook herkenbaar... Nu ons meisje wat ouder wordt doet hij wel meer! Hier komt het ook doordat hij gewoon niet beter weet. Hij is direct vanuit zijn moeders schoot bij mij ingetrokken en heeft er heel lang over gedaan om te begrijpen dat de was zichzelf niet doet. Of de afwas. Of eten koken... We hebben erover gepraat en nu gaat het voor het merendeel prima. Hij kleedt smorgens de jongste aan, ik de oudste. Ik zorg voor eten voor de kids en hij doet de hond. Verder doe ik dwe dag alleen. Als hij thuiskomt staat meestal het eten klaar. Hij doucht daarna met de jongste en ik met de oudste. En afhankelijk hoe het loopt brengt hij er een naar bed en ik ook. Ik mag dus niet klagen, maar het was voorheen wel anders. Ik heb op een dag gewoon keihard gezegd: ga maar terug naar je moeder. Word alles lekker voor je gedaan en hoef je je nergens zorgen over te maken! Meestal gaat het na zo'n gesprek een tijdje heel goed en dan kakt het weer in. Wat ik nog steeds het ergste vind is zijn ongeduld... Hij wordt gewoon boos op onze jongste als ze om 6 uur wakker word. Daar kan ik heel verdrietig om zijn. Ze doet het toch niet expres om hem te treiteren?!? Ook als iets niet snel genoeg gaat of gewoon tegenzit gaat hij erg geirriteerd doen. Ik hoop dat zijn geduld langzaam een beetje getraind gaat worden... Vind het af en toe sneu voor de kids, want die snappen er niks van! Dus wat manlief/vriendlief problemen ben je zeker niet de enige!! Liefs, Janneke
Alle mannen zijn het zelfde hahahahahaha alsof ze het allemaal met elkaar hebben afgesproken !!! Lees en hoor de zelfde dingen. Eeuwig. !!
Probeer wel al nu met je man/partner te praten en niet pas als het straks in de soep loopt wanneer je weer gaat werken. Het is ook zó gemakkelijk, jij bent nu de hele dag thuis en doet alles in het huishouden. Natuurlijk pak je dan het grootste deel van de verzorging en de huishouding op je.... maar dat LUKT straks gewoon echt niet meer. Ik herken het wel hoor, eerst van een langdurige ziekteperiode (burnout) en later van de zwangerschapsverloven....er komt steeds meer en meer en maar meer op je bordje te liggen. Totdat je zelf aan de bel trekt. En je MOET zelf aan die bel trekken hoor. Hij ziet, hoort, voelt niets zolang jij niets zegt. En idd vier dagen in de week sporten dat kan echt niet meer. Hij heeft er wel een stuk verantwoording bij gekregen. Geef hem gewoon een aantal vaste taken en laat hem die dan ook uitvoeren, wel op zijn tijd Dus niet alsnog zijn taken voor hem gaan uitvoeren omdat het je te lang duurt. Is het zijn taak om de vuilniszakken weg te brengen, dan blijven die zakken echt op hun plek staan totdat hij er zelf over struikelt. Oké dat is voor jou dan ook even slikken etc, maar op die manier komt hij er wel achter.
Als je het zo vervelend vind, stop dan met zijn eten klaar te zetten Nee echt serieus, als jij straks terug gaat werken, zou ik dus netjes alle taken in twee verdelen. Ook dus het eten, de pampers, de was en de plas... maak eens een lijstje van alles in huis, zodat jullie allebei een overzicht hebben. Praten helpt echt Ook stoppen met alles te doen voor hem, zo ziet hij natuurlijk ook niet dat er vanalles moet gebeuren als alles netjes voor hem wordt gedaan. Eneuh, vier keer per week naar de sportschool? Dat is lachen... dat hij dat maar eens terugschroeft naar twee. Je moet minstens één avond tijdens de week voor jezelf hebben, dus dat hij de kleine heeft en jij lekker ook eens wegkan, én eentje voor jullie alledrietjes. Dat kan hij toch wel opbrengen zeker?
ik herken het wel hoor....hier ook zo'n man. Hij is een geweldige papa en als ik iets vraag doet hij het ook wel (eten geven, badje, aankleden enz) maar het komt toch grotendeels op mij neer. Ook omdat ik later naar het werk ga en eerder thuis kom en hij meer werkt dan ik. Het huishouden komt 95% op mij neer en dat is denk ik het ergste....voor onze dochter zorgen is leuk maar aan het huishouden heb ik een gruwelijke hekel. Maar hou wel van een schoon/opgeruimd huis. Dit botst regelmatig. Wat ik doe om het zelf een beetje comfortabel voor mezelf te maken: - - probeer een ritme aan te houden. Voor jezelf en je kleintje prettig. - regel zo nu en dan oppas zodat je naast je werk ook tijd voor jezelf hebt of voor elkaar, want ook dat is belangrijk - maak een huishoudschema (al heb ik die van mij inmiddels 4 weken geleden gemaakt op aandringen van man maar die heeft er vervolgens nog niks mee gedaan.....het idee was super nu de uitkomst nog - eventueel een schoonmaakster. Wij kunnen/willen dit niet betalen helaas, maar als het wel kon is het wel erg prettig! en praat erover...ook al heb je het 100x gezegd. Als je niks zegt denkt hij ook 'dat is makkelijk zeg'. Ik weet het is niet makkelijk....succes! (en sterkte)
Ik ga mijn man straks een extra dikke kus geven. Hij helpt mij super bij de verzorging van onze dochter, sterker nog hij vindt het leuk. Als hij thuis komt van zijn werk gaat hij met haar de hond uit laten, doet haar in bad. Ik doe dat meestal smorgens maar hij zegt regelmatig dat ik haar niet in bad mag doen want dat wil hij dan savonds doen. Hij geniet er ook echt van. In het huishouden hoeft hij van mij niks te doen, ik ben altijd thuis vanwege ziekte, en ik heb hulp voor de zware dingen die ik niet kan of mag doen. Maar toch zie ik regelmatig dat hij de vaatwasser uit of in heeft geladen. Of hij heeft een wasmachine aangezet, ooit wel dingen verkeerd wassen door zwart en wit bij elkaar te doen maar hij doet het wel allemaal. Als ik zeg dat hij dat niet hoeft te doen omdat hij de hele dag werkt, zegt hij dat hij het niet erg vindt. Smaandags is zijn vrije dag, hij werkt zaterdags, maar dan besteedt hij alle tijd aan onze dochter. Hij tennist 1 avond in de week en hij spreekt zo af en toe met vrienden af. Maar 4 avonden in de week sporten? Jeetje.