Oh ja Tuurlijk en daar is niks mis mee. Ik vind het prima als iemand zegt dat zij dat persoonlijk niet voor zou kiezen. Ik heb moeite met de perfecte moeders die anderen beschuldigen van kindermishandeling. We zijn allemaal zo hard voor elkaar en dat is zo jammer
Ach, van het meeste trek ik me niets aan, maar probeer ook wel eens stil te staan bij de dingen die ik hoor. Ja we denken het vaak goed te doen, maar hoeft toch niet altijd zo te zijn? Er zijn kinderen die verwaarloosd worden of gewoon slecht behandeld worden, en heb zo'n vermoeden dat veel van deze ouders ook denken het goed te doen. Ow en je kan het misschien ook omdraaien.. Bijvoorbeeld je laat je kind huilen of alleen thuis: het is toch ook te begrijpen dat andere mensen dat helemaal niets vinden? En iemand kan best zeggen daar niet voor te kiezen. Het is uiteraard wel heel afhankelijk van de manier waarop dit gezegd wordt!
tja, als je niet tegen kritiek of andere meningen kunt dan moet je hier niks posten erover. Ik heb zelf eigenlijk nooit zo heel veel problemen ermee Ik geef wel regelmatig kritiek of mijn mening in topics waaronder inderdaad stiekem hopen op een ander geslacht topic ofzo Ja want daar heb ik nou eenmaal een mening over Daar is het een forum voor. Als ik niet wil dat mensen mij bekritiseren over mijn opvoeding van mijn kind dan post ik er niks over,kunnen ze er geen kritiek op leveren en kan ik mij er ook niet aan ergeren.
In mijn omgeving is de druk juist meer dat je als moeder eigenlijk wel moet werken, het feit dat ik er bewust voor kies thuis te blijven wordt vaak gezien alsof ik in een soort van stereotype vrouwenrol wordt gedwongen. Terwijl het toch echt míjn keuze is. Verder krijg ik andersom ook wel commentaar over dat ik mijn dochter niet alleen laat huilen hoor, dus het is stiekem nooit goed Op het forum vind ik het wel anders; als iemand dan iets vraagt over vastbinden in bed, tja, dan ga ik niet net doen alsof ik dat een verstandige keuze vind, dus dan geef ik echt mijn mening wel. Als iemand dat in het echt zou zeggen zonder mijn mening expliciet te vragen, zou ik er denk ik geen opmerking over maken.
Ik denk niet dat je me goed begrijpt. Ik heb het niet over mening geven oid, maar over de manier waarop sommigen keihard oordelen. 'mijn manier is goed, jouw manier is fout'
ja dat snap ik wel, maar dat is er toch gewoon op een openbaar forum zoveel mensen,zoveel meningen.....
Iedereen voelt wel ergens de druk om het zo goed moelijk te doen en ook zo goed mogelijk over te komen. Heb ik ook wel. Het gaat erom om hoe je je mening weergeeft en of het genuanceerd is. En de persoon in kwestie zich op dat moment voelt. Soms kan iemand zoo bot zijn maar ben je zelf op zo'n moment super lekker in je vel dan zeg ach..laat maar waaien..Maar als je snel onzeker bent, of minder in je vel zit kun je sommige dingen hier heel anders lezen dan het soms word bedoelt. En omdat je altijd op papier anders overkomt dan in RL meng ik mij hier bijna nooit in disccusies. Want je word vaak anders ''gelezen'' dan je daad werkelijk bedoeld. MEt je stem en mimiek breng je iets zoo veel anders over.
Ik voel juist een sociale druk om mijn dochter wel te laten huilen, 'want dan slaapt ze zo door'. Dus het is maar net hoe je het doet. Doe je het op de ene manier, dan is er altijd wel iemand die druk meent te moeten uitoefenen op je dat het anders moet. Overigens vind ik sommige onderwerpen die je noemt wel meer (harde) oordelen oproepen dan andere.
Dat is een goede ja! Ik hoor ook vaak iets in de trant van 'ach dat kan best' hoor! Terwijl ik anderen niet vertel dat ze bepaalde dingen beter niet zo kunnen doen..
Ik herken hier echt helemaal niets in, maar doe die dingen die je in je lijstje opnoemt ook niet. Ja, ik laat mn dochter wel in de auto zitten als ik een karretje haal, als ik tank of als ik mn telefoon in huis vergeten ben. Maar verder komen we gewoon tegemoet aan de behoeften van onze dochter. Ja, we voeden haar anders op als gewoon is voor het CB en mn schoonouders, maar vooral de familie begrijpt waarom we daarvoor kiezen.
Als ik vind dat iets gevaarlijk is, dan zal ik zeggen dat ik vind dat het gevaarlijk is. Dan ga ik niet zeggen "Ik zou er niet voor kiezen, maar als jij dat wel wil doen is het prima." Want ik vind het niet prima om dingen te doen waarmee iemand een kind in gevaar brengt, terwijl het niet nodig is. Ik zal het woord kindermishandeling niet snel in de mond nemen. Maar ik ga ook niet andermans geweten zitten sussen door te zeggen dat het mijn keuze niet is, maar dat het wel moet kunnen. Overigens zijn er ook wel voorbeelden te noemen waarvan ik wel denk en zeg: ik zou het anders doen, maar jouw manier is ook niet verkeerd. Maar in jouw openingspost staan er een aantal die ik gewoon echt fout vindt, omdat je er een onnodig risico mee neemt. Ik vind (op basis van deze voorbeelden) echt niet dat je je kind verwaarloost of mishandelt. Maar van een paar vraag ik me echt af of je de risico's wel volledig overziet. En ik weet dat je niet alle risico's kunt uitsluiten. En als de mogelijke gevolgen klein zijn, moet je het ook niet altijd willen. Maar ik ben wel van mening dat je ook kleine risico's moet proberen te vermijden, als de gevolgen heel ernstig kunnen zijn. En als ik denk dat er van zo'n situatie sprake is, zal ik geen blad voor de mond nemen. Jij vindt doet er misschien niks mee, maar het kan voor een ander misschien wel een eye-opener zijn om dingen anders op te lossen. Ik denk trouwens dat veel mensen wel eens bepaalde risico's nemen, omdat de meeste mensen nu eenmaal (al dan niet onbewust) het gevoel hebben "Dat overkomt mij niet." Ik heb helaas een paar keer van dichtbij meegemaakt dat mensen dat soort freak-accidents wel overkomt, met alle gevolgen van dien voor hunzelf of hun kinderen. Ik denk dus niet zo laconiek over dingen als "even de hond uitlaten terwijl de baby alleen thuis is". Maar dat komt gewoon omdat mijn blik gekleurd is. Net zoals de blik van zulke ouders gekleurd is, omdat ze blijkbaar nooit dat soort zaken hebben meegemaakt. Gelukkig maar. En ik hoop van harte dat er voor jullie nooit aanleiding zal zijn om je kijk op dat soort dingen te veranderen.
Ik snap wel wat je bedoelt. Er wordt gewoon heel veel 'gekletst' door moeders over andere moeders... Mijn zoontje is geboren toen ik alleenstaande moeder was.. Nou dan sta je dus al -10 hoor.. Elk dingetje wat hij 'fout' doet word gelinkt aan het 'arme kind heeft ook geen vader en tja dat mist ie'. Nou ik heb het er best moeilijk mee gehad omdat ik altijd zo extra goed mijn best wilde doen om het tegendeel te bewijzen. Het is een hartstikke leuk mannetje en heel liefdevol maar best druk.. En ja dat is hij vooral op de momenten waarop je je vriendinnen ziet. Verjaardagen / uit eten enz. Dus er zal over mij een hoop gekletst zijn. Nu hebben ze zelf ook allemaal kinderen en komen ze raad vragen aan mij... Nu snappen ze pas dat (bijna) alle kinderen weleens kattekwaad uithalen.. En druk zijn, of een ander kindje duwen in hun enthousiasme.. Het is maar net hoe je er zelf mee omgaat. Ik vond het wel lastig iig.
Herken het wel. Alleen de punten die hier nu staan herken eigenlijk alleen vanuit forums. En in het dagelijks leven herken ik eigenlijk andere sociale druk. Bijv. ik ben van volledig werken voor de bevalling,na de bevalling nog maar 2 dagen in de 2 weken gaan werken. In het beging (lees het eerste half jaar) had ik hier behoorlijk moeite mee. Ik kwam nergens maar de meeste mensen kwamen ook niet meer. En ik voelde me daar behoorlijk eenzaam in. Als ik hier over klaagde dan kreeg je de opmerking "daar heb jezelf voor gekozen". Zo herken ik dat met meerdere dingen. Het lijkt alsof je altijd maar moet doen alsof alles goed gaat en je nooit mag klagen maar moet genieten. En dan denk ik weleens,waarom doen we zo tegen elkaar we weten allemaal (wij moeders) dat het zwaar en moeilijk kan zijn. Ipv zulke opmerkingen maken laten we elkaar gewoon eens een keertje steunen. Zo dat lucht op haha.
Nou het zal me werkelijk waar aan mn reet roesten wat een andere moeder van mij en mijn manier van opvoeden vindt En de dingen die je niet zou "mogen" doen, zoals bepaald geslacht wensen? Ik brulde van de daken dat ik graag een jongetje wou. Ja, tuurlijk was ik net zo blij geweest met een meisje. Maar waarom zou ik geen voorkeur mogen hebben En ja, mijn kind heeft wel eens meer dan 2 uur in de MC gezeten, maar is dit bewust gedaan? Nee. Gebeurt dit dagelijks of wekelijks? Nee. Ik las laatst hier iets over een moeder die de neiging kreeg om tegen een andere moeder, die dus haar kind in de MC had op een opzet van de kinderwagen, om er iets van te zeggen. Nou, zij was bij mij welkom geweest met haar praatje Wat ik hiermee wil zeggen? Dat het verdomd makkelijk is om te oordelen via een forum of zelfs in je omgeving. Al helemaal als je er niet het fijne vanaf weet. Je leest iets of vangt iets op op een verjaardag o.i.d. en dan kan je mooi praten ja. Wie zegt dat het dagelijks zo gaat? Of dat je zo eigenwijs bent dat je niet naar advies etc luistert. Moeders zouden elkaar echt meer moeten steunen ipv afkeurend te wijzen. Maar zoals zoveel dingen in het leven is negatief reageren altijd makkelijker dan positief
Tja er zijn gradaties natuurlijk ik denk ook niet dat het nodig is om meteen bij alles waarmee je het niet eens bent te gaan roepen en wijzen. Ik heb zojuist wel gereageerd in het 'kind vastleggen in bed' topic waarna ik echt vroeg aan TS wat dan in haar ogen veilig daar aan is, bijvoorbeeld. Zoals ik al zei: er zijn gradaties. In mijn ogen is dat levensgevaarlijk en dus zeg ik er wel wat van. Maar iedereen heeft toch altijd een mening, jij ook. Of je die wil uiten en hoe is een andere vraag. Ik trek het me heel erg aan als iemand een opmerking maakt naar mij toe m.b.t. opvoeding, dus ik weet heel goed dat het niet leuk kan zijn wanneer iemand zijn/haar neus in jouw zaken steekt en zich met je leven bemoeit. Gelukkig is het niet veel voorgekomen. Aan de andere kant ken ik een moeder waarbij ik het liefste vanalles zou op- en aanmerken, maar ik heel wijs mijn mond maar houdt, omdat ik weet dat het toch geen zin heeft en zij daardoor niet plotseling haar opvoedwijze zal veranderen. Dus waarom zou ik er dan wat van zeggen? De dingen waar ik het niet mee eens ben zijn nl niet levensbedreigend in mijn ogen, maar stootten mij uit moreel opzicht tegen de borst. Ik probeer er van te leren en zie dus iedere keer weer hoe het iig NIET moet. Moeders die dat wel doen, er wat van zeggen, zoeken geloof ik alleen maar een bevestiging bij zichzelf dat zij het wel heel goed doen, maar diep van binnen zijn ze hartstikke onzeker. Zo is deze mama die in mijn ogen echt een slechte moeder is, er als de kippen bij om even een steekse opmerking te maken over dat mijn dochter al van tafel mocht terwijl wij nog zaten te eten o.i.d. (de context achterwege gelaten, want dat was ook een onzin-aanval van haar kant omdat mijn dochter haar eetstoel af moest staan aan haar kindje, en dus op een gewone stoel zat) Sommige moeders zoeken het gewoon op ja. Naar mijn mening uit jaloezie of onzekerheid!