Ik ken een heel mooi verhaal over draagmoederschap. Onze buren hebben 10 jaar geleden een meisje gekregen. Bij de geboorte is er bij de buurvrouw een stuk placenta achter gebleven wat niet opgemerkt is. Dat heeft zo veel problemen veroorzaakt dat zij haar baarmoeder hebben moeten verwijderen. Toen haar dochtertje 5 jaar was werd zij heel ernstig ziek en is een jaar later overleden. Wij woonden toen nog niet naast hun maar dit is het ergste wat je als moeder kunt meemaken. Een 2e kindje zou dus nooit kunnen omdat zij geen baarmoeder meer heeft. Haar schoonzus heeft toen aangeboden draagmoeder te zijn. Helaas mocht dit niet in nederland en zijn ze naar Belgie gegaan voor een IVF behandeling. Haar eitjes en het zaad van haar man zijn bij elkaar gebracht en toen waren er 4 embryootjes. 1tje is terug geplaatst bij haar schoonzusje en het was gelijk raak. Hieruit is een prachtig jongetje geboren wat 2 maanden jonger is dan mijn zoontje en zij zijn nu de beste vriendjes. Dit is een verhaal waar je toch gelukkig van wordt en alleen maar kunt toejuichen!
Oei, daar heb ik even over nagedacht. En ik kom er echt niet uit wat ik nou erger vind voor het kind. Weggehaald worden net na je geboorte bij je moeder (want ook al ben je draagmoeder, het kindje voelt jou als zijn moeder), of als je groter bent een deel van je genen "missen" in het idee dat je ze niet terug kunt leiden naar je vader of je moeder. Beide vind ík ongewenst, dus hierbij heb ik meteen mijn mening over beide onderwerpen gevormd. Ik zie namelijk bij beide situaties het belang van de ouders veel meer geuit dan het belang van het kind. Dank je wel arevinol!
nog nooit van zwart geld gehoord ? En bedragen overmaken naar de draagmoeder moet meestal sowieso. Voor zwangerschapskleding, voor extra voeding en weet ik veel wat. Als het een bedrag van rond de 10.000 euro is wat je er voor betaald (volgens mij komt dat ongeveer overeen met wat ze vragen) kan dat makkelijk onder tafel. en tuurlijk kan hoogtechnologisch ook. Je zegt gewoon niet dat je er geld voor krijgt natuurlijk...
ik moet eerlijk zeggen dat ik de laatste reacties naar zara toe wel erg hard vind, of ik begrijp ze verkeerd. Maar hoe fantastisch is het dat zij waarschijnlijk haar grote kinderwens nog kan vervullen na al die jaren?? En of dat kindje nu genetisch van haar is, nou en?? Er zijn kinderen die wel genetisch en biologisch van de mensen zijn waarbij ze opgroeien en vervolgens verwaarloosd en mishandelt worden?? Nou dan beter bij een stel wat een liefdevol thuis voor een kindje heeft. Zara, ik hoop dat jullie volgend jaar jullie kindje mogen verwachten!!!
Tja, das waar natuurlijk . Met zwart geld zou het kunnen. Al vind ik 10.000 euro persoonlijk wel erg weinig. @Tord, ja daar heb ik idd ook over na zitten denken na mijn post. Maar nee, ik denk dat in het eerste geval (100% biologisch kind direct weg van draagmoeder) daar weinig last van zal hebben. Een kind wordt toch ook niet gedragen door de vader en daar kan het toch een net zo goede hechting of latere band mee opbouwen? Vaak is de hechting in het begin met de moeder in de praktijk sterker, maar dat is mi niet (alleen) omdat ze het gedragen heeft, maar omdat zij toch vaak het meest zorgt.. Ik denk dat hierbij altijd heel erg je persoonlijke gevoel/ervaring meespeelt. Mijn vriend vindt draagmoederschap per definitie verwerpelijk, hij vind dat het kind (genetisch of niet) van de moeder is die het gedragen heeft.
ECD zou personlijk niets voor mij zijn. Ik zou dan wel een kindje van ons samen willen of genetisch niet van ons samen. Dus ik zou wel voor adoptie gaan. Maar als bij een stel het er beiden mee eens zijn om iets ( eicel of zaadcel) gedoneerd te krijgen, waarom niet? Dus Zara ik hoop ook dat jouw/jullie wens eindelijk uit komt. Maar wat ik me wel afvraag: weet je wie de donor is? Als er later vragen komen van wie is mijn bio moeder. Of bij erfelijke ziektes bijv? Maar dat geldt natuurlijk ook bij adoptie.
Ik bedoel ook niet dat een kind zich niet (goed) kan hechten aan een mama die niet de draagmoeder was, ik bedoel meer dat het kindje dan niet net na de geboorte op de borst van de draagmoeder kan liggen en bij haar kan zijn, terwijl dat babytje dat wél nodig heeft. Maar als je het babytje pas na een week weghaalt bij de draagmoeder, zodat het babytje toch die eerste dagen bij een vetrouwde stem en geur is geweest, is dat natuurlijk ook "traumatisch" in meer of mindere mate. Ik weet niet of mijn boodschap overkomt .
Tja, het is wel hard, maar het is mijn gevoel. Ik ben er overigens niet 'op tegen', maar persoonlijk is mijn gevoel daarbij niet goed. Ik zou het zelf mijn kind niet bewust willen aandoen, vanwege mijn eigen (egoistische) kinderwens.. Dat vind ik het niet waard. Maar goed, ik sta niet in haar schoenen.
ik denk dat van een afstand er over praten makkelijk is.. zodra je in de situatie zit verleg je grenzen. Zelf hebben we besloten te stoppen met de hele mmm. Gewoon omdat na alle metingen, bloedresulaten, diagnoses en misdiagnosen, operaties, hoop en teleurstelling de rek er bij ons uit is. Maar wij hebben al een (prachtige al zeg ik het zelf) dochter. ie weet hoe ver we waren gegaan als onze kinderwens nog onvervuld was gebleven. Ik denk dat ik nooit gebruik zou maken van een draagmoeder, maar dat zeg ik misschien ook wel omdat ik niet in de situatie zit waarin anderen wel zitten.. (hoewel ik wel durf te stellen dat ik van de broedfabriek in india nooit gebruik zou maken. Het zal zo zijn dat het die mensen uit een verwerpelijk situatie haalt, maar dat doet niks af aan het verschrikkelijk tafereel. Het maakt alleen duidelijk waarom die vrouwen het wel willen doen, maar niks over de motieven van welke andere partij dan ook)
Is dat zo, heeft een pasgeborene dat perse nodig? Direct op de borst bij de draagmoeder of direct op de borst bij de wensmoeder, is dat daadwerkelijk een verschil voor het kindje? Geen idee of daar onderzoek van is, of is dat jouw gevoel..?
Het pasgeboren kindje (her)kent de geur en stem van de vrouw waar hij in gegroeid is, dus ja, dat is niet zomaar een willekeurig warm lichaam. Die bekende geur en stem stellen hem gerust. Daar is vast onderzoek over gedaan, ik heb nu even geen link oid.
Ik moet zeggen, het programma en dit topic heeft me serieus aan het denken gebracht. Ik zelf zou nooit afstand kunnen doen van een kindje wat in mijn buik heeft gezeten, waarvan ik de hik heb gevoeld of wat dan ook... En hoe langer ik er over na denk, des te blijer ik word dat ik in NL woon. We zeuren wel altijd over veel regeltjes, maar nu ben ik wel heel blij dat ze er zijn....hoever moet je gaan. Emotioneel gezien snap ik best dat je je grens steeds verder verlegd, maar rationeel gezien denk ik: tot hier en niet verder. Die kindjes in de buik, voelen (volgens mij) echt wel of degene die ze draagt, ze met liefde draagt of niet. Dan heb ik het over het india verhaal he. Ik heb die aflevering bewust niet gezien na alle verhalen hier. Ik bedoel...waarom de legbatterij afschaffen voor kippen als het ook gewoon voor mensen bestaat. Wie weet besteld er wel 1 of andere gek een baby om er weet ik wat mee te doen. Nee sorry, dan ben ik blij dat het gewoon niet mogelijk is in NL. En ik hoop dat iedereen die ongewenst kinderloos is, de kans krijgt om het alsnog te mogen ervaren. Maar na lang denken en lezen....dit gaat me te ver. Eicel donatie...vind ik toch een ander verhaal. Want waarom wel zaadceldonatie, maar geen eicel donatie. Maar, dan ben ik wel tegen anonimiteit. Ik vind dat het kind ten aller tijde moet kunnen uitzoeken met wie hij.zij genetisch verwant is. En Zara, als jij het geluk mag hebben, dat er een kindje in je buik groeit, ben jij natuurlijk de moeder! Jij zal het dragen, jij zal het opvoeden en jij zal het liefhebben. Dat is wat moeders doen! Heel veel succes!!!
Zara, ik ben met je eens dat genetisch en biologisch moederschap niet hetzelfde hoeft te zijn. Ik zou ook zeggen dat je de biologisch moeder bent van een kindje dat in jouw buik is gegroeid, ook al komt het uit een eicel van een ander. De eiceldonor is de genetisch moeder, degene die zwanger is geweest en het kind heeft gebaard de biologisch moeder. Een pasgeboren baby herkent háár geur en hartslag, niet die van degene die haar eicel heeft afgestaan. Maar uiteindelijk zal het kind op die eiceldonor gaan lijken in uiterlijk, capaciteiten en gedrag, en niet op de moeder uit wie hij/zij geboren is. Ik zou zelf geen genetisch kindje bij een ander willen, oftewel ik zou mijn eicellen niet doneren (behalve aan naaste familie, omdat we onze genen toch al voor een deel gemeen hebben). Ik zou het niet kunnen verdragen te weten dat er ergens een kind rondloopt dat de eigenschappen van mij en mijn voorouders meedraagt. Maar dat kan voor een ander heel anders liggen. Ik vind wel dat je informatie over de eiceldonor (of spermadonor, als dat bij iemand het geval is) moet vastleggen zodat een kind later altijd kan uitvinden waar zijn genetische eigenschappen vandaan komen. @commercieel draagmoederschap: ik vind het volkomen terecht dat het hier verboden is. Door geld te geven geef je een sterke prikkel om draagmoeder te worden, misschien wel aan vrouwen die dit helemaal niet zouden (moeten) willen. Bijvoorbeeld vrouwen die het vreselijk vinden om afstand te doen van 'hun' kind, vrouwen die het lichamelijk of geestelijk eigenlijk niet goed aan kunnen, vrouwen die ertoe gedwongen worden door een ander of door hun financiële situatie. En daarvoor vind ik het iets véél te heftigs, het dragen en baren van een kind voor een ander. Daar moet je, in mijn ogen, alleen aan beginnen als je dat doet uit liefde voor die ander en niet om het geld.
@zara ik vind reacties hier erg gericht op een bepaalde visie...jammer maar gelukkig denkt niet iedereen hetzelfde over zaken dat zou de wereld zo saai maken Ik vind de keus die je hebt gemaakt helemaal niet verkeerd of vervelend...ik schrijf op het forum mee met meiden met een partner zonder of nauwelijks zaadcellen, zij hebben veelal een kindje gekregen met donorzaad (wij hebben geluk gehad dat dat bij ons net niet nodig was) maar dat is over het algemeen meer geaccepteerd...raar maar waar in mijn ogen dan...ik hoop dat jullie heel snel een mooi kindje in jullie armen mogen sluiten!! Het zal geen makkelijke weg zijn geweest en geen makkelijke keuze, ik heb er in ieder geval diep respect voor. Bedankt voor je berichtje Liefs bob
Mee eens hoor, daar zijn wel aanwijzingen voor.. Maar ís het ook echt per definitie 'beter'? Logisch om te zeggen dat het zo is. Ik weet het niet (ontken het ook niet hoor!) Ik denk bovendien niet dat het zo zwart-wit is.. Ik voelde persoonlijk nog weinig liefde voor mijn buikbaby. Daarbij ben ik depressief geweest en heb veel stress gehad door HG. Ik geloof best dat mijn dochter daar wat van gemerkt heeft, is ook onderzoek naar gedaan dat het mogelijk invloed heeft. Maar is dat dan bijvoorbeeld minder erg dan een draagmoeder die geen/weinig liefde voelt en/of dat de baby direct op de borst van de wensmoeder ligt? En is die mogelijk 'psychische belasting' voor een ongeboren baby erger dan mogelijk verdriet op latere leeftijd over je genetische afkomst? Hóe 'erg' is dat allemaal? Lastig! Gevoelskwestie, denk ik. Deels bepaald door je eigen referentiekader. @Bri, eens hoor. Dat de prikkel bij commercieel draagmoederschap mogelijk te snel scheef komt te liggen. Maar er wordt niet voor niets diepgaand psychologisch onderzoek gedaan (nu bij niet-commercieel draagmoederschap). Daarbij is niet-commercieel draagmoederschap denk ik ook niet altijd alleen maar vanuit 'liefde'/gunnen voor een ander stel. En je kunt ook vanuit die insteek niet voorkomen dat je als draagmoeder (te) veel moeite zult hebben met afstaan.
Ik ben er persoonlijk wel van overtuig dat een baby in de buik bepaalde waarnemingen doet die het mee neemt in zijn buiten buik wereld. Dat komt eigenlijk meer door onze eigen ervaring. Onze jongste dochter was een "moeilijke" inslaper. Die moest altijd rustig in slaap vallen, anders werd het niks. Wij hebben ook een hond die ontzettend waaks was toen ik zwanger was en die lag dan altijd op mijn voeten te slapen en begon dan wel eens uit het niks te blaffen. Ik schrok me dan helemaal wezeloos. Onze dochter(s) hebben nog nooit, maar dan echt nog nooit op dat geblaf geregeerd. Als ze jongste dan bij mij in slaap was gevallen en die stomme hond begon te blaffen terwijl wij op onze tenen door huis slopen, gaf ze géén kik. In mijn overtuiging was ze natuurlijk allang aan dat geblaf gewend! En nergens, maar dan ook nergens reageerde de jongste zo ontzettend heftig op als op de stem van haar zus. Dus ja, ik ben er wel van overtuigd dat ze wennen aan omgevingsgeluid , en dat dat ze een veilig gevoel kan geven... Aan de andere kant heeft mijn vriendin een ontzettende nare en stresvolle zwangerschap gehad. Meer stres dan zij heeft gehad, bestaat niet. En dat kan je merken aan haar dochtertje....zelfs de kinderarts heeft toegegeven dat ze tijdens haar zwangerschap een andere soort hormoon heeft aangemaakt, het stres hormoon, wat zeker invloed heeft op de baby buiten de buik. En nu haar dochtertje 1 is, merken ze het nog steeds. Het zijn toch de bouwstenen die worden gebouwd in de buik....het is de eerste veilige haven....
Ik ben niet tegen draagmoederschap, ook al vindt de eerste hechting in de buik al plaats denk ik. Zelf zou ik nooit draagmoeder willen zijn, alleen voor mijn zusje zou ik het over hebben en zonder twijfel doen. Eiceldonor wil ik wel worden zodra wij als gezin compleet zijn. Ik vind wel dat er grenzen zijn, en dan vooral leeftijdsgrenzen. Persoonlijk vind ik 43 en 48 jaar (zoals een stel in dit programma) gewoon echt aan de oude kant. Maar dat is mening, ik weet dat er hier op het forum ook oudere stellen zitten. Ik heb het dan niet over mensen die al jaren bezig zijn, maar mensen die 40 zijn en dan pas gaan proberen terwijl ze soms de onstandigheden (partner etc) al wel op orde hadden. Daar heb ik persoonlijk wel wat moeite mee.
Voor een kind maakt het toch geen klap uit waarom hij/zij pas is geboren toen papa en mama (of papa en papa, of mama en mama) al 45 waren? Dus wat doet het er nou toe of het is omdat het al 15 jaar niet lukt, of omdat het niet eerder is geprobeerd? Ik snap dus niet zo goed dat als er leeftijdsgrenzen zouden moeten zijn, waarom die worden gekoppeld aan 'wat eraan vooraf is gegaan'. Dat is in elk geval niet in het belang van het kind, want die zal het niets uitmaken.
Voor alle behandelingen bij vrouwen in de MMM wordt ook een leeftijdsgrens van 45 jaar gebruikt, dus dat die voor adoptie en allerlei andere manieren om een kind te krijgen OOK gelden, vind ik niet meer dan logisch...