Er is sowieso een verstoring. Die maken jullie idd wel zo klein mogelijk, maar helemaal voorkomen kan gewoon alleen als een kind blijft bij de moeder die hem/haar gedragen heeft. Dat gaat in jullie situatie niet gebeuren, waardoor sowieso een stukje onthechting op gaat treden. Dat zal wel weer grotendeels rechtgetrokken worden, maar het is er dus wel. Niet veroordelend bedoeld trouwens hoor Maar omdat je het je afvraagt
Sorbo wauw echt respect! Je praat er ook zo mooi en liefdevol over.. Vind het zo knap als je dit kunt doen.. Zara 75 ook respect voor jou hoor! Ik lees dat in juli een tp is, super ik duim dat dit een 'plakbaby' wordt en dat jullie wens dan eindelijk eens vervuld mag worden!
Ik vat het niet veroordelend op, ik vroeg het me oprecht af en ben blij met alle informatie die ik krijg.
Van alle stellen die ik nu een beetje bekeken heb en hun motieven, vond ik dit homo-koppel de meeste sympathie wekken. Bij hun had ik het idee dat ze zich heel goed hadden ingelezen en rondom de hechting zoveel mogelijk schade wilde voorkomen. Hoe ze met alle betrokken partijen om gingen vond ik dit dus nog wel het meest in de buurt komen van een wens vervullen op een onbaatzuchtige manier. Want is het idd sowieso niet egoïstisch om een kind op de wereld te zetten? Voor wie doe je dat nou uiteindelijk... Daarbij kan een kind zich sowieso aan meerdere personen hechten dan alleen de moeder. Ik heb niet het gevoel dat hiermee grote schade op treed, ik denk dat er wat dat betreft wel dingen zijn bij 'gewone' ouders die 9 van de 10 veel fouter verlopen.
Maar wat kan dan precies het gevolg zijn van 'een kleine verstoring' rond de geboorte, als het kind terecht komt bij liefdevolle wensouders? Hoe groot is de kans op een merkbare verstoring op latere leeftijd tov kindjes waarbij er geen verstoring is geweest? Sorry, maar kan me er echt geen voorstelling van maken wat dat dan precies zou kunnen inhouden..
eens,ik geloof ook echt niet dat een (kleine) verstoring in het hechtingsproces per definitie voor problemen zal zorgen.. want hoe zit het dan met kindjes die na de geboorte opgenomen worden enz?? Die zien toch ook meer de verpleegkundigen dan ouders?? Vrienden van ons hebben een tweeling gekregen (6 jaar geleden) die met 27 weken geboren zijn, hebben maanden in het ziekenhuis gelegen, maar zijn nu een happy family hoor.
Nee, dat klopt niet helemaal. Wat ook belangrijk is, is de situatie waarin een kindje verkeert. Als die tweejarige, twee jaar in (bijvoorbeeld) een kindertehuis heeft gezeten, kan die tweejarige grotere hechtingsproblemen hebben. Een baby die direct of snel na de geboorte in een gezin komt waarin stabiele mensen zijn om zich aan te hechten, heeft dan wellicht minder hechtingsproblemen dan de tweejarige. Overigens: zowieso zijn dit natuurlijk geen wetmatigheden. Ieder kind ontwikkelt zich anders, en ook situaties kennen allerlei variaties: kinderen kunnen zich ook hechten aan een oma bijvoorbeeld. De meningen verschillen of bijvoorbeeld de gehechtheid tussen een biologische moeder en haar kind, en een adoptiemoeder en haar kind verschilt, maar er is bijvoorbeeld best onderzoek te vinden dat zegt dat die hechting even sterk kan zijn. Je kunt dus eigenlijk nooit van te voren zeggen of hechtingsproblemen zullen ontstaan. Wel zijn er risicofactoren voor een veilige hechting, maar het ligt wel genuanceerd dus.
Tja, ik vind het een beetje overdreven overkomen. Risicofactoren.. die ook in een normale situatie voor kunnen komen. Net als met een baby laten huilen.. Mijn dochter heeft behoorlijk veel gehuild, zonder aanwijsbare reden en ik heb dr meerdere malen en een aantal keer echt lang laten huilen om de gewenning te doorbreken. Niets anders werkte. Oh oh, wat ben je dan volgens sommigen slecht bezig. Maar ze is enorm aan me gehecht hoor En verder ook helemaal geen problemen, ze is erg sociaal, volgens de psz juffen. Het lijkt me een minimaal risico dat je neemt bij draagmoederschap.
Nee, juist niet. Niet als dat kind van 2 de hele tijd al in een kindertehuis zit tenminste. Als dat kind tot die tijd bij de biologische moeder is geweest en daar gezond heeft kunnen hechten, dan weer wel, omdat dan te verwachten is dat de problemen kleiner zijn. Maar doorgaans worden de problemen groter naarmate het kind langer zonder vaste verzorger is geweest.
Hier hetzelfde. Met pijn in mijn hart en met de angst dat ik mijn kind naar de malle moeren aan het helpen was ipv 'helpen'. Dat gaat gewoon te ver, mensen moeten elkaar niet zo'n angst in kletsen en gewoon lekker opvoeden met veel liefde en toewijding. Dan doe je in de basis gewoon genoeg goed. En dat er iets fout kan gaan, dat blijft, we leven op aarde en niet in de hemel.
Daar is allemaal nog erg weinig over bekend. Gewoon omdat het heeeeeel erg lastig te onderzoeken is. Logisch natuurlijk ook, want bij de emotionele ontwikkeling spelen ook opvoeding, genetische factoren, levensomstandigheden en zo nog een heel rijtje factoren mee. Dus echt eenduidige conclusies zijn lastig te trekken. Wat dat betreft wel even voor de duidelijkheid: ik kies, op basis van mijn geloofsovertuiging en principes er voor om ten allen tijde dit soort onthechting te voorkomen als je dat ook kunt voorkomen. Dit is voor mij ook niet DE reden om iets te doen of te laten, maar wel een van de redenen, die samen een heel pakketje vormen. Onze dochter was een huilbaby, en als wij ooit het aanbod hadden gehad om haar op te nemen voor een paar dagen, ter observatie, had ik dat dus absoluut geweigerd, hoe kapot ik ook was toen. Gewoon omdat ik niet wil dat mijn kind, dat al zoveel te verduren kreeg, niet ook nog eens gescheiden zou moeten zijn van haar moeder. Anderen doen dat anders en dat levert dus niet per definitie een kind op dat daarmee niet op z'n pootjes terecht komt. Per slot van rekening kan niemand alles goed doen en weten we van heel veel dingen gewoon ook niet precies wat daarvan nu precies wel en niet de echte effecten zijn. Uiteindelijk loopt het allemaal wel los als een kind een liefdevol nest heeft. Dat is voor mijzelf echter helemaal geen reden om te zeggen: ach, het komt goed, dus dan is het wel OK. Wat betreft onthechting: zodra een baby gescheiden is van de moeder, treedt stress op. Dat is onderzocht en kan feitelijk aangetoond worden door stress-stofjes in het bloed enzo aan te tonen. En die stijgen dus naarmate een kind langer of vaker alleen gelaten wordt. Dat gebeurt als het kind na de geboorte niet bij de moeder kan zijn, maar ook als een kind alleen in bedje ligt te huilen. Onderzoek naar hoe dat dan verloopt bij kindjes van draagmoeders, ken ik zelf niet, (wat niet wil zeggen dat het niet gedaan is, maar de onderzoeksgroep lijkt me dermate klein dat daarnaar ws nog geen onderzoek is gedaan). Dat zou wel interessant zijn om beter te kunnen verantwoorden of dit nou voor het kind wel of niet een wenselijke situatie is.
Dat klopt wel denk ik. Hoewel ik totdat ik met mijn adoptieouders mee ging bij mijn eigen moeder ben geweest. Maar ik denk dat een kind van 2 of 3 veel meer problemen krijgt met zijn/haar adoptie dan een baby. Dat zie ik ook bij de adoptiegroep van mij en mijn zus, de kinderen die op een oudere leeftijd geadopteerd waren hadden later veel meer problemen dan de kinderen die met 4-6 wkn bijv al geadopteerd waren. Maar zoals eerder gezegd, er spelen natuurlijk veel factoren van buiten mee. 26 jaar geleden was de voorbereiding op een adoptiekind veel minder goed dan nu. Nu zijn er zoveel cursussen en is er ook veel meer onderzoek gedaan. Ook is er gewoon veel meer kennis van hoe je met een adoptiekindje om zou moeten gaan. Dat was toen gewoon niet. Hoe dan ook, ik blijf het een heftig iets vinden en weet niet of ik er zelf ooit voor gekozen zou hebben als ik niet zelf een kindje had kunnen krijgen. Gewoon omdat ik zelf weet hoe het is
@sorbo, respect dat je dit doet! en met de bv kan het prima goedkomen, met een hormonen spray kan het prima lukken. en de hechting komt ook vast goed, een vader krijgt toch ook een prima band met zijn kind. die draagt het kind ook niet..... heel veel gezondheid voor jou en de kleine!!
Maar bedoel je met ouder ouder dan 3 jaar? Want ik heb het over de eerste 3 levensjaren en ik denk dat een verstoring na de geboorte (in het geval cvan draagmoederschap of vroege adoptie) minder 'schadelijk' is dan op latere leeftijd (en dan heb ik het dus over 2 of 3 jaar). Weet niet wie het vroeg maar een slechte hechting (en dat gaat dus niet over een band oid die je op bouwt met je moeder) heeft diverse psychische gevolgen, samenhang met bepaalde stoornissen, crimineel gedrag etc. In het ergste geval dan he.
Na het 3e levensjaar zal het effect af gaan nemen, maar voor het 3e levensjaar kun je altijd nog beter op je 2e iets ergs meemaken, dan als baby, omdat je als baby door eenzelfde gebeurtenis gewoon sterker getraumatiseerd wordt, dan dat dat gebeurt bij een 2- of 3-jarige. Blijft natuurlijk dat hoe ouder je bent, hoe beter opgewassen je bent tegen het leven en dus ook weer hoe minder effect een traumatische gebeurtenis zal hebben. Dus een 20-jarige heeft (over het algemeen genomen natuurlijk), minder last van eenzelfde gebeurtenis als een 10-jarige, enz enz. Maar dat effect is dus die eerste 3 levensjaren het grootste. Ik denk dat je dat uit zou kunnen beelden met een grafiek die in eerste instantie heel snel afloopt, om daarna steeds minder steil af te gaan lopen, als ik het in een plaatje zou moeten zetten Daarbij blijft natuurlijk gelden dat ten allen tijde ook nog allerlei andere factoren meetellen: hoe zit je in elkaar qua karakter, hoeveel nare dingen maak je mee, hoe wordt daar binnen je gezin van herkomst mee omgegaan, enz enz. Al die factoren hebben weer een verergerende of verbeterende rol in het hele verhaal.
Hehe.. Beide dochters hebben als eerste bij papa gelegen ipv bij mama. Tja, soms is de situatie niet ideaal, maar om nou meteen te spreken van hechtingsproblematiek...jeutje