Hallo dames, Ik heb advies nodig want zelf weet ik het niet meer. Ik ben fysiek en mentaal helemaal gesloopt. Ik ben 26 jaar en een vrolijke, energieke meid. Ik ben nu 12wk en 3dgn zwanger en zie het niet meer zitten. Vanaf het moment dat ik weet dat ik zwanger ben begon de ellende. Eerst een weeïg gevoel, geen probleem dat kan ik hebben. Week 6 ziekenhuisopname ivm overmatig veel overgeven en echt heel erg ziek er van zijn (buiten bewustzijn raken). Na 4dgn infuus naar huis. Enige verbetering maar nog steeds 24/7 misselijk en minimaal (op goede dagen) geef ik 3x per dag over. Ik kom nooit aan de 1,5-2L vocht per dag en dat wat ik probeer komt er weer uit. (emesafene hielp mij niets btw) krijg nu omeprazol en ook dat werkt niet. Ik begin zwaar depressief te worden en ben gesloopt. Werk al weken niet en huil huil en huil. Ik weet niet meer wat ik moet. Er gaan zelfs gedachten door m'n hoofd om het te laten afbreken want ik kan het niet meer aan...
Wat vreselijk vervelend voor je. Ik kan je weinig advies geven aangezien ik dit zelf niet ken. Neem alleen geen overhaaste beslissingen is het enige advies dat ik je kan geven. Misschien dat de klachten verminderen. Meestal gebeurd dat na de 12 weken. En anders, stap naar de dokter. Misschien heeft hij een oplossing voor je om het e.e.a. dragelijker te maken voor je. Je zult zeker weten niet de enige zijn. Ik wens je heel veel sterkte.
Hey meis, ik ben ook 26 jaar en heb ook een vreselijke zwangerschap! Ik heb al sinds het begin dagelijks veel pijn en had met 12 weken bekkeninstabiliteit waardoor ik ook thuis eindigde op de bank. Ook ik heb heel wat afgejankt en ben er heel depri door geweest. Ben nu 28 weken zwanger en het einde begint nu eindelijk in zicht te komen! Allereerst, je mag je gerust klote voelen! Iedereen doet altijd maar alsof zwanger zijn alleen maar leuk is, dat is niet zo! Het is zwaar, het doet pijn en het vreet al je energie op. MAAR....toch moet je doorzetten! Want het is zo de moeite waard als je straks je kindje voelt bewegen! De eerste 12 weken en de laatste 12 weken zijn zwaar, daartussenin zou het enigzinds te doen moeten zijn. Het is ook niet niks om een mini mens te bouwen in je buik! Dat is een enorme klus! En iedereen die beweert dat je daar niets van voelt is wat mij betreft knetter gek! Het is gewoon keihard afzien!! Maar je moet maar zo denken; als je al 9 maanden zo af hebt gezien, dan kan die bevalling onmogelijk nog iets voorstellen hahaha
Gebruik je medicatie voor de misselijkheid? Ik kon daar helemaal niet tegen ik leek wel helemaal labiel toen ik dat een paar dagen gebruikt had.. Toen daarmee gestopt was ik wel weer de hele dag misselijk maar toch voelde ik me een stuk beter..
Ik vind mezelf een enorme zeur want ik klaag nooit, maar ben blij te lezen dat er meer zo denken als ik en dat er ondanks mijn gezeur zoveel lieve dingen worden gezegd. Ik denk dat ik de dokter misschien maar eens moet gaan bellen voor advies of het nog een weekje aankijk, want ik blijf inderdaad ook maar zeggen dat er iets moois tegenover staat en dat ik al gelukkig mag zijn met het feit dat ik zwanger ben, hoe ellendig deze tot nu toe ook verloopt. Pppfffff even zuchten/huilen en weer doorgaan hè...
Wat rot dat je je zo voelt... Kan ik je troosten uhm... Het gevoel van een wiebelende baby in je buik is de moeite om op te wachten en voor vol te houden! En natuurlijk straks dat kleine frutje. Maar.... als je er echt zo doorheen zit... Ga naar de huisarts en bespreek dit. Ik hoop dat je het niet verkeerd opvat, want het is goed bedoeld, maar kijk uit voor een prenatale depressie. Ik heb dit bij n goede vriendin gezien en dat is zo zwaar... Maar misschien is dat helemaal niet op jou van toepassing he!! En natuurlijk ben je op n gegeven moment klaar met t overgeven en t ziek en beroerd zijn, logisch! Dat is ook niet niks!! Dus aangeven als je t niet meer trekt. Hopelijk ga je je binnenkort beter voelen en kun je wat meer gaan genieten. Sterkte!
Heb je wel hulp in je directe omgeving? Dat kan ook al veel schelen hoor! En het kan wellicht ook een prenatale depressie oid dergelijks zijn hoor...heeft allemaal te maken met hormonen! (ellendige dingen soms...) Bespreek dit eens met je HA en kijk eens wat ze voor je kunnen doen. Succes, nog even doorbijten....
Jeetje meid... wat heftig voor je! Ik herken het wel een beetje... Ik ben nu acht weken zwanger en ook hondsberoerd, dag in dag uit... Heel de dag misselijk met neiging tot braken ( maar dat 'puf' ik op het laatste moment gelukkig weg! ), geen fut, mijn lijf voelt slap... Ik kan alleen maar op bed hangen en in huis kleine stukjes lopen... Douchen doe ik zittend. Ik vind het ook erg moeilijk en wordt inmiddels ook een beetje radeloos. Ik ben overigens 25 en normaal iemand die van aanpakken weet... Ik herken mezelf echt niet nu. Ik vind het idee dat ik mama wordt echt fantastisch, maar tot op heden vind ik zwanger zijn niet zo heel leuk... Ik schaam me best wel voor die gedachte ... Ik kan je helaas niet helpen, maar zelf vind ik het al prettig te lezen dat er iemand is die het ook heel heftig heeft! Sterkte meid! Hopelijk neemt het nu zo'n beetje af bij je en kun je er dadelijk met volle teugen van genieten. Ik duim dat het niet lang meer duurt... Als je wil spuien of kletsen, je mag me altijd pb-en!
Het is oom allemaal niet makkelijk en leuk!! De meeste zeggen dat je je er bij neer moet leggen die kan ik wel schieten !!! Ik ben tot de 19 weken ziek zwak en misselijk geweest en kreeg bij de 14 weken bekkeninstabiliteit .. Zit nu al 8 weken volledig thuis en heb regelmatig harde buiken en ben dood moe ... Niemand die zich om je bekommert alleen de vk ... Verder douche ik zittend en slaap oom slecht .. Vind zwanger zijn geen pretje maar nu ik over de helft ben ben ik ook echt aan het aftellen!!! Ik ben eerder zwanger geweest en heb een miskraam gehad ik wilde graag een kind dus ben ervoor gegaan en ook met alle dingen daarbij .. Ik moet zeggen ik heb echt overal last van en last van gehad en het begint nu wel aangenamer te worden moet alleen wel mezelf proberen te vermaken en dat is niet makkelijk maar door dit forum kom ik de dag wel een beetje door .. Ik wil je dan ook mee geven dat niet iedere zwangerschap zo leuk is net als iedereen zegt .. Dit is dan voor mij ook de laatste daar ben ik aan uit .. Maar ik ga er vol tegen Aan op naar de laatste 15 weken en gewoon aftellen en proberen het uit te zitten , hangen , s Slapen , huilen , internet shoppen etc .. Dat is hè enigste wat je kunt doen en straks als je je kleintje gaat voelen maakt dat best veel goed .. Alleen die van mij is dan ook weer zo actief en vooral snachts haha dat ik daarvan nog slechter slaap maar gewoon overdag proberenin te halen .
Wat ontzettend vervelend! Ik heb zelf last (gehad) van behoorlijke zwangerschapsmisselijkheid, dus kan me enigszins wel voorstellen hoe je je voelt. Onder het kopje 'gezondheid' hier op zp, is een topic dat 'hyperemisis gravidarum' heet. Verder is er een steunpunt HG (misschien even googlen). Er schrijft hier iemand op het forum mee (Rosao) die deze site mee heeft opgericht. Er staan tips ed op. Misschien heb je er iets aan? Succes ermee.. Edit: Ik bedoel deze site Steunpunt Hyperemesis Gravidarum (HG) - Extreme Zwangerschapsmisselijkheid
Wat een lieve bemoedigende woorden. Ik heb gelukkig een lieve vriend die (als hij thuis is) goed voor me zorgt en er echt voor me is. Ook mijn moeder komt 1x per week langs om t huishouden te verzorgen. En wat betreft die prenatale depressie... Ik maak daar steeds al 'grapjes' over, niet wetende dat het ook echt iets bestaand is. Postnatale depressie ken ik wel, maar pre was meer een eigen idee. Maar zo erg is het denk ik nog niet.. Zou wel weer graag in t ziekenhuis liggen ipv thuis zijn, maar voor nu slaap ik heel veel Om de dagen door te komen... Maar eten en drinken lukt dus amper... :S
Goed in de gaten houden, meis en je vooral niet schamen inderdaad om hulp te vragen. Het is namelijk echt iets waar je niks aan kunt doen en wat je vol moet houden... Klinkt zo klote he, als je het zo neer zet.... En alle verhalen van "Je weet waar je het voor doet", jaja, het zal allemaal wel! Ik heb een miskraam gehad en 1.5 jaar hormomen gebruikt. De pot op met je "je weet waar je het voor doet"! Nu voel jij je gewoon beroerd en dat is rot. Het enige wat je kunt doen is vol houden. Iedere dag is er weer één. En een prenatale depressie zit in n klein hoekje; dat zijn allemaal achterlijke hormonen. Stomme dingen!
Nou meid, als jij begint te denken dat je er misschien wel een einde aan wil maken dan is het wel degelijk erg. Ik zou dit heel snel met de vk gaan bespreken en die kan je misschien doorsturen naar een goede hulp voor prenatale depressies. Zwanger zijn is niet niks zo. Houd dat in je achterhoofd. Iedereen heeft het over de roze wolk en hoe geweldig zwanger zijn wel niet is. Het is een wonder ja daar ben ik het zeker mee eens maar voor sommige vrouwen is het heel zwaar. Sterkte.