Ik werd meteen na mn geboorte in een couveuse gestopt en ben daar 2 maanden niet meer uit geweest. Nou, heb er niks aan overgehouden hoor.
Ik vind dit wel een boeiend artikel. HECHTINGSSTOORNIS / GEEN-BODEM-SYNDROOM - Artikelen: HECHTING: RISICO OF BESCHERMING? Het stelt dat hechting al in de buik begint, aan de biologische moeder. Daarmee is draagmoederschap inderdaad een breuk (los van of dat een ernstige breuk is he) in de hechting. Hij gaat zelfs nog verder: Daarmee geeft hij indirect aan dat ivf en icsi invloed hebben op de hechting van het kindje wat daaruit ontstaat? Verder komt ook die balans aan de orde: Het is deels een mening en deels uit onderzoek, maar ik vind het wel boeiend. Mijn persoonlijke gevoel blijft dat liefde bij opgroeien een heleboel goedmaakt, zeker als de draagmoeder zo liefdevol omgaat met de baby tijdens de zwangerschap. Maar ja dat is een gevoel
Jep, dit (soort) onderzoek bedoel ik idd Is voor mij ook mede reden om niet de MMM in te gaan: omdat dat idd als risicofactor aangemerkt kan worden. Hoe dat precies werkt, is geloof ik nog niet bekend, maar onderzoek geeft wel steeds meer resultaten dat al tijdens de zwangerschap en ook al heel vroeg in die zwangerschap, een vruchtje veel meer meekrijgt dan wij denken dat het mee kan krijgen. Zoals dit onderzoek ook uitwijst, kan dat grotendeels goedgemaakt worden door veilige hechting bij de ouders na de geboorte, maar mijn keuze is op basis van dit soort dingen dus om elke risicofactor die je kunt vermijden, ook daadwerkelijk te vermijden. Om nog even een voorbeeld te noemen uit de praktijk, gebaseerd op mijn intuitie en ervaring, voor zover ik weer nog geen onderzoek naar gedaan. Maar tijdens mijn vorige baan in een psychiatrisch ziekenhuis voor verstandelijk gehandicapten, viel mij op dat clienten die kampten met een psychotische stoornis, opvallend vaak oudste kinderen waren van moeders van wie verwacht kon worden dat zij de zwangerschap als zeer stressvol hadden ervaren. Islamitische moeders bijvoorbeeld, die heel jong voor het eerst moeder werden, (15-16 jaar! Dan kun je dus verwachten dat, zeker als je naar NL gehaald werd als bruidje en je snel zwanger was, dat allemaal behoorlijk stressvol voor je moet zijn!). Uit mijn eigen omgeving echter ook iemand van wie de moeder een relatie kreeg met een veel oudere man, waar haar ouders erg tegen waren en die een huwelijk afgedwongen heeft door zwanger te worden: dan moesten haar ouders het wel accepteren. Daarvan riep ik 10 jaar terug al dat daar bijna zeker een verband moest zijn, en werd toen voor gek verklaard, maar inmiddels leidt onderzoek toch tot conclusies die mijn conclusie van destijds in een ander daglicht stellen.... Op basis van dit soort ervaringen, kies ik er dus zelf voor om risicofactoren zo mogelijk altijd te mijden...
Ja wat zal ik ervan zeggen... mijn zwangerschap is zeker niet stressloos verlopen. In het geheel niet eigenlijk, maar kk en ik hechten toch errug goed aan elkaar. ( soms mss weleens te goed ) Ik denk dat het ook per persoon verschilt hoe je karakter is. Maar ik denk juist dat kk wel gevoeld heeft in mijn buik hoe welkom een kindje is en dat dat ook onze band geschept heeft. kk snapt ook echt alles ( ja kan nu even niet verwoorden wat ik bedoel eigenlijk)
Ik vind dit wel een hele gevaarlijke discussie hoor! Want mijn beide kindjes zijn met een KS geboren, dus ook een kans op een hechtingstoornis. De oudste heb ik zelfs pas 3 uren na haar geboorte voor het eerst vast gehouden. En dit artikel en sommige commentaren geven mij het gevoel dat ik nu geen goede band met haar kan opbouwen hierdoor. Daardoor schiet ik meteen in de verdediging en zou ik kunnen roepen: had ik haar dan maar letterlijk moeten laten stikken? Liever vaginaal dan maar, want anders heeft ze moeite met zich te hechten? Dat is het zwart-witte aan onderzoeken. De praktijk is er ook nog he!
Oja stressvol en idd ks.... ojee van kk komt niets terecht. Nee hoor wij klikken onwijs en zijn 4 handen op 1 buik, begrijpen elkaar woordeloos en kunnen niet zonder elkaar. ( bij wijze van voordat daar weer iemand over struikelt)
Nou, ik vind het heel ver gezocht dat een ivf poging al tot hechtingsproblemen zou kunnen leiden. Moet er eigenlijk om lachen, vind het absurd.
Nou, als je dan alsnog een ks krijgt en niet binnen een paar minuten je kind bij je hebt, ben je helemaal de klos! Ooh en dan ook nog es kunstvoeding gaan geven, hahaha! **sorry, inkoppertje**
Dat zegt onderzoek niet he? Het is een risicofactor en dat betekent vooral dat in combinatie met andere risicofactoren dit tot hechtingsproblemen kan leiden. Als dit de enige factor is die meespeelt, kun je er wel van uitgaan dat je kind gewoon normaal zal functioneren. Uiteindelijk zijn de risicofactoren bij de ouders altijd nog van het grootste belang voor de hechting, (evenals de beschermingsfactoren vanuit de ouders ook waer het zwaarste wegen), wat ook logisch is, want dat zijn doorgaans de factoren waaraan een kind het langste blootgesteld wordt.
Ja dat ligt dus al bladzijdes terug op mijn lippen. Vandaar dat kk en ik zo goed matchen. Kk heeft bv gehad.
Ja ik had er eigenlijk nog nooit iets van gehoord of gelezen eerlijk gezegd. Of er over nagedacht. Het gaat mij iets te ver persoonlijk. Ik denk wel dat je een ideale start hebt voor een kindje en een minder ideale start. En dat je een minder ideale start kan 'goedmaken' in de tijd die erna komt.
Zie mijn post hierboven Het zijn allemaal kleine druppeltjes in een emmer. Die ene druppel veroorzaakt het probleem niet, wel een combinatie aan factoren, waarbij het onderzoek ook aangeeft dat juist de factoren die bij de ouders spelen, het meeste gewicht in de schaal (emmer ) gooien...
ja ik vind dit ook wel heel ver gaan, en ook ik heb de wijsheid niet in pacht, maar ik geloof hier heel weinig van.
Ik merk ook aan mezelf dat ik het niet WIL geloven, gek genoeg. Omdat ik het zo belangrijk vind dat IVF/ICSI er is, en omdat ik het gevoel heb dat je ouders die in situaties komen waar ze geen invloed op hebben (bijvoorbeeld rond de bevalling of voeding van hun kindje) daarmee gelijk een 'minder goede ouder' stempel meegeeft. Misschien ben ik wel naief, dat ik geloof dat liefde en knuffels zoveel goed kan maken.
Ahh Zara, jij ben naief met mij mee Overigens is de baby waar ik nu zwanger van ben niet gepland. Een risicofactor dus
Weet je ik denk juist dat een kindje een hechtere band heeft, omdat hij voelt dat hij ozo gewenst is. ( maar ja dat is mijn gevoel he)
Volgens mij moet je die dingen een beetje los van elkaar zien: soms moet je minder ideale keuzes maken, om tot een goede situatie te komen. Je wordt geen minder goede ouder van zo'n keuze. Je kind heeft alleen wel een wat minder ideale start. Die idd grotendeels goedgemaakt kan worden door wat erna komt Blijft een lastig ding, merk ik ook in mijn werk. Ben hulpverlener en help jongvolwassenen en heb dus soms ook gesprekken met hen en hun ouders. Voor ouders is het elke keer weer heel erg lastig om te moeten horen wat er niet goed gegaan is. Mensen gaan dan direct in de verdediging, want 'ik heb het met de beste wil van de wereld gedaan'. Ja, maar ondanks dat kan het wel een minder fijne invloed op je kind hebben. Dat maakt je niet tot een slechte ouder, want wat dat betreft ken ik weinig slechte ouders. Bijna alle ouders houden van hun kind en maken de keuzes die ze maken uit liefde voor hun kind. Alleen: jouw liefde matcht niet altijd met dat van je kind... Tja, life is life en shit happens... Als we als mensen in staat waren om alles op de perfecte manier te doen, dan leefden we in een totaal andere wereld. Dus uiteindelijk gaat het er altijd om dat je kiest op welke manier je met die shit om wilt gaan. Daarin zijn allerlei verschillende manieren en dan is er meestal niet 1 manier aan te wijzen die DE goede manier is....