Ik loop een beetje achter, dochterlief was een beetje ongelukkig dus die wilde wel een flesje. Wat een heerlijke kindjes zeg die tweeling!! Dat ze alweer een jaar zijn zeg, ik weet nog dat zij op twitter oproepjes deden om moedermelk te krijgen, toen waren ze nog niet eens geboren. Hebben ze dat eigenlijk verteld op tv? Dat was wel mooie reclame voor bv geweest
Wat een gaaaaaaaaaaaaaaaf gezin. ( ook met Cindy en Marloes erbij, want die horen er gewoon bij) Kreeg gewoon tranen in mijn ogen.
Sven en jeroen: Respect voor jullie hoor!!! Onze tweeling zijn 3 weken jonger dan die van jullie. En idd het eerste jaar is zwaar maar wat doen jullie het goed!!! En wat gaan jullie goed om met Cindy & man en Marloes! Geniet ervan het is zo leuk 2 van die kleine moppies die hetzelfde meemaken!!
ja dat hebben ze wel gezegd idd, ze lieten toen dat vriezertje zien wat vol zat met bv. En dat het best een gedoe was.
Wat een gedoe zeg voor Sven en Jeroen, dat is echt niet eerlijk zeg! Ik hoop dat ze alles goed kunnen regelen en gewoon verder kunnen met genieten van hun gezin! Ik hoop ook voor Jacinta dat er een oplossing komt. Maar voor de rest...nee ik sta er niet meer zo open voor als in het begin. Hoever moet je gaan voor je wens? En ik vind dit allemaal te ver gaan. Het komt een beetje over als "hebben hebben hebben". Ik snap dat een kinderwens groot kan zijn, maar als je alle legale manieren hebt bekeken, dan zal je je er bij moeten neerleggen. Het is niet voor iedereen weggelegd, helaas
Terwijl ik het zat te kijken, dacht ik ook: alleen al op basis van de randvoorwaarden zou ik het noooooooooit doen. Zo lang bij je kind weg, (wat doe je je kinderen aan?), de risico's die je loopt: als het al niet bij de transplantatie is, dan zie ik iig allerlei gevaren bij de zwangerschap: wat nou als die baarmoeder niet houdt en je krijgt inwendige bloedingen en je overlijdt....? My goodness, wat maakt ze het zichzelf moeilijk door zo perse vast te houden aan haar droom en aan het idee dat ze niet gelukkig zou kunnen zijn als ze haar droom niet volgt.....!
ja voor mij zou voorop staan: omdat ik wil moet mijn dochter zo lang zonder mij en loopt ze nog het risico om haar mama kwijt te raken. En wel een groter risico dan dat mama morgen onder een bus loopt.
En die draagmoeder in India, die bijna op het eind liep en het nu nog eens ging doen: haar MAN had het gesprek gehad en daarna was zij het gaan doen. Lekkere man heb je dan: er is een manier om geld te verdienen schat, en daar mag jij je voor opofferen. Twee keer minimaal 9 maanden bij je kinderen vandaan, maar dan hebben we wel het geld om ze een bruidsschat mee te geven. My goodness, ik kan daarvan echt alleen maar denken: ze moet, dit doet ze niet omdat ze het WIL, maar omdat ze zich verplicht voelt!
ik snap ook niet dat meneer er niets van zegt. Dalijk blijft hij met 3 kinderen zonder moeder. Maar dan is schijnbaar haar wens belangrijker dan de 3 kindjes die er al zijn.
En, ik blijf achter met het gevoel: ik zou dit NOOOOOOOIT van een andere vrouw durven vragen. Want jemig, je vraagt nogal wat van een andere vrouw!
RM zo gaat dat altijd in die landen. Ergens snap ik het wel, want zo krijgen ze wel geld voor een beter leven van hun kinderen.
Die arts was gelukkig duidelijk, en ook duidelijk over de perspectieven. Ze zei niet: het gaat niet gebeuren als u zich opgeeft, maar dat vond ik er wel doorheen klinken bij alles wat ze zei. "U komt onderaan de wachtlijst, u hebt al 3 kinderen bij wie u een erg lange tijd vandaan zult zijn, als u eindelijk aan de beurt zou zijn, bent u al zoveel ouder en zijn de risico's ook weer zoveel groter"... Maar ik snap niet dat als je vooraf toch heus wel weet wat er aan dit traject verbonden is, dat je dan uberhaupt nog naar Turkije afreist om te kijken of die arts dus gek genoeg is om het met je aan te gaan!
Maar is dat het ECHT waard? Is geld zoooooooo belangrijk, dat je anderhalf jaar je kinderen niet kunt zien? Nu heb ik makkelijk praten met ons modale inkomen en normaal kunnen wonen en eten natuurlijk. Maar ik houd mezelf desondanks toch dagelijks voor dat die rijkdom zo ongelovelijk betrekkelijk is en dat het om totaal andere dingen draait dan dat. Als ik dan me de voorbeelden voor ogen haal van gezinnen waar het echt de eindjes aan elkaar knopen is, maar die daarvoor gaan en zulke hechte gezinnen kunnen vormen en zo gelukkig met elkaar kunnen zijn ondanks hun financiele omstandigheden....
dat zei ik dus ook, ik kan eigenlijk weinig begrip opbrengen voor het feit dat je dit uberhaupt overweegt met 3 kindjes.
rm, ik denk dat dat daar in india wel waard is, ik denk dat dit geld (een paar keer jaarinkomen) een garantie is dat hun dochters een rijke man treffen, het verschil tussen sloppenwijk en een echt leven. Zij zien die 9 maanden als niks op een mensenleven. Vanuit dat oogpunt bekeken kan ik het wel begrijpen, want armoede daar is echt armoede.