Ik heb gisteren dit programma voor het eerst gezien en heb met verbazing zitten kijken. Ik snapte Musetta dus echt helemaal niet. Hoe kun je zeggen dat je je dromen niet moet opgeven als je al 3 kindjes hebt. Ik vond het echt zo ontzettend egoïstisch! Jeetje zeg, zoveel vrouwen zouden dolgelukkig zijn met 1 kindje en zij is blijkbaar niet gelukkig met 3. Sorry hoor, maar volgens haar zou een gesprek met een psycholoog niet verkeerd zijn. Volgens mij mist ze iets anders in haar leven wat ze wil opvullen door het krijgen van kinderen. Maar goed, da's mijn mening... Die 2 mannen in India vond ik ook zo wat zeg. In wat voor een omstandigheden zaten die vrouwen joh. Dat je het dan nog steeds wilt overwegen....
En dat idd ook nog eens. Eerst zo'n risicovolle operatie en daarna maar hopen dat je dan zwanger wordt en dan maar hopen dat dat allemaal goed gaat ook nog... Dat zou je allemaal nog kunnen overwegen als je helemaal geen kinderen hebt, (alhoewel ik liever met mijn man verder zou leven, beide in goede gezondheid, dan het risico te lopen dat m'n man alleen achter zou blijven als ik zou overlijden!). Maar al 3 kinderen hebben en dan nog zulke enorme zottigheid gewoon serieus overwegen? Nee, die dame moet gaan leren dat het leven niet maakbaar is en dat en grenzen zijn en dat acceptatie dan de sleutel tot geluk is....
Maar die zoeken dat niet doel-bewust op! Dan overkomt het je, en dat is wel even totaal andere koek... Voor ons is extreme misselijkheid in de zwangerschap van Thirza, in combi met de slechte nachten die zij twee jaar lang heeft gehad, reden geweest om onze wens voor een tweede uit te stellen destijds. Omdat ik ook daarvan had: wat doe ik mijn gezin dan aan, om zo zwanger te willen worden? Ik had daarbij echt van: als ik weer zo misselijk word, kan ik de zorg die Thirza nodig heeft, helemaal niet geven. En daar ga ik zelf dan ook nog eens aan onderdoor. Dus ik weet wel wat het is om een wens voor een volgend kindje uit te moeten stellen en te moeten accepteren dat de omstandigheden soms zo zijn dat je nog zoveel kunt willen, maar dat het gewoon niet kan of niet gebeurt.... En dat levensfeit is ons vorig jaar dus nog maar eens extra onder de neus gewreven. Maar ben ik ongelukkig? Nee. Ja, nu ben ik zwanger en komt die tweede er. Maar ik was echt niet ongelukkig geworden als die tweede er niet gekomen was. Dat zou het nodige aan verdriet en verwerken hebben gekost, maar ongelukkig zou ik er nooit van geworden zijn. Want uiteindelijk hebben we een geweldige dochter al en naast haar heeft het leven me meer te bieden: mijn man, de kids van mijn man, mijn familie en vrienden, m'n werk, en al die andere levensdingen waar je van kunt genieten....
Nou, dat vond ik ook. Dat stuk waar ze in dat moeder'huis' komen (lees: smorend heet hok met bedden en zwangere vrouwen die daar zwangerschappen van en voor wildvreemden uitzitten ) heeft me echt verbaasd. Ze gaven geen krimp gewoon. Kwamen daar als een soort ramptoeristen binnen, genant gewoon. En dan waren ze al door een proces gegaan van andere dingen die ik echt heel ver vind gaan, zoals het bladeren in een soort catalogus met donoren om een eicel te kopen . Oh, wat waren die vrouwen allemaal mooi, en als je het toch voor het kiezen hebt... :x En dan kom je in zo'n zweethok met alleen maar bedden en vrouwen, en dan overweeg je nogsteeds om daar in mee te gaan, en zo'n vrouw zwanger te laten worden? Of misschien zelfs twee vrouwen, zodat ze allebei genetisch eigen kinderen hebben? Sorry, maar dit overschrijdt voor mij elke grens van menselijkheid. Wat ga je die kinderen later vertellen? Dat is toch een heeeeel ander verhaal dan met Sven en Jeroen... Heel blij dat zijn partner er anders over dacht, en dat ze het toch van de baan geschoven hebben.
@Rozemarijke, nee vind ik niet. Herhaling van ernstige HG heeft een kans van 75-90% ofzo. Dan neem je dat risico ook wel doelbewust. Een tweede keer 'overkomt' het je niet, dan ben je daar absoluut op voorbereid. Daarbij een trauma dat je je kind toch aandoet om de moeder zo te zien. Sommigen doen het 4x. Ok, bij een bm-transplantatie is het zekerheid dat het maandenlang zo zou zijn. Ik weet niet hoe ziek je dan bent en misschien wel via skype ofzo veel contact kunt hebben... Maar ik zie niet heel veel verschil. @Musetta, ja ik snap ergens ook wel dat zij een persoon is die niet zomaar opgeeft en een bm-transplantatie wilde overwegen. Maar haar houding tijdens het gesprek met de gyn, sprak voor mij toch wel boekdelen. Ze zag háár droom in duigen vallen, omdat het vanuit het zkh eigenlijk werd afgeraden en imo niet eens vanwege de risico's op zich ofzo. Want die wist ze heus wel van te voren. (Maar goed, dit is mijn interpretatie he )
Eigenlijk wilde ik de laatste aflevering niet kijken omdat ik me enorm stoorde aan de egoistische houding van Musetta. Hou me ten goede, ik begrijp best dat iemand de wens heeft voor nog een kindje. Daar gaat het me niet eens om. Maar als ik zie hoe zij er als een stoomlocomotief mee doorgaat zonder ook maar 1 seconde aan haar gezin te denken, dan krijg ik serieus overal uitslag. Luisteren doet ze naar niemand, alles moet wijken ZELFS haar eigen kinderen. Maakt niet uit of dat voor een maand of 2 jaar is (want het kan zomaar 2 jaar worden). Alle goede adviezen neemt ze niet aan BEHALVE als ze haar wel zo uitkomen. Heel eng. N.a.v. hier toch maar even via uitzending gemist gekeken. Hoewel ik me nog steeds stoor aan haar houding is mijn mening een beetje omgedraaid. Musetta komt een keer op een punt in haar leven waarin ze terugkijkt naar zichzelf en enorm schrikt. Musetta is niet meer zomaar bezig met een wens. Ze is obsessief. Heel erg ziekelijk obsessief. En na gisteren en eerdere afleveringen werd het me meer en meer duidelijk dat het haar niet gaat om het hebben van een kind, maar om het dragen van een kind, wellicht de aandacht die daarbij komt kijken etc. Want zodra er een baby is krijg ik de indruk dat het haar niet meer zoveel uitmaakt. Dan is de joy and happiness van het dragen weg en valt ook de aandacht weg. Let wel: dit is het sterke gevoel wat ik erbij krijg. Ik kan natuurlijk nooit en te nimmer bepalen voor haar of dat ook echt zo is. Maar het beeld dat zij achterlaat naar de buitenwereld is niet een positief beeld. En dan zegt ze wel 'ik snap heel goed dat mensen zonder kinderen voorgaan', maar dat snapt ze volgens mij helemaal niet. Hoe dan ook. Gisteren draaide mijn gevoel van frustratie om naar medelijden. Ik heb serieus met haar te doen want ik denk echt dat ze hulp nodig heeft. Ik hoop van harte dat ze die hulp ook gaat zoeken. Voor haar, maar bovenal voor haar gezin. Over de twee homo's in India. Tja, ik kan het wel begrijpen. Ik vond het geen onsympathieke jongens. Ik kon hun eerlijkheid wel waarderen. Juist toen een van hen zei 'het is egoisme bij mij wat overheerst'. Dat vergt wel moed om toe te geven. Hun wens is te begrijpen. En ik denk dat ze ook best heel goede ouders zouden kunnen zijn. Maar helaas met alle regels hier is dat geen optie. Hoe dat er in India aan toegaat, tja, walgelijk. Dat is het enige woord wat ik er voor heb. In dat opzicht hoop ik van harte dat zij er niet voor kiezen om zodoende dat ook niet te supporten. En dan Sven en Jeroen???. Topkerels. Superouders en superlief voor de draagmoeder. Die jongens zou ik meteen een dikke knuffel geven als ik ze tegenkwam .
Omdat ze bang zijn dat ze anders hun kind niet afstaan, weglopen of iets dergelijks. Reken maar dat men dat niet wil. Geld is geld en die vrouwen zijn niet meer dan broedmachines. Ik weet 100% zeker dat als er een vrouw is die weg wil, ze flink gedwongen en gemanipuleerd wordt om te blijven. TOt aan dreigementen dat ze haar familie wat aandoen toe.
Dat moment vond ik ook zo tekenend. Ze liep daar alsof ze helemaal geen kind op haar rug had :S. Zo sneu.
Vanmorgen even de uitzending teruggekeken. Ik las eerder dat er een blog is geweest van Musetta en Hotze en dat zij de transplantatie middels de baarmoeder van de moeder van Musetta wilde gaan verwezenlijken. Is er bij iemand bekend of dit ook nog is door gegaan? Ik kan me voorstellen dat de twee heren die voor een draagmoeder in India zijn geweest hun twijfels hebben gekregen. Leuk stukje nog over de tweeling, toen de kaarsjes uitgeblazen werden en ze er zo met zijn vieren stonden, mooi gezinnetje . En wat een mooie kindjes. Ik vind het toch wel buitengewoon triest wat er bij Jacintha en haar moeder is voorgevallen. Dat uiteindelijk bleek dat het lichaam van de moeder van Jacintha niet geschikt was, van af het begin af aan al niet, om draagmoeder te zijn voor haar dochter. Ik vind het knap dat ze er zo gelaten onder zijn.
En wat als het een gehandicapt kindje is? Daar gaan je dromen, want die zal je dan echt wel bij moeten stellen. ( kan niet in haar ogen) Helemaal mee eens!
Tja, ik maak vast geen vrienden als ik dit zeg, maar ik snap Musetta wel. Het is nogal wat als je baarmoeder weg wordt gehaald, om je leven te redden. Hierin heeft ze nooit een keus of een beslissing gehad. Het lijkt mij heel moeilijk om daar 'vrede' mee te hebben. Zeker als het je droom/wens altijd is geweest om een gro(o)t(er) gezin te hebben. Verder gaf ze zelf in het zkh in Turkije al aan dat ze snapt dat vrouwen die bijv. nog geen kind hebben voor haar zullen gaan. Maar dat ze wel benieuwd was wat haar 'kansen' zijn. Ik vind het wel goed van d'r dat ze alle opties bekijkt. Dus op mij komt ze gewoon over als een sterke, jonge vrouw die graag alles uit het leven wil halen. Het maakt me boos als mensen gelijk dingen roepen als; "maar ze heeft al drie kinderen, dus wat een verwend nest. Tel je zegenen en zeur niet zo." Lijkt wel of enige inleving in een ander teveel gevraagd is tegenwoordig. Dat maakt mij, oprecht, verdrietig.
Juist en zo denk ik er ook over! Ik wilde er 5, maar die zijn e rhelaas ook niet gekomen. ( of ik voor 5 uiteindelijk was gegaan is maar de vraag natuurlijk, maar zeker 2)
Ja, maar ze kunnen ze toch niet 'opsluiten'? Of kan dat wel als ze het uit 'vrije wil' doen (contract tekenen).. Het is heel moeilijk om hierbij te zien in hoeverre het inderdaad niet gedwongen is (door een ander). Overigens vind ik zich gedwongen voelen door geldgebrek nog steeds geen uitbuiting, maar toch vrije wil. Ze hóeven het niet te doen. Er zijn genoeg vrouwen in dezelfde situatie die hier niet voor kiezen. Al blijft t schrijnend natuurlijk. Maar ja, dat vind ik ook van prostitutie.
Ik zie dat ze overigens sowieso rare ideeen heeft. Ze werkt thuis, heeft toch 15 uur oppas en ze willen thuisonderwijs gaan geven. Nu weet ik niet helemaal zeker of dat voor hun kinderen geldt maar ik neem het aan omdat ze zegt 'ik vind het fijn om de kinderen dichtbij te hebben en meteen alles te kunnen delen'. Iedereen zijn eigen mening daarover natuurlijk, maar zien die kinderen uberhaupt wel eens andere kinderen dan tot hun 12de jaar.
In zulke landen kan dat wel. Als je dreigt dat je hun gezinsleden iets aandoet, dan blijf je wel. Is ook dwang. Ik heb hetzelfde gezien in een horror docu over mini-kredieten die in zulke landen gegeven worden. Om naar van te worden wat ze aanhalen om hun zin te krijgen . Je hebt gelijk als je zegt 'ze hoeven het niet te doen'. Maar gisteren was een zo'n vrouw aan het woord die aangaf dat haar man had gezegd dat ze dit moest doen'. Tja..... Ik blijf het heel moeilijk vinden.
Maar buig het dan om tot iets positiefs: denk dan zonder die operatie had ik mijn 3 kindjes nooit op zien groeien. Of is dat nu zo moeilijk???
Van kinderen schijn je sowieso niet gelukkiger te worden Idd verwerken en verdriet, tja. Maar daar word je niet per definitie ongelukkig van, je kunt er ook sterker of ruimdenkender door worden. Het is iets dat ook bij het leven hoort, dat niet altijd alles zo gaat zoals je het t liefst gezien had. Maar dat kan ook zo uitkomen als je wél kinderen krijgt (bijv afwijkingen of als je kinderen elkaar totaal niet liggen).
Rare ideeen? Musetta heeft een aantal bedrijven die goed lopen. Dus raar is het niet dat ze oppas nodig heeft. Thuisonderwijs past in hun levensstijl. Daarom die keuze. Andere kinderen zien ze zeer zeker.