Ik moet dit verhaal even van me afschrijven, merk dat het allemaal best hoog zit. Ik ben 20 februari dit jaar bevallen van een prachtige dochter. Bevalling begon geheel onverwachts, was pas 38 wkn zwanger. Vlotte bevalling, niets geen problemen en thuis kunnen bevallen met mn favoriete verloskundige. Prima zouden jullie denken, niets aan de hand. Nee dat is er ook niet maar.... De week na de kraamweek had ik al heimwee naar het zwanger zijn, de bezoekjes aan de verloskundige, het speciale gevoel, mn groeiende buik enzovoort. De weken daarna kwam ook het terugverlangen naar de bevalling erbij, ik vond dat zo'n mooie gebeurtenis en ik wou dat ik nog in mn kraamweek zat, kraamverzorgster was echt superleuk en wat zou ik die week nog graag weer over doen. Nu is mijn dochtertje 3,5 maand oud en is het verlangen naar een nieuwe zwangerschap echt ontzettend groot. Ik krijg echt kriebels in mn buik als ik hier op de site lees over positieve testen, Moeders voor Moeders, toeleven naar de bevalling enz. Dan denk ik.. ik wil ook weer. Weer een klein babietje.. Mijn vriend wil ook zeker nog een broertje of zusje voor ons meisje dus weet dat als het goed is ik zeker nog een keer zwanger zou gaan zijn. Alleen stel nu dat ik na deze zwangerschap weer deze gevoelens krijg?? Vriendlief wil op zn vroegst pas eind van dit jaar proberen om voor een 2e kindje te gaan en ik weet dat het ook niet verstandig is eerder te beginnen maar pfff.. Mijn verlangen is echt zo sterk.. Gisternacht heb ik gedroomd dat ik zwanger was. Ik was bij de verloskundige die ook mn bevalling heeft gedaan en die ging me feliciteren en ze was zo blij voor me. Het voelde geweldig en ik baalde gewoon toen ik wakker werd. Het heeft me gewoon de hele dag bezig gehouden. Het is een warrig verhaal geworden en vindt het lastig om mn gevoelens juist op te schrijven. Weet ook niet wat ik met dit topic wil bereiken, misschien herkenning zoeken?
Ik verlang ook terug naar het zwanger zijn en de bevalling. Maar dan wel van mijn dochter, ik heb niet de wens voor een 2e kindje. Nu ik weet wie er in mijn buik woonde en groeide, voor wie ik de pijn van de bevalling heb doorgemaakt.. ik denk dat ik het dan allemaal nog mooier zou ervaren. Mijn meisje groeit zo hard, het echte kleine baby zijn is er al af. Ik ben me gewoon erg bewust dat de zwangerschap, bevalling en het opgroeien van m'n meisje nooit meer terugkomt...
Herkenbaar....Het zwanger zijn & het bevallen zo bijzonder. Ik zou het ook graag zo snel mogelijk weer willen meemaken. Maar dan ook alleen de bevalling en het zwanger zijn. Een kindje erbij....Nee dat hoeft voor mij nog niet. Dat zal ook niet gaan aangezien ik pas net een nieuwe vriend heb. Dus de eerste jaren komt er al helemaal geen kindje bij. Ik zal de eerste jaren nog jaloers naar zwangere vrouwen moeten kijken haha! Ik hoop dat ik het ooit nog eens mee mag maken en tot die tijd ga ik maar terug denken aan de zwangerschap van mijn dochter en de bevalling.
Ik heb het gevoel ook wel, zo speciaal. Maar als ik er dan aan denk dat er dan ook echt nog een kindje bij is denk ik, nou ik wacht nog wel eventjes Wat bij mij helpt is om te bedenken dat ik nu heeerlijk van mijn dochter kan genieten, dat komt nooit meer terug. En erover praten! Kusjesmama dat idee had ik ook toen ze geboren was, erg vreemd zo van oooh was jij het...
Ja ik had dat na de eerste ook heel sterk. Droom zwangerschap en bevalling gehad, Ties was een lastige baby, speelt allemaal mee..het moest echt slijten en dat duurde zeker een jaar. Na de tweede zette ik me schrap, maar het gevoel was veel minder en heeft niet zolang geduurd. We willen graag nog een derde, hopelijk komt het dan niet terug want het is een k*t gevoel vind ik.
Het is idd een kut gevoel. Het verlangen is gewoon zo sterk dat het dag en nacht door mn hoofd gaat. Ik geniet met volle teugen van Elin hoor! Het is een heerlijke baby, erg makkelijk dus niets te klagen. Ik hoop ook dat het gevoel wat slijt.. want pff dit maakt me echt gek!
Herkenbaar...voor velen denk ik...als je eens rondsnuffeld op dit forum lees je het veel vaker. Iemand hier schreef eens een keer dat een psycholoog had gezegd dat je het zelfs kunt zien als 'rouwen'. Zwanger zijn en bevallen is een periode waar je gewoon afscheid van moet nemen en dat doet pijn. Wat betreft de kriebels voor een tweede. Ook heel herkenbaar! Maar ook dat zakt af!! Als je middenin die verlangens zit is dat moeilijk voor te stellen. Maar geloof me...het wordt echt minder. Heb dat nu zelf drie keer ervaren!!
Ja idd heel herkenbaar. Het is voor mij idd ook dat ik dit alles weer een keer zou willen doen maar dan wel voor hetzelfde kindje. Niet voor een 2e, daar moet ik nog neit aandenken. En ik vind het altijd zo raar: ik had weinig met het zwanger zijn. Maar toch mis je het idee dat je het nooit meer op deze manier zult beleven.
Hier ook heel herkenbaar, na onze eerste was ik dan ook na 7 maanden alweer zwanger van de 2de Maar toen was er ook echt al weer heel sterk het verlangen naar nog een kindje en niet alleen het verlangen naar de zwangerschap en bevalling. Na de 2de weer heel erg het verlangen gehad, maar dat is wel puur bij het verlangen naar een zwangerschap en bevalling gebleven. Heel kort de kriebels voor een 3de kindje gehad, maar dat was ook zo weer weg en voor nu voelt het prima zo met 2 kinderen. Misschien ooit nog een 3de, maar voorlopig iig niet. Maar de kriebels naar het zwanger-zijn en nog wel heel graag een keer willen bevallen (nog wel 10 keer zelfs ), die zijn er met vlagen nog steeds. Maar lang niet meer zo heftig als na de eerste en vlak na de 2de. De jongste is nu 15 maanden en het gevoel is toch wel een stuk minder heftig gelukkig. Dus daar ben ik wel blij om!
Heeel herkenbaar, ik mis het zwanger-zijn zo enorm. Ik had een heeerlijke zwangerschap, met 37+3 vond mijn dochter het tijd op geboren te worden, maar ik was écht nog niet klaar met zwanger-zijn (ook al wilde ik haar dolgraag vasthouden natuurlijk). Als ik foto's van mezelf zie waarop ik nog zwanger ben, krijg ik echt helemaal heimwee. Ook naar de bevalling verlang ik terug, ook al was het een zware bevalling... ik wou soms dat ik de tijd even terug kon spoelen om alles nog een keer mee te maken... Hier helpt het om me te bedenken dat we heel graag nog een tweede kindje willen over een tijdje, dus kan ik me daarop verheugen. Het lijkt me heel moeilijk om dit gevoel te hebben wanneer je weet dat je gezin compleet is... ik begrijp nu moeders met grote gezinnen ook heel erg Ik zou zo permanent zwanger willen zijn, heerlijk gewoon! Mja, aan mijn post heb je niet veel, maar hopelijk is het feit dat je niet de enige bent met dat sterke gevoel ook een troost
Andrea ik herken ook veel in jou reactie. Ik had ook een heerlijke zwangerschap, niets geen kwaaltjes of last en genoot echt van mn buik. Mijn meisje besloot met precies 38 wkn ter wereld te komen, met ook nog een mega snelle bevalling. Ik heb het hier in de kraamweek ook echt moeilijk mee gehad, het ging me ineens allemaal veel te snel! Hier troost ik me ook met de gedachte dat ik het hopelijk allemaal nog een x mee ga maken. En ja permanent zwanger zijn, ik dus ook! Had dus zeker wat aan je post, de herkenning doet me echt goed.
Bah ik voel me met de dag raarder. Ik kwam vanmiddag mn verloskundige (die ook de bevalling gedaan heeft) tegen in de stad. Vroeg ze of nummer 2 er al aan kwam.. pff moest gewoon moeite doen niet te huilen. Nee zegt ze, wacht nog maar ff een half jaartje, beter voor je lichaam en ik hoop dat ik je dan begin volgend jaar zie! Bluh wou dat ik haar nooit tegen was gekomen want nu is het verlangen naar een zwangerschap ineens weer inmens groot.. Waarom verteld niemand je van te voren dan je je zo kan voelen? Het beheerst zo onderhand mn hele dgn en ik kan er eigenlijk met niemand over praten
Waarom kan je er met niemand over praten dan? Shrijf hier iig van je af meid. Reageer morgen nog even, maar ga nu slapen.
Heb dit soms ook! Niet echt naar de bevalling, al was het een eitje voor mij. Stuitbevalling in 4 uur en een kwartier en eigenlijk weinig pijn. Maar vooral het zwanger zijn. Dat bijzondere gevoel dat er een klein mensje in je zit. Ik was ook echt verslaafd aan het voelen aan mijn buik Of er een tweede komt weet ik niet. Eerst kijken hoe het allemaal gaat met onze dochter. Ze heeft een schisis (lip-kaak-gehemelte spleet) dus zijn dit jaar nog flink zoet met operaties en ziekenhuisbezoeken. Ook wachten we nog op uitslag van bloedonderzoek van mijn vriend en mij om te kijken of haar syndroom (van der woude) erfelijk is vanuit ons. Als da zo is moeten we nog even goed nadenken of we nog een tweede kindje willen... Maar het zwanger zijn mis ik echt! 2 vriendinnen zijn nu zwanger en ben eigenlijk wel een beetje jaloers. Zij mogen dat bijzondere gevoel (weer) ervaren....
Illy zwaar hoor, kan me voorstellen dat je dan gaat twijfelen. Op mijn werk zijn wat vrouwen zwanger en een aantal vriendinnen ook. Ik moet zeggen dat ik oprecht jaloers ben. Heel raar want als ik dit zeg lijkt het net alsof ik niet tevreden ben met mijn dochter, want dat ben ik wel. De vk zei hier op het nagesprek: ik denk dat ik je nog wel eens zien he!? En toen dacht ik: ja zo snel mogelijk Bij mij heeft de gyn afgeraden om snel weer zwanger te raken, aangezien alles nogal beschadigd is. We hopen volgend jaar voor een brusje te gaan. Tot die tijd zal ik met dat gevoel moeten dealen. (En dat gaat vast goedkomen)
Heel herkenbaar, ben dan zelf met 38+2 bevallen. Een hele goede zwangerschap volgens het boekje, snelle bevalling van 6 uurtjes. We hadden ook een geweldige kraamverzorgster, we zijn flink verwend, goede kraamweek gehad! Ons zoontje was ook een heel makkelijk Het begint nu steeds meer te kriebelen, (zeker als je zwangere buurvrouwen ziet , en dan op kraamvisite gaat) maar je moet er wel met zijn tweeen achter staan om voor een 2e kindje te gaan.. Mijn vriend wil het nog niet...
Ook ik herken je verhaal helemaal! Mijn zoontje is nu 8 maanden en met 39wkn en 6 dagen geboren. Fijne zwangerschap en goede bevalling. Ook een heerlijke kraamweek en fijne verloskundige. Ik realiseerde me pas achteraf hoe bijzonder het eigenlijk allemaal is geweest en nog steeds mis ik het. Het gekke is dat ik de eerste mnd na de bevalling maar moeilijk mijn draai kon vinden (gelukkig nu wel). Ik wil nu nog geen tweede en weet niet of er nog 1 komt omdat ik bang ben weer zulke eerste maanden te hebben maar zwnager zijn, naar de verloskundige en bevallen.. Ja hoor dat wil ik wel!! En wat je schreef over de verloskundige tegenkomen.. Ik ben haar nog niet tegengekomen maar zie op fb regelmatig berichtjes van de praktijk voorbij komen (ze hebben een eigen fb pagina) en telkens voel ik dan weer extra dat gemis.. Of als ik weet dat er mensen in ons dorp of vriendinnen zwanger zijn en dit alles mee mogen maken ben ik ook een tikkeltje jaloers. Kortom 100% herkenning en wat iemand anders hier ook al schreef.. Schrijf het maar van je af hierzo!!
Koesje dank je voor je reactie! Ik vond de 1e weken als mama ook erg zwaar, kon idd ook mn draai niet vinden. Heb toen ook vaak gezegd dat ik de hele zwangerschap + bevalling lang zo zwaar niet vond als de 1e weken met baby. Ik weet nu ook niet of ik verlang naar het zwanger zijn of dat ik ook echt al een 2e kindje zou willen. Overweeg een gesprek nog met mn verloskundige, heb het idee dat ik de bevalling e.d. niet goed verwerkt heb omdat het allemaal zo snel ging. Het lijkt me zo fijn om nog even met haar te kunnen praten, maar weet niet of dit raar is..