Hallo, Dit vraag ik mij oprecht af of andere zwangere al echt een band voelen met hun kindje. Ik voel dit zelf namelijk niet echt zo en vraag me af of dat vreemd is? Ik praat wel eens tegen mijn meisje en aai ook wel veel over mijn buik heen maar echt een band voelen dat kan ik niet echt zeggen. Het is voor mij nog zn ongrijpbaar iets dat ik een kind krijg, misschien dat dat er iets mee te maken heeft? Ik vind zwanger zijn op zich ook niet zo geweldig. Ik geniet er niet echt van zeg maar (besef me wel dat ik mij gelukkig mag prijzen met een zwangerschap en ook nog in goede gezondheid). Kijk wel erg uit naar de kleine trouwens! Vraag me af of andere vrouwen dit gevoel kennen?
Heb ik ook hoor.. T is niet zo dat ik niet blij ben om zwanger te zijn maar die "roze wolk" heb ik ook nog niet ontdekt.. Ik denk dat dat wel komt zodra je kindje er is hoor.. T is nu allemaal nog onwerkelijk.. Je hebt een kindje in je buik maar je hebt nog niet echt contact.. Kweet niet zo goed hoe ik t uit moet leggen maar je bent dus niet de enige hoor
hier van hetzelfde...Ben zeer gelukkig met de komst van ons nieuwe wondertje maar een echte 'band' kan ik het niet noemen. Ik aai over mijn buikje en mijn zoontje en ik praten ook al over de baby samen enzo... Maar is moelijk uit te leggen he bij de zwangerschap van men zoontje had ik dit ook maar eens hij geboren was kreeg ik dat oergevoel en een enorme golf aan liefde over mij heen voor hem... En ben er zeker van dat dit weer gebeurt als mijn baby-in-buik geboren word
Ik heb het wel een beetje. Ik praat niet veel tegen hem, maar ik voel me al mama en enorm verantwoordelijk. Dat merkte ik pas echt toen ik een paar weken geleden op mijn buik viel. Kan ook niet wachten tot ik die kleine in mijn armen heb.
Ik had dat wel erg bij mijn vorige zwangerschap. Probeerde ook echt contact te maken en we deden ook spelletjes. Heb het nu (nog?) helemaal niet overigens, dat vind ik wel lastig want het voelt alsof ik dit kleintje tekort doe.
Ik denk dat je nu een lichaamelijke band hebt en dat het moeilijlk is m een band te hebben zoals jij bedoelt. Alleen ik weet zeker dat ik nu mijn beeb al niet meer kan missen. Ik Zou kapot gaan.
Ze zeggen dat e in die 9 maanden de tijd krijgt om te 'wennen' en je klaar te maken voor het kindje...nou alles staat klaar hier in huis...maar het idee dat ik over een paar weekjes mama ben?? Nou nee dus...tis zooooooooo raar, heb er echt totaal geen idee van! Ik wrijf veel over me buik en maak contact met mijn kindje en voel wel 'een connectie' met hem...maar echt een band? Nee nog niet..
Het voelt fijn om herkennig te lezen! Ik ging bijna denken dat ik een heel kil persoon ben ofzo! Ik doe ook wel spelletjes zoals kietelen over mijn buik (daar kan ze niet tegen en begint dat te schudden haha). Maar ik heb daar verder dan niet echt een gevoel bij. Vind het wel gezellig dat dan weer wel. Verder vind ik bewegingen vaker niet dan wel fijn voelen (vind het soms erg onprettig dat gedraai in mijn organen ) laatst voelde ik wel een hiel in mijn hand dat vond ik wel speciaal!
Voor mij geldt precies hetzelfde... ook als ik in de babykamer kom denk ik bewust: hier ligt straks ons kind. Maar ik kan het wel zeggen maar het dringt niet door ofzo. Ook als ik bij de foto kijk van de pasgeborene den ik: dat heb ik straks ook. Maar echt beseffen doe ik het niet. Ik geniet nu wel van de bewegingen maar verder ook geen roze wolk ofzo. Komt denk ik omdat ik t niet goed kan beseffen. Als ik er aan denk dat we straks een kindje hebben maakt het me wel blij natuurlijk en droom ik ook wel weg er over maar t voelt toch nog als ver van mn bed show. En dat terwijl ik toch 30 weken ben nu.
Oh ik herken dat ook zeker wel! Maar laatst besefte ik dat ik toch wel al een soort band heb met mijn kindje hoor. Het feit dat ik het nu al zo noem is al heel wat Ik besefte het omdat ik sinds ik zwanger ben ik mij nooit meer echt alleen voel als ik alleen ben. Eerder had ik dat wel. Als ik dan alleen thuis was en op de bank lag, dan kon ik mij vaak best eenzaam voelen of vervelen. Waar ik nu ook ben alleen, ik voel dat nooit zo, ik voel altijd wel zijn bewegingen, speel met hem in mijn buik, en dat voelt toch wel heel lekker. Maar het besef dat ik over 8 weken een echt baby'tje heb straks? Dat is er hier nog steeds niet. Ik vind hem nu in mijn buik wel heel leuk, dat is echt pas iets van de laatste weken hoor. Soms komt er zelfs zo'n gevoel in mij op dat ik helemaal niet wil dat het stopt in mijn buik. Dan denk ik, straks heb ik hem als baby, en is mijn buik leeg, en voel ik daar niks meer in?! Dat lijkt mij zo raar. Ik zou best voor altijd die bewegingen, schopjes en het gevoel dat er iets in zit willen voelen, maar dan wel met een strakke buik hoor
Heel herkenbaar! Raar toch he?! Maar waarschijnlijk zijn we er gewoon helemaal klaar voor als het moment daar is en dan beseffen we het vast maar al te goed
Ik voel ook nog niet echt een band. Ben het gesleep met die dikke buik best zat, en zit meer in mijn hoofd met alles in huis helemaal perfect te maken, zodat ik straks weinig extra's hoef te doen. Wel heel veel zin in als hij er straks eindelijk uit komt en ik zijn gezichtje kan zien en hem kan vasthouden. Weet zeker dat ik hem dan weer meteen heeeeeeeel lief vind, net als toen mijn dochter kwam.
ik ben nu 25 weken zwanger.. Ik kan niet zeggen een band te hebben met het kleintje.. denk dat je daar voor hem of haar ook eerst moet leren kennen. Wel kan ik zeggen dat ik enorm blij ben met de zwangerschap en dat ik tijd en aandacht ana mijn buik besteed. Gwoon om het kindje te latne weten dat mamma der ook is of zo.. hahah.. Als ik er aan denk dat er iets zou zijn, dan maakt me dat over stuur, en als ik er over na denk dat ik hem of haar straks naar kdv moet brengen.. hahaha praat me der niet over... in die zien, wel iets van verbondenheid, maar niet echt een band..
Ik vond het wel heel bijzonder om zwanger te zijn. Heel speciaal om je kind te voelen. Ik kon ook echt ervan genieten om met mijn kind te 'spelen' in mijn buik. Maar echt een band. Mwah. Het was niet dat ik geen gevoelens had voor mijn kind tijdens de zwangerschap. Maar ik ben er pas echt van gaan houden na de geboorte, toen ik hem echt leerde kennen.
Ik vind zwanger zijn ook niet leuk. Hoe gelukkig je ook mag zijn, ik ben geen happy zwangere theetante. Ik ben een gigantische hormoonbom en zit mezelf (en ws ook anderen) daardoor gigantisch in de weg. Ook vind ik mijn zwangere lijf helemaal niet mooi. Mensen die dan gaan zeggen dat ik zo mooi zwanger ben, kan ik ook echt niet begrijpen. Toch vind ik het getrappel in mijn buik wel weer leuk, maar echt een band hebben met het ongeboren kind, weet niet. Ben vooral heeeeeeeel nieuwsgierig. Maar moet nog 9 weken. Bij de vorige twee moest ik ook ontzettend aan ze wennen na de bevalling. Niet op een vervelende manier hoor, maar ik moet er een beetje ingroeien. Ik dacht dat het bij de tweede makkelijker zou gaan, maar schijnbaar ben ik niet zo'n babymoeder. Hoewel ik er wel met volle teugen van heb genoten.
Nou ga dat nu pas een beetje voelen zeg maar. Maar meer omdat ik nu hele ledematen, kontje, mijn buik uit zie steken. Gaat nu echtere vormen aannemen. Maar of dat nou al een band is weet ik niet. Roze wolk ken ik helemaal niet. Ben altijd wel ergens ongerust om en bang dat de baby niet zal komen..vanaf het begin af aan vind ik het een enorm zware verantwoordelijkheid om de baby te dragen. Ik ben de enigste die voelt wat er gebeurt in de buik. Kan niet overleggen, wat zou jij doen, want mijn man voelt t niet. Ik ben bang alles verkeerd of fout te doen. Zal blij zijn als de kleine gezond en wel levendig hier in zijn wiegje ligt naast zijn grote broer hoor......
Ja, ik voel een band. Bij mijn dochter duurde het iets langer, omdat het bij een eerste zo onwerkelijk is. Nu bij de tweede is het gevoel heel heel sterk nu al. Bij mijn dochter heb ik ook echt even moeten slikken toen ze niet meer in mijn buik zat, we vonden het beiden gewoon heerlijk!
Fijn om te lezen dat ik misschien toch niet zo raar ben! Lijkt me wel fijn als ik dat wel zou voelen trouwens! Dat je er echt van kan genieten misschien is het ook wel een stukje angst van mij dat ik mijn dochtertje tekort doe omdat "dat" gevoel er nog niet is..
ik voel wel een band al is het erg onwerkelijk voor mij aangezien het mijn eerste zwangerschap is. wel voel ik een soort oergevoel dat mij vertrouwen geeft. eigenlijk kan ik niet wachten tot ik haar in mijn armen heb en dan denk ik wel dat het voelt alsof ik haar al 9 maanden ken wat ik vooral vreemd vind op het moment is dat iets dat nu als ´eigen´ voelt een apart leven gaat voeren en een ander persoon is dan ik. ik heb echt het gevoel dat als de baby eruit gaat een deel van mij mee gaat.. wat natuurlijk ook zo is maar het voelt als een heel groot deel zegmaar..